4

Biglang tumahimik ang buong kusina matapos ang sinabi ni Davian, parang kahit isang karayom na mahulog ay maririnig. Walang gustong gumalaw.

Ang head chef ay halatang kinakabahan. Gusto niyang magsalita, pero pinili niyang manahimik. Alam niyang isang maling salita lang at baka mawalan siya ng trabaho.

Huminga nang malalim si Avery, pinilit maging kalmado bago nagsalita. “Ang alam ko po, gusto mo ng steak na medium rare, kailangang hiwang-diyamante ang itsura, may kapal na isa hanggang isa’t kalahating sentimetro, at kailangang galing mismo sa imported cold-chain delivery sa parehong araw para siguradong sariwa. Sa tingin ko, para sa isang ordinaryong tao tulad ko, masasabi na medyo… mapili na po iyon.”

Bahagyang nagdilim ang mukha ni Davian. Para sa kanya, normal lang naman ang mga ganoong detalye. “Sino ang nagsabi niyan sa’yo?” malamig niyang tanong.

Napalingon ang head chef, pawis na pawis, halatang nag-aalala na baka siya ang mapagbintangan.

Ngunit agad umiling si Avery. “Hindi po siya. Nanay ko po ang nagsabi.”

Pero hindi iyon totoo. Naalala niya ang mga kwento noon ni Avina, kung paano palagi itong nagrereklamo tungkol sa pagiging malamig at matigas ni Davian. Pero alam ni Avery, iba ang dahilan sa likod noon.

Lalong tumalim ang tingin ni Davian. “Euphemistic words? Iyan ba ang tawag mo sa sinabi mo?” mababa ang boses pero ramdam ang bigat ng bawat salita.

Napayuko si Avery, bahagyang namula ang pisngi, at mahina ang boses nang sagutin. “Kung mali po ang mga salita ko, patawarin ninyo ako. Hindi ko po intensyon na bastusin kayo.”

Sandaling natahimik si Davian. Hindi niya masagot, sapagkat totoo, wala siyang karapatang pagalitan siya sa simpleng obserbasyon. Kaya sa halip na magpatuloy, binawi niya ang tingin at malamig na nagsalita.

“Bukas ng alas-tres ng hapon. Makipagkita ka kay Professor Butan.”

Napasinghap si Avery, agad tumingala, at kumislap ang mga mata na parang bituin sa gabi. “Talaga po?”

Ngunit malamig lang ang tono ni Davian. “Huwag ka munang matuwa. Sa antas ng kaalaman mo ngayon, baka hindi ka pa rin makapasok sa Eldridge University kahit makilala mo siya.”

Ngumiti lang si Avery, hindi pinansin ang malamig na tono. “Salamat po, Kuya Davian! You’re really kind.”

Bahagyang kumunot ang noo ni Davian, pero hindi na nagsalita. Tumalikod siya at umalis, at nang tuluyang maglaho ang anino niya sa pasilyo, doon lang nakahinga nang maluwag ang lahat sa kusina.

Agad kinuha ni Avery ang maliit niyang diary at isinulat ang oras at lugar ng pagkikita kinabukasan. Pagkatapos ay nagsimula siyang maghanda ng hapunan.

Pinili niyang magluto ng mga simpleng ulam na alam niyang gusto ng pamilya, minced eggplant at steamed pork ribs para sa matanda, malambot at masarap, spicy shredded chicken at double pepper fish head para sa bunsong apo, sinabayan pa niya ng crockpot soup at ginisang gulay para balansehin ang lasa.

Sanay na sanay siya sa bilis. Tatlong trabaho ang sabay niyang hinahawakan noon kaya mabilis ang kamay niya, mula sa paghuhugas, paghiwa, hanggang sa pag-aayos ng sangkap. Napahanga pa nga ang head chef, kaya inihanda nito ang isang buong workbench para sa kanya at nagpatuloy na sa sarili nitong gawain.

Ilang sandali pa, tumunog ang cellphone sa istante. Pagkatapos niyang maghugas at patuyuin ang kamay, sinagot niya ang tawag.

Video call iyon, mula kay Avina. Napairap muna si Avery, alam niya na inutusan ito ng ama nila na kausapin siya.

Pagkabukas niya ng screen, agad lumitaw ang mukha ng babae. “Uy, sister! Nasa bahay ka ba ng mga Guzman? Bakit parang nasa kusina ka?”

Napangiti ng bahagya si Avina, at sa likod ng ngiti ay may bahid ng tuwa at panunuya. Kilala niya ang itsura ng kusina ng mansyon, parehong-pareho ito sa nakikita niya ngayon sa likod ni Avery.

Alam niya, hindi bibigyan ng magandang trato ang kapatid sa bahay na iyon. Tulad noon…

Naalala ni Avina ang nakaraan, noong siya mismo ang unang sumakay sa Rolls-Royce ng Guzman family. Tinanong siya ng driver kung gusto niyang tumira sa lumang bahay kasama ang matandang ginang o sa bagong villa.

Siyempre, pinili niya ang villa, isang mansion na nagkakahalaga ng dalawang daang milyong piso. Sa isip niya noon, perfect iyon para mag-selfie at mag-post online, para ipakitang nakarating na siya sa rurok ng tagumpay.

Pero sandali lang, nang umandar ang sasakyan, malamig na sinabi ng driver, “Pasensya na po, Miss, hindi pa pwedeng tirhan ang villa. Kailangang manatili muna kayo sa old house.”

Nagalit siya noon, “Eh bakit niyo pa ako pinapapili?”

Ngunit makalipas ang ilang araw, narinig niya mismo si Davian na binabanggit iyon sa matanda, sinasabing tinanggihan daw niya ang old house dahil “ayaw niyang makasama ang lola.”

Doon niya lang naintindihan, ang pagpipilian pala ay patibong lang. Isa lang ang gustong palabasin ni Davian, na wala siyang respeto at malasakit sa pamilya.

At ngayon, habang nakikita niyang nasa kusina si Avery, isang mapanuksong ngiti ang sumilay sa labi ni Avina.

‘So, ganito rin pala ang bagsak mo, sister.’ 

Nang unang makilala ni Avina ang Guzman noon, agad siyang nawalan ng magandang impresyon sa matandang ginang. Sa sobrang inis, napansin niya ang isang binatilyong naglalaro sa sofa. Akala niya’y isa lamang itong kasambahay, kaya’t agad niyang binunton ang galit dito, sinabihan niyang tamad, walang modo, at pinaalis sa trabaho. Hindi niya inasahan na ang tinawag niyang “tamad na utusan” ay walang iba kundi ang ika-apat na anak ng Guzman.

Sino ba namang mayamang pamilya ang magsusuot ng damit na galing lang sa tabi-tabi? Wala pang skin sa nilalaro niyang game? Sa simpleng anyo nito, hindi mo iisiping may dugong Guzman pala.

At doon nagsimula ang kalbaryo ni Avina. Bago pa siya opisyal na ipakilala sa pamilya, tatlo na agad ang na-offend niya. Kaya’t nang tuluyan na siyang ipinakilala, malamig ang naging pagtanggap sa kanya, halos hindi siya pansinin.

Kaya sa pagkakataong ito, matapos matuto sa nakaraan, pinili niyang manatili sa bahay at maghintay ng tamang panahon. Alam niyang base sa mga nangyari noon, sa loob ng dalawang taon ay aangat ang pamilya Tamayo, at sa ikatlong taon, magiging isang malaking kompanyang nakalista sa stock market. Kailangan lang niyang magtiis, dahil pagdating ng panahon, ang Guzman na ngayon ang luluhod sa kanila.

Ngayon, gusto niyang malaman kung anong trato ang natatanggap ni Avery sa Guzman.

At nang makita niya sa video call ang mga kasangkapang pangluto sa likod ng kapatid, pati na ang suot nitong apron, mask, at chef’s hat, bahagyang sumilay ang ngiti sa labi ni Avina, mapait, ngunit may halong tuwa.

‘Akala mo lang mas magaling ka, Avery. Pero ngayon, mas mababa ka pa sa akin.’

Napansin ni Avery ang yabang sa mga mata ng kapatid, pero hindi na niya pinatulan. Alam niyang kung malaman ng pamilyang iyon na maayos ang kalagayan niya, siguradong kukuyugin na naman siya ng mga ito para samantalahin siya. Kaya’t kalmado lang niyang sagot, “Mm, nasa kusina ako. Tinutulungan ko lang silang maghanda ng hapunan.”

Malumanay ang tono ng boses niya, halos parang bulong. At sa mismong sandaling iyon, napadaan si Draven, hawak-hawak ang chicken leg habang naglalakad papasok ng kusina.

Narinig niya ang boses ni Avery at napahinto. Gusto niyang makita kung totoo ngang tinatamad lang magluto ang bagong dating na babae. Sa isip niya, kung madiskubre niyang binabalewala nito ang pagluluto para sa matanda, isusumbong niya agad sa lola nila.

Tahimik siyang lumapit, kumakain pa rin ng manok, at sumandal sa pader, pinagmamasdan si Avery mula sa malayo.

Samantala, sa kabilang linya, tumaas ang kilay ni Avina. “Ha? Sister, pinagluluto ka nila? My God, parang ginawa ka nilang katulong!” sarkastikong sabi niya.

Ang layunin niya ay simple, guluhin ang isip ni Avery, painitin ang loob nito. Alam niyang kapag sumabog ang pasensya nito at nagpahayag ng reklamo, siguradong lalong lalayo ang loob ng mga Guzman sa kanya.

‘Ito ang kabayaran sa pagtakas mo sa amin,’ naisip ni Avina. 

Hindi napigilan ni Draven na mapakunot-noo. Habang pinakikinggan ang pag-uusap, unti-unting nawalan ng lasa ang chicken leg sa kamay niya.

Humigpit ang hawak niya sa manok. Hindi siya sigurado kung bakit, pero may bahagyang kirot sa dibdib niya.

‘Can this Avery girl really endure that kind of insult?’