45 ห่วง

คิระตัดสินใจลงไปขอความช่วยเหลือจากภัทร เพราะอย่างน้อยภัทรในฐานะพี่ชายถึงจะต่างแม่ แต่ก็น่าจะเป็นห่วงภามม์อยู่บ้าง น่าจะพอให้ความช่วยเหลือได้ แต่คิระก็คิดหนักเพราะภามม์ไม่ยอมไปหาหมอและร้านขายยาก็อยู่ค่อนข้างไกลจากคอนโดพอสมควร

“ไปหาคุณภัทรแบบนี้จะดีไหมนะ เกิดเขาไม่พอใจจะทำยังไง ฮึ้ย! ช่างเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะน่า”

คิระบ่นพลางเดินวนไปมารออยู่ แต่ลิฟต์ก็ขึ้นช้ากว่าใจที่มันร้อนรน จึงตัดสินใจจะวิ่งลงไปทางบันไดหนีไฟแต่เสียงสัญญาณลิฟต์ดังเสียก่อน คิระจึงชะงักแล้วกลับมาที่ลิฟต์จึงพบว่าเป็นภัทรที่ขึ้นมาพอดี

“คุณภัทร!”

“จะไปไหนเหรอคิว” ภัทรถามเสียงเรียบๆ เหมือนสีหน้าที่เรียบเฉยเป็นนิจ

คิระยิ้มออกก่อนจะรีบบอก “คุณภามม์ฮะ! คุณช่วยคุณภามม์ด้วยนะฮะ”

“เขาเป็นอะไร” ภัทรถามร้อนรนก่อนจะเดินตามคิระมาติดๆ

“เขาผื่นขึ้นเต็มตัวเลยฮะ เร็วๆ เถอะฮะ” คิระตอบพลางแตะคีย์การ์ดห้องด้วยมือสั่นระริก “เอ๊ะ ทำไมประตูเปิดไม่ได้อะ”

เด็กหนุ่มร้อนใจไม่พอยังเสียงตื่นๆ ภัทรเห็นดังนั้นจึงหยิบการ์ดจากมือคิระมาเสียบแทนเท่านั้นประตูก็เปิดออก

“เมื่อกี้นายแตะผิดด้าน”

“อ่อ ผมก็ว่า..” คิระเกาหัวแกรกๆ แก้เก้อ “เร็วเถ