CHAPTER FOUR

THIRD PERSON:

Lumipas ang susunod na mga subject na parang hangin lang kay Xyrel. Tahimik siya sa bawat klase — nakikinig, nagsusulat, pero halos hindi nagsasalita. Sa tuwing tinatawag ng guro ang kanyang apelyido, kung hindi naman siya pinapasagot marahan lang siyang tumatango at muling ibinabaling ang tingin sa kanyang notebook.

Tahimik. Palaging tahimik.

Pagdating ng recess, nagsimula nang maglabasan ang mga estudyante. Ang ilan ay sabik na pumunta sa canteen, ang iba naman ay nagkukumpulan sa hallway. Si Xyrel, gaya ng dati, mahinahon lang na nagligpit ng gamit at tumingin sa bintana. Plano sana niyang mag-isa lang kumain, pero bago pa siya makatayo, may tumawag sa kanya.

“Xyrel! Sama ka sa amin sa canteen!” masiglang tawag ng isang babaeng may maiksi at nakapusod na buhok.

Napatingin si Xyrel sa ID nito. Jerelyn Montecarlo, 4th Year Daffodil.

Saglit siyang natigilan bago ngumiti ng tipid. “Ah, okay lang po, salamat…” mahina niyang sagot.

Pero hindi na hinintay ni Jerelyn ang pagtanggi niya.

“Ay naku, wala nang okay lang-okay lang! Halika na, ‘wag kang mahiya. Transferre ka, ‘di ba? Ako na bahala sa’yo!”

Hindi na siya nakatanggi pa. Sa kabila ng hiya, sumunod siya rito habang naglalakad palabas ng classroom.

Habang naglalakad sa pasilyo, napansin ni Xyrel kung gaano kaingay at kasaya ang paligid. Iba ang mundo rito — mas magulo, mas maingay, pero sa isang banda, mas buhay. Samantalang si Jerelyn, tila hindi nauubusan ng energy. Kung anu-ano ang ikinukwento nito — tungkol sa mga teachers, mga kaklase.

“Alam mo, Xyrel,” sabi nito habang paakyat sa hagdan, “tour guide mo ako ngayon! Pero ako rin ang maglilibre ng snacks mo, ha? Kaya dapat samahan mo talaga ako.”

Bahagyang natawa si Xyrel, unang pagkakataong napansin niyang gumaan ang pakiramdam niya. “Hindi na po kailangan—ah, este, okay lang po. May dala naman akong baon.”

“Sus!” natawa si Jerelyn, “Walang po-po dito! Magkaklase tayo, hindi ako teacher!”

Napailing na lang si Xyrel, ngunit halata sa mga mata niya ang bahagyang aliw. Open naman talaga siya sa pagkakaibigan, pero hindi siya agad nagtitiwala. Lagi muna niyang pinagmamasdan ang ugali ng taong lumalapit sa kanya—kung totoo ba ang kabaitan nito o pakitang-tao lang. At sa maikling oras pa lang nila ni Jerelyn, pakiramdam niya ay may likas itong kabuting puso.

Pagdating nila sa canteen, halos puno na ang mga mesa. Ang amoy ng mainit na pansit, tinapay, at fried lumpia ay naghalo sa hangin. Si Jerelyn ay agad na humila ng tray at nagsimula nang pumili ng pagkain.

“Ako nga ang maglilibre ng snacks mo,” masiglang ulit ni Jerelyn. “So, ano gusto mo?”

Tahimik na tumingin si Xyrel sa mga nakahilera sa estante. May tinapay, chips, burger, at juice. Pero agad na nakuha ng kanyang pansin ang isang bagay — banana chips. Paborito niya iyon noon pa, tuwing bibili ang kanyang ama ng pandesal, madalas ay may kasamang banana chips para sa kanya.

“Ito na lang po—ah, ito na lang pala,” sabi niya, marahang kinuha ang isang supot.

“Drinks?” tanong ni Jerelyn.

“Tubig na lang,” maikli niyang sagot.

Napakunot ang noo ni Jerelyn, pero natawa rin. “Ang tipid mo naman, parang ikaw ang tour guide ko ah.”

Napangiti si Xyrel, bahagya lang ngunit totoo.

“Okay, ako na magbabayad!” sabi ni Jerelyn, sabay abot ng pera sa cashier. “Sa susunod ikaw naman, ha?”

Tahimik lang si Xyrel habang pinagmamasdan siya. Sa gitna ng maingay na canteen, tila nagkaroon ng maliit na mundo sa pagitan nilang dalawa — isa na puno ng kabaitan, at isang ngiti na unti-unting nagpapalambot sa pader na itinayo ni Xyrel sa kanyang paligid.

“Salamat, Jerelyn,” mahina niyang sabi nang makaupo sila.

Ngumiti ito. “Walang anuman! Basta dito sa Daffodil, magkakaibigan tayong lahat.”

At sa unang pagkakataon mula nang lumipat siya ng paaralan, naramdaman ni Xyrel ang isang bagay na matagal na niyang hindi naramdaman — ang pakiramdam ng hindi nag-iisa.

*****

Pagkalipas ng ilang oras habang naglalakad si Prof. Ederson sa hallway patungo sa faculty room, nadaanan niya ang silid kung saan kasalukuyang nagkaklase si Xyrel para sa English subject.

Huling subject na nila noon—English. Habang naglalakad siya sa hallway, napahinto siya sandali nang mapansin si Xyrel sa loob ng silid.

Tahimik lang ang dalaga sa inuupuan niya, tila walang kamalay-malay sa paligid. Nakatukod ang siko nito sa mesa habang inaayos ang mahaba nitong buhok. Kagat-kagat pa nito ang ballpen, wari’y iyon pa ang gagamitin niyang panali.

Bahagyang kumunot ang makakapal na kilay ni Ederson. Hindi niya alam kung maiinis ba siya o matatawa sa kakaibang diskarte ng dalaga.

“Ballpen? Talaga?” mahina niyang usal sa sarili, ngunit hindi rin niya naiwasang mapatitig.

Ang bawat galaw ni Xyrel ay parang mabagal naman sa paningin niya—ang dahan-dahang paghawi nito ng buhok, ang malambot na kumpas ng kamay habang iniikot-ikot ang ballpen para itali ang mahabang buhok. Nang tuluyang umikot iyon sa buhok niya, may ilang hibla pang nakawala at tumabing sa gilid ng tenga niya—eksaktong tumama sa liwanag mula sa bintana.

Parang sinadya ng pagkaka style na i-highlight ang mukha ng dalaga—simple pero may kakaibang dating.

Sandaling napatigil si Ederson, parang nalimutan kung saan siya patungo.

Napailing siya sa sarili, saka marahang napangiti. “Anong ginagawa mo, Ederson?” bulong niya, pilit nilalabanan ang kakaibang kuryenteng gumapang sa dibdib niya.

Muli siyang naglakad, ngunit bago tuluyang makalagpas, napatingin pa siya saglit.

Nandoon pa rin si Xyrel—nakasubsob na sa notes niya, parang walang pakialam sa mundo.

At doon niya napagtanto, iba ang dalagang ito. Tahimik, pero may kung anong misteryo sa likod ng bawat kilos.

Tahimik siyang lumakad palayo, dala ang isang ngiti na siya mismo ay hindi maipaliwanag.

Nagtungo siya sa faculty room dala pa rin ang notebook ni Xyrel. Habang naglalakad siya, naaalala pa rin niya ang simpleng ayos ng dalaga — kung paanong kagat-kagat nito ang ballpen habang tinatali ang mahaba nitong buhok, at kung paanong parang walang pakialam si Xyrel sa mga matang nakatingin sa kanya.

Pagdating niya sa faculty, nadatnan niya si Mrs. Felisa Ramos, ang Head Teacher ng Senior High Department, na abala sa pag-aayos ng ilang kahon sa mesa.

“Oh, Ederson! Buti nandito ka,” bati ni Mrs. Ramos habang pinupunasan ang pawis sa noo. “Sakto, may ipapasa sana ako sa ‘yo.”

Lumapit siya. “Ano po ‘yon, Ma’am?”

“Itong mga bagong dating na uniporme at school supplies para sa transferee mo — si Rivera, tama ba?” sabi nito habang binubuklat ang isang listahan. “Ito ‘yong para sa kanya. Ano nga ulit ang size niya, medium ba or small?”

Sandaling napaisip si Ederson, naaalala ang payat na katawan ni Xyrel sa ilalim ng lumang t-shirt at kupas na maong.

“Hmm… I think small po,” sagot niya, may halong mahinang ngiti.

“Okay, lagay ko na lang dito,” sabi ni Mrs. Ramos habang inilalagay sa isang maliit na paper bag ang blouse, palda at puting t-shirt  at ilang bagong gamit—isang set ng notebook, ballpen, pencil, at ruler. “Pakibigay na lang sa kanya mamaya. Alam kong transferee siya at mukhang wala pa siyang kumpletong gamit.”

Kinuha iyon ni Ederson at bahagyang tumango. “Opo, Ma’am. Ako na pong bahala.”

Habang binibitbit niya ang paper bag palabas ng faculty room, hindi niya maiwasang mapangiti muli.

Parang may kung anong bigat sa mata ng batang ‘yon… pero parang may tapang din.

Muling bumilis ang tibok ng dibdib niya—hindi dahil sa paghanga lang, kundi sa kakaibang pagnanais na mas makilala pa ang estudyanteng tila may dalang kwento sa likod ng bawat ngiti.