พ่ายรัก - 2 ความทรงจำ

พ่ายรัก - 2 

ในตอนนั้น

เธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าความรักของหนุ่มสาวมันเป็นแบบไหน เธอเล่าย้อนความไปจนถึงช่วงเวลายามที่พ่อของเธอ ได้พาเขาผู้นั้นเข้ามาที่บ้านของตน

 ชายวัยกลางคนแนะนำให้ลูกสาวรู้จักกับเด็กหนุ่มร่างสูงชะลูด ทว่าร่างกายกลับบางตามประสาวัยรุ่น หน้าตาของเขาเนียนใส 

พ่อเธอแนะนำว่าเขาชื่อ อิงกริด มาลิน มอนฟอร์ด อายุ17 และเน้นย้ำว่าหลังจากนี้ เขาจะเข้ามาทำงานกับพ่อและคอยช่วยดูแลเธอ

ด้วยความใกล้ชิดทำให้สนิทสนม แม้เด็กหนุ่มจะพลัดถิ่นมาจากสลัมและยังกำพร้า

 มาหยาในวัยเพียงแค่ 11 ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเขาเลยสักนิด ถึงแม้ภูมิหลังของทั้งคู่จะต่างกันราวฟ้าดิน นอกจากพ่อที่แทบไม่มีเวลาให้ อิงกริดคือเด็กผู้ชายคนเดียวที่เธอใกล้ชิดด้วยมากที่สุด หนำซ้ำเขาก็เป็นคนที่เข้ามาเติมเต็มความอบอุ่นใจในช่วงเวลานั้น มิตรภาพอันดีงามจึงถูกหยั่งรากลึกและเติบโตภายในใจเธอ และกลับกลายมาเป็นความรักเพียงข้างเดียว…… คลือบภาพความทรงจำที่เธอไม่เคยลืม

11 ปีก่อน 

ลมเย็นแห่งฤดูพัดผ่านสวนกว้างของคฤหาสน์ในเช้าวันหนึ่ง อากาศอบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้ในสวนที่กำลังบานสะพรั่ง บ้างก็เฉาก่อนจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา เพราะไม่มีสิ่งใดคงอยู่จีรัง… ด้วยเหตุนั้นความงดงามของธรรมชาติจึงไม่อาจปลอบประโลมจิตใจของมาหยาได้แม้แต่น้อย เพราะเด็กสาวรับรู้ถึงสัจธรรมเร็วกว่าวัยอันควร หลังจากโลกของเธอไม่มีแม่บังเกิดเกล้าที่ถนุถนอมและคอยมอบความรักให้เธออีกต่อไปแล้ว

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ วันสำคัญที่ปกติของเด็กคนอื่นมันควรเต็มจะไปด้วยเสียงหัวเราะและของขวัญเกลื่อนในห้องจัดเลี้ยง แต่กับเด็กหญิงตัวน้อยนั้นต่างออกไป เนื่องจากเธอต้องเผชิญความเจ็บปวดทั้งสองอย่างพร้อมกัน 

วันเกิดของเธอเป็นวันเดียวกับอุบัติเหตุที่พรากแม่ไปตลอดกาล

และอีกหนึ่งจากความเฉยชาของพ่อที่ทุกสิ่งทุกอย่างมาก่อนลูกสาวอย่างเธอเสมอ

มาหยาเดินกลับจากสุสานพร้อมตาแดงก่ำกับหัวใจอันหนักอึ้ง วันนี้ต้องเป็นวันที่เธอและครอบครัวมาเคารพหลุมศพของแม่แต่ก็ไร้เงาของผู้เป็นบิดาเหมือนอย่างเคยในทุกๆเทศกาล แม้จะรออยู่นานแสนนานเขาก็ไม่มา เพราะต้องเตรียมตัวบินไปต่างถิ่นอีกตามเคย

เธอวิ่งหนีความจริง ก่อนจะตัดสินใจปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่ในสวนหลังคฤหาสน์ มันเป็นสถานที่ที่ทำให้เห็นทิวทัศน์รอบๆได้เป็นอย่างดี กิ่งใบที่แผ่ขยายใหญ่ทำให้เธอรู้สึกสงบ ร่มเย็นใจขึ้นมาบ้าง และได้หลบจากคนดูแลที่คอยมาวุ่นวายตามจู้จี้จุกจิก 

คฤหาสน์หลังงาม แม้ใหญ่โตโอ่อ่าแต่ในใจเธอกลับรู้สึกมันวิเวกวังเวง และว่างเปล่า

เด็กหญิงค่อยๆหย่อนตัวนั่งพิงลำต้นอย่างระมัดระวัง แม้จะแอบขึ้นมาบ่อยแล้วก็ตาม แขนเล็กกอดเข่าพลางสะอื้น ปล่อยน้ำตาพรั่งพรูดั่งสายธารซึ่งกักเก็บมานานอยู่เพียงลำพัง

แต่แล้วก็ต้องฝืนเก็บก้อนสะอื้นและเงียบลง เมื่อหูทั้งสองได้ยินเสียงแว่วของผู้คนมากมายขานเรียกชื่อของเธอไม่หยุดหย่อน มาหยาตัวน้อยมองลงไปด้านล่าง มันขวักไขว่ด้วยเหล่าคนรับใช้และคนงาน ซึ่งดูเหมือนจะออกตามหาตัวเธอกันให้ควั่ก 

“คุณหนูอยู่ไหนครับ! คุณหนู!” เสียงก้องของเหล่าผู้คนดังโหวกเหวกทั่วสวน มันประสานกันอย่างน่ารำคาญ มาหยาไม่ตอบโต้ใดๆ ได้แต่กอดตัวเอง แล้วขดนอนอยู่กับกิ่งก้านขอองร่มไม้ใหญ่อย่างเงียบเชียบอยู่แบบนั้น

“คุณหนูครับ คุณหนูมาหยา!”

แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นไกล้มาก … เสียงทุ้มที่อ่อนโยนปนดุดัน

“คุณหนู! ลงมาจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้!”

เธอก้มลงไปมองและพบว่าเสียงนั้นเป็นของ อิงกริด เด็กหนุ่มผู้ที่คอยตามเธอเป็นเงา ทุกครั้งที่เขาว่างเว้นจากการฝึก เขาเป็นแหล่งให้เธอพักพิงบางหน เด็กหนุ่มมักจะรู้ที่ซ่อนตัวของเธอเสมอ

เขาเป็นคนที่ของพ่อเธออุปถัมภ์เข้ามาในฐานะบอดี้การ์ดฝึกหัด ให้ที่อยู่อาศัย อาหาร การศึกษา ด้วยการส่งเสียจนกว่าจะเรียนจบ และยังมีการส่งไปฝึกอะไรอีกมากมาย เพราะเห็นแววในการต่อสู้และความระแวดระวัง แม้ว่าเด็กหนุ่มจะยังอายุไม่เยอะมาก ทว่าความเคร่งขรึมและความสงบนิ่งในดวงตาทำให้เขาดูเป็ผู้ใหญ่เกินวัย จนดูห่างไกลจากเธอเหลือเกิน

แสงแดดส่องกระทบกิ่งไม้ ทอดเงาสะท้อนลงบนใบหน้าของเด็กหญิง เธอเกาะเนื้อไม้แน่น พยายามห่อตัวให็เล็กที่สุดเพื่อให้กิ่งไม้ใหญ่บดบัง นิ้วมือเกร็งขณะพยายามทรงตัว เสียงใบไม้สวบสาบเป็นจังหวะทำให้หัวใจเธอเต้นถี่ มันไม่ต่างอะไรไปจากการเล่นซ่อนแอบ เด็กหญิงรู้สึกระทึกขวัญเสียกว่าตอนดูหนังไล่ล่า ที่เคยดูมาเสียอีก

แกร๊ก..

แต่แล้ว เสียงใบไม้แห้งกรอบก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ เด็กสาวรีบกลั้นหายใจ หลับตาปี๋ 

ก่อนผืนหญ้าเขียวขจีจะเผยร่างสูงโปร่งของวัยรุ่นชาย ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวคล้ายพ่อบ้าน แต่ทว่าเขาไม่ใช่ ผมสีอ่อนเป็นประกายพลิ้วไหว เข้ากับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เธอมักชื่นชมมันอยู่ในใจ กำลังฉายแววนิ่งสงบพร้อมกับปากเหยียดตรงของเขาเอง

อิงกริดยืนแหงนมองขึ้นมาด้านบน เขาใช้มือข้างหนึ่งบังแสงอาทิตย์ที่แยงตาเนื่องจากองศาของมันลอยตรงกับต้นไม้ใหญ่พอดี ดวงตาคมปลาบจับจ้องที่เธอนิ่ง ก่อนเขาจะกล่าวน้ำเสียงแฝงความหงุดหงิดปนเป็นห่วง

เธอโดนจับได้เสียแล้ว….