แสงแห่งชัยชนะ

เสียงทุบประตูห้องผ่าตัดยังคงดังกึกก้องไม่หยุดหย่อน ผนังห้องสั่นสะเทือนราวกับจะพังทลายลงมาได้ทุกเมื่อ เก็นและฟูมิโกะนั่งพิงกำแพง หอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายของพวกเขาเหนื่อยล้าเต็มทีจากบาดแผลและจากการต่อสู้ที่ไม่รู้จบกับ "นายใหญ่" ที่ยังคงกราดเกรี้ยวอยู่ภายนอก

“เราจะทำยังไงดีเก็น?” ฟูมิโกะถาม เสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล เธอพลิกหน้าหนังสืออาคมอย่างรวดเร็ว ดวงตากวาดไปตามตัวอักษรโบราณพยายามหาวิธีที่จะเอาชนะนายใหญ่ได้เสียที

เก็นมองไปที่ประตูห้องผ่าตัด ผ้ายันต์ผืนที่สองที่แปะอยู่เริ่มเรืองแสงริบหรี่ลงแล้ว แสดงว่าพลังป้องกันของมันกำลังจะหมดลงในไม่ช้า “เราต้องหาทางหยุดมันให้ได้ก่อนที่มันจะบุกเข้ามา ฟูมิโกะ!”

ตูม!

ประตูห้องผ่าตัดถูกกระแทกอย่างรุนแรงจนบานประตูเริ่มปริแตกออก เศษไม้กระเด็นเข้ามาในห้อง

“มันใกล้จะพังแล้ว!” ฟูมิโกะอุทาน เธอกัดฟันแน่น พยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมดที่มี เพื่ออ่านหนังสืออาคมให้เร็วที่สุด

ทันใดนั้น!

ดวงตาของฟูมิโกะก็หยุดอยู่ที่หน้ากระดาษหน้าหนึ่ง! เธอจำได้ว่าเคยเห็นคาถานี้มาก่อน! มันเป็นคาถาที่ดูเหมือนจะไม่รุนแรงมาก แต่กลับมีคุณสมบัติที่น่าสนใจ!

“เก็น! ฉันเจอแล้ว!” ฟูมิโกะตะโกนบอกด้วยความตื่นเต้น เธอชี้ไปที่หน้าหนังสือ “นี่ไง! คาถาแห่งการชะลอการเคลื่อนไหว!”

เก็นรีบก้มหน้าลงมาดู “คาถาชะลอการเคลื่อนไหว? มันจะช่วยเราได้เหรอ?” เขาสงสัย เพราะเขารู้ว่านายใหญ่มีพลังมหาศาลมาก การแค่ทำให้มันช้าลงจะเพียงพอหรือ?

“มันบอกว่าคาถานี้ไม่ได้สร้างความเสียหายโดยตรง” ฟูมิโกะอธิบายอย่างรวดเร็ว “แต่มันจะสร้างสนามพลังงานที่ทำให้การเคลื่อนไหวและปฏิกิริยาของเป้าหมายช้าลงอย่างมาก! ยิ่งเป้าหมายมีพลังมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งใช้พลังงานในการต่อต้านคาถานี้มากเท่านั้น!”

เก็นเบิกตากว้าง “นั่นหมายความว่า… ถ้ามันใช้พลังงานในการต่อต้านมากพอ… มันก็จะอ่อนแอลงเอง!”

“ใช่!” ฟูมิโกะพยักหน้า “และเมื่อมันอ่อนแอลง เราก็จะมีโอกาสที่จะใช้ผ้ายันต์ทั้งหมดที่เรามี เพื่อทำพิธีปลดปล่อยพันธะวิญญาณได้!”

ปัง!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวอีกครั้ง ประตูห้องผ่าตัดพังทลายลงมาในที่สุด เผยให้เห็น ร่างของ "นายใหญ่" ที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าพวกเขา! ดวงตาสีแดงฉานของมันลุกโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธแค้นที่รุนแรง และกลิ่นอายของพลังงานมืดมิดก็ทะลักเข้ามาในห้องอย่างน่าสะพรึงกลัว

“ในที่สุด… ข้าก็จับพวกเจ้าได้แล้ว!” นายใหญ่คำราม เสียงของมันดังก้องไปทั่วห้อง “พวกเจ้า… จะต้องชดใช้… สำหรับสิ่งที่ทำกับข้า!”

ฟูมิโกะและเก็นลุกขึ้นยืนช้าๆ พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยเจอมา แต่แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่ยอมแพ้

“ไม่! เจ้าต่างหาก… ที่จะต้องชดใช้… สำหรับสิ่งที่เจ้าทำกับดวงวิญญาณบริสุทธิ์เหล่านั้น!” ฟูมิโกะตอบกลับอย่างกล้าหาญ เธอชูหนังสืออาคมขึ้นสูง แล้วรวบรวมสมาธิทั้งหมดที่มี แล้วเริ่มร่ายคาถาแห่งการชะลอการเคลื่อนไหวทันที

“โอ้… พลังแห่งห้วงเวลา… จงชะลอการเคลื่อนไหว… จงพันธนาการ… ผู้ที่แข็งแกร่ง… ด้วยความเชื่องช้า…”

ทันทีที่ฟูมิโกะร่ายคาถาจบ แสงสีฟ้าอ่อนๆ ก็แผ่ออกมาจากหนังสืออาคม แล้วพุ่งตรงไปยังร่างของนายใหญ่! แสงนั้นไม่ได้สร้างความเสียหายโดยตรง แต่มันกลับแผ่ปกคลุมร่างของนายใหญ่ไว้ทั้งหมด

นายใหญ่ส่งเสียงคำรามด้วยความสับสน มันพยายามจะขยับตัวเพื่อพุ่งเข้าโจมตีฟูมิโกะและเก็น แต่มันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังถ่วงการเคลื่อนไหวของมันเอาไว้! การเคลื่อนไหวของมันช้าลงอย่างเห็นได้ชัด ราวกับมันกำลังเคลื่อนที่อยู่ในน้ำที่หนืดเหนียว!

“อะไรกัน?! นี่มันอะไรกัน?!” นายใหญ่คำรามด้วยความหงุดหงิด มันพยายามจะเร่งความเร็ว แต่กลับทำได้ช้าลงเรื่อยๆ

“ได้ผลเก็น!” ฟูมิโกะบอกด้วยความดีใจ เธอสัมผัสได้ว่าพลังงานมืดมิดที่แผ่ออกมาจากนายใหญ่กำลังปั่นป่วนอย่างรุนแรง

“เยี่ยมมากฟูมิโกะ!” เก็นตะโกนบอก “ตอนนี้แหละที่เราจะมีโอกาส!”

เก็นพุ่งเข้าใส่ร่างของนายใหญ่ทันที แม้มันจะเคลื่อนไหวช้าลง แต่ก็ยังคงแข็งแกร่ง เก็นใช้มีดลงอาคมฟันเข้าใส่ร่างของนายใหญ่อย่างรวดเร็วและแม่นยำ!

ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!

มีดลงอาคมของเก็นฟันเข้าที่รอยร้าวบนร่างของนายใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้รอยร้าวเหล่านั้นขยายใหญ่ขึ้น และมีควันสีดำลอยออกมาจากตัวมันมากกว่าเดิม!

“อ๊ากกกกกก! เจ้า… มนุษย์สารเลว!” นายใหญ่คำรามด้วยความเจ็บปวด มันพยายามจะใช้กรงเล็บตอบโต้ แต่การเคลื่อนไหวของมันก็ช้าลงเกินไป ทำให้เก็นสามารถหลบหลีกการโจมตีได้อย่างง่ายดาย

ฟูมิโกะยังคงร่ายคาถาแห่งการชะลอการเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง เธอรู้ว่าเธอจะต้องรักษาคาถานี้ไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้เก็นมีโอกาสโจมตี

“ฮึ่บ!” เก็นออกแรงเฮือกสุดท้าย เขาชูผ้ายันต์แห่งสายฟ้าขึ้นสูง แล้วรวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีไว้ที่ผ้ายันต์ ก่อนที่จะปล่อยกระแสไฟฟ้าสีม่วงเข้มขนาดมหึมาพุ่งเข้าใส่ร่างของนายใหญ่อย่างจัง!

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!

กระแสไฟฟ้าอันทรงพลังพุ่งเข้าปะทะร่างของนายใหญ่อย่างจัง เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าผ่า แสงสว่างจ้าไปทั่วห้องผ่าตัด!

นายใหญ่ส่งเสียงกรีดร้องที่ยาวนานและทรมานยิ่งกว่าครั้งไหนๆ! ร่างของมันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลังงานมืดมิดที่แผ่ออกมาจากตัวมันปั่นป่วนอย่างบ้าคลั่ง และรอยร้าวบนร่างกายของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นจนน่าตกใจ!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!”

นายใหญ่ล้มลงไปคุกเข่ากับพื้น ร่างของมันกระตุกอย่างรุนแรง และมีควันสีดำขนาดใหญ่พวยพุ่งออกมาจากตัวมันอย่างไม่หยุดยั้ง!

ฟูมิโกะยังคงร่ายคาถาแห่งการชะลอการเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง เธอรู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของพวกเขา!

“ตอนนี้แหละฟูมิโกะ!” เก็นตะโกนบอก “ใช้ผ้ายันต์ปลดปล่อยพันธะวิญญาณ!”

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอหยิบผ้ายันต์ผืนที่หนึ่ง (กักเก็บวิญญาณ), ผืนที่สาม (สงบสุข/ปลดปล่อย), ผืนที่สี่ (ควบคุม/ผูกมัด), ผืนที่ห้า (ดึงดูด/นำทาง) และผืนที่หก (พลัง/ทำลายล้าง) ออกมา แล้วจัดเรียงพวกมันตามลำดับที่เธอจำได้จากในหนังสืออาคม เธอยกผ้ายันต์ทั้งหกผืนขึ้นสูงเหนือศีรษะ แล้วร่ายคาถาปลดปล่อยพันธะวิญญาณด้วยเสียงที่ดังและชัดเจนที่สุดเท่าที่เธอเคยร่ายมา!

“โอ้… เหล่าผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์… จงรวมพลัง… แห่งความบริสุทธิ์… จงชำระล้าง… วิญญาณที่ถูกจองจำ… จงปลดปล่อย… พันธนาการแห่งความมืดมิด… และจงนำพาสันติสุข… สู่ทุกสรรพสิ่ง…!”

ทันทีที่ฟูมิโกะร่ายคาถาจบ แสงสว่างเจิดจ้าหลากสีสันก็พวยพุ่งออกมาจากผ้ายันต์ทั้งหกผืน แสงนั้นรวมตัวกันเป็นลำแสงขนาดใหญ่ พุ่งตรงไปยังร่างของนายใหญ่!

ฟู่วววววววววววววววววววววววววว!

ลำแสงหลากสีสันพุ่งเข้าปะทะร่างของนายใหญ่! นายใหญ่ส่งเสียงกรีดร้องที่แหลมคมและทรมานยิ่งกว่าเดิม! ร่างของมันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ราวกับถูกฉีกกระชากจากภายใน พลังงานมืดมิดที่ห่อหุ้มตัวมันเริ่มสลายหายไปอย่างรวดเร็ว และรอยร้าวบนร่างกายของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนร่างของมันเริ่มแตกระแหง!

“ไม่… ไม่นะ… ข้า… จะไม่ยอม… แพ้… อ๊ากกกกกกกก!”

นายใหญ่พยายามที่จะต่อต้าน แต่พลังของคาถาปลดปล่อยพันธะวิญญาณนั้นมหาศาลเกินกว่าที่มันจะต้านทานได้ ร่างของมันเริ่มแตกสลายกลายเป็นละอองสีดำที่ปลิวว่อนไปในอากาศ! เสียงกรีดร้องของมันแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เงียบหายไป…

และในที่สุด… ร่างของ "นายใหญ่" ก็ แตกสลายหายไปจนหมดสิ้น!

ทันทีที่นายใหญ่สลายหายไป ความมืดมิดที่เคยปกคลุมทั่วโรงพยาบาลก็พลันสลายหายไปด้วย แสงจันทร์ส่องสว่างเข้ามาในห้องผ่าตัดอย่างเต็มที่ ความรู้สึกกดดันและพลังงานมืดมิดที่เคยหนาแน่นก็พลันหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง

ฟูมิโกะและเก็นทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอีกครั้ง พวกเขาหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายของพวกเขาเหนื่อยล้าจนแทบขยับไม่ได้ แต่ในดวงตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความโล่งอกและความสุข

“เรา… เราทำได้แล้ว… เก็น” ฟูมิโกะพึมพำ น้ำเสียงของเธอแหบพร่าด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความดีใจ

“ใช่… เราชนะแล้วฟูมิโกะ…” เก็นตอบ เขายิ้มอย่างอ่อนแรง

ในขณะที่พวกเขากำลังพักหายใจอยู่นั้น ปรากฏการณ์ที่น่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น!

ตรงจุดที่ร่างของนายใหญ่สลายหายไป มีแสงสว่างสีทองสุกสกาวพลันปรากฏขึ้น! แสงนั้นค่อยๆ ก่อตัวขึ้นช้าๆ แล้วค่อยๆ จางลง เผยให้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่เรืองแสงอยู่บนพื้น!

ฟูมิโกะและเก็นมองไปที่จุดนั้นด้วยความประหลาดใจ

และสิ่งที่พวกเขาเห็นก็ทำให้ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความดีใจ!

นั่นคือ ผ้ายันต์สองผืนสุดท้าย!

ผ้ายันต์ผืนหนึ่งมีสีเขียวมรกตเรืองแสงอย่างอบอุ่น มันเต็มไปด้วยอักขระที่ดูคล้ายกับต้นไม้และใบไม้ ให้ความรู้สึกของ “การฟื้นฟู” และ “ชีวิต”

ส่วนอีกผืนหนึ่ง… มันมีสีดำสนิท แต่ไม่ได้ให้ความรู้สึกน่าขนลุกเหมือนผ้ายันต์อื่นๆ ที่พวกเขาเคยเจอมา ผ้ายันต์ผืนนี้ดูเหมือนจะไม่มีตัวตนอยู่จริง ราวกับเป็นเพียงเงาที่จับต้องไม่ได้ นี่คือผ้ายันต์ผืนที่เจ็ด! ผ้ายันต์ที่ฟูมิโกะเคยสัมผัสบนดาดฟ้าแล้วมันก็หายไป! แต่ตอนนี้มันกลับปรากฏขึ้นอีกครั้ง และมันก็ให้ความรู้สึกของ “ความว่างเปล่า” และ “การไม่มีตัวตน” แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึง “ศักยภาพอันไร้ขีดจำกัด” ที่ซ่อนอยู่ภายใน

“ผ้ายันต์… อีกสองผืน!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความดีใจ เธอพยายามคลานเข้าไปหาผ้ายันต์ทั้งสองผืน

เก็นยิ้มอย่างอ่อนแรง “ในที่สุด… เราก็หาเจอครบแล้ว…”

ฟูมิโกะค่อยๆ หยิบผ้ายันต์ทั้งสองผืนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานที่บริสุทธิ์และแตกต่างกันของผ้ายันต์แต่ละผืน

“นี่คือผ้ายันต์แห่งการฟื้นฟู…” ฟูมิโกะพึมพำเมื่อสัมผัสผ้ายันต์สีเขียวมรกต “และนี่คือ… ผ้ายันต์แห่งการไร้ตัวตน…” เธอจ้องมองไปที่ผ้ายันต์สีดำสนิท

ตอนนี้พวกเขามีผ้ายันต์ครบทั้งเจ็ดผืนแล้ว! ผืนที่หนึ่ง (สีเหลืองอำพัน - กักเก็บวิญญาณ), ผืนที่สอง (สีขาวนวล - ตรึง/ป้องกัน), ผืนที่สาม (สีขาวบริสุทธิ์ - สงบสุข/ปลดปล่อย), ผืนที่สี่ (สีแดงสด - ควบคุม/ผูกมัด), ผืนที่ห้า (สีน้ำเงินเข้ม - ดึงดูด/นำทาง), ผืนที่หก (สีม่วงเข้ม - พลัง/ทำลายล้าง), และผืนที่เจ็ด (สีดำสนิท - ไร้ตัวตน/ศักยภาพอันไร้ขีดจำกัด)

เมื่อผ้ายันต์ทั้งเจ็ดผืนรวมกัน แสงสว่างเจิดจ้าก็พวยพุ่งออกมาจากพวกมัน แสงนั้นอบอุ่นและบริสุทธิ์ มันแผ่ปกคลุมทั่วทั้งห้องผ่าตัด และทะลุออกไปนอกห้อง ทำให้ความมืดมิดที่เคยปกคลุมโรงพยาบาลแห่งนี้มานานนับทศวรรษพลันสลายหายไป!

เสียงกรีดร้องของเหล่าวิญญาณที่เคยดังสนั่นหวั่นไหวก็พลันสงบลง เสียงกระซิบที่น่าขนลุกก็เงียบหายไป ความรู้สึกเย็นยะเยือกและหนักอึ้งก็พลันคลายลง ความบริสุทธิ์และความสงบสุขแผ่ซ่านไปทั่วทุกซอกทุกมุมของโรงพยาบาล

“ดูสิเก็น…” ฟูมิโกะบอก น้ำตาของเธอคลอเบ้าด้วยความซาบซึ้ง เธอเห็นวิญญาณนับร้อยนับพันที่เคยถูกจองจำอยู่ในโรงพยาบาล กำลังปรากฏกายขึ้นมาในรูปของแสงระยิบระยับ พวกเขาต่างยิ้มอย่างมีความสุขและโบกมืออำลา ก่อนที่จะลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างช้าๆ หายไปในแสงจันทร์อันงดงาม

“พวกเขา… ได้รับการปลดปล่อยแล้ว…” เก็นพึมพำ เขายิ้มอย่างอ่อนโยน

ความเหนื่อยล้ายังคงเกาะกุมพวกเขาอยู่ แต่ความรู้สึกของชัยชนะและความสุขที่ได้ปลดปล่อยดวงวิญญาณนับพันกลับยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดๆ ทั้งหมด พวกเขาสามารถทำสำเร็จแล้ว! โรงพยาบาลแห่งนี้… ได้รับการชำระล้างแล้ว!