Wala na siyang nagawa nang hilahin nila siya palayo mula sa bangin dahil parang lantang gulay na rin si Coreen. Hindi na siya lumaban kila Uriah at Anabeth dahil nawalan na siya ng lakas habang nakatulala lang at tila naging blanko ang isipan. Alam niyang muli silang sumakay sa van para samantalahin habang sugatan ang mga kalabang buhay pa rin na sila Janice at Zyke. Kahit walang maramdamang emosyon, nagawa pa rin niyang makita sa labas nang dumating si Vashti kasama ang ibang tauhan ng mga ito. Nakakabingi ang malakas na tunog na nilikha ng mga gulong nang tangkain ni Urian na lumayong muli, ngunit wala nang mas nakakabingi pa sa katahimikang nararamdaman niya mula sa kaloob-looban ko. Muli ay pinaulanan ng bala ang sasakyan nila habang lumalayo sila at hinahabol naman nila kami. Nanatili siyang tulala sa kawalan kahit pa walang sabi-sabing naghagis si Uriah ng bomba sa gawi ng mga ito upang hindi makasunod. Nanatili siyang tulala kahit nang makalayo kami at makisalamuha sa ibang
Anong nangyari? Bagama't medyo alam niyang may nararamdaman si Anabeth para kay Uriah. Noong huli silang magkita ay galit pa rin ito sa lalaki. "Bumalik kang ligtas. Akala ko ay mawawala ka na ng tuluyan sa pagkakataong ito." Umiiyak na sabi ni Anabeth kay Uriah. "I won't ever leave you, Precious. Hinding-hindi ako aalis sa tabi mo." Nanlaki ang mga mata niya nang maghalikan ang dalawa sa harapan niya. Umiwas siya ng tingin habang umiinit ang pisngi. Mukha na talaga magkasintahan ang dalawa ngayon. Sa pagbaling niya sa kaliwa, natuod siya, nakalimutang huminga at agad na nangilid ang luha sa mga mata nang makitang nakasandal si Royce sa punong naroon habang nakatitig sa kanya. 'Yung puno kung saan sila tumatambay noon. May bahid ng dugo ang damit nito at mukhang pagod na pagod. Natagpuan ni Coreen ang sarili na tumatakbo palapit rito nang makabawi bago pa niya mapigilan ang sarili. Pumulupot ang mga braso niya sa leeg nito at mahigpit itong pinipisil. Gaya ng dati niyang ginaga
Hindi sumagot si Uriah pero siguradong-sigurado si Coreen na ito ang lalaki! "Saan mo ako dadalhin?" Tanong niya habang inililibot ang mga mata sa nadaraanan. Sinubukan niyang kilalanin ang daan at paligid pero sa dismaya niya ay puro puno lang ang nakikita niya. "We're far enough." Halos mapatalon siya nang sa wakas ay sumagot si Uriah na nagpapatunay sa kanyang hinala. Pinagmasdan niya ang pagtanggal nito ng itim na maskara na nakatakip sa mukha nito bago ito itinapon sa tabi nito. "Bakit? Bakit mo ako niligtas?" Naguguluhang tanong niya. Wala siyang maapuhap na dahilan. "Sa parehong dahilan kung bakit gusto mong mamatay." Simpleng sagot nito, ngunit labis ang naging epekto nito kay Coreen. Hindi napigilan ni Coreen ang makaramdam ng pagkaantig dahil doon. Tama pala siya kung tutuusin. Mahal nga nito si Anabeth. He cares for her enough para itigil ang kalokohang ito at bumaligtad sa pamilya nito. Pero hindi rin niya maiwasang malungkot din. Hindi iyon ginawa ni Royce. Hind
Nag-aalala? Hah! Syempre mag-aalala nga pala ito dahil nag-aagaw buhay sa harap ng mga mata nito ang iaalay nitong buhay. Hindi nito magagawang linisin ang mga kasalanan nito at mapupunta sa langit. May dalawang araw pa ang natitira hanggang sa araw na ipapako siya ng mga ito sa krus. Pumikit si Coreen nang mariin habang may ngiti sa mga labi. "---oman! Woman! You are not dying just yet. You are not dying on me. Not today." Narinig niyang bulong si Royce sa sarili. Naririnig ni Coreen ang maraming yabag na tumatakbo sa paligid ngunit nanatiling nakapikit ang kanyang mga mata. Nahihilo siya dahil sa sobrang dami ng dugong nawala sa kanya pero ayaw niyang makita ang mukha ni Royce. Ang pekeng pag-aalala sa mukha nito ang nagpapasakit sa kalooban niya. Bumalik sa isipan ni Coreen ang mga panahong magkasama sila araw at gabi, bawat oras, minuto at segundo. Masaya silang magkasama, nagtatawanan, nag-uusap, nagkakilala, nagmahalan. Peke lang ba talaga ang lahat? Produkto lang ba talag
Maraming yabag ang sunod na narinig, at makalipas ang ilang segundo, lumitaw ang limang myembro ng grupo nila, maliban kay Madam at Royce at may hula siyang magkasama ang mga ito. Inikutan siya ng mga ito na tila ba pinag-aaralan siya. O baka naman iniisip kung ano ang pinakamasakit na bagay na maaaring gawin sa kaniya. Nagulat siya nang umatras ang mga lalaki at tanging si Vashti na lang ang naiwan na may hawak na latigo. Hindi niya napigilang matawa ng malakas dahil doon. "What? You can't hurt a girl? Aw, ang gentleman niyo naman pala, guys." Panunuya niya at tumawa siya nang tawa bago ito natigil nang sampalin siya ni Vashti sa mukha niya gamit ang kamay nito. "Eh di natahimik ka?" Ngumisi ito bago lumuhod sa harapan niya. Wala na 'yung babaeng ngumiti sa kanya noon. Ngayon ay nakikita na niya kung gaano kasama si Vashti sa kabila ng magandang mukha nito. Tunay ngang malakas makaloko ang panlabas na anyo. "Alam mo, Coreen. You should actually feel honored. Kailangan mong mama
"Let her go, Lust." Utos ni Royce sa nangngangalit na mga bagang at ngipin habang nanlilisik ang mga mata. "Come on, man. You are ruining my bòner. Umalis ka na bago ka hanapin ni Envy." Ibabalik na sana ni Lust ang atensyon sa kanya nang walang ano-ano itong hinila ni Royce palayo sa kanya. "You are not gonna f*cking ruin my turn, asshòle! I don't need you tainting my sacrifice! Leave!" Sigaw ng manlolokong lalaki na umalingawngaw sa apat na sulok ng kwarto. Itinulak ito ni Quincy bago masama ang tinging lumabas ng kwarto. Tila matatawa na lamang siya na pinagmamasdan ang dalawa bago ito nawala nang i-lock ni Royce ang pinto at humarap sa kanya. "You want your last f*ck? Then, I'll f*cking give it to you." Nang aakyat na sana ito sa kama, napaatras si Coreen hanggang sa maramdaman niya ang headboard sa likod niya. "Huwag kang lalapit sa akin." May halong takot, kaba at diring sabi niya. "Oh?" Bulalas ni Royce na nakatagilid ang ulo pero nakita niyang nairita ito sa ginawa ni