แค้นนี้ต้องชำระ

คิน อคิราห์ รัตนสืบสิงห์ อายุ 32 ปี เป็นเจ้าของธุรกิจไร่องุ่นทางภาคเหนือของประเทศ หรือเป็นที่รู้จักในนามของไร่อคิราห์นั้นเอง

เขาละทิ้งทุกอย่างลงตรงหน้าลงทันที เมื่อได้ยืนคนงานนายหนึ่งวิ่งตาตื่นมาบอกว่า นายใหญ่และภรรยาเจ้าของไร่องุ่นเกิดเรื่อง ซึ่งก็คือ พ่อและแม่ของเขานั้นเอง

“คุณคินครับ นายใหญ่กับคุณหญิงท่านเกิดอุบัติเหตุครับ” เมฆา หรือ เมฆเอ่ยตะโกนเสียงดังลั่นเข้ามาตั้งแต่ที่ปั่นจักรยานเข้ามายังไม่ถึงบ้านเสียด้วยซ้ำ และรีบทิ้งจักรยานไว้วิ่งมาเข้าไปหาเจ้าของไร่ที่นั่งทำงานอยู่ในบ้านพักของเขาท้ายไร่ ซึ่งห่างจากบ้านหลังใหญ่ที่เขาปลูกให้พ่อกับแม่มากพอสมควร

“แกว่าอะไรน่ะ! ไอ้เมฆ” อคิราห์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ถามย้ำออกไปในทันที ที่ได้ยินคนงานวิ่งตาตื่นเข้ามาเรียกเขา

“นายใหญ่รถคว่ำครับ” เมฆาพูดออกไปทันทีด้วยน้ำเสียที่หอบเหนื่อย เหงื่อเปียกชุ่มเต็มใบหน้า เพราะช่วงนี้เขาสู่ฤดูร้อนแล้ว

“แม่...ไอ้วัฒน์ เอารถออก” เสียงเรียกที่เขานึกถึงเป็นห่วงคนแรกเลยก็คือ ผู้เป็นแม่ที่ให้กำเนิดเขานั้นเอง ร่างสูงไม่รอช้าเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิทให้รีบเอารถออก มุ่งหน้าไปที่เกิดเหตุในทันที

“ครับคุณคิน” ธวัฒน์รับคำแล้วรีบไปเอารถออกมารับเจ้านายอย่างเร่งรีบ

@ โรงพยาบาล

อัครา พ่อของเขาเสียชีวิตในที่เกิดเหตุทันที ในวัย 48 ปี ส่วน นิตยา ผู้เป็นภรรยาหรือแม่ของเขาวัย 52 ปี ได้รับบาดเจ็บอาการสาหัส แขนขาหัก

อคิราห์ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเพื่อรอข่าวอาการของแม่ที่อยู่ภายในห้องฉุกเฉิน โดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น

เขามิได้สนใจที่ทางโรงพยาบาลแจ้งเรื่องพ่อของเขาแม้แต่น้อย เพราะเขาก็รู้ ๆ กันอยู่ ตอนนี้เขาขอเพียงแค่แม่ของเขาปลอดภัยก็ถือว่าเป็นบุญมากแล้วสำหรับเขาในตอนนี้

เพราะเขาทราบถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ ก็คงจะทะเลาะกันอีกตามเคย เพราะพ่อที่แอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยมาสักระยะแล้ว เท่าทีเขาทราบมา พ่อมาสารภาพบอกความจริงกับเขาทุกอย่าง ตั้งแต่ที่เขารู้จักว่าอะไรเป็นอะไร มีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นที่ยังไม่ยอมรับความจริงในเรื่องนี้

เขาเคยเห็นสิ่งของบางอย่างที่พ่อ เตรียมไว้ให้กับผู้หญิงคนนั้น เขารู้เพียงแค่ว่าเธอชื่ออะไร แต่ไม่ทราบว่าหน้าตาเธอเป็นแบบไหน เขาทราบเพียงแค่ว่าเธออายุแค่ 25 ปี พ่อรักเธอคนนี้มาก เธอเป็นคนที่สวยเอาใจพ่อเก่ง พ่อถึงยอมขับรถขึ้นกรุงเทพมหานครเองไปกลับแทบจะทุกสัปดาห์ที่ว่างเพื่อไปหาเธอ แถมมีความสัมพันธ์กับเธอตลอด พ่อบอกเขาเพียงแค่ว่าบ้านเธออยู่แถวชานเมือง

เขารับได้ในเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่แค่อยากจะทราบว่าเธอคนนี้มีอะไรดีนักหนา พ่อถึงได้หลงนักหลงหนา ยอมแตกหักกับแม่คนที่สู้สร้างรากฐานมาด้วยกัน ถึงแม้จะมีเหตุผลบางอย่างที่บอกใครไม่ได้ก็เถอะ

เขาจะไม่ติดใจอะไร หากว่าเรื่องที่เกิดในครั้งนี้ ไม่มีแม่ของเขาไปยุ่งเกี่ยว และได้รับบาดเจ็บปางตายขนาดนี้ เขาต้องเอาตัวเธอมาเค้นถามความจริงให้ได้

“เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่แม่ของฉันต้องเจอ สิตาพัชร์” เสียงพูดลอดไรฟันออกมา พร้อมกับกำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้น

“คุณคินจะเอายังไงต่อครับ” ธวัฒน์เดินเข้ามาถามเจ้านายที่หน้าห้องฉุกเฉิน หลังจากไปดูอัครามา

“มึงช่วยจัดการเรื่องงานศพพ่อแทนกูที เอาให้สมเกียรติเลยนะ แล้วหาทางส่งข่าวให้ผู้หญิงคนนั้นทราบด้วย กูจะรอจนกว่าแม่จะฟื้นก่อน แล้วงานที่ไร่ช่วงนี้ก็ฝากมึงด้วยนะไอ้วัฒน์” อคิราห์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงอย่างเหนื่อยล้า

“คุณคินไหวไหมครับ” ธวัฒน์ถามผู้เป็นนาย ที่นั่งลงบนเก้าอี้หน้าแผนกฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วง

“กูไม่เป็นอะไรหรอก” เสียงเรียบเอ่ยตอบลูกน้องคนสนิท แล้วส่งสายตาให้ออกไปจากตรงนี้

อคิราห์เดินไปมาที่หน้าแผนกฉุกเฉินไปมาอย่างเป็นกังวลใจ นานสองนานก็ยังไม่มีเหล่าพยาบาลหรือหมอออกมาแจ้งอาการของแม่เขาเลย

“ไอ้คิน” เสียงเรียกของเพื่อนสนิทที่ทราบเขา ก็มุ่งหน้าตรงมาหาเขาที่โรงพยาบาลในทันที เธียรวัฒน์ หรือ เธียร เจ้าของไร่ส้มที่อยู่ห่างออกไป

“เสียใจด้วยนะเว้ย เรื่องพ่อมึงพวกกูรู้ข่าวก็รีบมากันเลย ตอนนี้อานิตเป็นยังไงบ้างว่ะ” เพื่อนสนิทที่อีกคนที่มาด้วยกันถามขึ้น ธีรเมธ หรือ ธีร์ เจ้าของไร่ชาที่อยู่อีกฟากหนึ่งของพื้นที่

พวกเขาทั้งสามเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยปีแรก ภูมิลำเนาเดิมเป็นคนกรุงเทพมหานครทั้งหมด แต่พวกเขากับย้ายถิ่นฐานซื้อที่ดิน แล้วมาตั้งรกรากสร้างธุรกิจกันที่นี่ จนร่ำรวยและมีชื่อเสียงอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ด้วยความเรียนรู้ที่เรียนมาล้วน ๆ พ่อแม่แค่คอยสนับสนุนเท่านั้น

“หนักเอาการเลยว่ะ จนป่านนี้แล้วยังไม่มีหมอสักคนออกมาแจ้งอะไรเลย” อคิราห์ตอบเพื่อนทั้งสองออกไป ด้วยใบหน้าที่สลดนัยน์ตาดูเศร้ามากกว่าทุกครั้ง

“ถึงมือหมอแล้ว” เธียรวัฒน์เจ้าของไร่ส้มพูดให้กำลังใจ พร้อมกับตบไหล่เพื่อนเบา ๆ เชิงให้กำลังใจกัน

“ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ย ถึงอยู่ไกลก็อุตส่าห์มา” อคิราห์หันไปขอบคุณเพื่อนทั้งสอง

ถึงแม้พวกเขาจะอยู่ไกลกัน แต่ก็ไม่ลืมที่จะไปมาหาสู่ หรือนัดสังสรรค์กันตลอด หากถึงช่วงที่เก็บเกี่ยวผลผลิตเสร็จ หรือเวลาที่ทั้งสามว่างตรงกัน

“ก็เพื่อนกันนี่หว่า ยามกูลำบาก มึงก็คอยอยู่เป็นเพื่อนกูเหมือนกัน” ธีรเมธเจ้าของไร่ชาเอ่ยขึ้นบ้าง

“มึงจะเอายังไงต่อ เรื่องพ่อของมึง เอ่อ...หมายถึงผู้หญิงคนนั้น” เธียรวัฒน์ถามขึ้นมาทันที ทำลายความเงียบ เขาทราบเพราะอคิราห์เล่าทุกย่างให้ฟังตลอด และก็รู้ด้วยว่าอคิราห์ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของ อัครา

“กูจะไปลากคอเธอมาแน่นอน ตอนนี้กูให้คนสืบอยู่ รู้ที่อยู่เมื่อไหร่ก็ลากตัวมาสอบแน่นอน” อคิราห์ขึ้นพร้อกับสายตาที่สื่อถึงความโกรธแค้น

“มึงไม่เคยเห็นหน้า จะหาตัวยังไงว่ะไอ้คิน” ธีรเมธถามขึ้นมา

“ไม่เกินความสามารถที่คนของกูจะทำไม่ได้หรอก มึงคอยดู” อคิราห์เอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ

“คิดดีแล้วใช่ไหมที่ทำทำแบบนี้” เธียรวัฒน์ถามเพื่อความมั่นใจ

“อื้ม...” อคิราห์พยักหน้าให้เพื่อนทั้งสอง