CHAPTER 4

Ngunit bago ako tuluyang lumubog ay nakita ko siyang nakatago sa gilid na halos matakpan ng mga nagtatayugang damo. Ilang saglit lang ay naramdaman ko na ang bisig niyang nakapaikot sa aking baywang. Suminghap ako ng hangin, napakahalaga ng kahit katiting na oxygen lang habang inilalangoy niya ako sa mababaw na bahagi ng sapa. At nang binuhat niya ako para ipahiga sa may damuhan ay tinuluy-tuloy ko na at pinanindigan ko na ang aking pag-iinarte. Naisip kong gantihan na rin siya dahil sa ginawa niyang pagkukunwariang nalunod kahit marunong din naman pala siyang lumangoy. Sumisid lang naman pala siya at mabilis na pinagtaguan ako. Hindi madali sa aking ibuwis ko ang buhay ko para lang sana iligtas siya.

                Naramdaman kong inilagay niya ang hintuturo niya sa aking ilong. Siguro pinapakiramdaman niya kung humihinga pa ako. Mabilis kong itinigil ang paghinga kahit pa natatawa na ako.

                "Hoy!!!" tinatapik-tapik niya ang aking pisngi ngunit desidido talaga akong artehan siya.

                Naririnig ko ang kaniyang mga buntong hininga at alam kong ninenerbiyos siya dahil sa kaniyang sinasabi.

                "Paano ba 'to? Anong gagawin ko? Uyy ano ba? Magsalita ka naman! Huminga ka!"

                Inilapit niya ang kaniyang tainga sa aking ilong, naninigurado siguro kung hindi na nga talaga ako humihinga pa. Nang maramdaman niyang walang hangin ang lumalabas sa aking ilong ay inilagay niya ang kaniyang palad sa aking dibdib at ipinihit niya iyon ng tatlong beses. Ilang sandali pa ay tinakpan niya ang ilong ko at nararamdaman kong ibinaba ng isang kamay niya ang aking baba para bumuka ang aking bibig. Ilang sandali pa'y naramdaman ko na ang kaniyang malambot na labi sa aking labi, amoy ko na ang kanyang mabango at mainit na hininga. Napakalakas ng kabog ng aking dibdib. Iyon ang unang pagkakataong nadampihan ang labi ng bibig ng lalaki. Naramdaman kong binugahan niya ako ng hangin niya. Huli na nang gusto ko nang itigil ang pagkukunwari ko dahil kahit papaano iba na yung dadampi ang labi ng  isang lalaki sa akin! Napakabata ko pa para halikan ng kung sinu-sino lang. Gusto kong mandiri pero hindi ko alam kung bakit nagbigay sa aking ng kakaibang sensasyon ang pagdampi ng kaniyang labi sa aking labi.

“Huminga ka bata! Please! Huwag kang mamatay!" paulit-ulit niyang sinabi. Nang naramdaman kong muli niya akong i-mouth to mouth ay itinulak ko na siya.

“Uyy ano ‘yan! Anong ginagawa mo sa’kin!”

                "Yun, nagising ka rin. Akala ko mamamatay ka na kanina e.”

                Umupo ako. Itinali ko ang mahaba kong buhok.

                “Babae ka pala?”

                “Oo bakit?”

                “Akala ko kasi lalaki ka e.”

                “Oh ano naman kung babae ako? May problema ka ba sa aming mga babae?”

                “Tingnan mong kataray ne’to. Hindi ka man lang ba marunong munang magpasalamat.”

                “Ako? Magpapasalamat sa’yo? Bakit ako magpapasalamat e hinalikan mo na nga ako? Ikaw pa nga ang may atraso sa akin e.”

                “Hinalikan? Hoy hindi halik yun ah. Iniligtas ko ang buhay mo hindi ko intension na halikan ka.”

“Idinampi mo ang labi ko sa labi mo, tingin mo hindi pa halik iyon?”

Inirapan niya ako. “Tumayo ka na nga lang diyan nang makauwi na tayo. Pinagluluko mo lang ako!"

                "Natakot kang patay na ako no? Ha Ha ha!" pang-aasar ko.

                "E, ikaw bakit hindi ka nagreklamo nang idinampi ko ang labi ko sa labi mo? Ginusto mo rin no? Crush mo ako, hindi ba?” balik pang-aasar niya.

Hindi ako nakasagot. Parang sa unang pagkakataon napahiya ako sa sarili ko. Ngunit mabilis akong naka-recover.

                “Hindi kaya. Yuck ako magka-crush sa’yo. Mas marami pang gwapo sa Manila kaysa sa’yo no.”

                “Hindi raw.  May pa-yuck yuck ka pang nalalaman. Sinisilipan mo nga ako, tapos sasabihin mong hindi?”

"Ikaw kaya yung ninerbiyos kanina, ayaw mo akong mamatay kasi gusto mo ako!" pang-aasar ko. Sanay ako sa ganoong asaran dahil sanay ako makaipag-biruan sa mga kalaro kong mga lalaki sa Manila.

                "Sige pagtawanan mo ako. Bakit, nakakatawa bang ginawa mo? Tinakot mo kaya ako." pinulot niya ang kaniyang damit at isinuot niya iyon.

                "Sino kaya sa atin ang unang nanakot? Akala ko kanina nalunod ka na kaya kahit hindi ako marunong lumangoy binalak kong iligtas ka." Tumayo na rin ako. Tumingin ako sa kaniya.

                "Hindi ka naman pala marunong lumangoy ta's anlakas ng loob mong sagipin ako." Nagsalubong ang kaniyang kilay.

                "Kasi nga lagi mo akong inililigtas. Gusto ko lang naman sana na kahit papaano e, makabawi man lang sana ako sa'yo para mapatunayan ko sanang hindi ako lampa tulad ng sinabi mo.”

“Hindi ng aba? Kung hindi kita sinagip kanina baka ikaw pa ang namatay.”

“Yabang mo naman. E di sige, ikaw na ang malakas. Umaamin na akong lampa ako ngunit hindi naman ako hambog kagaya mo. Saka dapat inisip mo, babae pa rin ako. siyempre iba pa rin talaga ang lakas ninyong mga lalaki ‘no."

                “Babae e nakasuot ka ngang panlalaki tas nakasumbrero ka pa. Wala namang babaeng ganyan dito sa probinsiya e.”

                “Meron.”            

                “Wala! Bakit ba mas marunong ka pa sa akin.”

                “Meron nga.”

                “O e di sige, nasaan?”

                “Ako.” Natawa ako.

                “Hindi ako natawa.”

                “Hindi naman ako nagpapatawa.”            

"Sandali nga, bakit ka nga ba nandito? Sinusundan mo ba ako?"

                "Hindi no." umupo ako sa bato.

                "E, kung hindi mo ako sinusundan, anong ginawa mo nga  rito."

                "Nilipad kasi yung saranggola ko, hindi ko alam kung saan bumagsak kaya ko sinundan ko dito sa gubat pero narinig ko itong lagaslas ng tubig kaya ako pumunta rito e' saktong nandito ka rin pala."

                "Kababae mo kasing tao, nagsasaranggola ka pa. Umuwi ka na lang. Baka hinahanap ka na sa inyo."

                "Bakit sa tuwing nagkikita tayo lagi mo akong pinauuwi. Di naman kita tatay o kuya. Di mo pa nga sinasabi ang pangalan mo."

                "E, kasi mga katulad mong tiga-Maynila, parang mga alagain.”

“Alagain? Hoy kahit kailan di ako papaalaga sa’yo no!”

“E di hindi na. Di ka ba natatakot, pumapasok ka sa gubat na ikaw lang? Buti sana kung lalaki ka. Mamaya may mangyari pa sa’yo.”

“Ano namang mangyari sa akin?”

“Maraming masasamang loob.”

“Dito sa probinsiya? Sa Manila oo, pero di ako naniniwala na meron din dito.”

“Bata ka pa kasi kaya hindi mo pa alam ang sinasabi mo.”

“Lagi mong sinasabing bata ako e, ikaw bata ka pa rin naman ah.”

“Sige na, baka hinahanap na rin ako." Sinuot niya ang kaniyang short.

                "Aya, Aya pala pangalan ko. Ikaw?

"Bakit?”

"Sungit naman ne’to. Ano nga?"

                "Dindo."

                "Dindo? Parang hindi pang-probinsyang pangalan.”

“Bakit may dapat bang pangalan ang tiga probinsiya?”

“Kasi dito madalas kong naririnig na pagalan ng mga tao, Caloy, Dodoing, Boy, Dado, mga gano’n.”

“Bakit ilang taon na mga ang mga may pangalan ng mga ‘yan?”

“Sabagay,” tumawa ako. “Pangalan ng mga tito ko ‘yon. Ilang taon ka na?"

                "14. E ikaw?"

                "Nauna ka lang pala sa aking ng isang taon e.”

“Ah 13?”

“Hindi, 7 years old ako. Natural 13.”

Kumunot ang noo niya. Hindi niya nasakyan ang buma-Vice na joke ko.

“Bago ka lang dito? Kasi taun-taon kami nagbabakasyon dito pero ngayon lang kita nakita. Saan ka nakatira?"

Kinamot niya ang ulo niya. "Bakit ba andami mong tanong? Umuwi ka na nga." Tumalikod na siya.

                "Sandali." Hinabol ko siya. Nang pigilan ko siya ay hinawakan ko ang braso niya.

                "Ano ba?" inis niyang sagot.

                "Salamat pala sa pagliligtas mo sa akin, Dindo."

                "Wala 'yun, sige na."

                Tumalikod na siya. Naiwan ako doon na hindi ko alam kung saan ako lalabas dahil sa totoo lang ay hindi ko na alam kung saan ang daan ko pauwi sa bahay nina lola.