พ่ายรัก - 3 ไม่มีตัวตน

พ่ายรัก - 3 

"ลงมาเดี๋ยวนี้!" เขาตะโกนขึ้น

“ไม่ลง!

มาหยาส่ายหัวแรงๆ พร้อมเบือนหน้าหนี เส้นผมสีน้ำตาลนุ่มสลวยยาวปลิวไหวตามสายลม เธอดื้อดึง เสียงสั่นเครือแต่พยายามทำให้ดูแข็งแกร่ง เธอรู้ดีว่าอิงกริดจะไม่ทิ้งไปไหน เขามักจะหาเธอเจอเสมอในท้ายที่สุด 

แต่ก็อยากเห็นปฏิกิริยาของเขา อยากเรียกร้องความสนใจที่เธอแทบไม่เคยได้รับให้ถึงที่สุดก่อน จนพานทำให้เด็กหนุ่มต้องถอนหายใจยาวเหยียดที่ต้องมาคอยมาตามคุณหนูผู้เอาแต่ใจต้อยๆประหนึ่งพี่เลี้ยงเด็ก

“ถ้าลื่นตกลงมาคอหักตาย ฉันไม่รับผิดชอบนะ” เขากล่าวอย่างเหนื่อยอ่อน นึกอยากพักเต็มทีเพราะเพิ่งรามือจากงานที่ต้องสะสาง การฝึกที่ยังไม่เสร็จดี แต่ก็ต้องสละเวลามาตามหาคุณหนูหนึ่งเดียวในคฤหาสน์ ทว่านึกบ่นไปก็เท่านั้น อย่างไรบิดาของเด็กสาวก็เป็นผู้มีพระคุณ

อิงกริดจึงทำเพียงก้าวถอยหลังเพื่อเงยหน้ามองเธอให้ถนัด ในหัวพลางคิดว่าต้นไม้สูงขนาดนั้น ทำไมเจ้าตัวถึงสามารถปีนขึ้นไปได้ แม้จะใส่กระโปรงสีดำตัดชมพูทรงสุ่มไก่แสนระเกะระกะ 

 สัตว์มีพิษร้ายซึ่งอาจจะหลบเร้นอยู่ภายใต้โพรงไม้ หรือแม้แต่แมลงที่เธอไม่ชอบนักหนา มาหยาก็ดูไม่หวาดหวั่นเลย 

แรงโทษะและเศร้าโศกที่ทุกอย่างไม่เป็นไปดั่งใจตน ทำให้ยัยเด็กนี่เป็นเอามากถึงขนาดนี้ มีบ้านหลังใหญ่โตให้อยู่ มีข้าวให้กินครบสามมื้อ มีที่นอนนุ่มๆ แค่นี้ก็โชคดีกว่าอีกหลายๆชีวิตแล้วเด็กสาวยังต้องการอะไรอีก อิงกริดคิดในใจ

“ก็อย่ามายุ่งสิ ใครขอให้คุณมารับผิดชอบ!” มาหยาโต้กลับประโยคแล้งน้ำใจ เธอไล่เขาแต่ใจไม่ได้ต้องการให้ไป สุ้มเสียงแสดงออกว่ากำลังแง่งอน ซึ่งเขาชินชากับสถานการณ์เช่นนี้ ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาเหยียบที่นี่แล้ว

ตอนนี้ตัวเขาไม่ต่างอะไรจากพี่เลี้ยงเด็ก หรือเพื่อนเล่นวัยเดียวกันของเธอเลย

ผู้ซึ่งคอยรองรับอารมณ์เด็กสาวผู้เอาแต่ใจ

และเพราะความเหนื่อยหน่าย เกรงว่าทุกสิ่งจะยุ่งยากเกินการควบคุม เขาจึงต้องยอมอ่อนลงให้เธอเสมอ ละทิ้งทิฐิรวมถึงสีหน้าไม่สบอามรมณ์ ออกจากใบหน้าละไม

“มาหยาเลิกงอแงแล้วลงมาสักทีเถอะน่า! ฉันจะรับเธอเอง!“ อิงกริดเอ่ย พร้อมยกมือขึ้นเป็นเชิงให้เธอเชื่อใจ แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหญิงที่เกาะบนกิ่งไม้ กลับส่ายหน้ารัว เธอไม่อาจวางใจ เพราะระยะความสูงขนาดนี้ จุดจบเธอน่าจะได้นอนคุยกับรากต้นไม้ต้นนี้แทน

“ไม่เอา!ฉันไม่เชื่อ! คุณรับฉันไม่ไหวหรอก”

“ไหวสิ ถึงฉันจะแบนติดกับพื้น เเต่เธอจะไม่เป็นอะไร”

คำพูดนั้นทำให้เธอหน้าแดงด้วยความโกรธผสมความอาย หนอย! เขานั้นกล้าดียังไง มาวิพากย์วิจารณ์น้ำหนักเธอ และในที่สุดการยั่วโมโหจอมปลอมของเด็กหนุ่มก็เป็นผล ร่างน้อยพยายามไต่ลงมาเองอยากทุลักทุเล และสิ่งแรกที่ต้องการทำหลังจากลงมา คือการหยิกเขาเข้าสักที

“นี่เธอ ระวั—”

กรี๊ดดดดดด!!

พูดไม่ทันขาดคำ จู่ ๆ รองเท้าคัตชูสีดำพื้นแบนก็ก้าวพลาดดั่งคำกล่าวของเด็กหนุ่ม ก่อนร่างเล็กๆจะเสียหลักพลาดไถลลงมาจริง ๆ เธอร้องลั่นด้วยความตกใจ แต่ก่อนร่างจะสัมผัสพื้น ร่างเล็กก็พลันมีเด็กหนุ่มมารอรับ ก่อนทั้งกายนุ่มจะถูกโอบกอดไว้ในอ้อมแขนของอิงกริด

แม้แรงกระแทกจะทำให้เขาทั้งสองล้มลงก้นจ้ำเบ้า แต่มาหยาก็ไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อย กลับกันเธอกลับถูกห่อหุ้มด้วยอ้อมกอดอบอุ่นอันแน่นหนาของเขา ผู้มักจะเป็นปราการให้เธอได้พักพิงไม่เคยขาดตกบกพร่อง

ดวงใจของเด็กสาวสั่นไหว ใบหน้านวลเริ่มแดงระเรื่อมีชีวิตชีวา นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้ เธอแหงนเงยไปมองเขา มันใกล้จนลมหายใจร้อนรดที่ใบหน้า อิงกริดสบตาเธอครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

“เธอโอเคไหม?”

มาหยาพยักหน้าอย่างเก้กัง มือเล็กเกาะไหล่ของเขาไว้แน่นก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง อิงกริดหมุนตัวย่อกายหวังให้เธอขึ้นขี่หลัง

“กลับเข้าบ้านกันเถอะ”

“มะ…ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้ค่ะ ฉัน…ไม่ใช่เด็กแล้วนะ” มาหยามอง คิ้วเธอขมวดมุ่นเอ่ยประท้วง แต่เขายี่หระเสียที่ไหน ยังคงย่ออยู่ท่าเดิม แกมบังคับว่า หากเธอไม่ขึ้น ฉันก็จะนั่งท่านี้จนถึงสว่างนั่นแหละ ซึ่งเธอคิดไปเอง

“เงียบปากเถอะ แล้วขึ้นมาได้แล้ว อยากโดนพ่อบ้านดุเหรอ ฉันช่วยเธอได้.. จำได้ไหม”

“ชิ”

สิ้นสุดคำนั้น เธอจึงจำใจปีนขึ้นหลังเขารวดเร็ว แน่นอนว่าการมีอิงกริดอยู่ด้วยเธอจะไม่ถูกดุอย่างที่เปรย อย่างไรการมีเขารับหน้าให้มันย่อมดีกว่า

ครั้นเมื่อร่างเล็กแนบลงกับแผ่นหลังแข็งแรง เธอก็วางหน้าซบซุกกับเนื้อผ้าบางเบาของเด็กหนุ่ม มองจากมุมนี้ เส้นผมสีทองของเขามันงดงามราวกับเส้นไหมอันถูกทอมือจากฝ้าย ความอบอุ่นของแผ่นหลังกว้างทำให้เธอรู้สึกสบายใจ มันเป็นความสุขที่ไม่อาจปฏิเสธได้ มันก็เป็นเขาอีกครั้ง… และอีกครั้ง จนเธออยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอด…