สันติภาพ

หลังจากที่พิธีสืบทอดตำแหน่งเสร็จสิ้น ไคลด์ก็กลายเป็นผู้พิทักษ์แห่งเกาะแสงอรุณอย่างเป็นทางการ แต่ภัยคุกคามจากชนเผ่าแห่งเงาก็ยังคงเป็นบาดแผลฉกรรจ์ ไดชิ ดาอิ และไคลด์ต่างเห็นพ้องต้องกันว่า การเจรจาคือหนทางเดียวที่จะนำความสงบสุขที่แท้จริงมาสู่เกาะนี้

พวกเขาตัดสินใจเดินทางไปยัง ป่าสนทมิฬ อีกครั้ง สถานที่ที่พวกเขาเคยถูกซุ่มโจมตี โดยมี ปู่เฒ่าดาฟ ร่วมเดินทางไปด้วยในฐานะตัวแทนของชาวเกาะ

"การเจรจานี้อันตรายยิ่งกว่าการต่อสู้กับปีศาจ" ปู่เฒ่าดาฟกล่าวขณะเดินนำ "ความบาดหมางระหว่างเรากับชนเผ่าแห่งเงาฝังรากลึกมาตั้งแต่สมัย จอมเวทแห่งเงามืด ยังเป็นมนุษย์"

"ท่านปู่ ช่วยเล่าเรื่องราวความบาดหมางนั้นให้พวกเราฟังได้ไหมครับ" ไดชิถาม

"ได้สิ..." ปู่เฒ่าดาฟเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย "ในอดีต จอมเวทที่ทรยศนั้นเคยเป็นหัวหน้ากลุ่มนักเวทที่แข็งแกร่งที่สุดบนเกาะ แต่เขามองว่าชาวเกาะธรรมดาและชนเผ่าแห่งเงาที่อาศัยอยู่ในป่าลึกเป็นเพียง เครื่องมือ และ พลังงาน ที่ไร้ค่า เขาต้องการให้ทุกคนกราบไหว้บูชาเขาเพียงผู้เดียว"

"แล้วชนเผ่าแห่งเงาเกี่ยวข้องอย่างไรคะ" ดาอิถาม

"ชนเผ่าเหล่านั้นเป็นกลุ่มคนที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในป่าลึก พวกเขาบูชาพลังของ เงาและราตรี โดยเชื่อว่ามันคือส่วนหนึ่งของสมดุล จอมเวทแห่งเงามืดได้ปลุกปั่นให้พวกเขาเชื่อว่า ความสว่างคือศัตรู และยุยงให้พวกเขาโจมตีเราที่เป็นกลุ่มคนที่บูชาแสงสว่างและธรรมชาติ ในขณะที่จอมเวทก็ใช้ทั้งสองฝ่ายเป็นสนามรบ เพื่อให้เขาได้รวบรวมพลังอาคมจากความตายและความเกลียดชัง"

"พวกเขากลายเป็นเหยื่อของการหลอกลวง" ไคลด์สรุปด้วยน้ำเสียงเย็นชา "และเมื่อความมืดมิดที่พวกเขาสะสมหายไป พวกเขาก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังถล่มลง และเชื่อว่าพวกเราคือคนที่ขโมยพลังงานของพวกเขาไป"

การเผชิญหน้า ณ เส้นแบ่งเขต

เมื่อมาถึงลานหินขนาดใหญ่ใจกลางป่า ซึ่งเป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างหมู่บ้านกับอาณาเขตของชนเผ่าแห่งเงา หัวหน้าเผ่าร่างใหญ่สวมหน้ากากกระดูกก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมนักรบอีกหกคนที่ถือหอกและธนูอาบพิษ

หัวหน้าเผ่า (สึนะ): "ข้าไม่คิดว่าพวกแกจะกล้ากลับมาที่นี่อีก! พวกแกมาพร้อมกับผู้อ่อนแอ...และมาพร้อมกับ ผู้ทรยศ ที่บัดนี้สวมชุดของผู้พิทักษ์แล้ว!" เขาชี้หอกไปที่ไคลด์อย่างกราดเกรี้ยว

ไคลด์: (ก้าวออกมาข้างหน้าอย่างสงบ แม้จะยังคงมีรอยแผลเป็นจากการต่อสู้) "ข้าไม่ได้ทรยศใคร สึนะ ข้าเพียงแค่ปฏิเสธที่จะเชื่อในความมืดที่ไร้สติ ที่ทำให้ผู้คนต้องเจ็บปวด"

ไดชิ: (ก้าวไปยืนข้างไคลด์) "เรามาที่นี่เพื่อเจรจา เราไม่ได้ต้องการสู้กับพวกท่าน"

สึนะ: (หัวเราะเยาะ) "เจรจางั้นรึ! พวกแกขโมยพลังของเราไป! พวกแกทำให้ราตรีของเรามืดมิด! ลูกหลานของเราต้องเติบโตโดยไม่มีพลังเงาให้บูชา! ความบาดหมางนี้จะจบลงได้ก็ต่อเมื่อพวกแกมอบ ผ้ายันต์ ทั้งหมดให้เรา!"

ปู่เฒ่าดาฟ: (ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ด้วยไม้เท้า) "สึนะ...หยุดเสียที! ผ้ายันต์ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง มันคือสมดุลของเกาะนี้"

สึนะ: "เจ้าคนแก่ที่หลงแสง! พวกแกทำให้ข้าต้องสูญเสียพี่ชายไป! พี่ชายของข้าตายในสนามรบที่จอมเวทแห่งเงามืดสร้างขึ้น! พวกแกต่างหากที่ทำให้เขาต้องสู้กับพวกเรา!"

ปู่เฒ่าดาฟ: "ข้าเสียใจกับเรื่องพี่ชายของเจ้า สึนะ...แต่เราทุกคนต่างตกเป็นเหยื่อของการหลอกลวงของจอมเวทคนนั้น! เขาโกหกข้า! เขาโกหกบรรพบุรุษของเจ้า! เขาทำลายทุกอย่างเพื่อพลังของตัวเอง!"

ดาอิ: (เดินออกมาตรงกลาง เปล่งพลังอาคมแห่งความหวังสีเขียวนวลออกมาอย่างอ่อนโยน) "พวกเราเข้าใจความเจ็บปวดของท่าน แต่ความจริงก็คือ พลังที่ท่านบูชาไม่ได้หายไปไหน"

สึนะ: "โกหก! พลังเงาถูกดูดซับไปพร้อมกับดวงวิญญาณปีศาจทั้งหมด! มันถูกทำลายไปแล้ว!"

ดาอิ: "ไม่จริง! พลังเงาคือส่วนหนึ่งของสมดุลแห่งการสร้างสรรค์ ต่างหาก! เมื่อเราทำลายความมืดมิดที่บิดเบือนไป พลังที่แท้จริงของ 'ราตรี' ก็กลับคืนสู่ธรรมชาติ เพียงแต่พวกท่านไม่สามารถสัมผัสได้เพราะจิตใจยังเต็มไปด้วยความแค้น"

ไคลด์: (ก้าวไปข้างหน้า ประจันหน้ากับสึนะในระยะประชิด) "ข้าเคยอยู่ในความมืดมิดเหมือนเจ้า สึนะ ข้าเคยเห็นความว่างเปล่าของการบูชาพลังทำลายล้าง แต่ดาอิใช้พลังแห่งความหวังรักษาบาดแผลที่ฝังลึกในตัวข้าได้"

ไคลด์ค่อย ๆ ปลดผ้าพันแผลออก เผยให้เห็นรอยแผลจากการถูกศรอาบพิษ แต่บาดแผลนั้นกลับหายสนิทอย่างไม่น่าเชื่อ

ไคลด์: "พลังที่บริสุทธิ์ของเกาะนี้คือ การเยียวยา ไม่ใช่การทำลายล้าง หากเจ้ายังคงยึดติดกับความแค้น...เกาะนี้ก็จะกลับไปสู่ความมืดมิดอีกครั้ง และคราวนี้...พวกเจ้าก็จะถูกกลืนกินไปพร้อมกัน"

ทางเลือกสุดท้าย

สึนะเงียบไป เขาจ้องมองบาดแผลที่หายสนิทของไคลด์ และมองไปยังแสงสว่างที่อ่อนโยนจากผืนป่าที่กลับมาเขียวขจี เขาเห็นความลังเลในแววตาของนักรบที่ติดตามมา

สึนะ: "ถ้าสิ่งที่แกพูดเป็นความจริง...แล้วพวกเราจะกลับมาสัมผัสพลังที่แท้จริงของราตรีได้อย่างไร!?"

ไดชิ: (ยิ้มอย่างอ่อนโยน) "ท่านสามารถทำได้โดย ร่วมมือ กับพวกเรา พวกเราจะนำทางท่านไปสู่แหล่งพลังงานอาคมแห่งเงาที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ใต้เกาะ ซึ่งเป็นที่ที่พลังของชนเผ่าของท่านไม่เคยถูกทำลายไปไหน แต่ถูกผนึกไว้โดยผู้พิทักษ์รุ่นก่อนเพื่อรอวันที่ความแค้นจะถูกปลดปล่อย"

ปู่เฒ่าดาฟ: "เราจะลืมความบาดหมางในอดีตทั้งหมด และเริ่มต้นใหม่ในฐานะคนบนเกาะเดียวกัน หากเจ้าเต็มใจที่จะละทิ้งความแค้น สึนะ"

สึนะเงียบไปครู่หนึ่ง เขายกหอกขึ้น และสั่งให้นักรบถอยห่างออกไป

สึนะ: "ข้า...ข้าเหนื่อยกับการต่อสู้แล้ว ข้าเหนื่อยกับการหลบซ่อนตัวอยู่ในเงามืด...แต่ข้าก็ไม่อาจเชื่อใจพวกแกได้ทั้งหมด" เขาจ้องไปที่ไคลด์

สึนะ: "ไคลด์...ในฐานะผู้พิทักษ์คนใหม่ ข้าขอท้าเจ้า! หากเจ้าสามารถนำทางเราไปสู่แหล่งพลังงานที่แท้จริงของชนเผ่าได้ และพิสูจน์ว่าพวกเราไม่ได้ถูกหลอก...ข้าจะยอมรับเจ้าในฐานะผู้พิทักษ์ และยอมรับสันติภาพ!"

ไคลด์พยักหน้าอย่างไม่ลังเล "ข้ายอมรับการท้านั้น! เราจะนำทางพวกเจ้าไปสู่แหล่งพลังเงาที่แท้จริง...ที่ซึ่งความสงบสุขที่แท้จริงรออยู่!"

การเจรจาจบลงด้วยการยอมรับความท้าทายครั้งใหม่ ที่จะเป็นการเริ่มต้นสันติภาพครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของเกาะแสงอรุณ