แสงอรุณ

แสงแรกของรุ่งอรุณสาดส่องผ่านหน้าต่างที่พังทลายของห้องผ่าตัด สาดไล่ความมืดมิดที่เคยปกคลุมโรงพยาบาลแห่งนี้มานานหลายทศวรรษให้จางหายไป ความเหนื่อยล้าถาโถมเข้าใส่ฟูมิโกะและเก็นอย่างหนัก ทั้งคู่ล้มตัวลงนอนแผ่กับพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ หอบหายใจอย่างหนักหน่วง ราวกับเพิ่งผ่านการวิ่งมาราธอนอันยาวนาน แต่ในดวงตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความโล่งอกและความสุขที่ไม่สามารถบรรยายได้

ฟูมิโกะหันไปมองเก็น ใบหน้าของเธอเปื้อนฝุ่นและมีรอยขีดข่วนเล็กน้อย แต่รอยยิ้มที่ปรากฏบนริมฝีปากกลับเปล่งประกายสดใส เก็นเองก็ยิ้มตอบ ดวงตาของเขายังคงฉายแววอ่อนเพลีย แต่ก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในสิ่งที่พวกเขาทำสำเร็จ

“เราทำได้จริงๆ ด้วยนะเก็น…” ฟูมิโกะพึมพำ เสียงของเธอแหบพร่าด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความตื้นตันใจ

“ใช่ฟูมิโกะ… เราทำได้แล้ว” เก็นตอบ เสียงของเขาเองก็หอบไม่แพ้กัน “มันเป็นการต่อสู้ที่หนักหนาสาหัสที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย”

ฟูมิโกะค่อยๆ หยิบ ขวดกักเก็บวิญญาณ ที่มีแสงสีเหลืองอำพันเรืองรองอยู่ภายในขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้ม แสงนั้นอบอุ่นและบริสุทธิ์ ไม่ใช่แสงสีดำที่น่าขนลุกเหมือนตอนแรกอีกต่อไป

“ในที่สุด… เหล่าวิญญาณก็ได้รับการปลดปล่อยอย่างแท้จริง” ฟูมิโกะบอกพลางลูบไล้ขวดเบาๆ “พวกเขาสามารถไปสู่สุคติได้แล้ว”

เก็นค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างกายของเขายังคงเจ็บปวด แต่เขาก็พยายามยืนหยัดอย่างมั่นคง เขาเอื้อมมือไปหาฟูมิโกะที่ยังคงนอนแผ่อยู่บนพื้น

“มาเถอะฟูมิโกะ” เก็นบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เรากลับกันเถอะ”

ฟูมิโกะเงยหน้าขึ้นมองมือที่ยื่นมาของเก็น เธอเห็นรอยแผลที่แขนของเขาที่เกิดจากการโจมตีของนายใหญ่ แต่เธอก็เห็นถึงความแข็งแกร่งและความอบอุ่นที่ส่งผ่านมือคู่นั้น

“เราจะกลับไปไหนล่ะ?” ฟูมิโกะถามพลางยิ้มเล็กน้อย

เก็นหัวเราะเบาๆ “แน่นอนว่าต้องกลับไปที่ ‘โลก’ ของเราน่ะสิ! และเราก็มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำด้วยนะ”

“เรื่องสำคัญ?” ฟูมิโกะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ใช่! เราต้องเอาผ้ายันต์ทั้งเจ็ดผืนนี้ไปให้ลุงภารโรงและทุกคนในวัด เพื่อทำ พิธีปลดปล่อยวิญญาณ กันอย่างเป็นทางการไง!” เก็นอธิบาย “วิญญาณของผู้ถูกสังเวยคนนั้น… เขายังไม่ได้รับการปลดปล่อยอย่างสมบูรณ์นะ”

ฟูมิโกะเบิกตากว้างเล็กน้อย เธอเกือบลืมเรื่องของผู้ถูกสังเวยไปเสียสนิท เธอเก็บผ้ายันต์ทั้งเจ็ดผืนใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง แล้วหันไปมองร่างที่ซีดเซียวผอมแห้งของผู้ถูกสังเวยที่ยังคงนอนหมดสติอยู่บนโต๊ะผ่าตัดเก่าๆ

“แล้วเขาคนนั้นล่ะ… เขาจะตื่นขึ้นมาไหม?” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันหวังว่าอย่างนั้น” เก็นตอบ “แต่ถึงแม้เขาจะตื่นขึ้นมา เขาก็คงต้องพักฟื้นอีกนาน… แต่ผ้ายันต์แห่งการฟื้นฟูที่เราได้มา อาจจะช่วยเขาได้นะ” เก็นมองไปที่ผ้ายันต์สีเขียวมรกตที่ฟูมิโกะเพิ่งเก็บเข้ากระเป๋าไป

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอหยัดตัวลุกขึ้นช้าๆ แล้วยื่นมือไปจับมือของเก็น รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง

“โอเค! ไปกันเถอะเก็น!” ฟูมิโกะบอกด้วยน้ำเสียงที่สดใสและเต็มไปด้วยพลังงานอีกครั้ง

ทั้งคู่เดินออกจากห้องผ่าตัดอย่างช้าๆ ร่างกายของพวกเขาเหนื่อยล้า แต่จิตใจของพวกเขากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและความสำเร็จ แสงอรุณยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาในโรงพยาบาล ทำให้บรรยากาศที่เคยน่าขนลุกกลับกลายเป็นความสงบและบริสุทธิ์

พวกเขาเดินไปตามทางเดินที่เคยเต็มไปด้วยความมืดมิดและเสียงกรีดร้องของวิญญาณ แต่ตอนนี้กลับเงียบสงัดและเต็มไปด้วยแสงสว่าง พวกเขาเดินผ่านห้องต่างๆ ที่เคยเป็นสถานที่แห่งความหวาดกลัว แต่ตอนนี้กลับให้ความรู้สึกที่ปลดปล่อย

ในที่สุด พวกเขาก็เดินมาถึง ประตูมิติ ที่ปรากฏขึ้นอีกครั้งตรงบริเวณหน้าทางเข้าโรงพยาบาล ประตูนั้นยังคงเรืองแสงสีขาวนวล เปล่งประกายอบอุ่น ราวกับรอคอยการกลับมาของพวกเขา

เก็นหันไปมองโรงพยาบาลร้างเป็นครั้งสุดท้าย เขาเห็นแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องลงมายังซากปรักหักพังของอาคาร มันเป็นภาพที่ดูงดงามอย่างแปลกประหลาด

“ในที่สุด… ที่นี่ก็สงบสุขเสียทีนะ” เก็นพึมพำ

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอจับมือเก็นแน่นขึ้น

“ไปกันเถอะเก็น” ฟูมิโกะบอก “การผจญภัยของเรายังไม่จบหรอกนะ”

เก็นยิ้มตอบ เขาก้าวเท้าเข้าไปในประตูมิติก่อน ตามด้วยฟูมิโกะ ทั้งคู่ก้าวผ่านพ้นประตูมิติไป พร้อมกับแสงสว่างเจิดจ้าที่กลืนกินร่างของพวกเขาหายไปในพริบตา…