พ่ายรัก - 4 บอดี้การ์ดของเธอ

อิงกริดในวัยเยาว์ แม้จะพูดจาหยาบกระด้างและทำตัวเหมือนคนเย็นชาแต่กลับคอยติดตามและดูแลไม่ห่างอย่างเต็มใจ เขายอมทำกิจกรรมหลายต่อหลายอย่างกับเธอ แม้บางครั้งจะแสดงความหงุดหงิด แต่กลับไม่เคยขัดคำขอของเธอเลย

ทว่าหลังจากวันที่เธอต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเกือบ 10 ปี 

ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

เมื่อมาหยากลับมาอีกทีในตอนที่อายุยี่สิบปีบริบูรณ์ ตัวเธอที่เฝ้ารอการกลับมาพบกับเขาอย่างใจจดใจจ่อกลับต้องผิดหวัง เมื่ออิงกริดเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม… เขาทำให้เธอหวั่นไหวเสมือนวันวาน แต่ก็เป็นเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก 

เขากลายเป็นคนพูดน้อย วางตัวสุภาพทว่ากลับห่างเหินจนเธอไม่อาจเอื้อมถึง

 ไม่ตอบรับคำชวนของเธอเหมือนเคย มาหยาทำทุกอย่างเพื่อดึงเขากลับมา อิงกริดคนเดิม เด็กหนุ่มที่เธอเคยตกหลุมรักและเป็นเพื่อนที่แสนดี เธอซื้อของขวัญมากมายให้เขา ตั้งแต่น้ำหอมราคาแพงไปจนถึงนาฬิกาหรู แต่ทุกชิ้นกลับถูกวางทิ้งไว้โดยไม่เคยถูกเปิดดู เขาหักหาญน้ำใจกัน ทำตัวเย็นชาจนเหมือนโรบอร์ท ทำให้เธอใจช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

กระทั่งยอมทำอะไรโง่ๆเพื่อเรียกร้องความสนใจหลายต่อหลายครา เช่น แกล้งล้มเพื่อให้เขาอุ้ม ทำตัวเรียกร้องให้เขาสนใจ แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นสายตาดูแคลนและคำพูดสั้น ๆ

 “หยุดทำอะไรแบบนี้สักที ยังเป็นเด็กหรือไง”

ชายหนุ่มแสดงออกชัดเจนว่าเขาสุดแสนจะระอาเธอแทบทุกครั้งที่ทำอะไรงี่เง่าแบบนี้ออกไป แต่ลึก ๆ ในหัวใจ เธอกลับเชื่อว่าเขายังคงมีเยื่อใยอยู่บ้าง แม้จะไม่มีหลักฐานใด ๆ นอกจากภาพความทรงจำอันแสนเลือนรางในสมอง แต่ทว่ายังคงชัดแจ้งในจิตใต้สำนึกของร่มไม้ใหญ่ ณ สวนหลังบ้าน 

เเต่เธอคงจะมโนอยู่แต่ในจินตนาการเพลินนานเกินไปจนหลงลืมโลกแห่งความเป็นจริง

“วันนี้ฉันเพิ่งรู้มาว่าเขาจะลาออก….” มาหยาพูดต่อ เสียงของเธอเริ่มสั่นพร่า 

“เขาจะเลิกเป็นบอดี้การ์ดของฉัน จะกลับไปอยู่กับพ่อแม่บุญธรรม แล้วก็จะแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกไว้ให้…ซึ่งเป็นเด็กข้างบ้านที่เขารู้จักกันตั้งแต่เด็ก”

มีอานิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบเบา ๆ 

“เขาบอกเองเหรอ?”

มาหยาส่ายหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม แม้จะพยายามเช็ดเท่าไรก็ไม่หมดไปเสียทีพลางหัวเราะอย่างสมเพชตัวเอง

“คุณพ่อเป็นคนบอกทุกอย่าง ….เขาไม่พูดอะไรเลย และไม่บอกอะไรฉันสักคำ”

“....”

“เขาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับชีวิตเขาเลย…”

ซึ่งเป็นเธอฝ่ายเดียว ที่รักเขาจนเจ็บปวดใจ

“เธอจะยอมปล่อยเขาไปจริง ๆ เหรอ?”

มีอาแตะหลังของเธอ ลูบมันซ้ำอย่างที่ผ่านมา และเป็นมาหยาที่ส่ายหน้า หยาดน้ำตาไหลรินจนมาสคาร่าที่เธอภูมิใจนัก ว่ากันน้ำเหลือเกินเริ่มเปรอะเปื้อน กระทั่งเธอยกมือขึ้นลูบใต้ตา ก่อนจะต้องถอนหายใจแรง ๆ

“ดูสิ ถ้ามันไม่กันน้ำ ฉันต้องเป็นหมีแพนด้าไปแล้วแน่ๆ“ 

มาหยาเอ่ยติดตลก พวกเธอทั้งสองหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย โดยเจ้าของกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนก็ตีมือลงบนผิวซึ่งพ้นเกาะอกสีฟ้าอ่อนของมาหยาอย่างนึกมันเขี้ยว กระทั่งรอยยิ้มค่อย ๆ จางหาย

มีอารู้ดีว่าภายใต้รอยยิ้มและน้ำเสียงแสร้งทำพวกนั้น ความเจ็บปวดของเพื่อนเธอไม่ได้ลดลงเลยสักนิด

อีกด้านหนึ่ง 

ร่างสูงสง่าก้าวลงจากรถยนต์คันหรูหราด้วยท่วงท่ามั่นคง เสื้อเชิ้ตสีดำประดับลวดลายแถบสีแดง ผมสีบลอนด์พลิ้วตามจังหวะการเคลื่อนไหว กางเกงสีเดียวกันเสริมให้รูปลักษณ์ของเขาดูมาดเท่สง่างาม 

ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยความร้อนรน ในขณะดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลกวาดมองสำรวจทั่วบริเวณ 

ยามค่ำคืนท่ามกลางย่านธุรกิจที่เต็มไปด้วยผู้คนสัญจร แสงสีจากสถานบันเทิง เหล่าผู้คนหลากเชื้อชาติและฐานะในชุดแต่งกายประณีตอันรวมตัวกันอย่างหนาแน่นตรงทางเข้าบาร์หรูใจกลางเมือง

 สถานที่ซึ่งเขากำลังเดินตรงเข้าไปเพื่อตามหาใครบางคน ขายาวของ อิงกริด ย่างกรายหลบหลีกลูกค้าและบริกรซึ่งเดินสวน ไป-มา

ดวงตาคมกล้าทำงานอย่างหนักเพื่อ ตามหาหญิงสาวเจ้าปัญหาที่หายตัวออกไปจากคฤหาสน์อย่างไม่คิดบอกกล่าว 

กระทั่งชายหนุ่มเดินลึกเข้ามา สายตาพลันสะดุดเข้ากับแผ่นหลังบอบบางในเดรสสั้นสีอ่อนอวดส่วนโค้งเว้า กำลังนั่งฟุบอยู่กับเคาน์เตอร์บาร์

 อิงกริดก็สาวเท้ายาวๆมาหยุดอยู่ทางข้างหลังของหญิงสาวทั้งคู่

มีอาละความสนใจจากบาร์เทนเดอร์หนุ่มที่คุยกันอย่างออกรส เบนทิศมาทางเขา ร่างกายกำยำสูงใหญ่เจ้าของใบหน้าคมคายที่กำลังฉายแววไม่พอใจส่งมาหาคนที่กำลังนอนหลับไหลพาดตัวบนเคาน์เตอร์อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ดวงตาของเธอเบิกโพลงด้วยความตะลึง ก่อนจะสะกิดมาหยา ซึ่งนอนคอพับไม่รู้เรื่องมาราวครึ่งชั่วโมงได้ 

“มาหยา.. มาหยา นี่ตื่นก่อน”

“อือ… อะไรเหรอ?” 

มาหยาหันมามองเพื่อนสนิทด้วยสีหน้างัวเงีย ทว่ามีอากลับเงียบ ไม่พูดอะไรเอาแต่มองข้างหลังของเธอ 

อา…เธอปวดหัวจัง

มาหยาต้องพยุงหัวอันหนักอึ้งให้หันตาม ดวงตาเฉี่ยวกลมก็ต้องเบิกกว้างแทบจะถลน

คนที่เป็นต้นเหตุการณ์ให้เธอมาเมาหัวราน้ำอยู่ที่นี่นี่เอง!!

อิงกริดมีสีหน้าเรียบนิ่ง ดวงตาของเขาจ้องมา เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ ขมขื่นและอะไรบางอย่างที่แปลไม่ออก

…มันอาจจะเป็นความห่วงใย หรืออะไรบางอย่าง

แต่ถึงจะคิดไปไกลแค่ไหน คนอย่างเขาก็ไม่มีวันเอ่ยปากบอกอยู่ดี

แต่เขาก็พยายามข่มอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัด จนเธอเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วน แม้จะยังมึนหัวมากก็ตาม

“แค่จะออกจากบ้านยังไม่มีปัญญาบอกคนอื่นก่อน…”

“...”

“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันมีเรื่องสำคัญกว่านี้ต้องทำ แต่ดันต้องเสียเวลามาเพราะเด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง”

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น ราวกับการมาตามหาคือเรื่องสิ้นเปลืองเวลา

“กลับ! ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!”

มือใหญ่จะคว้าเข้าที่ต้นแขนกลมกลึง แต่ทว่าหญิงสาวสะบัดออก แล้วปฏิเสธด้วยดวงตาโกรธกร้าวไม่แพ้กัน ประหนึ่งบาดหมางกับเขามาเนิ่นนาน แม้จะรักอยู่เต็มอก

ยิ่งรักมากก็ยิ่งแค้นมาก เพิ่งเข้าใจก็ในวันนี้ 

“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์ตามมา ฉันซาบซึ้งใจมากเลยค่ะ แต่คุณไม่ต้องเหนื่อยมาตามฉันทุกครั้งก็ได้นี่คะ...ให้คนอื่นทำก็ได้”

มาหยาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท ก่อนเบือนหน้าไปอีกทาง

“แล้วก็ฉันยังไม่อยากกลับค่ะ คุณอยากกลับก็กลับก่อนได้เลย”