Chapter 5

Dahil sa labis na takot ay hindi na nagsalita pa si Alyanna. Nakatingin lang siyang maigi sa kanyang boss, kinagat niya ang kanyang labi.

Ayaw na rin ni Alyanna na magbigay respeto sa kanyang boss, hindi na siya nagpaalam dito at bigla na lang tumalikod.

Paalis na sana siya nang biglang nagsalita ang kanyang boss, “Oops, saglit lang. Hindi ka ba man lang magpapaalam sa akin? Ano iyon, basta mo na lang akong tatalikuran?”

Dahil sa narinig ay humarap ulit si Alyanna sa kanyang boss, galit pa rin ang kanyang mga mata at seryoso ang boses, “Para saan pa? E bastos ka namang kausap, hindi ba?”

Nang marinig iyon ng kanyang boss ay mas lalong nag-elevate ang galit ng boss ni Alyanna sa kanya. Sumigaw ito.

“Aba, at talagang bastos ka nga, ano? Gusto mo bang ma-rape at mamatay ngayon na rin? Kasi, pwede naman!”

Lumapit na ang boss ni Alyanna sa kanya at pilit na hinalikan siya sa kanyang labi. Ilang minuto pa ay sa leeg na niya ito hinalikan. 

Si Alyanna naman ay todo piglas at umiiyak na dahil sa nangyayari.

“Hindi! Boss, huwag niyo pong gawin sa akin ito! Please po!” pagmamakaawa pa niya pero patuloy lang sa paghalik ang lalaki sa kanya.

Naghubad na ang boss ni Alyanna sa pang itaas nito dahil nag-iinit na siya nang biglang tinadyakan ni Alyanna sa may private part ang kanyang boss.

Pagkatapos noon ay agad na tumayo si Alyanna at binuksan ang pinto para siya ay makalabas na sa empyernong kwarto na iyon.

“Aaah! Ang sakit-sakit! Gaga kang babae ka! Humanda ka sa akin! Hindi ako papayag na hindi ako makakaganti sa iyo!” sabi ng kanyang boss habang hawak-hawak ang kanyang private part.

Susundan niya sana si Alyanna pero agad siyang pinigilan ni Kira.

“Boss, teka muna! Huwag ka munang umalis, wala ka pang damit pang itaas! Saglit lang!” 

“Damn it! Bilisan mo, hindi ko na maabutan ang babaeng iyon! Aaah! Aray! Masakit pa rin!” 

“Ikaw naman kasi boss, hindi ka pa makuntento sa akin! Sa totoo lang, gusto kong magselos sa inyong dalawa dahil ginawa niyo iyon mismo sa harapan ko!”

Galit na galit na sumagot ang boss, “Kira, pwede ba? Tigilan mo ko sa selos-selos na iyan?! Sige na, hahabulin ko pa si Alyanna!”

Pagkasabi noon ay lumabas na ng opisina ang boss. Si Kira naman ay nanatili lang doon, kinakausap ang kanyang sarili.

“Bakit? Hindi ba pwedeng magselos? Dati kaya, kami ang gumagawa noon! Tapos ngayon, kay Alyanna naman siya? Pambihira talaga ‘tong si boss eh!”

Sa kabilang banda ay palabas na ng building si Alyanna, tingin siya nang tingin sa may likod niya dahil natatakot siyang baka maabutan ng kanyang boss.

Pilit niyang pinakalma ang kanyang sarili pero wala, takot na takot pa rin siya sa kanyang boss dahil alam niyang papatayin talaga siya nito kapag nagkita sila.

Paglabas ni Alyanna sa building ay hindi siya nakaiwas sa isang itim na kotseng padating sa gawi niya.

Masyadong mabilis ang takbo ng Maybach, at hindi na nakaiwas si Alyanna dito. Biglang nanlaki ang kanyang mga mata at namutla ang kanyang mukha. Sa sobrang takot, nanghina ang kaniyang mga tuhod at napaluhod siya sa kalsada, nakahawak siya sa lupa habang nanginginig. 

Hindi niya alam noon kung dahil pa ba sa boss niya kaya siya nanginginig o dahil sa kotse na iyon. Naghalo-halo na kasi ang emosyon niya noong mga oras na iyon.

Akala niya ay mamamatay na siya, pero huminto ang kotse sa mismong harapan niya.

"Ka—"

Iyon ang emergency brake.

Matindi ang pagkiskis ng mga gulong sa lupa, kaya’t napakatalim at nakabibingi ang tunog ng preno nito.

Sa kabila nito, hindi pa rin makabawi si Alyanna mula sa takot ng muntikan niyang kamatayan.

Nanginginig pa rin ang buong katawan niya, pinagpapawisan ng malamig, at nangingiwi ang mga kalamnan sa kaniyang mukha habang nakatitig siya sa kotse na parang tulala.

Dahan-dahang bumaba ang bintana, at isang driver na naka-amerikana at kurbata ang sumigaw sa kaniya nang galit, “Gusto mo bang mamatay?! Aba, kung oo, huwag mo kong isama! Mahal ko pa ang buhay ko at may pamilya pa kong uuwian ‘no!”

“Pa… pasensya na…” Sa pagkakasigaw sa kaniya, natauhan si Alyanna, at gumapang paatras pabalik sa gilid ng kalsada. Sa gitna ng luha sa kaniyang mga mata, nakita niya si Clark sa loob ng kotse, at biglang nanigas ang kaniyang katawan.

Ang mukha nito’y singlamig ng dati, parang mga yelong hindi natutunaw. Ang mga mata nito na  tila parang sa agila ay nakatitig sa kaniya, at ang lamig sa tingin nito ay mas matalim pa kaysa sa ekspresyon niya sa mukha. Sa susunod na sandali, agad nitong iniwas ang tingin.

Napatigil si Alyanna at nanlamig ang puso. Tumulo ang mga luha sa kaniyang pisngi dahil naalala na naman niya ang mga sandali noon na kasama pa niya si Clark.

Kung noon ay makikita siya ni Clark sa ganitong kalagayan, tiyak na bubuhatin siya nito papasok sa kotse. Hahanapin ang mga nanakit sa kaniya upang gumanti. Pero ngayon, ni hindi man lang siya nito pinansin.

Mabilis na umalis ang kotse, at tuluyan nang nawala sa paningin niya ang malamig na mukha ni Clark, na para bang hindi sila kailanman nagkakilala.

Dati silang malapit, pero ngayon ay para na silang strangers ng isa't isa.

Napapalibutan siya ng ilang tao dahil alam nilang kailangan ni Alyanna ng tulong. Pero agad niya itong sinabihan.

“Huwag na po kayong mag-alala sa akin, konti lang naman po ang sugat ko. Kayang-kaya ko na po ito. Maraming salamat na lang po sa mga gustong tumulong.”

Lumapit pa ang iba sa kanya.

“Sigurado ka ba, hija? Kaya mo na talaga? Aba, dadalhin ka na lang namin sa ospital para matingnan ka ng doktor doon!” sabi ng isang matandang lalaki.

Umiling si Alyanna at nagsalita, “Hindi na po talaga. Okay na ako. Maraming salamat po sa pag-aalala niyo.”

Dahan-dahan siyang tumayo habang umiiyak pa rin ng konti at tumatawa sa sarili, duguan ang kaniyang mga palad at tuloy-tuloy din ang pag-vibrate ng kaniyang cellphone sa bag. May tumatawag, pero ang pangalan na lumabas sa screen ang nagpayanig sa buong katawan niya.

“Mama..” nanginginig ang boses niyang sagot sa tawag.