บทที่ 11

“หยุดนะ!”

เยี่ยชิวเพิ่งจะกดเท้าขวาลงไป เสียงหวานของใครคนหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา

เยี่ยชิวหยุดเท้าไว้กลางอากาศแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เห็นไป๋ปิงกำลังวิ่งเข้ามาด้วยความร้อนรนจากจุดที่ไม่ห่างออกไปนัก สีหน้าของเธอเย็นชาอย่างมาก

ไม่รู้เพราะอะไร เยี่ยชิวกลับรู้สึกหวั่นใจแบบแปลกๆ เป็นความรู้สึกเหมือนตอนที่เด็กนักเรียนทำความผิดแล้วถูกคุณครูจับได้คาหนังคาเขา

พอเห็นไป๋ปิง กัวเส้าชงก็เหมือนเห็นแม่พระมาโปรด รีบตะโกนอย่างสุดชีวิต “หัวหน้าแผนกไป๋ช่วยด้วยครับ เยี่ยชิวเขาจะฆ่าผม คุณรีบช่วยผมเร็วเข้า...”

จางลี่ลี่ใช้จังหวะนั้นพูดเสริมว่า “หัวหน้าแผนกไป๋คะ เยี่ยชิวเป็นบ้าไปแล้วค่ะ เขาคิดจะฆ่าคน รีบห้ามเขาทีเถอะค่ะ”

“ปล่อยหมอกัวซะ” ไป๋ปิงมองเยี่ยชิวอย่างเย็นชาขณะบอกแบบนั้น

“หัวหน้าแผนกไป๋ คุณฟังที่ผมพูดก่อน...”

“ปล่อยเขาซะ!” ไป๋ปิงไม่คิดจะฟังสิ่งที่เยี่ยชิวพูด เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง

โดยที่ไม่รู้เลยว่าน้ำเสียงของเธอ ดันไปจุดชนวนความไม่พอใจของเยี่ยชิวเข้าอย่างจัง “ตอนนี้คุณไม่ใช่หัวหน้าของผมแล้ว มีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งผม?”

ไป๋ปิงทั้งโกรธทั้งร้อนใจ ตะคอกว่า “หรือนายไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลนี้แล้ว?”

“เรื่องประวัติผู้ป่วย กัวเส้าชงกับจางลี่ลี่รวมหัวกันใส่ร้ายผม คุณยังไม่ทันตรวจสอบเรื่องราวให้ชัดเจน ก็ส่งผมไปทำงานที่แผนกผู้ช่วยพยาบาลแล้ว โรงพยาบาลพรรค์นี้ ไม่ต้องอยู่ก็ได้!”

เยี่ยชิวคิดมาดีแล้ว ต่อให้เขาไม่สามารถเป็นแพทย์ได้ แต่ก็ยังใช้ความสามารถของตัวเองทำมาหากินได้

ไป๋ปิงพยายามข่มโทสะไว้ โน้มน้าวว่า “เยี่ยชิว ถึงตอนนี้ฉันจะไม่ใช่หัวหน้าของนายแล้ว แต่ฉันก็ถือว่าเป็นอาจารย์คนหนึ่งของนาย ตอนที่นายยังเป็นแพทย์ฝึกหัดอยู่ฉันก็เคยดูแลนายอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง”

“ถ้านายยังเห็นว่าฉันคนนี้เป็นอาจารย์อยู่ นายก็ช่วยฟังคำของฉันหน่อยเถอะ ปล่อยหมอกัวซะ”

“นายเรียนแพทย์มาตั้งนานหลายปี กว่าจะสอบได้ใบประกอบวิชาชีพไม่ใช่เรื่องง่าย นายจะยอมแพ้ง่ายๆ แค่นี้เหรอ?”

“นายทำแบบนี้ ไม่คิดถึงจิตใจของแม่นายบ้างเหรอ?”

ประโยคสุดท้ายของไป๋ปิง เหมือนค้อนหนักๆ ที่ทุบลงบนหัวใจของเยี่ยชิว เขาหันกลับไปมองด้านหลัง พบว่าเฉียนจิ้งหลันกำลังยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า

ทันใดนั้น ความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้าใส่เยี่ยชิว

“แม่ครับ!”

“ชิวเอ๋อร์ ปล่อยหมอกัวเถอะนะ!”

“แต่ว่า...”

“แม่รู้แล้วว่าเขาเป็นคนเลว ลูกจัดการเขาเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น การที่ลูกต้องเอาชีวิตของตัวเองเข้าแลกกับคนเลวพรรค์นั้น มันไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย”

คำพูดของเฉียนจิ้งหลันเหมือนระฆังเตือนใจ ทำให้เยี่ยชิวสงบลงได้อย่างรวดเร็ว

ใช่แล้วล่ะ เอาชีวิตเข้าแลกกับเศษสวะแบบกัวเส้าชง มันไม่คุ้มจริงๆ นั่นแหละ

“กัวเส้าชง นายฟังให้ดีนะ วันนี้ฉันจะยอมละเว้นชีวิตของนายก่อน ถ้าหากวันหน้ายังกล้ารังแกแม่ฉันอีกละก็ ฉันจะฆ่านายแน่นอน” เยี่ยชิวเลือนเท้าออกมา หันไปประคองเฉียนจิ้งหลัน “แม่ครับ พวกเรากลับกันเถอะ”

“หยุดนะ!” จางลี่ลี่วิ่งเข้ามาขวางหน้าเยี่ยชิว “นายทำร้ายเส้าชงจนอยู่ในสภาพแบบนั้น ยังคิดจะไปไหนอีก?”

“หมาที่ดีจะไม่ขวางทางคนอื่น หลีกไป!” เยี่ยชิวสีหน้าไม่เป็นมิตร

“ฉันโทรไปบอกรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้ว เขากำลังเร่งเดินทางมาที่นี่ พวกนายห้ามไปไหนทั้งนั้น”

“จางลี่ลี่ เธอก็อยากตายด้วยอีกคนเหรอ?”

“เยี่ยชิว เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว ฉันว่านายทำตัวสงบเสงี่ยมหน่อยจะดีกว่า เส้าชงถูกนายหักแขนขาทั้งสองข้าง ถ้าเขาฟ้องร้องนายขึ้นมา นายจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในคุกไปทั้งชาตินั่นแหละ”

พอได้ยินสิ่งที่จางลี่ลี่พูด ไป๋ปิงก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าแขนขาทั้งสองข้างของกัวเส้าชงมีเลือดไหล

จบกันแล้ว!

เรื่องนี้มันใหญ่เกินไป!

ไป๋ปิงรีบบอกกว่า “เยี่ยชิว พาคุณป้าออกไปจากที่นี่ซะ ไปให้เร็วที่สุดเลย”

“หัวหน้าแผนกไป๋ คุณหมายความว่ายังไงคะ?” จางลี่ลี่ถลึงตามองไป๋ปิงอย่างไม่พอใจ “เยี่ยชิวใช้กำลังทำร้ายร่างกาย เขาทำร้ายเส้าชงจนบาดเจ็บสาหัส ถ้าเขาไปแล้วใครจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้? คุณจะรับผิดชอบเหรอคะ?”

“ฉันรับผิดชอบเอง!”

“คุณ?” จางลี่ลี่มองไป๋ปิงด้วยความตกตะลึง

ไป๋ปิงพูดว่า “เมื่อวานนี้ฉันประกาศกับแผนกศัลยกรรมไปแล้ว ถ้าเยี่ยชิวก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบแทนเขาเอง”

”พวกคุณสองคนเป็นอะไรกัน? ทำไมคุณต้องรับผิดชอบแทนเขาด้วย?” จางลี่ลี่รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ลอบคิดในใจ หรือว่าเยี่ยชิวกับไป๋ปิงจะแอบคบกัน?

“ฉันกับเยี่ยชิวจะเป็นอะไรกันก็ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย เยี่ยชิว พาคุณป้าออกไปซะ” ไป๋ปิงตะโกนบอก

“หัวหน้าแผนกไป๋ ถ้าผมไปแล้ว คุณจะทำยังไงละครับ?”

“ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันรับมือได้”

เยี่ยชิวรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก

นอกจากไป๋ปิงจะช่วยเหลือเขาแล้ว ยังคิดจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดแทนเขาอีก บอกไม่ถูกจริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนดี หรือว่าโง่กันแน่

แต่ในฐานะลูกผู้ชายคนหนึ่ง จะปล่อยให้ผู้หญิงมารับผิดชอบเรื่องทั้งหมดแทนได้ยังไงล่ะ

“หัวหน้าแผนกไป๋ ขอบคุณในความหวังดีของคุณนะครับ แต่ผมเป็นคนทำร้ายเขาเอง ผมไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบแทนหรอก” เยี่ยชิวเอ่ย

“ฉันทำเพื่อนายอยู่นะ” ไป๋ปิงร้อนใจ “นายทำร้ายกัวเส้าชงจนมีสภาพแบบนี้ รองผู้อำนวยการกัวจะยอมปล่อยนายไปเหรอ?”

“ถ้าเขาเอาเรื่องขึ้นมา นายต้องติดคุกแน่”

“พ่อของกัวเส้าชงเป็นรองผู้อำนวยการประจำโรงพยาบาล เขาเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาในเมืองเจียงโจว เส้นสายก็ไม่ธรรมดา ถ้านายยังไม่รีบไปอีก นายจะหนีไม่พ้นเอานะ”

“หัวหน้าแผนกไป๋ ผมเข้าใจเรื่องที่คุณพูดทุกอย่างครับ แต่ผมไม่กลัวเขา”

เยี่ยชิวคิดมาอย่างดีแล้ว อย่างมากก็แค่สู้กันให้ตายไปข้างหนึ่ง แบบที่หลินจื้อจิงบอกเอาไว้ ในเมื่อเขาไม่มีอะไรจะให้เสียอยู่แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องคิดหน้าคิดหลังให้มากมาย

ไป๋ปิงพยายามเกลี้ยกล่อมเยี่ยชิวต่อ “นายเคยคิดถึงแม่ของนายบ้างไหม? ถ้านายติดคุกขึ้นมาจริงๆ แม่นายจะทำยังไง? หรือนายอยากเห็นเธออยู่โดดเดี่ยวลำพังไปทั้งชีวิต?”

“หัวหน้าแผนกไป๋ ขอบคุณนะคะ” เฉียนจิ้งหลันใช้จังหวะนั้นเอ่ยปาก “ขอบคุณที่ช่วยดูแลเยี่ยชิว ในฐานะแม่ของเขา ฉันรู้สึกซาบซึ้งมากจริงๆ ค่ะ เพียงแต่ผู้ชายอกสามศอก ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง ถ้าเรื่องแค่นี้เยี่ยชิวยังไม่กล้ารับผิดชอบ เขาก็ไม่คู่ควรจะเป็นลูกชายของฉันหรอกค่ะ”

“แต่ว่าคุณป้าคะ เยี่ยชิวเพิ่งจะอายุเท่านี้เอง ถ้าต้องติดคุกขึ้นมา ก็เท่ากับอนาคตของเขาพังเลยนะคะ”

“หัวหน้าแผนกไป๋ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ชิวเอ๋อร์ไม่ติดคุกหรอก ถึงฉันจะไม่ได้มีความสามารถมากมายอะไร แต่ถ้าแค่ปกป้องชิวเอ๋อร์ละก็ ฉันทำได้ค่ะ”

เฉียนจิ้งหลันพูดอย่างหนักแน่น น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น

ไป๋ปิงรู้สึกสงสัยอย่างมาก เฉียนจิ้งหลันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ เธอเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน?

เธอพิจารณาเฉียนจิ้งหลันอย่างละเอียดอีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าคุ้นเคย แถมยังเป็นความรู้สึกคุ้นเคยที่ใกล้ชิดสนิทสนมเสียด้วย

“คุณป้าคะ พวกเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าคะ?” จู่ๆ ไป๋ปิงก็เอ่ยถามขึ้นมา

“จ้ะ เคยเจอกันครั้งหนึ่ง” เฉียนจิ้งหลันยิ้มตอบ “วันแรกที่เยี่ยชิวมารายงานตัวแผนกศัลยกรรม ป้าเป็นคนพาเขามาส่งเอง ตอนนั้นได้ทักทายกับหัวหน้าแผนกไป๋ด้วย”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ไป๋ปิงคิดจะพูดบางอย่างต่อ แต่ดันมีเสียงแข็งกร้าวดังมาจากด้านหลังเสียก่อน “ใครเป็นคนทำร้ายลูกชายฉัน?”

เมื่อหันกลับไปมองก็พบกับผู้ชายวัยกลางคนหัวโล้นพุงป่องคนหนึ่ง เขามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจำนวนหนึ่ง ก้าวฉับๆ ออกมาจากแผนกผู้ป่วยในด้วยท่าทางดุดัน

ชายวัยกลางคนผู้นี้ก็คือพ่อของกัวเส้าชง รองผู้อำนวยการประจำโรงพยาบาลเจียงโจว——กัวต้านู่

“คุณลุงมาพอดีเลยค่ะ เส้าชงได้รับบาดเจ็บหนักเลยค่ะ” จางลี่ลี่ปรี่เข้าไปฟ้อง

กัวต้านู่วิ่งเหยาะๆ มาหยุดตรงหน้ากัวเส้าชง ย่อตัวลงแล้วเอ่ยถามอย่างร้อนรน “เส้าชง ลูกเป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บหนักมากไหม?”

“พ่อ ช่วยผมด้วย ผมถูกทำให้พิการแล้ว...”

อะไรนะ?

กัวต้านู่กวาดตามองอย่างละเอียด พบว่ากัวเส้าชงถูกหักแขนขาทั้งสองข้าง พริบตานั้นเจตนาฆ่าก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา ตะคอกเสียงดังลั่นว่า “ใครเป็นคนทำ?”

“เขาเป็นคนทำค่ะ” จางลี่ลี่ชี้ไปทางเยี่ยชิว ก่อนจะฟ้องกัวต้านู่ว่า “คุณลุงคะ เขาเป็นคนทำร้ายเส้าชงจนบาดเจ็บค่ะ”

“วันนี้ต่อให้เง็กเซียนฮ่องเต้ลงมาจากสวรรค์ก็ช่วยแกไม่ได้หรอก” กัวต้านู่จ้องเยี่ยชิวด้วยแววตาเคียดแค้น หันไปตะโกนบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้านหลัง “พวกแกมัวยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ กระทืบมันให้พิการไปเลย!”