7

ช่วงเย็น เสียงจอแจจากเพื่อนบ้านที่เริ่มทยอยกลับจากทำงานและเตรียมอาหารเย็นค่อยๆ จางหายไป แต่สำหรับบ้านหลี่ บรรยากาศกลับหนักอึ้งราวกับมีหินก้อนใหญ่ถ่วงอยู่

หลังจากพายุอารมณ์ระลอกใหญ่ผ่านพ้นไป หลิวซือก็ถูกหลี่เจียงเรียกเข้าไปในห้องนอนของพวกเขาสองคน ประตูไม้ถูกปิดลงเสียงดัง ตามมาด้วยเสียงทะเลาะทุ่มเถียงกันอย่างรุนแรงที่ดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ แม้จะจับใจความไม่ได้ทั้งหมด แต่เสี่ยวเหลียนก็พอจะเดาได้ว่าแม่ของเธอกำลังถูกซักฟอกอย่างหนักเรื่องที่รับเงินจากยายหลิวโดยไม่บอกกล่าวครอบครัวของสามี

ยายหลิวนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเดิม ใบหน้าของท่านเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่แววตาที่ทอดมองไปยังบานประตูที่ปิดสนิทนั้นกลับฉายแววเจ็บปวดและห่วงใยอย่างสุดซึ้ง ท่านย่อมรู้ดีว่าลูกสาวของท่านกำลังเผชิญกับอะไรอยู่เบื้องหลังบานประตูนั้น

เสี่ยวเหลียนเดินไปนั่งลงข้างๆยายเธอยื่นมือไปกอบกุมมือที่เหี่ยวย่นแต่แข็งแรงของท่านไว้ เป็นการปลอบโยนโดยไม่ต้องใช้คำพูดใด ๆ

‘นี่สินะครอบครัว’ เธอคิดในใจอย่างขมขื่น ‘ความผูกพันที่ซับซ้อนและเปราะบางยิ่งกว่าใยแมงมุม ชัยชนะของคนหนึ่งอาจหมายถึงความพ่ายแพ้ของอีกคนหนึ่งเสมอ’

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่มีใครทันสังเกต เพราะต่างอยู่ในความเงียบ  ในที่สุดเสียงทะเลาะเบื้องหลังบานประตูก็เงียบลง แต่ความเงียบครั้งนี้กลับน่าอึดอัดใจยิ่งกว่าเดิม มันคือความเงียบที่บ่งบอกว่าพายุได้พัดผ่านไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังของความสัมพันธ์

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นเบาๆ 

เสี่ยวเหลียนกับยายหลิวมองหน้ากันอย่างแปลกใจ ในเวลานี้ไม่น่าจะมีใครมาเยี่ยมเยือนอีกแล้ว

"นั่นใครน่ะ" ยายหลิวเอ่ยถามออกไป

"ผมเองครับคุณป้า หลี่เหว่ยครับ" เสียงตอบที่ดังมาจากนอกประตูนั้นทุ้มนุ่มและสุภาพ

หลี่เหว่ย อาสี่ของตระกูลหลี่ ชายหนุ่มผู้เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

เสี่ยวเหลียนรู้สึกแปลกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้ามาปรากฏตัวในเวลานี้ ยายหลิวมีสีหน้าเคร่งขรึมลงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้าให้หลานสาวไปเปิดประตู

เมื่อประตูแง้มออก ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มอายุ 25 ปีก็ปรากฏขึ้น เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้านกับกางเกงสีกากี ดูเป็นปัญญาชนที่แตกต่างจากพี่ชายของเขาอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าของเขาหล่อเหลาหมดจด ดวงตาเรียวยาวภายใต้กรอบแว่นดูอ่อนโยนและฉายแววรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

เขาคือชายหนุ่ม เจ้าหน้าที่ของรัฐผู้มีอนาคตไกล และเป็นคนที่อาสามเขาพยายามจะจับคู่ให้กับเธอ

"สวัสดีครับคุณป้า เป็นยังไงบ้างเสี่ยวเหลียน" เขาเอ่ยทักทายอย่างตะกุกตะกัก ไม่กล้าสบตาตรง ๆ

"มีธุระอะไร" ยายหลิวถามเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงความเป็นมิตรหรือศัตรู แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าท่านมองเขาเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

หากพูดเรื่องความสัมพันของพี่น้องบ้านหลี่ เท่าที่ท่านสัมผัสคือ พวกเขารักกันมาก จนท่านเองยังอดชื่นชมย่าหลี่ไม่ได้ว่าเลี้ยงลูกให้สามัคคีรักใคร่ปรองดองกันได้ดี ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น พวกเขาก็ยังคงเป็นครอบครัวต้นแบบของความสามัคคีและกตัญญู

หลี่เหว่ยสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะคุกเข่าโค้งคำนับตรงหน้ายายหลิวอย่างนอบน้อม "ผม...ผมมาเพื่อขอโทษครับ"

คำพูดของเขาทำให้ทั้งเสี่ยวเหลียนและยายหลิวประหลาดใจ

"ผมต้องขอโทษทั้งสองจากใจจริงสำหรับเรื่องวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้น" เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ "ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันใหญ่โตบานปลายขนาดนี้เลย ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่สามจะคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมเพิ่งจะทราบเรื่องทั้งหมดเมื่อตอนเย็นนี้เองหลังจากที่พี่สามกลับมาถึงบ้านผม...ผม...ผมเสียใจจริง ๆ ครับ"

เสี่ยวเหลียนมองสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าอย่างละเอียด เขาดูไม่เหมือนคนเสแสร้งแกล้งทำ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจและความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด เธอพอจะเดาได้ว่าเขาเองก็คงเป็นอีกหนึ่งเหยื่อของแผนการที่เห็นแก่ตัวของพี่สาวตัวเองเช่นกัน

"แล้วมาที่นี่ ต้องการจะบอกอะไรพวกเราอย่างนั้นเหรอ" ยายหลิวถามอย่างตรงไปตรงมา

หลี่เหว่ยเงยหน้าขึ้น สบตายายหลิวอย่างแน่วแน่ "ผมมาเพื่อรับปากครับคุณป้าว่าต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอนและจะเป็นคนจะจัดการเรื่องนี้เอง ผมจะไปพูดกับแม่และพี่สามให้เลิกล้มความคิดบ้าๆ นี่เสีย" เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย 

"ส่วนเรื่องแต่งงาน...คุณป้าวางใจได้เลยครับ ผมเห็นเสี่ยวเหลียนเป็นหลานสาวคนหนึ่ง ไม่มีทางคิดเกินเลยกับเธออย่างนั้นแน่นอน ผมจะหาทางจัดการหาผู้หญิงที่เหมาะสมมาแต่งงานด้วยให้เร็วที่สุด เพื่อให้เรื่องทั้งหมดมันจบลง"

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรับผิดชอบและน่าเชื่อถือ หากเป็นคนอื่นอาจจะรู้สึกซาบซึ้งใจไปแล้ว แต่สำหรับเสี่ยวเหลียนแล้วนั้น เธอไม่ได้รู้สึกสงสารหรือเห็นใจ เพราะหากข่าวลือเป็นความจริง ก็เท่ากับว่ากำลังจะดึงผู้หญิงอีกคนที่ไมู่้เรื่องรู้ราวมาปกปิดตัวตนของเขา ซึ่งถ้าจะพูดกันจริงๆ แล้วเขาก็เห็นแก่ตัวไม่ต่างจากพี่สาวสักเท่าไหร่หรอก

ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรต่อ ประตูห้องนอนของหลิวซือก็เปิดออก ร่างของเด็กสาวอายุประมาณ 12 ปีวิ่งออกมาจากห้อง ดวงตาของเธอแดงก่ำ ใบหน้าตื่นตระหนกอย่างปิดไม่มิด เธอคือหลี่เฟิน น้องสาวคนละพ่อของเสี่ยวเหลียน

"พี่เสี่ยวเหลียน" หลี่เฟินวิ่งตรงเข้ามาหาเสี่ยวเหลียนอย่างไม่ลังเล ก่อนจะโผเข้ากอดพี่สาวต่างสายเลือดที่เธอเพิ่งจะได้พบหน้ากันไม่นานไว้แน่น "พี่อย่าไปจากที่นี่นะ อย่าทิ้งฉันไปนะ"

การกระทำที่ไม่คาดคิดของหลี่เฟินทำให้ทุกคนในห้องตกตะลึงไปชั่วขณะ เสี่ยวเหลียนเองก็รู้สึกอึ้งไป เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับเด็กสาวคนนี้นัก เพราะนับตั้งแต่ย้ายมา หลี่เฟินก็มักจะเก็บตัวและมองเธอด้วยสายตาที่หวาดระแวงอยู่เสมอ

"เกิดอะไรขึ้น" เสี่ยวเหลียนถามพลางลูบหลังปลอบโยนน้องสาวที่กำลังกลัวจนตัวสั่นเทา

"พ่อ...พ่อทะเลาะกับแม่เสียงดังมากเลย" หลี่เฟินพูดสะอื้น "พ่อบอกว่าแม่ไม่ให้เกียรติย่า หาว่าแม่เห็นคนนอกดีกว่าคนในครอบครัว...แล้วอาสามก็ฝากมาบอกว่า ถ้าพวกพี่ยังอยู่ที่นี่ต่อไป บ้านเราก็จะไม่มีวันสงบสุข ให้พ่อไล่พวกพี่ออกไปอยู่ที่อื่น"

คำพูดของเด็กสาวเปรียบเสมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางห้องอีกครั้ง

หลี่เหว่ยมีสีหน้าตกใจ “ว่ายังไงนะ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ" ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ตำหนิพี่สาวอยู่ในใจที่ไม่มีหัวคิดขนาดนี้

ยายหลิวไม่ได้แสดงอาการใบหน้าของท่านยังคงเรียบเฉย แต่แววตากลับเย็นเยียบลงหลายส่วน ท่านมองเลยไปยังประตูห้องนอนที่เปิดอยู่ เห็นหลิวซือยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ ไม่กล้าที่จะเดินออกมาเผชิญหน้ากับความจริง

วินาทีนั้นเอง การตัดสินใจที่เด็ดขาดก็ก่อตัวขึ้นในใจของหญิงชราผู้เป็นดั่งภูผา

"เสี่ยวเหลียน ไปเก็บของเถอะ กลับบ้านพวกเรากัน" เสียงของยายหลิวดังขึ้นมาราบเรียบแต่ทรงพลัง ทุกสายตาหันไปจับจ้องที่ท่านเป็นจุดเดียว

"คุณป้า" หลี่เหว่ยอุทานอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าเรื่องจะลุกลามบานปลายถึงขั้นนี้