การเผชิญหน้าบนดาดฟ้า

แสงจันทร์ส่องสลัวๆ ลงมาบนดาดฟ้าที่ทรุดโทรมของโรงพยาบาลร้าง เสียงลมยามค่ำคืนพัดหวีดหวิวราวกับเสียงกระซิบของเหล่าวิญญาณที่ถูกจองจำ เก็นและฟูมิโกะยืนเผชิญหน้ากับ “นายใหญ่” ร่างกายของมันสูงใหญ่กำยำ บิดเบี้ยวผิดรูป เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งราวกับหินผา ดวงตาสีแดงฉานคู่นั้นจ้องมองมาที่พวกเขาอย่างอำมหิต พลังงานมืดมิดแผ่ออกมาจากร่างของมันอย่างมหาศาล จนอากาศรอบตัวรู้สึกหนักอึ้ง

“เจ้า… จะต้องชดใช้… สำหรับสิ่งที่เจ้าทำ!” เสียงของนายใหญ่ดังก้องในหัวของฟูมิโกะและเก็น มันไม่ใช่เสียงพูดที่ออกมาจากลำคอ แต่เป็นเสียงที่ส่งตรงจากจิตใจ เต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่รุนแรงจนน่าสะพรึงกลัว

เก็นก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย มือหนึ่งกำมีดลงอาคมแน่น อีกมือหนึ่งถือผ้ายันต์แห่งสายฟ้าที่ยังคงเรืองแสงสีม่วงเข้ม “เรามาที่นี่เพื่อยุติความทุกข์ทรมานของวิญญาณทุกดวงในโรงพยาบาลแห่งนี้! และเราจะไม่มีวันยอมให้เจ้าทำร้ายใครได้อีก!”

“หึหึ… ไร้สาระ!” นายใหญ่หัวเราะเยาะ เสียงหัวเราะของมันแหบพร่าและน่าขนลุก “เจ้าคิดว่า… เจ้าจะทำอะไรข้าได้งั้นหรือ? ข้าคือ… ผู้ที่ควบคุมทุกสิ่งในสถานที่แห่งนี้! ข้าคือ… ผู้ที่สร้างพวกมันขึ้นมา!” มันยกแขนขึ้นแล้วชี้ไปที่ฟูมิโกะและเก็น “พวกเจ้า… เป็นเพียงแค่มดปลวก… ที่บังอาจมาเหยียบย่ำ… อาณาเขตของข้า!”

ฟูมิโกะสัมผัสได้ถึงพลังงานมหาศาลที่พุ่งออกมาจากนายใหญ่ มันเป็นพลังงานที่แข็งแกร่งกว่าปีศาจทุกตัวที่พวกเขาเคยเจอมา เธอรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ง่ายเลย แต่เธอก็จะไม่ยอมแพ้ เธอมีผ้ายันต์ทั้งหกผืนอยู่ในมือ และความมุ่งมั่นที่จะช่วยทุกคน

“เราจะไม่ยอมแพ้หรอก!” ฟูมิโกะตะโกนตอบ “เราจะหยุดเจ้าให้ได้!”

ตูม!

นายใหญ่พุ่งเข้าใส่เก็นและฟูมิโกะอย่างรวดเร็วเกินคาด มันไม่ได้เคลื่อนที่ด้วยการวิ่ง แต่เหมือนกับมัน หายตัวไปในพริบตา แล้วปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเขา! กรงเล็บขนาดใหญ่ที่แหลมคมพุ่งเข้าใส่เก็นโดยตรง

เก็นเบิกตากว้าง เขาไม่คิดว่านายใหญ่จะเร็วขนาดนี้ เขาไม่มีเวลาหลบหลีกแล้ว!

เปรี้ยง!

ทันใดนั้น! กระแสไฟฟ้าสีม่วงเข้มก็พวยพุ่งออกมาจากผ้ายันต์แห่งสายฟ้าที่เก็นถืออยู่! มันไม่ได้เกิดจากการที่เก็นร่ายคาถา แต่เหมือนกับว่าผ้ายันต์ผืนนั้นกำลังตอบสนองต่ออันตรายที่กำลังใกล้เข้ามา กระแสไฟฟ้านั้นพุ่งเข้าปะทะกับกรงเล็บของนายใหญ่อย่างจัง!

ฉัวะ!

เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แสงสีม่วงสว่างวาบไปทั่วดาดฟ้า แรงปะทะทำให้ร่างของนายใหญ่ชะงักไปเล็กน้อย แต่กรงเล็บของมันก็ยังคงพุ่งทะลุผ่านเกราะไฟฟ้าเข้ามาได้อย่างน่าตกใจ มันขีดข่วนเข้าที่แขนของเก็น ทำให้เสื้อแขนยาวของเขาขาดรุ่งริ่ง และมีรอยแผลแดงก่ำปรากฏขึ้น

“อั่ก!” เก็นส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวด เขาถอยหลังไปหลายก้าว เลือดซึมออกมาจากรอยแผลที่แขน

“เก็น! นายไม่เป็นไรนะ?!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความตกใจ เธอเห็นเลือดที่แขนของเขา

“ไม่เป็นไรฟูมิโกะ!” เก็นกัดฟันแน่น เขากุมแขนข้างที่บาดเจ็บ แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่แรงกล้ากว่าเดิม “มันแค่ขีดข่วนเล็กน้อย!”

นายใหญ่มองดูเก็นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ราวกับมันไม่คิดว่าเก็นจะสามารถต้านทานการโจมตีของมันได้

“น่าสนใจ… เจ้ามีพลัง… มากกว่าที่ข้าคิด… มนุษย์…” นายใหญ่บอก เสียงของมันฟังดูเย็นชา “แต่… นั่นก็ยังไม่เพียงพอ… ที่จะหยุดข้าได้!”

นายใหญ่ยกมือขึ้นอีกครั้ง รวบรวมพลังงานมืดมิดไว้ที่ปลายมือ แสงสีดำทะมึนลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้พุ่งเข้าโจมตีเก็นโดยตรง แต่มันกลับ พุ่งเข้าใส่พื้นดาดฟ้าที่อยู่รอบๆ ตัวเก็น!

ตูม! ตูม! ตูม!

พื้นดาดฟ้าแตกร้าวอย่างรุนแรง เศษคอนกรีตพุ่งกระเด็นไปทั่ว คลื่นพลังงานมืดมิดพุ่งออกมาจากพื้นดินที่แตกร้าว พุ่งเข้าพันธนาการขาของเก็น ราวกับโซ่มองไม่เห็น พยายามจะรั้งเขาไว้ไม่ให้เคลื่อนไหว

“อะไรกันเนี่ย?!” เก็นพยายามดิ้นรน แต่โซ่พลังงานมืดก็รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเขาไม่สามารถขยับได้

“เก็น!” ฟูมิโกะร้อง เธอรู้ว่านายใหญ่กำลังพยายามตรึงเก็นไว้เพื่อที่จะโจมตีเธอ

“หนีไปฟูมิโกะ!” เก็นตะโกนบอก “ไปหาผ้ายันต์ผืนสุดท้าย!”

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไร เธอกวาดสายตาไปที่นาฬิกาข้อมืออาคมอีกครั้ง จุดสีแดงสำหรับผ้ายันต์ผืนสุดท้ายยังคงกะพริบอยู่ตรงกลางดาดฟ้า ตรงปล่องระบายอากาศที่พังทลายลงมา

“ผ้ายันต์ผืนสุดท้าย… อยู่ตรงนั้น!” ฟูมิโกะบอกกับตัวเอง เธอไม่สนใจนายใหญ่ที่กำลังตรึงเก็นไว้ เธอพุ่งตรงไปยังปล่องระบายอากาศที่พังทลายทันที

นายใหญ่เห็นฟูมิโกะพุ่งไปยังปล่องระบายอากาศ มันคำรามด้วยความโกรธแค้น “เจ้า… อย่าหวังว่า… จะได้ผ้ายันต์… ผืนนั้น… ไป!”

มันเตรียมที่จะปลดปล่อยพลังงานมืดมิดเข้าใส่ฟูมิโกะอีกครั้ง แต่เก็นก็ไม่ยอมให้มันทำตามใจชอบ!

เก็นรวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีไว้ที่ผ้ายันต์แห่งสายฟ้าที่อยู่ในมือ เขาไม่ลังเลที่จะใช้มัน เขาชูผ้ายันต์ขึ้นสูง แล้วปล่อยกระแสไฟฟ้าขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่นายใหญ่อีกครั้ง!

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงง!

กระแสไฟฟ้าสีม่วงเข้มพุ่งเข้าปะทะร่างของนายใหญ่อีกครั้งอย่างรุนแรง นายใหญ่ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างของมันกระตุกอย่างรุนแรง และมีควันสีดำลอยออกมาจากตัวมันมากกว่าเดิม!

“อ๊ากกกกกก!” นายใหญ่ล้มลงไปคุกเข่ากับพื้นชั่วขณะ แต่เพียงไม่กี่วินาที มันก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่รุนแรงยิ่งกว่าเดิม!

“เจ้า… บังอาจ… ทำร้ายข้า… ถึงสองครั้ง… สองครา!” นายใหญ่คำราม “ข้าจะ… ฉีกกระชากเจ้า… เป็นชิ้นๆ!”

มันพุ่งเข้าใส่เก็นทันที การเคลื่อนไหวของมันเร็วกว่าเดิมมาก ราวกับมันกำลังใช้พลังงานทั้งหมดที่มีเพื่อโจมตีเก็น

เก็นรู้ว่าเขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีของนายใหญ่ได้อีกต่อไป เขาถูกตรึงไว้ด้วยโซ่พลังงานมืด แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ เขากำมีดลงอาคมแน่น และเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้จนถึงที่สุด

ในขณะที่เก็นกำลังต่อสู้กับนายใหญ่อยู่นั้น ฟูมิโกะก็วิ่งมาถึงปล่องระบายอากาศที่พังทลาย มันเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่อยู่กลางดาดฟ้า เผยให้เห็นความมืดมิดที่อยู่เบื้องล่าง

ฟูมิโกะมองลงไปในหลุม เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานของผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่กะพริบอยู่เบื้องล่าง มันเป็นพลังงานที่แปลกประหลาด ไม่เหมือนผ้ายันต์อื่นๆ ที่เธอเคยเจอมา มันไม่ได้ให้ความรู้สึกของแสงสว่างหรือความมืดมิด แต่เป็นความรู้สึกที่ว่างเปล่า… ราวกับว่ามันไม่มีตัวตน…

“มันอยู่ข้างล่างนั่น!” ฟูมิโกะบอกกับตัวเอง เธอรู้ว่าเธอต้องลงไปเอาผ้ายันต์ผืนนั้นมาให้ได้ แต่จะลงไปยังไง? หลุมนั้นลึกมาก และดูเหมือนจะไม่มีบันไดหรือทางลงเลย

“ฟูมิโกะ! เร็วเข้า!” เสียงของเก็นดังขึ้น เขาถูกนายใหญ่ซัดกระเด็นไปชนกับผนังอาคารอย่างแรง

ฟูมิโกะหันกลับไปมอง เธอเห็นเก็นล้มลงไปกับพื้น นายใหญ่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขาด้วยท่าทีคุกคาม

“ไม่นะ!” ฟูมิโกะอุทาน เธอรู้ว่าเธอต้องช่วยเก็น แต่เธอจะทำยังไง? เธอต้องได้ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายมาให้ได้!

ฟูมิโกะมองไปรอบๆ ดาดฟ้า เธอเห็นเศษซากปรักหักพังของโครงสร้างเหล็กที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของปล่องระบายอากาศ เธอคิดได้อย่างหนึ่ง เธอจะใช้มันเพื่อลงไปในหลุมนั้น!

“เก็น! ถ่วงเวลาไว้ให้ฉันอีกหน่อยนะ!” ฟูมิโกะตะโกนบอก

เก็นพยักหน้า เขาพยายามลุกขึ้นยืนช้าๆ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดไปทั่วร่าง แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ เขาชูมีดลงอาคมขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมที่จะต่อสู้กับนายใหญ่

ฟูมิโกะหยิบผ้ายันต์ผืนที่ห้า (ดึงดูด/นำทาง) ออกมาจากกระเป๋า เธอรวบรวมพลังงานจากผ้ายันต์ แล้วเล็งไปที่เศษซากโครงเหล็กขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ

ฟุ่บ!

แสงสีน้ำเงินเข้มพุ่งออกมาจากผ้ายันต์ พุ่งตรงไปยังโครงเหล็ก ทันใดนั้น! โครงเหล็กขนาดใหญ่ก็เริ่มเคลื่อนที่อย่างช้าๆ ราวกับถูกพลังงานบางอย่างดึงดูด มันเคลื่อนที่มาใกล้กับปล่องระบายอากาศ

“ได้แล้ว!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความดีใจ เธอใช้ผ้ายันต์ผืนที่ห้าควบคุมโครงเหล็กให้เลื่อนไปอยู่ตรงปากหลุม ก่อนที่เธอจะกระโดดขึ้นไปบนโครงเหล็กนั้นอย่างว่องไว

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงการต่อสู้ของเก็นกับนายใหญ่ยังคงดุเดือด แสงสีม่วงจากผ้ายันต์แห่งสายฟ้าปะทะกับพลังงานมืดมิดของนายใหญ่ดังสนั่นหวั่นไหว

ฟูมิโกะไม่สนใจ เธอปีนลงไปตามโครงเหล็กอย่างระมัดระวัง แม้จะมืดสนิท แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงพลังงานของผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่อยู่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“มันอยู่ตรงนี้!” ฟูมิโกะบอก เธอลงมาถึงพื้นด้านล่างของปล่องระบายอากาศ มันเป็นห้องเล็กๆ ที่มืดมิดและเต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพัง

ฟูมิโกะใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องนำทาง เธอเห็นผ้ายันต์ผืนสุดท้าย!

มันไม่ได้ถูกแปะอยู่บนผนัง หรือพันอยู่กับอะไรเลย แต่มันกลับ ลอยอยู่กลางอากาศ! ผ้ายันต์ผืนนั้นมีสีดำสนิท ราวกับดูดกลืนแสงทั้งหมดที่อยู่รอบๆ และมันก็ดูเหมือนจะไม่มีตัวตนอยู่จริง ราวกับเป็นเพียงเงาที่จับต้องไม่ได้

“นี่คือผ้ายันต์ผืนสุดท้าย… ผ้ายันต์แห่ง… การไร้ตัวตน?” ฟูมิโกะพึมพำ เธอไม่เคยเจอผ้ายันต์แบบนี้มาก่อน มันให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาดและน่าขนลุก

แต่ก่อนที่ฟูมิโกะจะทันได้เอื้อมมือไปคว้าผ้ายันต์ผืนนั้น…

เสียงกรีดร้องที่ยาวนานและทรมานของเก็นก็ดังขึ้นจากด้านบน!

“อ๊ากกกกกกกกก!”

ฟูมิโกะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอกลัวว่าเก็นจะโดนนายใหญ่เล่นงานเข้าให้แล้ว! เธอต้องรีบขึ้นไปช่วยเก็นให้ได้! แต่เธอจะต้องได้ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายมาให้ได้ก่อน!

“ฉันต้องได้มัน!” ฟูมิโกะตัดสินใจ เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี แล้วเอื้อมมือไปคว้าผ้ายันต์สีดำสนิทที่ลอยอยู่กลางอากาศ!