Semua Bab 5/B โรงพยาบาลต้องคำสาป: Bab 1 - Bab 4

ฟูมิโกะกำมือเก็นแน่นจนรู้สึกได้ถึงเหงื่อซึมที่ฝ่ามือ ก่อนที่ร่างของทั้งคู่จะก้าวผ่านขอบประตูที่เรืองแสงสีครามออกมา เสียงก้องของประตูที่ปิดลงด้านหลังสะท้อนไปมาในความเงียบงันชวนขนลุกทันทีที่เท้าสัมผัสพื้น พวกเขาก็พบว่าตัวเองยืนอยู่กลางโถงทางเดินแคบๆ ที่คุ้นตา แต่ไม่ใช่ในแบบที่พวกเขาเคยเห็นบนภาพถ่ายเก่าๆ ของโรงพยาบาลร้างแห่งนี้ แสงอาทิตย์ที่ควรจะส่องลอดหน้าต่างเข้ามา กลับถูกแทนที่ด้วยแสงสลัวๆ สีเทาจากแหล่งกำเนิดที่ไม่รู้จัก ผนังที่เคยขาวสะอาด บัดนี้เต็มไปด้วยคราบดำทะมึนคล้ายราขึ้นเป็นหย่อมๆ และมีรอยขีดข่วนยาวเฟื้อยที่ดูเหมือนถูกของมีคมกรีดลึก ราวกับเป็นรอยกรงเล็บขนาดใหญ่“น่ากลัวจัง…” ฟูมิโกะพึมพำ เสียงของเธอสั่นเครือจนเก็นแทบจะไม่ได้ยิน เธอสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านมาจากทุกทิศทาง ไม่ใช่ความเย็นจากอากาศ แต่เป็นความเย็นที่กัดกินเข้าถึงกระดูก ความรู้สึกกดดันที่ทำให้ทุกอณูของร่างกายหวาดหวั่นเก็นกระชับมือของฟูมิโกะตอบ พลางขยับตัวมายืนบังเธอไว้เล็กน้อย บ่ากว้างของเขาดูแข็งแกร่งและน่าพึ่งพากว่าที่เคย “ไม่ต้องกลัว ฟูมิโกะ อยู่ด้านหลังฉันไว้” เสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง ดวงตาคมกวา

คำพูดของเก็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางใจของฟูมิโกะ ความกลัวยังคงเกาะกุมแน่น แต่ในคำพูดนั้นมีความมุ่งมั่นที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด เก็นไม่ลังเล เขาคว้า มีดลงอาคม ขนาดเท่าฝ่ามือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อออกมา ใบมีดสีเงินวาววับสะท้อนแสงสลัวๆ ของโถงทางเดิน มีอักขระโบราณสลักอยู่ทั่วด้ามจับ เขาจับมีดแน่น พลาง ตั้งท่าสู้ ร่างกายของเขานิ่งสงบราวกับเสือชีตาห์ที่พร้อมพุ่งทะยานฟูมิโกะพยายามรวบรวมสติ แม้ขาทั้งสองข้างจะยังสั่นไม่หยุด เธอหลับตาลงชั่วขณะ ตั้งจิต ให้มั่นคง พลังงานบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นรอบกายเธออย่างช้าๆ เธอสัมผัสได้ถึงการไหลเวียนของมันในเส้นเลือด กำขวดใส่วิญญาณ ที่เอวแน่น ขวดแก้วเล็กๆ ที่มีสัญลักษณ์โบราณสลักอยู่เต็มใบ ราวกับเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวของเธอในตอนนี้เงาปีศาจขนาดยักษ์พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่ไม่อาจคาดเดาได้ ร่างของมันดูเหมือนของเหลวสีดำที่พุ่งทะยานเข้ามา เสียงกรีดร้องของมันไม่ได้ดังออกมาจากลำคอ แต่เป็นเสียงที่ดังขึ้นในหัวของฟูมิโกะราวกับเสียงตะโกนจากขุมนรกเก็นพุ่งเข้าปะทะกับเงาปีศาจร่างยักษ์นั้นอย่างดุเดือด!เขาใช้ความคล่องตัวและไหวพริบหลบหลีกการโจมตีอันบ้าค