CHAPTER THREE

THIRD PERSON:

Tahimik na muling bumalot sa klase matapos maupo si Xyrel sa pinakadulong bahagi ng silid. Pagbukas niya ng bag, saka niya napansin ang nakatiklop na uniporme sa loob—doon niya lang naalala na nakalimutan pala niyang magpalit bago pumasok.

Samantala, kinuha naman ni Prof. Ederson ang chalk at nagsimulang magsulat sa pisara. Ang mga estudyante ay abala sa pagkopya ng mga notes, habang si Xyrel ay tahimik lang na nakatingin, sinusundan ng tingin ang bawat galaw ng guro—tila sinisikap unawain hindi lang ang aralin, kundi pati ang misteryosong awra ng taong nasa harap ng klase.

“Okay, class,” sabi ni Prof habang patuloy na sumusulat, “balikan natin ang lesson natin kahapon tungkol sa quadratic equations. Sino ang nakakaalala kung paano i-factor ito?”

Nagtaas ng kamay ang ilang estudyante, sabay-sabay na nagsigawan ng sagot. “Ako po, Sir!” “Sir, ako rin po!”

Napailing si Prof, bahagyang natawa. “Isa-isa lang, mga bata. Hindi ito karera.”

Habang tumatawa ang buong klase, nakatingin lang si Xyrel sa pisara, sinusundan ng mata ang bawat letrang sinusulat ng guro — x² + 5x + 6 = 0.

“Okay,” ani ni Prof Ederson, “para mas madali, ito ang ipapagawa ko. Isa sa inyo ang lalapit at sasagutin ‘to sa pisara.”

Biglang nagsimula ang bulungan at tuksuhan ng mga estudyante.

“Si Brian na lang po, Sir!”

“Hindi, si Rose!”

“Sir, huwag ako, si Nicolas na lang please!”

Napatawa si Prof. “Tama na ‘yan. Brian, ikaw na nga.”

Napakamot ng ulo si Brian habang marahang tumayo, ngunit bago pa siya tuluyang makalapit sa pisara, napatingin si Prof sa likuran — kay Xyrel, na tahimik pa rin.

“Ah, teka lang, Brian. Rivera, okay lang kahit ‘di mo pa ito masasagutan—”

Ngunit hindi na niya natapos pa ang sinasabi dahil bigla na lang tumayo si Xyrel, dala ang kanyang maliit na notebook.

“Tapos na po ako.”

Napatingin ang buong klase sa kanya. Tahimik. Para bang natigil ang hangin sa loob ng silid.

“Ha?” gulat na tanong ni Prof Ederson, hawak pa rin ang chalk.

Lumapit si Xyrel sa harapan, marahang inilapag ang notebook sa mesa ni Prof, saka lumapit sa pisara. Kinuha niya ang chalk mula sa kamay ng guro at sinimulang isulat ang solusyon.

Tahimik ang buong klase habang pinapanood siya. Ang kamay niya ay sanay na sanay — maingat ang bawat sulat, maayos ang linya, at dire-diretso ang proseso.

“x² + 5x + 6 = 0”

“(x + 2)(x + 3) = 0”

“x = -2, x = -3”

Pagkatapos ay humarap siya kay Prof Ederson, mahina ngunit malinaw ang boses.

“‘Yan po ang sagot, Sir.”

Nakatitig lamang sa kanya si Prof, halatang nagulat. Tila hindi makapaniwala sa bilis at linis ng pagkakasagot. Ilang segundo rin siyang natahimik bago napangiti.

“Well…” bahagyang natawa ito. “Mukhang may bago akong kakompetensiya sa Math dito, ah.”

Tumawa ang ilang estudyante, ngunit si Xyrel ay bahagyang namula sa hiya.

“Ah, hindi po… saktong natutunan ko lang po dati,” mahina niyang tugon.

“Impressive, Rivera,” sabi ni Prof Ederson na may ngiting may halong paghanga. “Sige, umupo ka na. At kung ganito palagi, mukhang kailangan ko nang maghanda sa mga recitation natin.”

Tahimik na bumalik si Xyrel sa kanyang upuan, bitbit ang notebook. Ngunit sa kanyang dibdib, may kakaibang init — hindi lang dahil sa hiya, kundi dahil sa kakaibang pakiramdam ng pagkapanatag. Sa unang araw pa lang niya, may nakapansin na agad.

Si Prof Ederson naman, habang ipinagpapatuloy ang lesson, ay hindi mapigilang mapatingin muli sa kanya paminsan-minsan — may halong curiosity at paghanga.

At sa loob ng klase, habang nagbubura siya ng pisara, isang ngiti ang bahagyang sumilay sa kanyang labi.

****

Pagkatapos ng maikling recitation, nagpatuloy ang klase nila sa Math. Tahimik si Xyrel, pero ramdam ni Prof. Ederson na nakikinig siya sa bawat paliwanag — sinusundan ng mata ang bawat linya ng equation na isinusulat niya sa pisara. Habang ang iba ay nagbubulungan o abala sa kanilang papel, si Xyrel naman ay nakayuko, mabilis ang kamay sa pagsusulat.

“Okay, class, last example na tayo,” sabi ni Prof habang sinusulat ang bagong problem. “Pagkatapos nito, quiz na agad tayo bukas, ha? So make sure to review your notes.”

“Sir naman!” sabay-sabay na reklamo ng mga estudyante.

Napatawa si Ederson. “Walang reklamo! Math ‘to, hindi drama class.”

Muling sumigla ang silid. Ngunit sa gitna ng ingay, hindi maiwasang mapatingin ni Ederson sa dulo ng klase. Si Xyrel — tahimik, seryoso, tila ba wala sa paligid niya ang iba. May kung anong misteryong bumabalot sa kanya. Hindi siya tulad ng karamihan ng estudyante—hindi takot sa tanong, hindi rin nagyayabang.

Natapos din ang oras, at isa-isang nagligpit ng gamit ang mga estudyante.

“Okay, that’s it for today. Bukas, may short quiz tayo. Don’t be late,” paalala ni Prof.

Habang palabas na ang lahat, napansin niyang nakabukas pa ang notebook ni Xyrel sa desk nito. Lumapit siya, bahagyang nag-aalangan.

“Rivera,” tawag niya.

Napatingin si Xyrel, medyo nagulat. “Po?”

“Pahiram muna ‘tong notebook mo, ha?” sabi ni Prof, marahang kinuha ang maliit na kwaderno mula sa mesa. “Gusto ko lang makita kung paano ka nagle-lecture dati sa dating school mo. Maganda kasi ‘yung paraan mo ng pag-solve kanina.”

Bahagyang namula si Xyrel. “Ah…. Sige po.”

Marahan siyang tumango at ngumiti nang tipid.

“Salamat,” tugon ni Prof, at sa unang pagkakataon ay may kakaibang lambing sa tono ng kanyang boses — hindi na lang boses ng guro, kundi parang interesadong tao na gustong mas makilala pa siya.

Habang palabas ng classroom si Prof Ederson, hawak-hawak pa rin niya ang notebook ni Xyrel. Binuklat niya iyon habang naglalakad sa pasilyo papunta sa susunod niyang klase.

Maayos ang sulat. Malinis. Puno ng mga formula, diagram, at paliwanag na siya mismo ay bihirang makita sa isang estudyante.

“Hmm…” mahina niyang bulong, habang hindi mapigilang mapangiti. “Ang galing nito ni Rivera, halos hindi lang pala nagkakalayo ang turo namin sa dati niyang school.”

Ngunit habang binabuklat bawat pahina hanggang dulo, napansin niyang na hindi tungkol sa Math — sa huling pahina ay may mga guhit ng ulap, may ilang tula ang nakasulat sa ibaba ng ulap.

“‘Minsan, gusto ko ring maramdaman ulit ang tawag ng umagang hindi puno ng sigaw.’”

Tahimik niyang binasa ang isang linya sa sulok ng pahina.

Saglit siyang natigilan.

Hindi niya alam kung bakit, pero may kung anong tumimo sa kanya sa simpleng linya na iyon.

Parang bigla niyang gustong intindihin kung sino ba talaga ang dalagang iyon — si Xyrel Rivera na tahimik, ngunit tila may bigat na itinatago sa likod ng kanyang mga mata.

Ilang sandali pa, itinupi niya ang notebook at tumingin sa labas ng bintana. Isang ngiti naman ang sumilay sa labi ni Prof. Ederson.