CHAPTER TWENTY-SEVEN

THIRD PERSON:

“Di ka pa rin umaamin sa kanya?” tanong ni Jerelyn, hindi man lang tumitingin dahil abala sa pagsusulat ng notes.

Pero ramdam niya ang bigat sa hangin, iyong bigat na nanggagaling sa kaibigang ilang linggo nang tahimik.

Narinig ni Syrel ang buntong-hininga ni Jerelyn.

At alam niyang malapit na itong sumabog sa inis sa katigasan ng ulo niya.

“Paano, Syrel?” tuloy ni Jerelyn. “Talagang pipigilan mo na lang ba ang puso mo sa nararamdaman mo kay Prof?”

Napatigil si Syrel sa pagsulat. Dahan-dahan niyang ibinaba ang ballpen bago tumingin sa mesa.

May pilit na ngiti sa labi niya, iyong ngiting may tapang pero may lungkot.

“Siguro… ito lang ang tama.”

Mahina pero malinaw.

Napatingin si Jerelyn, at doon niya nakita ang mata ng kaibigan, pagod, puno ng sikreto, at puno ng pakikipaglaban sa sarili.

Isa pa siyang buntong-hininga.

Wala na siyang masabi.

Tumahimik na lang siya.

Habang nakayuko, bigla na lang nagsalita si Syrel, mas malalim, parang matagal nang nakaipit sa dibdib