48 หวงหึง

ภามม์ถามแม่ที่นั่งหน้าซีดอยู่ โดยที่เขานั่งอยู่ข้างๆ แม้ไม่เคยเอ่ยปากบอกคำว่ารักหรือห่วงใย แต่สายสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกทำให้ภามม์อดเป็นห่วงเป็นใยแม่ไม่ได้

“เขาเป็นโรคหัวใจ เพิ่งทำบายพาสไปไม่นานแต่ว่าดูเหมือนอาการจะทรุดลงอีก เมื่อกี้แม่แค่ขึ้นไปเลือกชุดให้เดวิดใส่ เขาอยากดูดีตอนเจอลูก แม่ก็เลยทิ้งเขาไว้ลำพังมาเจออีกทีเดวิดก็ล้มไปแล้ว”

ภามม์ฟังแม่พูดไปสะอื้นไป จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อส่งให้ “เขาเป็นหนักมากเหรอครับ”

ดาราวดีพยักหน้าก่อนจะปาดน้ำตากับผ้าเช็ดหน้าของลูก ภามม์สบตาคิระที่นั่งประกอบอีกข้างและมือข้างหนึ่งกำลังแตะหลังแม่เขาลูบขึ้นลงปลอบใจ เขาก็ได้แต่รู้สึกผิด เพราะอคติในใจแท้ๆ เขาปล่อยเวลาผ่านไปเป็นสิบๆ ปี โดยที่ไม่รู้อะไรเลย...

“คิระ”

“ฮะ”

“ไปหาอะไรกินไป”

“แล้วคุณ...”

“ไม่เป็นไร”

“แต่...”

“นายหิวไม่ใช่เหรอ”

ภามม์พยักเพยิดให้ คิระรับรู้ความรู้สึกของภามม์ก็พยักหน้ารับแล้วรีบลุกขึ้นทันที

“ก็ได้ฮะ งั้นเดี๋ยวผมซื้ออะไรมาให้คุณกับคุณแม่กินนะฮะ”

“อืม...”

ภามม์ตอบรับแค่นั้นก็หันไปให้ความสนใจแม่ต่อ คิระถอนใจก่อนหันหลังเดินจากไปอีกทาง

ที่ร้านอาหารด้านล่างโรงพยาบาลดูหรูหราโอ่อ่า