BASKETBALL 27.1

  เกิดอะไรขึ้นฟร้ะ?!! พอฉันตอบออกไปว่าเป็นฉันเอง ชีต้าก็ดึงฉันเข้าไปกอดทันที ทำให้ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย

“ปล่อยนะเว้ย ทำบ้าอะไร” ฉันพูดเบาๆแต่ไม่กล้าผลักเขาออกอย่างตอนแรกอีกเพราะรู้สึกเหมือนตัวเขาจะสั่นๆ อย่าบอกนะว่ากลัวขนาดนี้เลยอะหรือฉันแกล้งเขาแรงไป? แอบรู้สึกผิดแล้วนะเนี้ย!!

“พี่ตาร์คนจริง ตัวสั่นเชียว หึหึ” ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดจากวนตีนกลับไป แต่พอพูดจบฉันก็ลูบหลังเขาเบาๆ เพราะแอบสงสารปนรู้สึกผิดเล็กๆ หมอนี่ทำตัวเหมือนลูกแมวขวัญหายที่เพิ่งโดนหมาบ้าไล่ฟัดมาไม่มีผิด เอ๊ะ!! ไม่สิไม่ใช่หมาบ้า แต่อย่างฉันต้องเป็นหมาป่าสุดสวยเท่านั้นอิอิ

“แก”

“หื้ออ อะไร”

“แกตายยยยยยย”

“ย้ากกกกก เจ็บๆๆๆ ปล่อยนะเว้ยยยยย” ไอ้บ้าชีต้า พอเขาพูดจบก็ฝั่งเขี้ยวเข้าตรงไหล่ข้างซ้ายฉันทันที หมาบ้าเข้าสิงแกหรือไงวะ นี่ฉันอุตส่าห์กอดปลอบแกอยู่นะเว้ย!! เมื่อกี้ยังเป็นลูกแมวขวัญหายอยู่เลย ไอ้บ้านี่นิ!!

“สมน้ำหน้า ใครใช้ให้แกแกล้งฉัน!!” ชีต้าพูดพร้อมกับลุก