เพลิงแค้นของชนเผ่า

การเดินทางกลับหมู่บ้านเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับ ไคลด์ ผู้พิทักษ์แห่งท้องทะเล ชายหนุ่มลึกลับคนนี้ยังคงเดินนำหน้าอย่างเงียบ ๆ ร่างกายของเขาสง่างามและเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง ราวกับว่าเขาไม่ได้เดินอยู่บนพื้นดิน แต่กำลังล่องลอยไปตามกระแสลม ไดชิและดาอิเดินตามหลังเขาไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยความตื่นเต้นและกังวลใจ

"ไคลด์..." ไดชิเริ่มต้นบทสนทนาหลังจากที่เดินทางมาได้พักใหญ่ "นายช่วยบอกเราได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทะเลเมื่อวานนี้ คลื่นนั่นมันไม่ใช่คลื่นธรรมชาติใช่ไหม"

ไคลด์ไม่หยุดเดิน แต่ตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงด้วยความหนักแน่น "คลื่นนั้นคือ การปฏิเสธของจิตวิญญาณแห่งทะเล พวกมันไม่ยอมรับผู้ที่ไม่ได้มาจากท้องทะเลให้เข้าใกล้พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ แต่เมื่อเห็นว่าพวกเจ้าไม่ยอมแพ้...พวกมันจึงอนุญาตให้ข้าช่วยนำทางพวกเจ้ากลับมา"

"แล้วศรเพลิงที่ช่วยเราจากอสูรหินล่ะ" ดาอิถามอย่างกระตือรือร้น "นั่นเป็นของนายใช่ไหม"

ไคลด์หันมามองพวกเขาเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำทะเลนั้นสบตาไดชิและดาอิอย่างช้า ๆ "ศรนั่นทำจาก ไม้แห่งภูเขาไฟ ที่ไม่ไหม้ไฟ และอาบด้วยพิษแห่งความมืดที่สามารถทำลายสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากพลังตกค้างได้...นั่นคือสิ่งที่ผู้พิทักษ์ใช้ทำความสะอาดเกาะ" เขาไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธอย่างชัดเจน แต่คำตอบนั้นก็เพียงพอแล้ว

เมื่อพวกเขาเดินเข้าสู่บริเวณ ป่าสนทมิฬ ซึ่งเป็นเขตแดนสุดท้ายก่อนถึงหมู่บ้าน จู่ ๆ ไคลด์ก็หยุดเดิน เขายกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ไดชิและดาอิหยุดนิ่ง

"มีคนอื่นอยู่ที่นี่" ไคลด์กระซิบเสียงต่ำ "พวกเขาไม่ได้มาดี...และพวกเขาไม่ได้อยู่ใต้คำสั่งของจอมเวทแห่งเงามืด"

ทันใดนั้นเอง...ลูกธนูอาบพิษหลายสิบดอกก็พุ่งลงมาจากยอดไม้ ไดชิและดาอิใช้สัญชาตญาณตอบโต้ พวกเขารีบสร้างบาเรียป้องกันขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันลูกธนูไม่ให้โดนตัว แต่ไคลด์กลับไม่ได้ป้องกันตัวเอง เขาเพียงแค่หลบหลีกอย่างคล่องแคล่วราวกับพยัคฆ์ แต่ลูกธนูส่วนหนึ่งก็พุ่งเข้าปักที่บ่าและขาของเขาอย่างรวดเร็ว

"อั่ก!" ไคลด์คำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ล้มลง เขายืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับเสาหิน

ชนเผ่าแห่งเงา: กลุ่มนักรบปริศนาประมาณสิบกว่าคนกระโดดลงมาจากต้นไม้ พวกเขาสวมใส่ชุดที่ทำจากหนังสัตว์ที่ดูแข็งแกร่งและมีรอยสักโบราณเต็มตัว พวกเขาไม่ได้ใช้พลังอาคม แต่ใช้อาวุธโบราณที่ทำจากหินอุกกาบาตที่สามารถทำลายบาเรียอาคมได้อย่างง่ายดาย

"พวกแกคือผู้กอบกู้ที่โง่เขลา!" หัวหน้าเผ่าซึ่งเป็นชายร่างใหญ่สวมหน้ากากกระดูกคำราม "พวกแกทำลายความมืดมิดที่พวกเราบูชา! พวกแกจะชดใช้!"

"ชนเผ่า...ที่บูชาความมืดมิดอย่างนั้นหรือ" ดาอิพึมพำด้วยความตกใจ

"พวกเขาคือ ชนเผ่าแห่งเงา" ไคลด์อธิบายเสียงต่ำ ใบหน้าของเขาเริ่มซีดลงเพราะพิษที่แล่นเข้าสู่บาดแผล "พวกเขาอาศัยอยู่ในมุมมืดของเกาะมานานหลายศตวรรษ การปรากฏตัวของจอมเวทแห่งเงามืดทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น แต่การฟื้นฟูเกาะของเราคือการทำลายความศรัทธาของพวกเขา!"

การต่อสู้ที่ดุเดือด:

การต่อสู้เริ่มขึ้นทันที ชนเผ่าแห่งเงาพุ่งเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วและพละกำลังที่น่ากลัว

* การปะทะของไดชิ: ไดชิต้องเผชิญหน้ากับนักรบสามคนพร้อมกัน ดาบอาคมของเขาปะทะกับดาบหินอุกกาบาตของศัตรูอย่างดุเดือด "วิชาดาบวายุสองทิศ!" เขาฟันดาบออกไปสองครั้งอย่างรวดเร็ว แต่ชนเผ่าเหล่านั้นก็สามารถหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว ไดชิพยายามร่ายคาถาไฟเพื่อเผาทำลาย แต่ชนเผ่ากลับโยนระเบิดควันสีดำใส่เขา ทำให้เขาตาพร่ามัวไปชั่วขณะ

* การป้องกันของดาอิ: ดาอิถูกล้อมรอบด้วยนักรบหญิงสองคน พวกเธอใช้หอกที่อาบพิษพุ่งเข้าแทงเธออย่างไม่หยุดหย่อน ดาอิร่ายคาถาป้องกันหิน แต่หอกที่ทำจากหินอุกกาบาตก็สามารถทะลุผ่านบาเรียของเธอได้อย่างง่ายดาย "บาเรียศักดิ์สิทธิ์แห่งชีวิต!" ดาอิเปลี่ยนไปใช้ผ้ายันต์แห่งการสร้างสรรค์ สร้างโล่แสงที่แข็งแกร่งขึ้น โล่นั้นต้านทานการโจมตีได้ แต่การใช้พลังงานอย่างต่อเนื่องทำให้เธอเหนื่อยล้าอย่างรวดเร็ว

* ความทรมานของไคลด์: ไคลด์ที่บาดเจ็บจากพิษพยายามจะใช้ธนูเข้าช่วย แต่พิษที่แล่นเข้าสู่บาดแผลทำให้เขาสั่นเทา เขาทำได้เพียงใช้มีดสั้นที่ซ่อนไว้เข้าป้องกันตัวเองจากนักรบที่พุ่งเข้ามา เขาเคลื่อนไหวช้าลงอย่างเห็นได้ชัด และถูกฟันเข้าที่สีข้างจนเลือดไหลอาบ

"หนีไปไดชิ! ข้าต้านพวกมันไม่ไหวแล้ว!" ไคลด์คำรามด้วยความเจ็บปวด

"ไม่มีทาง!" ไดชิกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว เขาใช้พลังอาคมทั้งหมดที่มี พุ่งเข้าใส่หัวหน้าเผ่าที่กำลังจะโจมตีไคลด์ "ม่านพลังแห่งความกล้าหาญ!" แสงสีทองสว่างวาบ ทำให้หัวหน้าเผ่าชะงักไปชั่วขณะ

การรอดชีวิตอย่างหวุดหวิด:

ดาอิเห็นว่าสถานการณ์เลวร้ายลงอย่างรวดเร็ว เธอตระหนักว่าพวกเขาไม่สามารถเอาชนะทั้งหมดได้ในสภาพที่เหนื่อยล้าและมีผู้บาดเจ็บ เธอใช้ผ้ายันต์แห่งการทำลายล้างเพื่อสร้างแรงระเบิดเพียงเล็กน้อย แต่มีอานุภาพทำลายล้างสูง

"อาคมเงาสะท้อนระเบิด!"

ตู้มมมม!

การระเบิดครั้งนี้ไม่รุนแรงพอที่จะฆ่าชนเผ่า แต่ก็ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และต้นไม้โดยรอบหักโค่นลงมา ชนเผ่าแห่งเงาถูกแรงกระแทกจนกระเด็นออกไปชั่วคราว

"ตอนนี้แหละ! หนีเร็ว!" ดาอิร้องออกมา เธอคว้าแขนไคลด์ที่อ่อนแรง และช่วยกันประคองเขาหนีไปกับไดชิ พวกเขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต มุ่งหน้าสู่หมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกล

พวกเขาหนีรอดจากป่าสนทมิฬได้อย่างหวุดหวิด โดยทิ้งร่องรอยเลือดของไคลด์ไว้บนพื้นดินเบื้องหลัง เมื่อมาถึงบริเวณทุ่งหญ้าใกล้หมู่บ้าน พวกเขาทั้งสามก็หมดแรงและล้มลงไปกองกับพื้นในที่สุด

การมาถึงหมู่บ้าน:

ชาวบ้านที่กำลังเฉลิมฉลองกันอยู่เห็นภาพของสองพี่น้องที่เต็มไปด้วยบาดแผลและไคลด์ที่เลือดไหลอาบทันที เสียงหัวเราะก็หายไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยเสียงร้องด้วยความตกใจ ปู่เฒ่าดาฟและรูฟรีบวิ่งเข้ามาหาพวกเขา

"เกิดอะไรขึ้น! ใครทำร้ายพวกเจ้า!" ปู่เฒ่าดาฟกล่าวด้วยความตกใจ

"ท่านปู่..." ไดชิหอบหายใจอย่างหนัก "พวกเรา...ถูกโจมตี...โดย ชนเผ่าแห่งเงา...และ...นี่คือ...ไคลด์...ผู้พิทักษ์ที่แท้จริง!"

ปู่เฒ่าดาฟมองไปที่ไคลด์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและตื่นตระหนก แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป ไคลด์ก็หลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย ร่างกายของเขาหมดสติไปในอ้อมแขนของไดชิ

"พาเขาไปที่วิหาร!" ปู่เฒ่าดาฟสั่งเสียงดัง "รีบให้การรักษา! และส่งคนออกไปเฝ้าระวังรอบหมู่บ้าน! ความมืดมิด...ยังไม่จากเราไปไหน!"