การรับตำแหน่ง

หมู่บ้านแสงอรุณกลับมาสู่ความสงบเงียบอีกครั้ง แต่ความเงียบสงบในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน ๆ มันคือความสงบที่มาพร้อมกับความตึงเครียดและความเตรียมพร้อม ชาวบ้านช่วยกันพาไดชิ ดาอิ และไคลด์ไปที่วิหารเก่า ซึ่งถูกใช้เป็นสถานที่รักษาพยาบาลชั่วคราว

บาดแผลและการเยียวยา

ไคลด์มีอาการหนักที่สุด พิษจากศรของชนเผ่าแห่งเงาได้เริ่มซึมซาบเข้าสู่กระแสเลือดของเขา แม้ร่างกายจะแข็งแกร่งดุจหินผา แต่พิษร้ายก็ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก

"นี่มันพิษจาก พฤกษามรณะ" ปู่เฒ่าดาฟกล่าวขณะที่กำลังทำความสะอาดบาดแผลอย่างระมัดระวัง "ชนเผ่าแห่งเงาใช้สารนี้มาตั้งแต่สมัยโบราณเพื่อทำให้เหยื่ออ่อนแรง...แต่ดีที่เจ้าเป็นบุตรแห่งทะเล ร่างกายจึงต้านทานได้ดีกว่าคนอื่น"

ดาอิที่เฝ้าดูอาการของไคลด์อยู่ไม่ห่างรู้สึกผิดที่เธอไม่สามารถปกป้องเขาได้ เธอจึงตัดสินใจใช้พลังอาคมของตนเองเข้าช่วยในการรักษา ไดชิที่ถูกชนเผ่าทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยที่แขนและขา ก็พยุงตัวเองมานั่งข้าง ๆ น้องสาว

"ดาอิ...บาดแผลของนาย" ไดชิกล่าวด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไม่เป็นไรหรอกพี่ไดชิ" ดาอิส่ายหน้า เธอจ้องมองไปที่บาดแผลของไคลด์อย่างตั้งใจ ก่อนจะหลับตาลงเพื่อรวบรวมพลังอาคมจาก ผ้ายันต์แห่งการสร้างสรรค์ และ ผ้ายันต์แห่งความหวัง พลังงานสีเขียวนวลที่อบอุ่นค่อย ๆ แผ่ออกมาจากฝ่ามือของเธอ

"ฉันจะลองใช้ วิชาอ้อมกอดแห่งพฤกษา ดูนะคะ" ดาอิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง "วิชานี้ไม่ได้เน้นแค่การสมานแผลภายนอก แต่เป็นการฟื้นฟูเซลล์ที่ถูกพิษทำลายจากภายใน"

เธอวางมือลงบนบาดแผลของไคลด์ แสงสีเขียวนวลที่อ่อนโยนก็ส่องประกายออกมาจากบาดแผล ไคลด์ที่เคยมีสีหน้าเจ็บปวดก็ดูผ่อนคลายลงทันที พิษร้ายค่อย ๆ ถูกดูดซับออกไปจากร่างกายของเขาอย่างช้า ๆ

"เยี่ยมมาก ดาอิ" ปู่เฒ่าดาฟกล่าวด้วยความชื่นชม "พลังของผ้ายันต์แห่งความหวังในตัวเจ้าแข็งแกร่งขึ้นมากจริง ๆ"

หลังจากผ่านไปเกือบทั้งคืน ทั้งสามคนก็สามารถฟื้นตัวได้ในระดับที่น่าพอใจ ไคลด์เป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมา เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"บาดแผลของเจ้าหายเกือบหมดแล้ว" ปู่เฒ่าดาฟกล่าว "แม้แต่พิษก็ถูกขับออกจากร่างกายไปแล้ว ต้องขอบใจแม่หนูดาอิของพวกเรา"

ไคลด์หันไปมองดาอิด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม จากที่เคยเย็นชากลับกลายเป็นความเคารพ "ขอบคุณ...น้องสาว ข้าไม่เคยพบพลังฟื้นฟูที่บริสุทธิ์และรวดเร็วขนาดนี้มาก่อน"

การฝึกฝนวิชาใหม่

เมื่ออาการดีขึ้นแล้ว สองพี่น้องก็เริ่มตระหนักถึงความจำเป็นในการยกระดับทักษะของตนเอง การเผชิญหน้ากับชนเผ่าแห่งเงาทำให้พวกเขาเห็นจุดอ่อนอย่างชัดเจน

ดาอิ: ผู้บุกเบิกวิชาเยียวยา

ดาอิใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงกลางวันศึกษาการแพทย์พื้นบ้านของชาวบ้านควบคู่ไปกับการฝึกฝนวิชา อ้อมกอดแห่งพฤกษา

* ดาอิ: "วิชาเยียวยาของฉันยังช้าเกินไปในการต่อสู้จริง ถ้าเกิดพี่ไดชิถูกทำร้ายหนักกว่านี้ระหว่างการต่อสู้ ฉันอาจจะช่วยไม่ทัน"

* ไคลด์: (นั่งลับศรอยู่ข้าง ๆ) "การรักษาพยาบาลต้องมาพร้อมกับความรวดเร็วและแม่นยำ เจ้าต้องผนึกพลังอาคมไว้ที่ปลายนิ้วทุกเวลา ให้พร้อมที่จะปล่อยพลังออกมาโดยไม่ต้องร่ายคาถา...เหมือนกับการยิงศรของข้า"

* ดาอิพยักหน้า เธอเริ่มฝึกรวบรวมพลังงานอาคมบริสุทธิ์ไว้ที่มือ และปล่อยมันออกมาในรูปของแสงรักษาที่มีความเร็วสูงราวกับการยิงกระสุน การฝึกฝนนี้ทำให้เธอเข้าใจว่าพลังแห่งการสร้างสรรค์สามารถใช้ได้ทั้งการรักษาและการสนับสนุนในการต่อสู้

ไดชิ: ผู้สร้างการป้องกันแบบจู่โจม

ไดชิรู้สึกว่าบาเรียของเขานั้นแข็งแกร่งก็จริง แต่กลับไร้ประโยชน์เมื่อต้องเผชิญกับอาวุธที่สามารถทะลุผ่านอาคมได้ เขาจึงพยายามรวมเอา ผ้ายันต์แห่งความกล้าหาญ และ ผ้ายันต์แห่งความรู้ เข้าด้วยกัน เพื่อสร้างการป้องกันที่มีความยืดหยุ่นและตอบโต้ได้

* ไดชิ: "บาเรียที่อยู่นิ่ง ๆ จะถูกทำลายได้ง่าย ฉันต้องการบาเรียที่เคลื่อนไหวได้ราวกับสายน้ำ และสามารถโจมตีกลับไปได้ในทันที"

* ไคลด์: "เจ้าพูดถึง อาคมไหล งั้นหรือ...วิชาโบราณที่แทบไม่มีใครทำได้"

* ไดชิ: "ใช่! ฉันจะให้มันชื่อว่า บาเรียไหลแห่งความกล้า มันจะสร้างสนามพลังที่เคลื่อนไหวตามฉันตลอดเวลา ถ้าศัตรูโจมตีมา บาเรียก็จะรับและสะท้อนพลังงานส่วนหนึ่งกลับไปพร้อม ๆ กัน!"

ไดชิเริ่มฝึกควบคุมบาเรียให้ไม่แข็งตัว แต่ไหลไปตามร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง การฝึกฝนนั้นทรมานมาก บางครั้งพลังอาคมก็หลุดควบคุมและทำร้ายตัวเขาเอง แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งในที่สุด เขาก็สามารถสร้างบาเรียบาง ๆ ที่สามารถเปลี่ยนรูปทรงและเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระรอบตัวเขา

พิธีสืบทอดตำแหน่ง

หลังจากผ่านไปเจ็ดวัน ไคลด์ก็ฟื้นตัวเต็มที่ และการฝึกฝนของไดชิและดาอิก็บรรลุผลในระดับหนึ่ง เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำพิธีสืบทอดตำแหน่งผู้พิทักษ์เกาะแสงอรุณ

ในช่วงเย็น ชาวบ้านทุกคนมารวมตัวกันที่ จุดบรรจบศักดิ์สิทธิ์ ริมทะเลสาบ ซึ่งเป็นสถานที่ที่พวกเขาทั้งสามได้ทำลายจอมเวทแห่งเงามืดลง ปู่เฒ่าดาฟยืนอยู่ตรงกลาง พร้อมกับ ผ้ายันต์ทั้งห้าผืน ที่ส่องแสงประกายอยู่บนแท่นศิลา

"ไคลด์...บุตรแห่งท้องทะเลและผู้สืบทอดแห่งแสงอรุณ" ปู่เฒ่าดาฟกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวาน "เจ้าได้พิสูจน์ตนเองแล้วว่าเจ้ามีจิตวิญญาณแห่งการปกป้องที่แท้จริง ไม่ว่าจะถูกพิษร้ายหรือคลื่นยักษ์ เจ้าก็ยังคงยืนหยัดเพื่อความสงบสุขของเกาะนี้"

ไคลด์คุกเข่าลงต่อหน้าแท่นศิลา ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมแต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"ข้าขอสาบานต่อเทพธิดาแห่งธรรมชาติ" ไคลด์กล่าวเสียงดังฟังชัด "ข้าจะใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อปกป้องเกาะแสงอรุณและรักษาสมดุลของผ้ายันต์ทั้งห้าผืน ข้าจะยอมเป็นทั้งความมืดและความสว่าง เป็นผู้เฝ้าดูและผู้จู่โจม เพื่อให้เกาะนี้กลับมาสงบสุขอย่างแท้จริง"

ปู่เฒ่าดาฟหันไปทางไดชิและดาอิ "และสำหรับพวกเจ้า...ไดชิและดาอิ ผู้กอบกู้ของเรา พวกเจ้าได้ทำภารกิจสำเร็จแล้ว แต่เส้นทางของพวกเจ้าไม่ได้จบลงที่นี่"

ปู่เฒ่าเดินไปหยิบผ้ายันต์แห่งการทำลายล้างและผ้ายันต์แห่งความกล้าหาญออกมา และยื่นให้ไดชิ ส่วนผ้ายันต์แห่งความรู้และความหวังถูกมอบให้ดาอิ

"ไคลด์จะรับผ้ายันต์เพียงผืนเดียว นั่นคือ ผ้ายันต์แห่งการสร้างสรรค์ เพราะผู้พิทักษ์ต้องเน้นการสร้างและฟื้นฟู" ปู่เฒ่าดาฟอธิบาย "ส่วนผ้ายันต์ที่เหลือจะอยู่กับพวกเจ้า เพื่อเป็น ทูตแห่งอาคม ที่จะนำพลังของเกาะแสงอรุณออกไปสู่โลกภายนอก"

ไคลด์ลุกขึ้นยืน เขาเดินไปหยิบผ้ายันต์แห่งการสร้างสรรค์ (ผ้ายันต์ผืนสุดท้าย) ที่อยู่บนแท่นศิลา

ทันใดนั้น ผ้ายันต์ทั้งห้าผืนที่ถูกแบ่งแยกก็ส่องแสงสว่างจ้า พลังงานอาคมทั้งหมดพุ่งเข้าสู่ร่างกายของไคลด์ ลำตัวของเขาถูกปกคลุมด้วยแสงสีฟ้าอมเขียวที่สว่างไสว รอยสักของเขาเรืองแสงเป็นสีขาวบริสุทธิ์ รอบตัวเขาก่อตัวเป็นคลื่นน้ำขนาดย่อมที่หมุนวนอย่างรวดเร็ว

"ข้าคือ ไคลด์ ผู้พิทักษ์แห่งเกาะแสงอรุณ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังราวกับเสียงคลื่นยักษ์ "ข้าขอรับภารกิจนี้ไว้!"

พิธีเสร็จสิ้นลงด้วยความงดงามและน่าเกรงขาม ไคลด์ในฐานะผู้พิทักษ์คนใหม่ หันมามองไดชิและดาอิด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยมิตรภาพ

"ตอนนี้เกาะนี้ปลอดภัยแล้ว" ไคลด์กล่าว "แต่ภารกิจของพวกเจ้าในฐานะ ทูตแห่งอาคม...กำลังจะเริ่มต้นขึ้น"