ตอนที่ 8 เติบโตเป็นวัยสะพรั่ง

สิบแปดปีผ่านไป ร้านเซาปิ่งอันเลื่องชื่อกลับมาครึกครื้นไปด้วยลูกค้ามากหน้าหลายตาอีกครั้ง หลังจากที่ฮูหยินเจ้าของเรือนล้มป่วยจากไปปรโลกเมื่อสามปีก่อน ทั้งโรงเตี๊ยมริมน้ำและร้านเซาปิ่งแห่งนี้ก็ปิดตัวลงอย่างกะทันหัน

เมื่อจัดการงานศพไว้ทุกข์ให้กับมารดาเป็นที่เรียบร้อย ซุนซูหลินก็กลับมาเปิดร้านเซาปิ่งและโรงเตี๊ยมริมน้ำของมารดาดังเช่นกาลก่อน โรงเตี๊ยมที่เคยตกแต่งอย่างเรียบง่ายถูกเพิ่มเติมด้วยเครื่องปั้นงานศิลปะที่หญิงสาวเชี่ยวชาญ

ในขณะทิวทัศน์ด้านหลังของโรงเตี๊ยมถูกโอบล้อมด้วยทุ่งข้าวฟ่างกับไร่ถั่วเหลืองนับร้อยหมู่ที่ชูช่อสีเหลืองทองเป็นทิวแถว จนทำให้เหล่าบัณฑิตและเหล่ากวีเอกต่างเข้าจับจองที่พักในฤดูการเก็บเกี่ยวเพื่อชื่นชมความงามที่ถูกรังสรรค์ขึ้นจากธรรมชาติ

ร้านเซาปิ่งหน้าเรือนหลังเล็กถูกมารดานางต่อเติมพื้นที่เรือนให้ใหญ่โตกว้างขวาง ระแนงไม้ข้างบ้านต่างรายล้อมไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ หลังจากที่มารดาของนางจากไปปรโลกเมื่อสามปีก่อน บิดาได้แต่เก็บตัวเงียบอยู่ในสำนักศึกษา

วันนี้หลังจากนางกลับมาจากงานสอนช่างฝีมือเครื่องปั้น ซุนซูหลินจึงเข้าครัวตั้งใจเตรียมข้าวห่อใบบัวกับน้ำแกงไก่ป่าซึ่งเป็นของโปรดของบิดา เตรียมไว้ให้พี่ชายของนางนำขึ้นไปบนสำนักศึกษา

แต่จนแล้วจนรอดพี่ชายตัวดีของนางก็ยังไม่โผล่หัวเข้ามาให้เห็น นางจึงให้สาวใช้ระดมออกตามหาเขาจนทั่วเรือน ก่อนที่ตนจะเริ่มทำงานปั้นกระเบื้องเคลือบที่หญิงสาวโปรดปราน

ในขณะที่บรรดาสาวใช้กำลังตามหาคุณชายซุนจิ้งซู บุรุษรูปงามรูปร่างสูงใหญ่ซึ่งเป็นบุตรชายคนเดียวของหัวหน้าสำนักศึกษา ในขณะที่เจ้าตัวกำลังทาบทับอยู่บนร่างอวบอิ่มของสาวใช้คนใหม่ บนทุ่งข้าวฟ่างสีเหลืองทองที่กำลังชูช่อเตรียมเก็บเกี่ยว

ปากหยักใหญ่เข้าดูดเลียเต้าอวบเต็มมือของเด็กสาววัยสิบหก พร้อมกับถลกกระโปรงนางขึ้นเหนือเอวคอด กางเกงชั้นในผืนบางถูกเขาถอดทึ้งจนติดมือ เผยให้เห็นเนินโหนกนูนของเด็กสาวที่กำลังสั่นระริก รอแก่นกายใหญ่ของชายหนุ่มเข้าไปเติมเต็ม

“อ๊าาส์!! คุณชาย เราจะทำกันที่นี่หรือเจ้าคะ? บ่าวกลัวจะมีคนเห็นเจ้าค่ะ!”

“ข้าให้เพิ่มเป็นห้าตำลึง ว่าอย่างไร? ข้ามีเวลาไม่มากนัก”

“คุณชายว่าดี ข้าก็ว่าดีเจ้าค่ะ!”

“อ้าขากว้างๆ!”

เรียวขาของเด็กสาวถูกแยกออกกว้าง ก่อนที่เขาจะควักแก่นกายใหญ่ออกมานอกร่มผ้า หัวหยักใหญ่กดลงช่องทางแคบของเด็กสาวจนเต็มลำ ในขณะที่นิ้วมือสากสอดเข้าปากเรียวบางเพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวดให้กับสตรีใต้ร่าง

สะโพกสอบโยกเข้าออกในกายนางอย่างช้าๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วจนเด็กสาวต้องร่อนสะโพกรับด้วยความเสียวซ่าน ทุ่งข้าวฟ่างสั่นไหวตามแรงรักของชายหนุ่มที่กระทุ้งเข้ากลางกายของสาวใช้วัยกำดัด 

ซุนจิ้งซูจับนางบรรเลงรักราวครึ่งชั่วยามก่อนที่เขาจะถอดแก่นกายออกจากช่องทางแคบ แล้วปลดปล่อยน้ำข้นเหนียวลงในปากเรียวบางเด็กสาวจนเอ่อล้น

นางกลืนกินน้ำรักของเจ้านายหนุ่มลงคอจนอิ่มเอมก่อนจะใช้ลิ้นไล้เลียทำความสะอาดแก่นกายใหญ่ของเขาเสียหมดจด มือหยาบใหญ่หยิบถุงเงินยัดใส่มือนุ่มของเด็กสาว แล้วหันมากำชับนางก่อนจะจากไป

“นี่คือรางวัลของเจ้า อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด โดยเฉพาะน้องสาวข้า เข้าใจหรือไม่!!”

” เข้าใจเจ้าค่ะ คุณชายอย่าลืมเรียกใช้บ่าวอีกนะเจ้าคะ”

“อืมม!!”

หลังจากปลดเปลื้องแรงกำหนัดในกายแล้ว ซุนจิ้งซูก็เยื้องย่างเข้าเรือนใหญ่โดยมิรู้ตัวว่าทุกคนออกตามหาเขามานานนับหนึ่งชั่วยามแล้ว

“ท่านพี่ไปที่ใดมาเจ้าคะ เหตุใดบ่าวไพร่จึงตามหาท่านทั่วเรือนไม่เจอ”

“พี่ทำของตกไว้ริมป่าฝั่งนู้น เลยออกไปค้นหามาน่ะ”

“อ้อ!! แล้วที่ชายป่าฝั่งนู้นมีทุ่งข้าวฟ่างด้วยหรือเจ้าคะ?”

“??”

” ตามตัวท่านพี่มีเศษข้างฟ่างอยู่เต็มไปหมด!”

“เอ่อ คือว่าก่อนไปหาที่ชายป่าฝั่งนู้น พี่ก็ไปหาที่ทุ่งข้าวฟ่างก่อนน่ะ”

“เช่นนั้นก็แล้วไปเจ้าค่ะ ข้าเตรียมสำรับตอนเย็นของท่านพ่อไว้แล้ว รบกวนท่านนำไปที่สำนักศึกษาทีนะเจ้าคะ ส่วนของท่าน ข้าเตรียมไว้ที่โต๊ะสำรับแล้วเจ้าคะ”

“น้องสาวของพี่ช่างงดงามและเพียบพร้อมเช่นนี้ บุรุษผู้ใดได้เจ้าเป็นฮูหยินต้องมีบุญวาสนามากเป็นแน่!!”

” มิมีวันนั้นหรอกเจ้าค่ะ!! ข้าตัดสินใจจะอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อกับท่านพี่ไปจนแก่เฒ่า มิต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ”

“อย่าเลยหลินหลิน!! เจ้าปล่อยพี่ไปเถอะ”

ซุนจิ้งซูถือสำรับอาหารของบิดาเดินทางไปสำนักศึกษาด้วยความกลัดกลุ้มใจ น้องสาวตัวดีของเขาเข้าปีนี้ก็อายุครบสิบแปดปีแล้ว แต่นางกลับไม่เคยสนใจบุรุษหน้าไหนที่แวะมาเกี้ยวพานางแม้แต่คนเดียว

วันทั้งวันสนใจแต่ร้านขายเซาปิ่งกับงานศิลปะดินปั้นที่นางหลงไหลตั้งแต่วัยเด็ก มีเพียงบิดากับตัวเขาที่นางใส่ใจดูแลดุจเป็นมารดาคนที่สอง

เขาเสียดายความงดงามของน้องสาวที่ถูกซ่อนเร้นอยู่แต่ในร้านเซาปิ่งกับสำนักสอนช่างฝีมือ ใบหน้าของเด็กสาวถอดเค้าโครงความงดงามหมดจดมาจากมารดาไม่ผิดเพี้ยน อีกทั้งผิวพรรณผุดผ่องที่มีส่วนโค้งส่วนเว้าเกินวัย

ไม่ได้การ!เห็นทีงานนี้เขาต้องลงมือหาน้องเขยเองกระมัง!!

“ท่านพ่อ สำรับมาแล้วขอรับ”

“อืมม เข้ามาเลยจิ้งซู พ่อมีเรื่องจะไหว้วานเจ้ากับน้องเสียหน่อย”

“ท่านพ่อมีอันใดหรือขอรับ?”

” อีกสิบวันข้างหน้าจะมีแขกสำคัญมาจากเมืองหลวงเพื่อมาร่วมชมงานประลองระหว่างสำนักในปีนี้ พ่ออยากให้น้องเจ้ามาจัดเตรียมอาหารไว้ให้พวกเขาสักหน่อย ส่วนเจ้าก็มาช่วยศิษย์คนอื่นจัดเตรียมสถานที่และรับแขกช่วยพ่อ”

“น้อมรับคำสั่งขอรับ เดี๋ยวลูกจะไปแจ้งน้องให้เตรียมการตั้งแต่วันนี้เลยนะขอรับ”

“อืมม ไปเถอะ อย่าลืมหาชุดแต่งกายงดงามเยี่ยงสตรีแรกรุ่นให้นางด้วยเล่า! เห็นนางสวมใส่แต่ชุดเก่าเก็บสีซีดเช่นนี้ เมื่อใดจะมีบุรุษดีๆ ตบแต่งเข้าจวนเสียทีเล่า”

“ท่านพ่อวางใจได้ขอรับ เดี๋ยวลูกจัดการเอง”

เมื่อชายหนุ่มเดินทางกลับถึงเรือน เขาได้บอกกล่าวเรื่องนี้ให้น้องสาวได้รับทราบ นางจึงได้คิดค้นเตรียมเมนูอาหารจนเสร็จเรียบร้อย แล้วจึงสั่งการให้สาวใช้ทยอยตระเตรียมซื้อของตามรายการที่นางจัดแจงไว้

บิดาของนางเคยเปรยๆ ว่าตั้งใจอยากออกบวชให้มารดาหลังจากเสร็จสิ้นงานครั้งประลองครั้งนี้แล้ว ซุนซูหลินจึงตั้งใจอย่างเต็มที่ให้สมกับที่บิดานางได้ทำหน้าที่ในสำนักศึกษาแห่งนี้เป็นครั้งสุดท้าย