พลังแห่งสายฟ้า

เสียงการต่อสู้ที่ดุเดือดดังมาจากชั้นล่างของโรงพยาบาลร้าง คลอไปกับเสียงฝีเท้าหนักอึ้งของ "นายใหญ่" ที่กำลังไล่ตามฟูมิโกะมาติดๆ บนดาดฟ้า ลมยามค่ำคืนพัดกรรโชกแรงจนเส้นผมของฟูมิโกะปลิวไสวไปตามแรงลม เธอยืนอยู่หน้า เสาล่อฟ้าขนาดใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางดาดฟ้า ผ้ายันต์ผืนที่หกเรืองแสงสีม่วงเข้มพร้อมกับสายฟ้าเล็กๆ ที่แลบแปลบปลาบอยู่รอบๆ ราวกับมันกำลังมีชีวิต

"ผ้ายันต์ผืนนั้น… มันคงเป็นผ้ายันต์แห่งสายฟ้าแน่ๆ" ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานที่มหาศาลจากผ้ายันต์ผืนนั้น พลังงานที่แตกต่างจากผ้ายันต์อื่นๆ ที่เธอเคยสัมผัสมาทั้งหมด

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เสียงฝีเท้าหนักๆ ของ "นายใหญ่" ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มันกำลังปีนขึ้นมาบนบันไดที่นำไปสู่ดาดฟ้า

"ไม่นะ… มันกำลังมาแล้ว!" ฟูมิโกะอุทานด้วยความตกใจ เธอรู้ว่าไม่มีเวลาลังเลอีกต่อไปแล้ว

ทันใดนั้น!

ร่างของเก็นก็พุ่งพรวดขึ้นมาบนดาดฟ้า! ใบหน้าของเขาซีดเซียวเล็กน้อย มีรอยเปื้อนฝุ่นและรอยขีดข่วนอยู่หลายแห่ง แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งกว่าเดิม เขากำมีดลงอาคมแน่นในมือ

“ฟูมิโกะ! เธอไม่เป็นไรนะ?!” เก็นตะโกนถาม เสียงของเขาหอบเล็กน้อยจากการต่อสู้และการวิ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“เก็น! นายเองก็มาถึงแล้ว!” ฟูมิโกะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอไม่คิดว่าเขาจะตามขึ้นมาได้เร็วขนาดนี้ “นายใหญ่ล่ะ?!”

“ฉันถ่วงเวลาไว้ได้พักหนึ่ง… แต่พลังของมันแข็งแกร่งมาก! มันตามมาติดๆ เลย!” เก็นตอบ เขากวาดสายตาไปรอบๆ ดาดฟ้า แล้วสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่ผ้ายันต์ผืนที่หกที่พันอยู่รอบเสาล่อฟ้า

“นั่นไง… ผ้ายันต์ผืนที่หก!” เก็นอุทานด้วยความประหลาดใจ เขาเห็นสายฟ้าเล็กๆ ที่แลบแปลบปลาบอยู่รอบๆ ผ้ายันต์ “มันดูแตกต่างจากผ้ายันต์ผืนอื่นๆ ที่เราเคยเจอมาเลยนะ!”

“ใช่! ฉันก็ว่างั้น” ฟูมิโกะบอก “ฉันไม่รู้ว่าเราจะเอาผ้ายันต์ผืนนี้มาได้ยังไง… มันอยู่สูงมาก แล้วก็มีสายฟ้าอยู่รอบๆ ด้วย”

เก็นจ้องมองไปที่เสาล่อฟ้า ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิด “ฉันจะปีนขึ้นไปเอาเอง!”

“อะไรนะ?! ไม่ได้นะเก็น! มันอันตรายเกินไป!” ฟูมิโกะโต้แย้งทันที “นายเห็นไหมว่ามีสายฟ้าอยู่รอบๆ ผ้ายันต์น่ะ?! นายอาจจะถูกไฟฟ้าช็อตได้นะ!”

“ไม่มีเวลาแล้วฟูมิโกะ!” เก็นตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เราต้องได้ผ้ายันต์ผืนนี้มาให้ได้เร็วที่สุด! ก่อนที่นายใหญ่จะตามมาถึง!” เขามองไปที่ทางขึ้นดาดฟ้า เสียงฝีเท้าของนายใหญ่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“แต่ว่า…” ฟูมิโกะยังคงลังเล เธอไม่อยากให้เก็นต้องเสี่ยงอันตราย

“เชื่อฉันสิฟูมิโกะ!” เก็นบอก “มีดลงอาคมของฉันสามารถปกป้องฉันจากพลังงานบางอย่างได้! และฉันก็มีความคล่องตัวมากกว่าเธอในการปีนป่าย!” เขาหันไปมองผ้ายันต์ทั้งห้าผืนในมือของฟูมิโกะ “เธอเก็บผ้ายันต์ให้ดีนะ! มันสำคัญมาก!”

ฟูมิโกะมองหน้าเก็น เธอเห็นแววตาที่มุ่งมั่นและจริงจังของเขา เธอรู้ว่าเขาตัดสินใจแล้ว และเธอคงห้ามเขาไม่ได้

“โอเค… แต่ระวังตัวให้มากที่สุดนะเก็น!” ฟูมิโกะบอก เธอส่งขวดกักเก็บวิญญาณให้เขา “เอาไปด้วย! เผื่อฉุกเฉิน!”

เก็นพยักหน้า เขารับขวดกักเก็บวิญญาณมาถือไว้ในมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็กำมีดลงอาคมแน่น

“ฉันจะไปแล้วนะ!” เก็นบอก เขาพุ่งตรงไปยังเสาล่อฟ้าทันที

เสาล่อฟ้าเป็นโครงสร้างเหล็กสูงเสียดฟ้า มีบันไดเล็กๆ สำหรับปีนขึ้นไปด้านบน แต่บันไดเหล่านั้นก็ดูเก่าและสนิมเกรอะกรัง การปีนขึ้นไปนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เก็นเริ่มปีนขึ้นไปบนเสาล่อฟ้าอย่างรวดเร็ว เขาก้าวกระโดดขึ้นไปตามโครงเหล็กอย่างว่องไว ราวกับลิงที่ปีนต้นไม้ แต่เมื่อเขาปีนขึ้นไปสูงขึ้นเรื่อยๆ กระแสไฟฟ้าที่แลบแปลบปลาบอยู่รอบๆ ผ้ายันต์ก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

เสียงสายฟ้าขนาดเล็กที่ฟาดลงมาใกล้ๆ ตัวเก็นดังขึ้น ฟูมิโกะที่ยืนอยู่ด้านล่างมองดูด้วยความหวาดเสียว

“ระวังนะเก็น!” ฟูมิโกะตะโกนบอก

เก็นตอบกลับมา “ไม่เป็นไร! ฉันยังไหว!” เขากัดฟันแน่น มีดลงอาคมในมือของเขาส่องประกายสีทองจางๆ คอยปัดป้องกระแสไฟฟ้าที่พุ่งเข้ามาใกล้ตัวเขา พลังของมีดอาคมช่วยลดแรงกระแทกจากสายฟ้าได้บ้าง แต่มันก็ยังคงทำให้เขารู้สึกชาไปทั้งตัว

ยิ่งเก็นปีนสูงขึ้นเท่าไหร่ แรงลมก็ยิ่งพัดกรรโชกแรงขึ้นเท่านั้น ทำให้การทรงตัวของเขาเป็นไปได้ยาก เขาต้องจับโครงเหล็กไว้แน่น พยายามไม่ให้ตัวเองหล่นลงมา

“เกือบถึงแล้ว!” เก็นบอก เขาเหลือบมองผ้ายันต์ผืนที่หกที่อยู่ไม่ไกลจากปลายเสาล่อฟ้าแล้ว

แต่ในขณะที่เก็นกำลังปีนป่ายอยู่นั้น!

ครืนนนนน!

เสียงโครมครามดังสนั่นหวั่นไหวจากทางขึ้นดาดฟ้า! ผนังอิฐเก่าๆ พังครืนลงมา เผยให้เห็น ร่างของ "นายใหญ่" ที่มีขนาดมหึมาและน่าเกรงขาม! มันมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่บิดเบี้ยว ร่างกายเต็มไปด้วยหนามแหลมคมสีดำสนิท ดวงตาของมันลุกโชนด้วยเปลวไฟสีแดงฉาน และมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากตัวอย่างมหาศาล

“เจ้า… มนุษย์… กล้าดียังไง… ถึงได้มาขโมย… ของๆ ข้า!” เสียงของนายใหญ่ดังก้องในหัวของฟูมิโกะและเก็น มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอำนาจที่น่าสะพรึงกลัว

ฟูมิโกะถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความตกใจ เธอกำผ้ายันต์ทั้งห้าผืนไว้แน่น "นายใหญ่" ที่อยู่ตรงหน้าเธอมีพลังงานที่รุนแรงกว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก

"นายใหญ่!" ฟูมิโกะอุทาน

นายใหญ่ไม่สนใจฟูมิโกะ มันจ้องมองไปที่เก็นที่กำลังปีนเสาล่อฟ้าอยู่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“หยุดเดี๋ยวนี้! มนุษย์!” นายใหญ่คำราม มันยกแขนขึ้น แล้วชี้ไปที่เก็น ทันใดนั้น!

กระแสพลังงานสีดำทมิฬก็พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของนายใหญ่! พลังงานนั้นพุ่งเข้าใส่เก็นที่กำลังปีนอยู่บนเสาล่อฟ้าอย่างรวดเร็ว

“เก็น! ระวัง!” ฟูมิโกะตะโกนบอกด้วยความตกใจสุดขีด

เก็นหันกลับมามอง เขาเห็นกระแสพลังงานสีดำที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว เขาไม่มีเวลาหลบหลีกอีกต่อไปแล้ว เพราะเขากำลังปีนอยู่บนที่สูง และกำลังพยายามทรงตัวอยู่

เก็นตัดสินใจทันที เขาชูมีดลงอาคมขึ้นสูง แล้วรวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีไว้ที่ปลายมีด เพื่อสร้างเกราะป้องกัน

เปรี้ยง!

กระแสพลังงานสีดำพุ่งเข้าปะทะกับเกราะป้องกันที่เก็นสร้างขึ้นอย่างจัง เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แรงปะทะทำให้เสาล่อฟ้าสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เก็นถูกแรงกระแทกกระเด็นถอยหลังไปเล็กน้อย เขารู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่าง และมือของเขาก็ชาไปหมด

“อั่ก!” เก็นส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวด เขากัดฟันแน่น พยายามยึดตัวเองไว้กับเสาไม่ให้ตกลงมา

“เก็น! นายเป็นอะไรไหม?!” ฟูมิโกะตะโกนถามด้วยความเป็นห่วงสุดขีด

“ไม่เป็นไร!” เก็นตอบ เสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อย เขาพยายามรวบรวมสติ และปีนขึ้นไปอีกครั้ง

“เจ้า… จะไม่ได้… ผ้ายันต์ผืนนั้น… ไปแน่!” นายใหญ่คำราม มันเตรียมที่จะปล่อยกระแสพลังงานสีดำออกมาอีกครั้ง

ฟูมิโกะรู้ว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่าง เธอหยิบผ้ายันต์ผืนที่สาม (สงบสุข/ปลดปล่อย) ออกมาจากกระเป๋า แล้วร่ายคาถาชำระล้าง เธอรู้ว่ามันอาจจะไม่สามารถหยุดนายใหญ่ได้ทั้งหมด แต่มันอาจจะช่วยชะลอการโจมตีของมันได้บ้าง

ฟู่วววววววววววว!

แสงสีขาวบริสุทธิ์พุ่งออกมาจากผ้ายันต์ พุ่งตรงไปยังร่างของนายใหญ่ เมื่อแสงนั้นสัมผัสกับนายใหญ่ ร่างของมันก็สั่นสะท้านเล็กน้อย และการโจมตีของมันก็หยุดชะงักลงชั่วขณะ

“เร็วเข้าเก็น! ฉันถ่วงเวลาไว้ให้แล้ว!” ฟูมิโกะตะโกนบอก

เก็นไม่รอช้า เขาใช้จังหวะที่นายใหญ่ถูกแสงชำระล้าง ทำให้การโจมตีชะงักไป ปีนขึ้นไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เขาเอื้อมมือไปคว้าผ้ายันต์ผืนที่หกที่พันอยู่รอบปลายเสาล่อฟ้า

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

กระแสไฟฟ้าขนาดใหญ่แลบแปลบปลาบออกมาจากผ้ายันต์ พุ่งเข้าใส่แขนของเก็นอย่างรุนแรง เก็นรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกไฟช็อตไปทั้งร่าง แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือ เขากัดฟันแน่น และใช้พลังงานทั้งหมดที่มีดึงผ้ายันต์ออกมาจากเสาล่อฟ้า

ฟุ่บ!

ในที่สุด! ผ้ายันต์ผืนที่หกก็หลุดออกมาจากเสาล่อฟ้า!

ทันทีที่ผ้ายันต์หลุดออกมา กระแสไฟฟ้าที่แลบแปลบปลาบอยู่รอบๆ เสาก็สงบลง และผ้ายันต์ก็เรืองแสงสีม่วงเข้มอย่างสวยงาม มันให้ความรู้สึกของ “พลัง” และ “การทำลายล้าง”

“ได้แล้ว!” เก็นคำรามด้วยความดีใจ เขากอดผ้ายันต์ผืนที่หกไว้แน่น แล้วค่อยๆ ปีนลงมาจากเสาล่อฟ้าอย่างระมัดระวัง

“ไม่นะ! เจ้ามนุษย์สารเลว!” นายใหญ่คำรามด้วยความโกรธแค้น มันพุ่งเข้าใส่ฟูมิโกะทันที!

ฟูมิโกะเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับการโจมตี เธอชูผ้ายันต์ทั้งห้าผืนขึ้นมา เพื่อสร้างเกราะป้องกัน

แต่ก่อนที่นายใหญ่จะถึงตัวฟูมิโกะ!

ร่างของเก็นก็พุ่งลงมาจากเสาล่อฟ้า! เขากระโดดลงมาอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งเข้าปะทะกับนายใหญ่ทันที มีดลงอาคมในมือของเขาส่องประกายสีเงินวูบวาบ

“ถอยไปซะ! เจ้าปีศาจ!” เก็นคำราม เขากวาดมีดลงอาคมฟันเข้าใส่ร่างของนายใหญ่

ฉัวะ!

มีดลงอาคมของเก็นฟันเข้าที่แขนของนายใหญ่อย่างจัง! แต่มันกลับไม่สามารถสร้างบาดแผลให้กับร่างของนายใหญ่ได้เลย มีเพียงเสียงกระทบกันของโลหะกับหินดังขึ้นเท่านั้น

นายใหญ่สะบัดแขนอย่างแรง ทำให้เก็นกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว

“เจ้า… ไม่สามารถ… ทำร้ายข้าได้หรอก… มนุษย์…” นายใหญ่บอก เสียงของมันเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“งั้นลองนี่ดู!” เก็นคำราม เขาชูผ้ายันต์ผืนที่หก (ผ้ายันต์แห่งสายฟ้า) ขึ้นมา มันเรืองแสงสีม่วงเข้มอย่างรุนแรง ก่อนที่เก็นจะรวบรวมพลังงานจากผ้ายันต์ แล้วปล่อยกระแสไฟฟ้าขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่นายใหญ่!

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงง!

กระแสไฟฟ้าสีม่วงขนาดใหญ่พุ่งเข้าปะทะร่างของนายใหญ่อย่างจัง! เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แสงสีม่วงสว่างวาบไปทั่วดาดฟ้า ร่างของนายใหญ่สั่นสะท้านอย่างรุนแรง และมันก็ส่งเสียงกรีดร้องที่ยาวนานและทรมานออกมา

“อ๊ากกกกกกกก!”

นายใหญ่ถูกกระแสไฟฟ้าอันทรงพลังอัดกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว ร่างของมันกระตุกอย่างรุนแรง และมีควันสีดำลอยออกมาจากตัวมัน

“ได้ผล! พลังจากผ้ายันต์แห่งสายฟ้ามันทำร้ายมันได้!” ฟูมิโกะตะโกนด้วยความดีใจ

“ใช่! แต่เราต้องทำมันให้เร็วกว่านี้!” เก็นบอก เขารู้ว่าพลังงานที่เขาเพิ่งใช้ไปนั้นมหาศาลมาก และเขาคงจะใช้มันได้อีกไม่กี่ครั้ง

นายใหญ่ลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างกายของมันยังคงกระตุกเล็กน้อย แต่มันก็จ้องมองเก็นกับฟูมิโกะด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่รุนแรงกว่าเดิม

“เจ้า… จะต้องชดใช้… สำหรับสิ่งที่เจ้าทำ!” นายใหญ่คำราม มันยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว รวบรวมพลังงานมืดมิดทั้งหมดที่มีไว้ที่มือของมัน พลังงานนั้นเข้มข้นจนอากาศรอบๆ ตัวมันบิดเบี้ยว และมีแสงสีดำทมิฬลุกโชนขึ้นมาจากร่างของมัน

“มันกำลังจะโจมตีครั้งใหญ่!” เก็นคำราม เขารู้สึกถึงพลังงานมหาศาลที่กำลังก่อตัวขึ้น

“เราต้องหาผ้ายันต์ผืนสุดท้าย!” ฟูมิโกะบอก เธอรีบชี้ไปที่นาฬิกาข้อมืออาคมของเธอ จุดสีแดงสำหรับผ้ายันต์ผืนที่เจ็ดกะพริบอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาเลย… มันอยู่ตรงกลางของดาดฟ้าพอดี… ตรงที่เคยเป็นที่ตั้งของปล่องระบายอากาศขนาดใหญ่ที่พังทลายลงมา…

“มันอยู่ตรงนั้น!” ฟูมิโกะตะโกนบอก เธอพุ่งตรงไปยังจุดนั้นทันที

เก็นไม่รอช้า เขารีบตามฟูมิโกะไปติดๆ โดยมีผ้ายันต์แห่งสายฟ้าอยู่ในมือ พร้อมที่จะโจมตีนายใหญ่ได้ทุกเมื่อ