Semua Bab 5/B เกาะร้างต้องคำสาป: Bab 1 - Bab 10

ท่ามกลางสายลมยามค่ำคืนที่พัดหวีดหวิว ราวกับเสียงกระซิบจากความว่างเปล่า ดาอิ และ ไดชิ สองฝาแฝดผู้แบกรับชะตากรรมยืนอยู่เบื้องหน้าประตูมิติที่เรืองแสงเรื่อๆ สีคราม ครอบครัวของพวกเขายืนอยู่ด้านหลัง ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลและความรักที่ไม่อาจเอ่ย ไดชิหันไปมองดาอิ ดวงตาของเขามีประกายแห่งความแน่วแน่และมุ่งมั่น ต่างจากดาอิที่แววตาเปี่ยมด้วยความลังเลเล็กน้อย แต่เพียงเสี้ยววินาที ความลังเลนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นไม่แพ้กัน เมื่อทั้งคู่สบตากัน พยักหน้าให้กันเบาๆ เป็นสัญญาณ ก่อนจะจับมือกันแน่น และก้าวเท้าเข้าไปในมิติที่บิดเบี้ยวตรงหน้าทันทีที่ก้าวผ่านพ้นธรณีประตูมิติ ร่างของพวกเขาก็ถูกเหวี่ยงเข้ามายังสถานที่แห่งหนึ่งที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง ลมพัดหวีดหวิวเมื่อครู่พลันเงียบสงัดราวกับถูกดูดกลืน ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของครอบครัวเมื่อครู่พลันหายไป เหลือเพียงความมืดมิดและไอเย็นยะเยือกที่กัดกินเข้าถึงกระดูก สัมผัสแรกที่เท้าของพวกเขาเหยียบลงไปคือผืนทรายเย็นเฉียบ เม็ดทรายละเอียดแทรกซึมผ่านรองเท้าผ้าใบจนรู้สึกได้ แสงสว่างเดียวที่มีคือแสงสีเงินยวงของพระจันทร์เต็มดวงที่ลอยเด่นอยู่เหนือหัว ส่องกระทบผิวน้ำทะ

ทันทีที่สองฝาแฝดพุ่งทะยานเข้าสู่ถ้ำมรณะ แสงจากไฟฉายของไดชิสาดส่องกระทบกับดวงตาสีแดงก่ำของเหล่า ร่างเงาที่สมบูรณ์แบบ ที่ยืนรายล้อมแท่นบูชา พวกมันไม่ใช่เงาเลือนรางที่เคยเจอ แต่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจน ราวกับหล่อหลอมขึ้นจากความมืดมิด มีกล้ามเนื้อที่บิดเบี้ยว และเล็บมือที่แหลมคมราวใบมีด พร้อมที่จะฉีกกระชากทุกสิ่งที่ขวางหน้า"กร๊าซซซซซ!" เสียงคำรามต่ำๆ ดังขึ้นพร้อมกันจากเงาปีศาจราวสิบกว่าตัว ร่างกายของพวกมันพุ่งเข้าใส่สองพี่น้องอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ ราวกับคมมีดที่พร้อมจะบั่นคอให้ขาดสะบั้น"ระวัง!" ไดชิตะโกนลั่น เขากระชับมีดอาคมในมือแน่น พุ่งทะยานเข้าใส่เงาปีศาจที่อยู่ใกล้ที่สุด ฟันมีดออกไปอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ปลายมีดเงินอมฟ้าเสียบเข้าที่ศีรษะของเงาปีศาจตัวหนึ่งอย่างจังแคร้ง!เสียงเหมือนแก้วแตกดังสนั่น ร่างของเงาปีศาจตัวนั้นสลายเป็นควันสีดำจางๆ เหลือเพียง ดวงวิญญาณสีม่วงเข้ม ที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ไดชิรีบถอยฉากออกมาเพื่อเปิดทางให้ดาอิ"ดาอิ! เร็วเข้า!" เขาสั่งเสียงเครียด ขณะที่อีกสองสามตัวพุ่งเข้ามารุมล้อมดาอิไม่รอช้า เธอชู ขวดกักเก็บดวงวิญญาณ สีแก้วใสขึ้นเหนือหัว ปากของเธอพึมพำร่ายคาถ

หลังจากที่สองฝาแฝดหนีเข้ามาหลบภัยในถ้ำปริศนาได้สำเร็จ ไดชิก็ทรุดตัวลงพิงผนังถ้ำอย่างอ่อนแรง ใบหน้าของเขาซีดเผือดจากการเสียเลือดเล็กน้อย และความเหนื่อยล้าที่สะสมมาจากการต่อสู้อันยาวนาน แผลที่แขนของเขาถูกฉีกขาดจากการปัดป้องเงาปีศาจ ซึ่งตอนนี้เริ่มมีเลือดซึมออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน"เป็นยังไงบ้างไดชิ...เจ็บมากไหม?" ดาอิเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง เธอรีบเข้าไปนั่งข้างๆ พี่ชาย พยายามใช้ผ้าพันแผลอีกผืนพันทับแผลที่แขนของเขาให้แน่นขึ้น"ไม่เป็นไร...แค่แผลถลอกนิดหน่อย" ไดชิกล่าวพร้อมกับยิ้มแห้งๆ พยายามปลอบใจน้องสาว แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงซีดเผือดและมีอาการสั่นเล็กน้อยจากความเจ็บปวดดาอิรู้ดีว่าพี่ชายกำลังโกหก เธอหันไปมองคัมภีร์เล่มเล็กที่หลุดออกมาจากกระเป๋าเป้ของเขาในระหว่างการวิ่งหนี บนหน้าปกมีสัญลักษณ์ที่คล้ายกับสัญลักษณ์บนหีบปริศนาที่พวกเขาค้นพบ เธอจึงตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาเปิดดูอย่างระมัดระวังคัมภีร์เล่มนั้นถูกทำขึ้นจากกระดาษสาโบราณที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนกลิ่นสมุนไพร บนหน้ากระดาษเต็มไปด้วยรูปวาดและอักขระโบราณที่ดาอิไม่คุ้นเคย แต่เมื่อเธอค่อยๆ ไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆ เธอก็พบว่ามันเป็นตำราที

เมื่อสองฝาแฝดก้าวเข้าไปในห้องโถงที่อยู่ลึกเข้าไปในถ้ำ พวกเขาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในสถานที่ที่ดูเหมือนเป็นวิหารโบราณ ที่ใจกลางห้องโถงมี หินแกะสลักรูปปีกนก ขนาดใหญ่ที่เปล่งแสงเรืองรองอยู่ หินแกะสลักนั้นมีลักษณะเหมือนกับเครื่องรางที่ครอบครัวของพวกเขาให้มาไม่มีผิดเพี้ยน บนผนังถ้ำเต็มไปด้วยภาพวาดโบราณที่สลักเสลาอย่างประณีต และมีข้อความโบราณมากมายที่ดาอิไม่คุ้นเคย"ที่นี่มัน...อะไรกันแน่" ดาอิพึมพำด้วยความทึ่ง เธอเดินเข้าไปสำรวจภาพวาดเหล่านั้นอย่างใกล้ชิด และพบว่ามันเล่าเรื่องราวของ ชนเผ่าโบราณ ที่อาศัยอยู่บนเกาะแห่งนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อน ชนเผ่านี้เป็นผู้พิทักษ์ของประตูมิติ ที่เชื่อมต่อระหว่างโลกของพวกเขากับโลกของปีศาจ แต่แล้ว...ความมืดมิดก็เริ่มเข้ามาครอบงำชนเผ่านี้ ทำให้พวกเขาต้องผนึกประตูมิติด้วยหีบปริศนา และด้วยพลังของหินแกะสลักรูปปีกนกที่เรียกว่า 'ศิลาแห่งแสง'"ศิลาแห่งแสง..." ไดชิพึมพำด้วยความประหลาดใจ เขามองไปที่หินแกะสลักนั้นอีกครั้ง และรู้สึกถึงพลังงานที่บริสุทธิ์ที่แผ่ออกมาจากมันอย่างรุนแรง"แล้วเครื่องรางของนายล่ะ?" ดาอิถามอย่างสงสัย"มันเป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ ของศิลาแห่งแสง" ไดชิกล่าว

แสงสลัวจากกองไฟเต้นระริกไปตามผนังถ้ำ ทำให้ใบหน้าของรูฟดูเศร้าหมองลงไปกว่าเดิม เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ราวกับจะรวบรวมความกล้าที่จะย้อนกลับไปเล่าเรื่องราวที่น่าเศร้าของชนเผ่าของเขาให้สองฝาแฝดฟัง ไดชิและดาอิเงียบฟังอย่างตั้งใจ ใบหน้าของพวกเขามีร่องรอยของความเห็นใจและตั้งใจที่จะรับฟังเรื่องราวทั้งหมด"เมื่อก่อน...เกาะแห่งนี้เคยเป็นเหมือนสวรรค์บนดิน" รูฟเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่ชัดเจน "ผืนดินของเราอุดมสมบูรณ์ ต้นไม้และพืชพรรณนานาชนิดเติบโตอย่างงดงาม สัตว์ป่าอยู่ร่วมกับเราอย่างสงบสุข เราไม่เคยมีศัตรู...และไม่เคยรู้จักคำว่าความหวาดกลัว""ชนเผ่าอายาเป็นผู้พิทักษ์ของผืนป่าและทะเล เรามีหน้าที่ในการดูแลรักษาสมดุลของธรรมชาติ และสืบทอดความรู้โบราณจากบรรพบุรุษของเรา" รูฟกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่สัญลักษณ์รูปปีกนกที่ถูกแกะสลักอยู่บนผนังถ้ำ "เราเชื่อว่าวันหนึ่งจะมีผู้ถูกเลือกที่จะมาเป็นผู้พิทักษ์คนใหม่...เพื่อรับผิดชอบหน้าที่ในการปกป้องโลกใบนี้""แล้วเกิดอะไรขึ้นครับ?" ไดชิถามอย่างสงสัย"ความโลภของมนุษย์..." รูฟตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้า "เมื่อนานมาแล้ว มีเรือลำหนึ่งมาขึ้นฝั่งบนเกาะของเรา พ