บทที่ 14

เยี่ยชิวตกใจอย่างมาก เขาแหงนหน้ามองสบตาราชามังกร

ใบหน้าของราชามังกรมีสีแดงระเรื่อ ลมปราณส่วนกลางปกติดี ไม่มีท่าทีของคนที่ใกล้จะตายเลยสักนิด จึงรีบบอกว่า “ราชามังกร คุณล้อผมเล่นแล้ว ผมเห็นว่าร่างกายคุณแข็งแรงมากเลยนะ”

“ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ฉันใกล้จะตายแล้วจริงๆ” ราชามังกรเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“ผมเป็นแค่แพทย์ฝึกหัดตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ที่ยังอยู่ในระหว่างช่วงพิจารณาผลงาน ถึงคุณจะมีโรคร้ายแรงอยู่จริงๆ ผมก็รักษาไม่ไหวหรอกครับ!”

เยี่ยชิวรู้สึกเสียใจแทบบ้า

ถ้ารู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ให้ตายเขาก็ไม่มีทางมาที่นี่หรอก

คุณปู่ที่อยู่ตรงหน้านี่เป็นถึงบอสใหญ่ของโลกใต้ดินแห่งเจียงโจวเชียวนะ เกิดเขารักษาไม่หายขึ้นมา มีหวังได้โดนฆ่าตายกันพอดี

“ฉันเชื่อว่านายจะรักษาฉันได้” ราชามังกรกล่าว

เยี่ยชิวยิ้มเจื่อนๆ “พูดไปคุณก็คงจะไม่เชื่อ แต่ขนาดตัวผมเองยังไม่เชื่อมั่นใจฝีมือของตัวเองเลย”

“เสี่ยวเยี่ย นายเป็นวัยรุ่นหนุ่มแน่น คนหนุ่มอย่างนายต้องมั่นใจในตัวเองเข้าไว้สิ” ราชามังกรกล่าวยิ้มๆ ว่า “รู้ไหมทำไหมฉันถึงเชิญนายมา?”

เยี่ยชิวส่ายหน้า

เขาก็สงสัยเรื่องนี้มากเหมือนกัน หมอมีชื่อเสียงตั้งมากมายไม่ยอมเชิญ ทำไมราชามังกรถึงเลือกจะเชิญแพทย์ฝึกหัดไร้ชื่อเสียงอย่างเขามารักษาล่ะ?

คงไม่ใช่ว่า......

สมองมีปัญหาหรอกมั้ง!

ราชามังกรราวกับคาดเดาความคิดในใจของเยี่ยชิวได้ เขาจึงเอ่ยอย่างขบขันว่า “นายกำลังคิดว่าสมองของฉันมีปัญหาอยู่สินะ?”

“ไม่กล้าครับ”

“ความจริงแล้วเหตุผลหลักที่ฉันเลือกจะเชิญนายมา ก็เพราะการพบกันเมื่อวานนี้ไงล่ะ นายถามฉันว่ากำลังป่วยอยู่หรือเปล่า? นายยังจำได้ไหม?”

“จำได้ครับ”

เยี่ยชิวอยากจะตบปากตัวเองสักสองที ถ้ารู้ว่ามันจะลงเอยแบบนี้ เมื่อวานเขาไม่น่าปากมากเลย

ราชามังกรเอ่ยว่า “เก้าปีมานี้ ฉันเสาะแสวงหาหมอเลื่องชื่อทุกหนแห่ง แต่ไม่มีใครสักคนที่ดูออกว่าฉันกำลังป่วยอยู่ มีแค่นาย ที่พบหน้ากันครั้งแรกก็มองออกทันทีว่าฉันป่วยอยู่ เพราะอย่างนี้แหละ ฉันถึงคิดว่านายจะรักษาอาการป่วยของฉันได้”

เยี่ยชิวยิ้มอย่างขมขื่น “ราชามังกรครับ ผมบอกตามตรงนะ เมื่อวานผมก็พูดส่งเดชไปอย่างนั้นเอง...”

“ขนาดแค่พูดส่งเดช ยังมองออกทันทีเลยว่าฉันป่วยอยู่ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าทักษะทางการแพทย์ของนายไม่ธรรมดา”

ไม่ธรรมดากับผีน่ะสิ!

ถ้าเขาเก่งกาจถึงขั้นนั้นจริงๆ จะถูกย้ายไปอยู่แผนกผู้ช่วยพยาบาลเหรอ?

เยี่ยชิวตัดสินใจแน่วแน่อย่างเงียบๆ เขาไม่รักษาเด็ดขาด

ราชามังกรไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าหากเกิดปัญหาระหว่างการรักษาขึ้นมา เขาอาจจะตายโดยไม่รู้ตัวได้ตลอดเวลา

แม้ว่าความฝันของเยี่ยชิวคือการได้เป็นแพทย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก แต่กว่าจะไปถึงตรงนั้นได้ เขาต้องรักษาชีวิตดวงน้อยให้ได้ก่อน!

ถ้าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว จะทำตามความฝันได้ยังไง

พอคิดถึงตรงนี้ เยี่ยชิวก็บอกว่า “ราชามังกร คุณประเมินผมสูงเกินไปแล้ว ผมก็แค่แพทย์ฝึกหัดตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เมื่อไม่กี่วันก่อนยังถูกลดตำแหน่งให้ไปทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลอยู่เลย ไม่แน่ว่าอีกวันสองวันข้างหน้า ผมอาจจะถูกไล่ออกจากโรงพยาบาลก็ได้ โรคของคุณผมคงรักษาให้ไม่ได้จริงๆ คุณไปหาหมอที่ดีกว่านี้เถอะครับ!”

“นี่นายคิดจะ...ปฏิเสธฉันเหรอ?” รอยยิ้มบนใบหน้าของราชามังกรหายวับไปทันที

เยี่ยชิวเงียบกริบ

ความเงียบคือการยอมรับอย่างหนึ่ง

“นายรู้ไหมว่า พวกที่กล้าปฏิเสธฉันก่อนหน้านี้ สุดท้ายแล้วมีจุดจบแบบไหน?”

“แบบไหนเหรอครับ?”

“จ้าวอวิ๋น นายบอกเขาทีสิ”

จ้าวอวิ๋นมองเยี่ยชิวแล้วบอกว่า “คนที่เคยปฏิเสธท่านราชามังกรก่อนหน้านี้ ถูกฉันโยนลงแม่น้ำกลายเป็นอาหารปลาไปหมดแล้ว”

เฮือก——

เยี่ยชิวเผลอสูดอากาศเย็นเฉียบเข้าเต็มปอด เขาตกใจกลัวจนหน้าซีดขาว “ราชามังกร อย่าแกล้งกันแบบนี้สิครับ ผมเป็นคนขวัญอ่อนนะ”

“ฉันไม่ได้แกล้งข่มขู่นาย ผ่านมาหลายปีมากแล้วที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธฉัน” ราชามังกรยืนเอามือไพล่หลัง หันหลังให้เยี่ยชิวแล้วบอกว่า “ฉันเชิญนายมาที่นี่ เพราะฉันคิดว่านายมีความสามารถพอที่จะรักษาฉันได้”

“ขอแค่นายรักษาฉันให้หายดีได้ นายจะได้เสพสุขกับลาภยศและทรัพย์สมบัติอันมหาศาล นับแต่นี้ไปนายจะยิ่งใหญ่เกรียงไกรในเมืองเจียงโจว”

“แต่ถ้าเธอรักษาฉันไม่ได้ละก็......”

ราชามังกรหยุดพูดกลางคัน

“ถ้ารักษาไม่หาย คุณจะฆ่าผมเหรอครับ?” เยี่ยชิวเอ่ยถามด้วยความเครียด

“นายกลัวตายไหมล่ะ?” ราชามังกรถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“กลัวครับ”

เยี่ยชิวคิดว่าขอแค่เป็นคน ไม่ว่าใครก็กลัวตายทั้งนั้นแหละ!

“ในเมื่อกลัวตาย ก็จงตั้งใจรักษาฉันให้เต็มที่เถอะ เพราะฉันก็กลัวตายเหมือนกัน”

หลังได้ยินสิ่งที่ราชามังกรพูดออกมา เยี่ยชิวก็ตระหนักได้แล้วว่าเขาไม่มีทางให้ถอยกลับ เขาต้องรักษาราชามังกรเท่านั้น

มิฉะนั้น ชะตาเขาถึงฆาตแน่!

“ผมขอตรวจร่างกายของคุณก่อนก็แล้วกัน!” เยี่ยชิวกล่าว

“เธอยอมรักษาให้ฉันแล้วเหรอ?” ราชามังกรถาม

ถามโง่ๆ ไม่ยอมรักษาก็ตายน่ะสิ ใครจะกล้าไม่ยอมกัน?

เยี่ยชิวเพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรกว่าอาชีพแพทย์นั้นเป็นอาชีพที่เสี่ยงตายอย่างมาก

ราชามังกรหัวเราะแล้วบอกว่า “เสี่ยวเยี่ย นายกำลังกลัวอยู่สินะ?”

“เปล่าครับ” เยี่ยชิวโกหกหน้าตาย

ราชามังกรจึงหัวเราะลั่น “จ้าวอวิ๋นไม่ได้โกหกนายหรอก คนที่ปฏิเสธฉันก่อนหน้านี้โดนเขาโยนลงแม่น้ำทำอาหารปลาไปหมดแล้ว แต่ว่าคนพวกนั้นน่ะ ไม่มีใครเป็นหมอเลยสักคน”

เยี่ยชิวรู้สึกเหมือนตัวเองตกหลุมพลางแบบแปลกๆ

ราชามังกรเอ่ยว่า “คนที่ฉันฆ่า ล้วนเป็นคนที่สมควรตายทั้งนั้น หมอคือผู้ที่รักษาคนเจ็บไข้ได้ป่วย ช่วยชีวิตของผู้อื่น การฆ่าพวกเขาถือเป็นบาป”

“ราชามังกร บอกตามตรงนะครับ ผมเข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาการป่วยของคุณสักนิด จะรักษาได้ไหมผมก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน” เยี่ยชิวบอก

ราชามังกรกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “เยี่ยชิว ถ้านายพยายามสุดความสามารถแล้วก็ยังรักษาฉันไม่ได้ ฉันก็ไม่คิดจะโทษนายหรอก คงต้องทำใจยอมรับว่าชีวิตของฉันมาได้แค่นี้ สวรรค์กำลังจะรับตัวฉันกลับไปแล้ว”

“ถ้างั้นขอผมตรวจร่างกายของคุณก่อนก็แล้วกัน!”

“ได้!” ราชามังกรนั่งลงแล้วถามว่า “จะให้ฉันทำอะไรบ้าง?”。

“คุณทำตามที่ผมบอกก็พอแล้วครับ” เยี่ยชิวพูดจบก็จ้องมองใบหน้าของราชามังกร เพื่อตรวจสอบรายละเอียดทุกอย่างโดยไม่ปล่อยผ่าน

เมื่อวานนี้ ตอนที่พบกับราชามังกร เยี่ยชิวมีลางสังหรณ์บางอย่างว่าราชามังกรกำลังป่วย แล้วก็ป่วยหนักมากเสียด้วย แต่ในตอนนั้นราชามังกรไม่ยอมรับว่าป่วย เขาก็เลยไม่ได้ตรวจดูอย่างละเอียด

หลังจ้องหน้าของราชามังกรสักพัก เยี่ยชิวก็ขมวดคิ้วหนักขึ้นเรื่อยๆ

ราชามังกรมีใบหน้าแดงก่ำสุขภาพดี ดวงตาสดใสดูมีชีวิตชีวา ดูจากองค์ประกอบบนใบหน้าแล้วไม่เหมือนกับคนป่วยเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นอาจทำให้บางคนเข้าใจผิดว่าราชามังกรมีสุขภาพแข็งแรงกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำไป

“แปลกมาก!” เยี่ยชิวพึมพำในใจ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมา “ราชามังกร ขอดูมือขวาของคุณหน่อยครับ”

ราชามังกรยื่นมือข้างขวามาให้

ตอนที่เยี่ยชิวจับชีพจรบนมือข้างขวาของราชามังกร เขาก็ตกใจอย่างมาก เพราะมันเย็นเฉียบราวกับก้อนน้ำแข็ง

ข้อมือของราชามังกรเย็นมากเสียจนน่ากลัว ราวกับมันถูกเอาไปแช่แข็งในห้องเย็นมาก่อน ความหนาวที่แทรกซึมลึกถึงชั้นกระดูก แทรกผ่านกลางฝ่ามือของเยี่ยชิวเข้ามาจนเขาอดตัวสั่นด้วยความหนาวเหน็บไม่ได้

เขาอดรู้สึกเห็นใจชายชราที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้ ไม่รู้เลยว่าตลอดหลายปีมานี้ ราชามังกรอดทนใช้ชีวิตให้รอดพ้นมาได้อย่างไร

เขาหลับตาลงแล้วตรวจชีพจรอย่างละเอียด

เยี่ยชิวพบว่าชีพจรของราชามังกรมั่นคงอย่างมาก ไม่มีร่องรอยของอาการป่วยให้เห็นเลยสักนิด

เยี่ยชิวขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วบอกว่า “ราชามังกร ขอมือข้างซ้ายของคุณหน่อยครับ”

คราวนี้ราชามังกรยื่นมือซ้ายให้เยี่ยชิว

สภาพการณ์แตกต่างจากมือข้างขวาอย่างสิ้นเชิง

มือซ้ายของราชามังกรร้อนจนแทบลวก เหมือนกับก้อนถ่านที่ถูกเผาจนแดงก่ำ ยามที่จับมือของอีกฝ่ายจะรู้สึกราวกับกลางฝ่ามือถูกลวก

เยี่ยชิวลองตรวจชีพจรดูอีกครั้ง

ที่น่าแปลกก็คือ ชีพจรของราชามังกรยังคงมั่นคงเหมือนเดิม ไม่มีสัญญาณของความผิดปกติให้เห็นเลย

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

“เสี่ยวเยี่ย นายพอจะมองอะไรออกบ้างไหม?” ราชามังกรเอ่ยถามพร้อมหัวเราะเบาๆ

“ขอผมคิดสักหน่อยนะ” เยี่ยชิวขมวดคิ้วมุ่น หลังจากนั่งใคร่ครวญอยู่นานถึงสิบนาทีเต็ม เขาก็โพล่งออกมาว่า “ผมรู้แล้ว”

“นายรู้อะไรงั้นหรือ?” ราชามังกรรีบถาม

“คุณป่วยหนักใกล้ตาย มีชีวิตอยู่ต่อได้ไม่ถึงเจ็ดวัน!”