การเผชิญหน้าครั้งที่ 2

กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ผสมปนเปกับความชื้นและกลิ่นคาวเลือดจางๆ ยังคงคละคลุ้งอยู่ในห้องแล็บที่มืดมิด ฟูมิโกะกับเก็นนั่งอยู่บนพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ หอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับ "นายใหญ่" บนดาดฟ้า ผ้ายันต์ผืนที่สองที่แปะอยู่บนประตูกำลังเรืองแสงจางๆ เป็นเกราะป้องกันที่เปราะบาง แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขารู้สึกปลอดภัยได้ในตอนนี้

“เราต้องหาผ้ายันต์อีกสองผืนให้เจอ” ฟูมิโกะบอก เสียงของเธอแหบพร่าเล็กน้อย เธอเปิดหนังสืออาคมเล่มหนาออกอีกครั้ง พยายามกวาดสายตาหาเบาะแส

เก็นพยักหน้า เขายังคงกุมแขนที่บาดเจ็บจากกรงเล็บของนายใหญ่ “ใช่… ยิ่งเราได้ผ้ายันต์ครบเร็วเท่าไหร่ เราก็ยิ่งมีโอกาสโค่นมันได้มากเท่านั้น”

“แต่ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่ฉันสัมผัสบนดาดฟ้า… มันหายไป” ฟูมิโกะพึมพำ “ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร หรือว่ามันทำงานยังไง”

“อย่าเพิ่งคิดมากเรื่องนั้นเลยฟูมิโกะ” เก็นบอก “ตอนนี้เราต้องหาอีกสองผืนที่เหลือให้เจอ” เขามองไปที่นาฬิกาข้อมืออาคมของฟูมิโกะที่วางอยู่ข้างๆ

ฟูมิโกะเห็นแล้ว ดวงตาของเธอเบิกกว้าง “จุดสีแดง! มันอยู่ที่ด้านหลังโรงพยาบาล! ทั้งสองจุดเลย!” เธอกรีดร้องด้วยความดีใจ

“ด้านหลังโรงพยาบาลเหรอ?” เก็นทวนคำพลางขมวดคิ้ว “ฉันจำได้ว่าทางด้านหลังเป็นป่ารกทึบกับห้องเก็บศพเก่าๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่… แต่จุดมันกะพริบอยู่ตรงนั้นจริงๆ นะ” ฟูมิโกะบอก “บางที… ผ้ายันต์สองผืนสุดท้ายอาจจะซ่อนอยู่ที่นั่น”

ทั้งคู่เงียบไปชั่วขณะ ต่างคนต่างคิดทบทวนสถานการณ์ การออกไปตามหาผ้ายันต์อีกครั้งหมายถึงการเผชิญหน้ากับอันตรายที่ไม่รู้จบ และอาจจะต้องเจอกับ "นายใหญ่" อีกครั้ง แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

“เราต้องไป!” เก็นตัดสินใจ “เราจะไม่ยอมให้มันขัดขวางเราได้อีก!”

“แต่… นายยังบาดเจ็บอยู่นะ” ฟูมิโกะเป็นห่วง

“แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอกน่า” เก็นยิ้มบางๆ พยายามปลอบใจฟูมิโกะ “ฉันใช้มีดลงอาคมห้ามเลือดไว้แล้ว”

“โอเค… ถ้าอย่างนั้น… เราไปกันเถอะ” ฟูมิโกะตัดสินใจ เธอรวบรวมผ้ายันต์ทั้งหกผืนที่เธอมี ผืนที่หนึ่ง (สีเหลืองอำพัน - กักเก็บวิญญาณ), ผืนที่สอง (สีขาวนวล - ตรึง/ป้องกัน), ผืนที่สาม (สีขาวบริสุทธิ์ - สงบสุข/ปลดปล่อย), ผืนที่สี่ (สีแดงสด - ควบคุม/ผูกมัด), ผืนที่ห้า (สีน้ำเงินเข้ม - ดึงดูด/นำทาง), และผืนที่หก (สีม่วงเข้ม - พลัง/ทำลายล้าง)

ทั้งคู่พยุงร่างกันและกัน ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เก็นเปิดประตูห้องแล็บออกอย่างระมัดระวัง โถงทางเดินยังคงมืดมิดและเงียบสงัด

“ระวังตัวด้วยนะเก็น” ฟูมิโกะกระซิบ

“แน่นอนฟูมิโกะ” เก็นตอบ เขาเดินนำหน้าฟูมิโกะออกไปอย่างช้าๆ มีดลงอาคมในมือพร้อมที่จะรับมือกับอันตรายทุกรูปแบบ

พวกเขาเดินผ่านโถงทางเดินที่คุ้นเคย ผ่านห้องผู้ป่วยที่พังทลาย และเศษซากปรักหักพังที่กระจัดกระจาย พวกเขาพยายามใช้เส้นทางที่เงียบที่สุด และเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเงาปีศาจตัวเล็กๆ ที่อาจจะยังคงหลงเหลืออยู่

ยิ่งพวกเขาเดินลึกเข้าไปในส่วนด้านหลังของโรงพยาบาล กลิ่นอับชื้นและกลิ่นเหม็นเน่าก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แสงจันทร์ส่องเข้ามาไม่ถึง ทำให้ทางเดินมืดมิดจนมองแทบไม่เห็นอะไร

“ฉันรู้สึกไม่ดีเลยเก็น” ฟูมิโกะกระซิบ เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย “ที่นี่มัน… น่าขนลุกกว่าที่อื่นเลย”

“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน” เก็นตอบ “พลังงานมืดมิดที่นี่หนาแน่นมาก”

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงทางออกด้านหลังของโรงพยาบาล ประตูเหล็กเก่าๆ ที่สนิมเกรอะกรังส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อเก็นเปิดมันออก

เบื้องหน้าของพวกเขาคือ ป่ารกทึบ ที่ดูน่าสะพรึงกลัว ต้นไม้สูงใหญ่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์หนาทึบจนแสงจันทร์ส่องลอดเข้ามาแทบไม่ถึง ทำให้บริเวณนั้นมืดมิดราวกับเวลากลางคืนที่ไม่มีดวงดาว และที่น่าขนลุกยิ่งกว่านั้นคือ กลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรง ลอยมาตามลม ราวกับมีซากศพนับร้อยนับพันกำลังเน่าเปื่อยอยู่ใกล้ๆ

“ดูเหมือนว่าจุดของผ้ายันต์จะอยู่ลึกเข้าไปในป่าเลยนะ” ฟูมิโกะบอก เธอชี้ไปที่นาฬิกาข้อมืออาคม

“งั้นเราก็ต้องเข้าไป” เก็นตัดสินใจ เขาชูมีดลงอาคมขึ้นสูง เพื่อให้แสงจางๆ จากมีดช่วยส่องนำทาง

ทั้งคู่ก้าวเข้าไปในป่าอย่างระมัดระวัง ต้นไม้เก่าแก่ที่ดูบิดเบี้ยวราวกับแขนของปีศาจทอดเงาลงมาบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยรากไม้ที่ชอนไชไปมา เสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งใต้ฝีเท้าของพวกเขาดังสนั่นในความเงียบงัน

ยิ่งพวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่าเท่าไหร่ เสียงกระซิบแผ่วเบาที่คล้ายเสียงของลมหายใจก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมีบางสิ่งกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่จากความมืดมิด

“เก็น… นายได้ยินเสียงนั่นไหม?” ฟูมิโกะถาม เสียงของเธอแผ่วเบา

“ได้ยิน… มันเหมือนกับ… เสียงของคนกำลังกระซิบ” เก็นตอบ เขาจับกำมีดแน่นขึ้น

ทันใดนั้น!

เสียงกิ่งไม้หักดัง "เพล้ง!" จากด้านหลังพวกเขา!

ฟูมิโกะและเก็นหันกลับไปมองทันที แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นทำให้เลือดในกายแข็งตัว!

ร่างของ "นายใหญ่" ยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของป่า! มันไม่ได้มีรอยร้าวเหมือนตอนอยู่บนดาดฟ้าแล้ว ร่างกายของมันดูสมบูรณ์ขึ้นกว่าเดิม และดวงตาสีแดงฉานของมันก็ลุกโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธแค้นที่รุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ!

“เจ้า… จะหนีไปไหน… พ้น!” เสียงของนายใหญ่ดังก้องในหัวของพวกเขา ราวกับมันกำลังคำรามด้วยความโมโหที่พวกเขาพยายามหลบหนี

ฟูมิโกะกับเก็นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พวกเขาไม่คิดว่านายใหญ่จะตามมาได้เร็วขนาดนี้ หรือว่ามันจะฟื้นตัวจากบาดแผลได้รวดเร็วเพียงนี้?

“มันฟื้นตัวแล้วเหรอ?!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความตกใจ

“ไม่รู้สิ… แต่มันดูแข็งแกร่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ!” เก็นคำราม เขารู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะต้องหนักหนาสาหัสกว่าครั้งก่อนแน่นอน

นายใหญ่ไม่รอช้า มันพุ่งเข้าใส่พวกเขาอีกครั้ง! แต่คราวนี้มันไม่ได้พุ่งเข้าโจมตีด้วยกรงเล็บโดยตรง แต่มันกลับ ใช้พลังจิต! ต้นไม้รอบๆ ตัวพวกเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง รากไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ใต้ดินพลันพวยพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าพันธนาการร่างของฟูมิโกะและเก็นราวกับหนวดปลาหมึก

“อั่ก!” ฟูมิโกะส่งเสียงครางเมื่อรากไม้รัดเข้าที่ข้อเท้าของเธอ

“เจ้า… ไม่สามารถ… หนีข้าได้หรอก!” นายใหญ่คำราม มันรวบรวมพลังงานมืดมิดไว้ที่มือ แล้วปล่อยกระแสพลังงานสีดำขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่ฟูมิโกะและเก็นพร้อมกัน!

เก็นพยายามดิ้นรนให้หลุดจากรากไม้ เขาชูผ้ายันต์แห่งสายฟ้าขึ้นสูง แล้วรวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีไว้ที่ผ้ายันต์ แต่รากไม้ก็รัดแน่นเกินไป ทำให้เขาไม่สามารถร่ายคาถาได้อย่างเต็มที่

“ฟูมิโกะ! ใช้ผ้ายันต์ตรึง!” เก็นตะโกนบอก

ฟูมิโกะไม่รอช้า เธอหยิบผ้ายันต์ผืนที่สอง (ผ้ายันต์แห่งการตรึง/ป้องกัน) ออกมาจากกระเป๋า แล้วร่ายคาถาป้องกันอย่างรวดเร็ว แสงสีขาวนวลแผ่ออกมาจากผ้ายันต์ สร้างเกราะป้องกันบางๆ ล้อมรอบตัวเธอกับเก็นไว้

ตูม!

กระแสพลังงานสีดำของนายใหญ่พุ่งเข้าปะทะกับเกราะป้องกันที่ฟูมิโกะสร้างขึ้นอย่างจัง เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แรงปะทะทำให้เกราะป้องกันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง และรากไม้ที่พันธนาการพวกเขาก็รัดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“อ๊ากกก!” ฟูมิโกะส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวด เธอรู้สึกเหมือนกระดูกกำลังจะหัก

“ไม่นะ! เกราะป้องกันจะต้านไม่ไหวแล้ว!” เก็นบอก

นายใหญ่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “หึหึหึ… ไร้สาระ! พลังของเจ้า… มันอ่อนแอเกินไป!”

มันเพิ่มพลังโจมตีเข้ามาอีก กระแสพลังงานสีดำทะลักเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง เกราะป้องกันของฟูมิโกะเริ่มมีรอยร้าวปรากฏขึ้น

“เราต้องทำอะไรสักอย่าง!” ฟูมิโกะบอก “เก็น! ใช้ผ้ายันต์แห่งสายฟ้าจัดการรากไม้พวกนี้!”

เก็นพยักหน้า เขารวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีอีกครั้ง แล้วปล่อยกระแสไฟฟ้าจากผ้ายันต์แห่งสายฟ้าพุ่งเข้าใส่รากไม้ที่พันธนาการพวกเขาอยู่

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

รากไม้ส่งเสียงกรีดร้องที่แหบพร่าเมื่อโดนกระแสไฟฟ้าเข้าอย่างจัง มันกระตุกอย่างรุนแรง และเริ่มสลายหายไปในอากาศอย่างช้าๆ

“ได้ผล!” ฟูมิโกะบอก

แต่กว่าที่รากไม้จะสลายไปจนหมด นายใหญ่ก็ระดมโจมตีเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง พลังงานมืดมิดพุ่งเข้าปะทะกับเกราะป้องกันของฟูมิโกะอย่างต่อเนื่อง ทำให้เกราะเริ่มปริแตก!

“ถอยฟูมิโกะ! เราต้องถอย!” เก็นตะโกนบอก “เราจะสู้กับมันในป่าไม่ได้!”

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอรู้ว่าเก็นพูดถูก การอยู่ในป่าที่มืดมิดและเต็มไปด้วยรากไม้ทำให้พวกเขาเสียเปรียบอย่างมาก เธอคว้ามือของเก็นแล้วดึงเขาให้วิ่งหนีทันทีเมื่อรากไม้สลายไปจนหมด

“เราจะไปไหนกัน?” เก็นถาม

“กลับไปที่โรงพยาบาล! หาห้องที่มั่นคงที่สุด!” ฟูมิโกะตอบ เธอจำได้ว่ามีห้องบางห้องที่ยังคงสภาพดีอยู่บ้าง และสามารถใช้เป็นที่ตั้งหลักได้

ทั้งคู่หันหลังให้กับนายใหญ่ แล้ววิ่งหนีออกจากป่าอย่างไม่คิดชีวิต นายใหญ่คำรามด้วยความโกรธแค้น มันพุ่งตามพวกเขามาติดๆ ต้นไม้รอบๆ ตัวมันล้มครืนลงมาด้วยพลังงานมหาศาลที่แผ่ออกมาจากร่างของมัน

“เจ้า… จะหนี… ไปไหน… ไม่พ้น… แน่!” เสียงของนายใหญ่ดังก้องไปทั่วป่า

ฟูมิโกะและเก็นวิ่งอย่างสุดกำลัง แม้จะเจ็บปวดไปทั้งตัว แต่พวกเขาก็ไม่ยอมหยุด พวกเขาวิ่งกลับเข้าไปในตัวอาคารโรงพยาบาลอีกครั้ง

เมื่อเข้ามาในตัวอาคาร เก็นก็รีบหันไปปิดประตูเหล็กด้านหลังอย่างรวดเร็ว แต่ประตูเหล็กเก่าๆ ก็ไม่สามารถต้านทานพลังของนายใหญ่ได้ มันถูกซัดกระเด็นเข้ามาในอาคารอย่างง่ายดาย

“วิ่งไปเรื่อยๆ ฟูมิโกะ!” เก็นตะโกนบอก เขาพยายามหาห้องที่จะใช้หลบหนี

ฟูมิโกะวิ่งไปตามทางเดินที่มืดมิด ในขณะที่เธอกำลังวิ่ง สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นป้ายเล็กๆ ที่เขียนว่า “แผนกศัลยกรรม” และถัดไปไม่ไกลก็เป็นประตูห้องๆ หนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็น “ห้องผ่าตัด” เก่าๆ

“ห้องผ่าตัด!” ฟูมิโกะตะโกนบอก “ที่นั่นอาจจะมีอะไรที่ใช้หลบได้!”

เก็นพยักหน้า เขาพุ่งตรงไปยังห้องผ่าตัดทันที นายใหญ่ก็ยังคงไล่ตามพวกเขามาติดๆ เสียงฝีเท้าของมันดังกึกก้องไปทั่วโถงทางเดิน

เมื่อมาถึงห้องผ่าตัด เก็นก็ผลักประตูเข้าไปอย่างแรง เผยให้เห็นห้องผ่าตัดขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์เก่าๆ ที่พังทลายลงมา โต๊ะผ่าตัดเหล็กเก่าๆ ที่เป็นสนิมเกรอะกรังตั้งอยู่กลางห้อง

“ที่นี่!” เก็นตะโกนบอก เขาผลักฟูมิโกะเข้าไปในห้อง ก่อนที่เขาจะหันกลับมาปิดประตูห้องผ่าตัดลงทันที แล้วใช้ผ้ายันต์ผืนที่สอง (ผ้ายันต์แห่งการตรึง/ป้องกัน) แปะไว้ที่ประตูอีกครั้ง เพื่อสร้างเกราะป้องกันที่เปราะบาง แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถทำได้ในตอนนี้

ปัง! ปัง! ปัง!

นายใหญ่พุ่งเข้าชนประตูห้องผ่าตัดอย่างรุนแรง เสียงกระแทกดังสนั่นหวั่นไหว จนผนังห้องสั่นสะเทือน

“เราจะทำยังไงดีเก็น?!” ฟูมิโกะถาม เสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“เราต้องหาทางออกไปจากสถานการณ์นี้ให้ได้!” เก็นบอก “เรายังเหลือผ้ายันต์อีกสองผืนที่ยังไม่ได้เจอ และผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่หายไป… เราต้องหาคำตอบให้ได้!”

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอเปิดหนังสืออาคมเล่มหนาออกอีกครั้ง พยายามหาเบาะแสเกี่ยวกับผ้ายันต์ที่เหลือและวิธีที่จะเอาชนะนายใหญ่ให้ได้

เสียงทุบประตูยังคงดังสนั่นหวั่นไหว นายใหญ่ยังคงโจมตีเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง พลังงานมืดมิดที่แผ่ออกมาจากตัวมันกดดันเข้ามาในห้องอย่างรุนแรง ทำให้พวกเขารู้สึกหายใจลำบาก

การต่อสู้ครั้งนี้ยังไม่จบ… และพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าจะเอาชนะมันได้อย่างไร…