ตอนที่ 11 คู่แข่งหัวใจ

เช้าวันต่อมา นักพรตหนุ่มเหลียงตั๋วลู่กับศิษย์น้องต่างเตรียมตัวเดินทางต่อ ก่อนออกเดินทางเขาจึงพานางมารับสำรับที่ลานกว้างใต้ร่มไม้ใหญ่ ชายหนุ่มลิ้มรสโจ๊กปูด้วยความเอร็ดอร่อยในขณะที่ศิษย์น้องฟ่านฟ่านกำลังกินเซาปิ่งหมดเป็นชิ้นที่สาม

“สำรับอาหารที่นี่ช่างรสชาติดีกว่าสำนักของเราเป็นหลายร้อยเท่าเลยนะศิษย์พี่”

“เช่นนั้น ข้าจะลองไปคุยกับแม่ครัว เผื่อจะชักชวนให้เขาไปทำอาหารที่สำนักของเราได้ เจ้าว่าดีไหม?”

“ดีเจ้าค่ะ”

เมื่อเดินไปในครัวเขาก็พบกับหญิงสาวหน้าตาพริ้มเพรากำลังเดินออกจากครัวเล็ก หลังจากที่เพิ่งทำสำรับเสร็จ

เขาตกตะลึงในความงดงามของหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะรวบรวมสติสอบถามนางด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“แม่นาง เจ้าเป็นคนทำสำรับเหล่านี้หรือ? เจ้าสนใจไปทำอาหารที่สำนักของอาจารย์ข้าหรือไม่ ข้าจะขอให้อาจารย์จ่ายให้เจ้าเป็นสองเท่าเลยนะ”

“เห็นทีต้องทำให้คุณชายผิดหวังแล้วเจ้าค่ะ ข้าเป็นเจ้าของร้านที่นี่ มิอาจรับทำอาหารในสำนักคุณชายได้เจ้าค่ะ”

“อ่า! ข้าขออภัยแม่นางเป็นอย่างยิ่ง ข้ามิได้ตั้งใจแย่งชิงแม่ครัวในร้านของเจ้า เพียงแต่ประทับใจในรสชาติอาหารเท่านั้น”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”

“ข้าชื่อเหลียงตั๋วลู่ แม่นางมีนามว่าอันใดหรือ?”

“ซุนซูหลินเจ้าค่ะ”

การทักทายของคนทั้งคู่มิอาจรอดพ้นสายตาของหยางจิ่งถงที่เข้ามารับสำรับอาหารในเรือนเล็กเช่นกัน เขามองหน้านักพรตหนุ่มด้วยความหึงหวงในตัวสาวงาม ชายหนุ่มเคลื่อนกายมาบดบังสายตาหวานย้อยของคู่แข่งก่อนจะเอ่ยถามสตรีพริ้มเพราที่อยู่ตรงหน้า

“หลินหลิน ข้ารับสำรับเรียบร้อยแล้ว เราออกไปกันเลยหรือไม่?”

“ไปกันเถอะ!”

คนทั้งคู่เดินเคียงข้างกันไปรอเรือที่ท่าน้ำด้านนอก ท่ามกลางความริษยาของนักพรตหนุ่มที่มีต่อบุรุษแปลกหน้า หยางจิ่งถงนั่งเรือมาส่งหญิงสาวถึงสำนักช่างฝีมือ ในวันนี้เขาได้รับการไหว้วานจากสตรีตรงหน้าให้ช่วยเป็นแบบรูปปั้นสำหรับลูกศิษย์ในชั้นเรียนของนาง

ซุนซูหลินจัดแจงท่าทางของชายหนุ่มอย่างทะมัดทะแมงก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อท่อนบนของเขาออก อกผึ่งผายสีขาวนวลเผยกล้ามเนื้อแข็งเรียงรายจนถึงหน้าท้องแบนราบ ท่อนบนประดับด้วยเม็ดทับทิมคู่ที่สัมผัสอากาศเย็นจนชูชัน หญิงสาวมองแบบปั้นที่อยู่ตรงหน้าด้วยใจที่เต้นระส่ำ ใบหน้าล่มเมืองฉาบด้วยสีชมพูระเรื่อเต็มพวงแก้ม

“เจ้าเขินอายอันใดกันหลินหลิน? ต้องเป็นข้ามิใช่หรือที่ต้องทำเช่นนั้น เอ๊ะ!! หรือว่าเจ้ากำลังคิดมิดีมิร้ายกับข้า!”

“เพ้อเจ้อ! เกิดมาข้าเพิ่งเคยเจอคนหน้าหนาเช่นท่าน ถูกเปลือยต่อหน้าธารกำนัลยังไม่รู้สึกอับอายอันใด!”

“ได้ข่าวว่าเจ้าก็มีพี่ชายอยู่คนนึง เขามิได้หนังหนาเช่นข้าหรอกหรือ?”

“พี่ชายข้าเป็นบุรุษสุภาพสำรวม มิได้เจ้าชู้หนังหนาเช่นท่านแน่!!”

ในขณะที่ซุนซูหลินกำลังสอนลูกศิษย์ปั้นรูปเหมือนของบุรุษเจ้าชู้หนังหนาที่สำนักช่างฝีมืออยู่นั้น ในเวลาเดียวกันพี่ชายผู้สุภาพสำรวมของนางกำลังบรรเลงบทรักอันเร่าร้อนบนร่างอวบอิ่มของเถ้าแก่เนี้ยร้านตัดชุดชื่อดังประจำเมือง

สตรีวัยสามสิบถูกเขาดันติดผนังห้องลองชุดภายในร้าน มือเรียวเล็กของโจวฮูหยินถูกรวบขึ้นเหนือศรีษะก่อนที่ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาจะบรรจงซุกไซ้โลมเลียซอกคอขาวด้วยความหื่นกระหาย

มือหยาบยาวบีบเคล้นเต้าอวบอิ่มอยู่นอกร่มผ้า จนเถ้าแก่เนี้ยสาวสั่นสะท้านด้วยความเสียดเสียว จากนั้นชายหนุ่มจึงแทรกมือหยาบล้วงเข้าสำรวจร่องน้ำรักของนางในร่มผ้าที่กำลังฉ่ำชื้น

“อ่าาส์! โจวฮูหยิน เจ้าช่างร่านรักยิ่งนัก!”

หลังจากนั้นบุรุษนักรักจึงค่อยๆปลดเปลื้องชุดในกายของหญิงสาวจนร่วงลงพื้นทีละชิ้น เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าที่กำลังฉ่ำแฉะ ราวกับรอคอยให้แก่นกายของเขามาเติมเต็ม ปากหยักใหญ่ดูดดึงปลายถันสีเข้มที่สั่นระริกไว้ในโพรงปากอุ่นพร้อมกับบีบเคล้นเต้าอวบอีกข้างจนมันแข็งชูชัน

“อ๊าาส์!! จิ้งซู ข้ากลัวจะมีลูกค้ามาเห็นเรา แล้วเอาไปฟ้องสามีข้า”

“เช่นนั้นเจ้าจะให้ข้าหยุดหรือ!!”

”มาทำให้ข้าอยากแล้วห้ามหยุดเป็นอันขาด!!”

“เช่นนั้นข้าจะปรนเปรอความต้องการของเจ้าเอง แล้วอย่าลืมหาชุดสตรีงดงามให้น้องข้าสักชุดด้วยเล่า”

“ข้าเตรียมไว้ให้น้องสาวเจ้าเรียบร้อยแล้วล่ะ รับรองนางต้องงดงามที่สุดในเฮยจิวจู่อย่างแน่นอน”

ขาเรียวเล็กขึ้นเกาะเกี่ยวเอวสอบหนึ่งข้าง ก่อนที่เขาคว้าแก่นกายใหญ่ออกมานอกร่มผ้าแล้วกดลงตรงช่องทางแคบของหญิงสาวเข้าไปจนเต็มลำ ผนังเนื้อนุ่มตอดรัดท่อนลำลึงค์ราวกับจิ้งจอกสาวที่กอดรัดเหยื่อจนแนบแน่น

ซุนจิ้งซูถอนแก่นกายออกมาเพียงครึ่งก่อนจะแทกเข้าชนจุดเสียวกระสันของนางซ้ำไปซ้ำมา ปากหยักใหญ่เข้าครอบครองปากเรียวบาง เพื่อมอบจูบอันดูดดื่มให้กับนาง จนฮูหยินนายอำเภอที่ผ่านสนามรักมาอย่างช่ำชองอดครางกระเส่ากับรสรักที่เขาได้มอบมิได้ บุรุษนักรักยกขาเรียวยาวขึ้นอีกข้างพร้อมกับประคองเอวคอดให้รับแรงตอกตรึงจากเขาอย่างถนัดถนี่

“อร๊างค์!! จิ้งซู ข้าไม่ไหวแล้ว มันเสียวเหลือเกิน ”

“อ่าส์! อีกนิดนะ ร่องรูเจ้าช่างคับแน่นถูกใจข้ายิ่งนัก! นายอำเภอเฒ่ามิค่อยทำการบ้านเลยหรือ?”

“อืมม! แก่นกายเขาไม่สู้มาเป็นปีแล้ว ปล่อยให้ร่องรักข้าขาดน้ำมาหล่อเลี้ยงหลายเพลาแล้ว!”

“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวข้าจะชดเชยให้เจ้าจนอิ่มจุกแน่!”

ชายหนุ่มกระซิบข้างหูเถ้าแก่เนี้ยวัยสาวด้วยเสียงแหบพร่า แล้วจึงโยกสะโพกสอบจ้วงแทงนางอยู่ครึ่งเค่อ ก่อนที่เขาจะถอนแก่นกายออกจากหญิงสาวแล้วปลดปล่อยน้ำข้นรักลงบนเต้าอวบอิ่มของนางจนฉ่ำชื้น

ฮูหยินนายอำเภอใช้ลิ้นดูดเลียแก่นกายเขาจนหมดจด ก่อนจะกระซิบข้างหูของบุรุษนักรักอย่างแผ่วเบา

“ด้านหลังมีห้องลับที่ข้าทำไว้รอเจ้า เราไปลองละเล่นที่ห้องใหม่ด้วยดีไหม?”

”ไปสิ คราวนี้ขอหลายๆน้ำนะ รับรองว่าข้าจะปรนเปรอเจ้าให้อิ่มหนำจนลืมสามีเฒ่าของเจ้าไปเลย!”

บุรุษร่างใหญ่โอบอุ้มสตรีร่างอวบอิ่มที่กำลังสั่นระริกเข้าบรรเลงบทรักอย่างเร่าร้อนในห้องลับด้านหลัง

จวบจนพลบค่ำคลื่นลมราคะจึงสงบเงียบลงเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าของฮูหยินนายอำเภอที่กำลังหอบสะท้านในห้องที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวรักของบุรุษสุภาพอบอุ่นแห่งเมืองเฮยจิวจู่