All Chapters of 5/B โรงพยาบาลต้องคำสาป: Chapter 1 - Chapter 10

ฟูมิโกะกำมือเก็นแน่นจนรู้สึกได้ถึงเหงื่อซึมที่ฝ่ามือ ก่อนที่ร่างของทั้งคู่จะก้าวผ่านขอบประตูที่เรืองแสงสีครามออกมา เสียงก้องของประตูที่ปิดลงด้านหลังสะท้อนไปมาในความเงียบงันชวนขนลุกทันทีที่เท้าสัมผัสพื้น พวกเขาก็พบว่าตัวเองยืนอยู่กลางโถงทางเดินแคบๆ ที่คุ้นตา แต่ไม่ใช่ในแบบที่พวกเขาเคยเห็นบนภาพถ่ายเก่าๆ ของโรงพยาบาลร้างแห่งนี้ แสงอาทิตย์ที่ควรจะส่องลอดหน้าต่างเข้ามา กลับถูกแทนที่ด้วยแสงสลัวๆ สีเทาจากแหล่งกำเนิดที่ไม่รู้จัก ผนังที่เคยขาวสะอาด บัดนี้เต็มไปด้วยคราบดำทะมึนคล้ายราขึ้นเป็นหย่อมๆ และมีรอยขีดข่วนยาวเฟื้อยที่ดูเหมือนถูกของมีคมกรีดลึก ราวกับเป็นรอยกรงเล็บขนาดใหญ่“น่ากลัวจัง…” ฟูมิโกะพึมพำ เสียงของเธอสั่นเครือจนเก็นแทบจะไม่ได้ยิน เธอสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านมาจากทุกทิศทาง ไม่ใช่ความเย็นจากอากาศ แต่เป็นความเย็นที่กัดกินเข้าถึงกระดูก ความรู้สึกกดดันที่ทำให้ทุกอณูของร่างกายหวาดหวั่นเก็นกระชับมือของฟูมิโกะตอบ พลางขยับตัวมายืนบังเธอไว้เล็กน้อย บ่ากว้างของเขาดูแข็งแกร่งและน่าพึ่งพากว่าที่เคย “ไม่ต้องกลัว ฟูมิโกะ อยู่ด้านหลังฉันไว้” เสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง ดวงตาคมกวา

คำพูดของเก็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางใจของฟูมิโกะ ความกลัวยังคงเกาะกุมแน่น แต่ในคำพูดนั้นมีความมุ่งมั่นที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด เก็นไม่ลังเล เขาคว้า มีดลงอาคม ขนาดเท่าฝ่ามือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อออกมา ใบมีดสีเงินวาววับสะท้อนแสงสลัวๆ ของโถงทางเดิน มีอักขระโบราณสลักอยู่ทั่วด้ามจับ เขาจับมีดแน่น พลาง ตั้งท่าสู้ ร่างกายของเขานิ่งสงบราวกับเสือชีตาห์ที่พร้อมพุ่งทะยานฟูมิโกะพยายามรวบรวมสติ แม้ขาทั้งสองข้างจะยังสั่นไม่หยุด เธอหลับตาลงชั่วขณะ ตั้งจิต ให้มั่นคง พลังงานบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นรอบกายเธออย่างช้าๆ เธอสัมผัสได้ถึงการไหลเวียนของมันในเส้นเลือด กำขวดใส่วิญญาณ ที่เอวแน่น ขวดแก้วเล็กๆ ที่มีสัญลักษณ์โบราณสลักอยู่เต็มใบ ราวกับเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวของเธอในตอนนี้เงาปีศาจขนาดยักษ์พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่ไม่อาจคาดเดาได้ ร่างของมันดูเหมือนของเหลวสีดำที่พุ่งทะยานเข้ามา เสียงกรีดร้องของมันไม่ได้ดังออกมาจากลำคอ แต่เป็นเสียงที่ดังขึ้นในหัวของฟูมิโกะราวกับเสียงตะโกนจากขุมนรกเก็นพุ่งเข้าปะทะกับเงาปีศาจร่างยักษ์นั้นอย่างดุเดือด!เขาใช้ความคล่องตัวและไหวพริบหลบหลีกการโจมตีอันบ้าค

“ฟูมิโกะ! ไปหาผ้ายันต์ซะ! ฉันจะถ่วงเวลาเจ้านี่ไว้เอง!”เสียงตะโกนของเก็นดังก้องในความมืดมิดของห้อง เสียงโลหะปะทะกับเงาที่มองไม่เห็นดังขึ้นเป็นจังหวะ บอกเล่าถึงการต่อสู้ที่ดุเดือด ฟูมิโกะมองเห็นเงาร่างมนุษย์พุ่งเข้าใส่เก็นอีกครั้ง ร่างของเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเมื่อมันพยายามดูดพลังงานจากเขา ฟูมิโกะรู้ว่าเธอต้องรีบ เธอหันกลับไปมอง โคมไฟเพดานเก่าๆ ที่ห้อยอยู่กลางห้องอีกครั้ง แสงไฟสลัวๆ จากมันไม่ได้ช่วยให้มองเห็นอะไรชัดขึ้นเลย แต่เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานอาคมที่แผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากภายใน“อึ่ก!” เก็นส่งเสียงครางเมื่อเงาร่างมนุษย์พยายามบีบอัดเขา แรงกดดันที่มองไม่เห็นทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกบีบขยี้จากทุกทิศทาง“เก็น! ฉันจะรีบ!” ฟูมิโกะตะโกนตอบ เธอวิ่งไปที่ใต้โคมไฟ พยายามกระโดดเอื้อมมือขึ้นไปคว้ามัน แต่โคมไฟนั้นอยู่สูงเกินไป และเธอก็ตัวเล็กเกินกว่าจะเอื้อมถึง“ไม่สูงหรอก! แค่กระโดดอีกนิด!” เก็นตะโกนบอก พลางใช้มีดลงอาคมฟันเข้าใส่เงาร่างมนุษย์ เพื่อบังคับให้มันขยับห่างออกไปจากตัวเขาเล็กน้อยฟูมิโกะพยายามอีกครั้ง เธอตั้งหลัก กระโดดสุดตัว พยายามเอื้อมมือไปคว้าโคมไฟ แต่ปลายนิ้วของเธอก็เพียงแค่สัมผั

ฟูมิโกะหลับตาแน่น เตรียมรับการโจมตีครั้งต่อไปจากเงาพยาบาลที่พุ่งเข้ามา แต่แล้ว…เคร้ง!เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหว ฟูมิโกะลืมตาขึ้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและประหลาดใจ เงาพยาบาลหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเธอเพียงไม่กี่นิ้ว มันกำลังง้างมือที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นสีดำคล้ำขึ้น แต่กลับมี กริชสั้นเล่มหนึ่ง ปักคาอยู่ที่แขนของมันอย่างจัง แสงสีเงินจางๆ แผ่ออกมาจากคมกริชนั้น ทำให้เงาพยาบาลส่งเสียงกรีดร้องที่น่าเวทนาออกมา เสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่ดังขึ้นในหัวของเธอ แต่เป็นเสียงที่ดังแผ่วๆ ราวกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายของใครบางคนฟูมิโกะมองกริชที่ปักอยู่บนแขนของเงาพยาบาลอย่างงุนงง เธอแน่ใจว่าเธอไม่ได้พกกริชเล่มนี้มาด้วย แต่แล้วเธอก็เห็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เธอเข้าใจ นาฬิกาข้อมืออาคมของเธอเรืองแสงเข้มขึ้น และมีตัวเลขบางอย่างปรากฏขึ้นบนหน้าปัดอย่างรวดเร็ว ตัวเลขเหล่านั้นคือ “พลังงานสะสมจากผ้ายันต์” และมันกำลังถูกเปลี่ยนเป็น “พลังโจมตีอัตโนมัติ”นี่คือความสามารถที่ซ่อนอยู่ในนาฬิกาข้อมือที่เก็นเป็นคนปรับแต่งให้! มันสามารถใช้พลังงานที่กักเก็บไว้ในตัวเพื่อสร้างการป้องกันหรือโจมตีฉุกเฉินได้เงาพยาบาลสะบัด

ฟูมิโกะวิ่งไม่คิดชีวิต เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องไปตามโถงทางเดินอันมืดมิดของโรงพยาบาลร้าง หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองศึก ความกังวลเกาะกุมแน่นอยู่ในอกเมื่อสัญญาณชีพของเก็นบนนาฬิกาข้อมืออาคมยังคงอ่อนลงเรื่อยๆ พร้อมกับคำเตือน “วิกฤต… วิกฤต…” ที่กะพริบถี่ขึ้นทุกขณะเธอฝ่าฟันความมืดมิดและกลิ่นอับชื้นที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แผนที่บนนาฬิกาเป็นสิ่งเดียวที่นำทางเธอ เธอหอบหายใจอย่างแรง ปอดของเธอเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด เธอต้องไปให้ถึงตัวเก็น เธอต้องช่วยเขาให้ได้!“เก็น! นายต้องไม่เป็นอะไรนะ!” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เสียงของเธอแหบพร่าเธอวิ่งผ่านห้องพักผู้ป่วยที่ดูว่างเปล่า ห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยซากสิ่งของ เธอไม่สนใจสิ่งใดนอกจากเส้นทางสีแดงที่นำไปสู่จุดที่เก็นอยู่ และจุดสีดำขนาดใหญ่หลายจุดที่กำลังเคลื่อนที่เข้าหาเขา“พวกมัน… กำลังไปหาเก็น!” ฟูมิโกะคิดอย่างตื่นตระหนก เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก เธอรู้ว่าวินาทีนี้คือเดิมพันชีวิตในที่สุด ฟูมิโกะก็มาถึงโถงทางเดินที่เธอทิ้งเก็นไว้ แสงไฟฉายสลัวๆ ส่องไปเบื้องหน้า เธอกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว และสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอถอนหายใจด้วยความโล