ร่องรอย

หลังจากที่เรือกลับถึงฝั่งอย่างปลอดภัย ไดชิและดาอิรีบวิ่งขึ้นจากหาดทรายทันที หัวใจของพวกเขายังเต้นรัวจากความตื่นเต้นและความฉงนสนเท่ห์ที่ได้เห็นชายหนุ่มลึกลับคนนั้น ชายที่สามารถควบคุมพลังของทะเลและซ่อมแซมเรือได้ในพริบตา

"เขา...เขาต้องเป็นผู้พิทักษ์คนต่อไปที่เราตามหาแน่ ๆ!" ดาอิกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดขีด

"ใช่" ไดชิพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "แต่เขาไม่ได้อยากให้เราเจอเลย และการที่เขาพาเรือเรากลับเข้าฝั่งอย่างรวดเร็วขนาดนี้ หมายความว่าเขาอาจจะมุ่งหน้าสู่ใจกลางเกาะแล้ว"

สองพี่น้องตัดสินใจเริ่มต้นการตามล่าทันที โดยมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่พวกเขาเชื่อว่าจะเป็นเส้นทางที่สั้นที่สุดสู่ถ้ำของปู่เฒ่าดาฟและหมู่บ้าน ซึ่งพวกเขาเดาว่าชายหนุ่มคนนั้นน่าจะไปที่นั่นก่อนเพื่อพบกับผู้อาวุโส

อุปสรรคแรก: ลานหินอัปลักษณ์

พวกเขาต้องผ่าน ลานหินอัปลักษณ์ ที่เต็มไปด้วยก้อนหินแหลมคมและเศษซากของต้นไม้ที่ตายแล้ว ซึ่งเคยเป็นอาณาเขตของปีศาจหินก่อนที่เกาะจะฟื้นฟู พวกเขาต้องระมัดระวังเป็นพิเศษเพราะพื้นผิวที่ลื่นและไม่มั่นคง

"ดาอิ ระวังให้ดี" ไดชิเตือนขณะที่ใช้มือจับดาบอาคม "พลังงานมืดที่นี่จางหายไปแล้ว แต่พลังอาคมของธาตุหินยังคงหลงเหลืออยู่ อาจจะก่อตัวเป็นสัตว์ร้ายได้ทุกเมื่อ"

ยังไม่ทันขาดคำ พื้นดินเบื้องหน้าของพวกเขาก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ก้อนหินขนาดใหญ่หลายก้อนรวมตัวกันเป็น อสูรหินปีกค้างคาว ที่มีดวงตาสีส้มเรืองแสง มันคำรามเสียงดังและพุ่งเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ

"มันคือปีศาจที่เกิดจากพลังตกค้าง! ไม่ใช่ปีศาจเต็มตัว!" ไดชิคำราม เขาพุ่งเข้าใส่ก่อนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของอสูรหิน

ไดชิใช้ผ้ายันต์แห่งความกล้าหาญเสริมพลังให้ดาบอาคม ฟันเข้าที่ลำตัวของอสูรหินอย่างจัง "วิชาดาบวายุแยกภูผา!" แต่ก็ทำได้เพียงสร้างรอยร้าวตื้น ๆ เท่านั้น อสูรหินตวัดปีกเข้าใส่จนไดชิกระเด็นออกไปชนกับโขดหินอย่างแรง

"ไดชิ!" ดาอิรีบร่ายคาถา "ลูกไฟพรางตา!" เธอสร้างลูกไฟขนาดเล็กหลายลูกพุ่งเข้าใส่อสูรเพื่อดึงความสนใจ ก่อนจะร่ายคาถาที่ทรงพลังกว่าเดิม "โซ่ตรวนแห่งพื้นพิภพ!" โซ่หินแกร่งผุดขึ้นมาจากพื้นดินพันรอบขาของอสูรไว้

อสูรหินคำรามด้วยความโมโห มันใช้พละกำลังมหาศาลดึงโซ่จนขาดกระจุย และเริ่มเดินเข้าหาดาอิอย่างช้า ๆ ใบหน้าของอสูรเต็มไปด้วยความกระหายที่จะทำลาย

"ไม่ทันการแล้ว! พลังมันมากเกินไป!" ดาอิพึมพำ เธอถอยหลังจนชนเข้ากับก้อนหินด้านหลัง ตอนนี้เธอ จนมุม แล้ว

ศรเพลิงจากความมืด

ขณะที่อสูรหินกำลังจะเงื้อแขนขนาดใหญ่ทุบลงมานั้นเอง...

ฟิ้ววว!

เสียงของบางสิ่งที่พุ่งผ่านอากาศด้วยความเร็วดังขึ้น ตามมาด้วยแสงสีแดงเพลิงที่สว่างวาบ ศรเพลิง ดอกหนึ่งพุ่งเข้าปักที่กลางหน้าอกของอสูรหินอย่างแม่นยำ

ตูม!

พลังของศรเพลิงไม่ได้ระเบิดออกมาในทันที แต่มัน แทรกซึม เข้าไปในเนื้อหินของอสูร ทำให้รอยร้าวที่ไดชิเคยสร้างไว้ขยายตัวออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นอสูรหินก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ กลายเป็นเศษหินธรรมดาที่ตกลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว

"นั่นมัน..." ไดชิพยุงตัวเองขึ้นมาอย่างยากลำบาก เขามองไปที่เศษซากของอสูรหิน และเห็นว่าที่กลางหน้าอกมี ลูกธนู ดอกหนึ่งปักอยู่ ปลายลูกธนูนั้นทำจาก หินมรกต และมีขนนกสีขาวหายากติดอยู่

"ลูกธนูนั่น...มันไม่ใช่ธนูของชาวบ้าน!" ดาอิรีบวิ่งไปหยิบลูกธนูขึ้นมา "มันต้องเป็นของเขาแน่ ๆ!"

พวกเขาหันไปมองทิศทางที่ศรเพลิงพุ่งมา และเห็น รอยเท้า ที่แทบจะมองไม่เห็นประทับอยู่บนพื้นดินที่เต็มไปด้วยเศษหิน ราวกับใครบางคนวิ่งด้วยความเร็วสูงมากจนทิ้งร่องรอยไว้เพียงน้อยนิด

"ตามรอยเท้าไปดาอิ! เร็วเข้า!" ไดชิสั่ง เขารู้สึกตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความหวัง นี่เป็นหลักฐานชิ้นแรกที่ชัดเจนที่สุดที่ผู้พิทักษ์ทิ้งไว้ให้พวกเขา

ร่องรอยสู่ถ้ำลึกลับ

สองพี่น้องรีบติดตามร่องรอยนั้นไปอย่างไม่ลดละ รอยเท้าพาพวกเขาออกจากลานหินอัปลักษณ์ เข้าสู่พื้นที่ป่ารกทึบอีกครั้ง การเดินทางเต็มไปด้วยกิ่งไม้และเถาวัลย์ที่พันเกี่ยวกัน แต่รอยเท้าที่นำทางยังคงปรากฏอยู่เป็นระยะ ๆ

ในที่สุด รอยเท้าก็พาพวกเขามาหยุดอยู่หน้า น้ำตกขนาดใหญ่ ที่ตกลงมาจากหน้าผาหิน เสียงน้ำไหลดังกึกก้องจนแทบจะกลบเสียงอื่น ๆ ทั้งหมด บริเวณหน้าผาเต็มไปด้วยมอสสีเขียวเข้มและหินเปียกชื้น

"รอยเท้าสิ้นสุดที่นี่..." ดาอิกล่าวด้วยความผิดหวัง

ไดชิหรี่ตาลงและสังเกตบริเวณรอบ ๆ อย่างละเอียด ก่อนจะสังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ "ไม่จริง...ดูที่โขดหินข้างน้ำตกนั่นสิ"

บนโขดหินมีรอยขีดข่วนบาง ๆ เป็นรูปคลื่นน้ำสามชั้น และข้าง ๆ มีรอยเท้าที่ดูเหมือนจะ หยุดอยู่กับที่ เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปใกล้ ไดชิสัมผัสโขดหินและใช้ผ้ายันต์แห่งความรู้เบา ๆ เพื่อตรวจสอบ

"มีทางเข้าอยู่ด้านหลังม่านน้ำตก!" ไดชิอุทาน

พวกเขามองหน้ากันด้วยความตื่นเต้นและไม่ลังเลที่จะเดินฝ่าม่านน้ำตกเข้าไปทันที

เบื้องหลังม่านน้ำตกคือ ถ้ำขนาดใหญ่ ที่มีอากาศบริสุทธิ์และแห้งสนิท ภายในถ้ำมีแสงสว่างจากตะเกียงน้ำมันส่องสลัว ๆ พื้นถ้ำสะอาดและมีเครื่องมือล่าสัตว์และเครื่องมือทำอาหารวางไว้อย่างเป็นระเบียบ และที่สำคัญที่สุด...พวกเขาเห็น เงาร่าง ของชายหนุ่มลึกลับคนนั้นกำลังนั่งหันหลังให้พวกเขาอยู่

ชายหนุ่มกำลังลับมีดล่าสัตว์อย่างใจเย็น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาจึงวางมีดลง และหันมามองพวกเขาด้วยดวงตาสีน้ำทะเลที่ลึกซึ้ง

"ในที่สุดพวกเจ้าก็มาถึงเสียที" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ข้าไม่ได้คิดว่าพวกเจ้าจะตามรอยธนูของข้ามาได้ไกลขนาดนี้"

"แก...นายคือผู้พิทักษ์ที่แท้จริงใช่ไหม" ดาอิถามอย่างใจจดใจจ่อ

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะทั้งเหนื่อยล้าและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน "ข้ามีชื่อว่า ไคลด์ และข้าเป็นเพียง 'ผู้เฝ้าดู' มานานแล้ว" เขาผายมือเชื้อเชิญให้พวกเขานั่งลง "แต่ก่อนที่เราจะคุยกันเรื่องผ้ายันต์และโชคชะตา...ข้าคิดว่าพวกเจ้าควรไปพบผู้อาวุโสก่อนที่ข้าจะกลับมา"

ไคลด์ลุกขึ้นยืน การกระทำของเขาเต็มไปด้วยความสง่างาม "ข้าจะพาพวกเจ้ากลับไปหาปู่เฒ่าดาฟ...ถึงเวลาที่เขาจะได้รู้แล้วว่า ภารกิจของพวกเจ้าได้เปลี่ยนไป"