5 ต้องจ่าย

Chapter 5 | ต้องจ่าย

“คุณคลาวด์ให้มาตามค่ะ” น้ำเสียงไม่พอใจถูกเปล่งออกมา พร้อมกับเสียงกระแทกเท้าเดินเข้ามาในห้อง

“ฉันเหนื่อย ฉันจะพัก พรุ่งนี้ค่อยว่ากันว่าจะเอายังไง” มนัสนันท์พูดแล้ววางหนังสือลงบนโต๊ะข้างเตียงหนังสือที่อ่าน ก็เป็นหนังสือจำพวกแฟนชั่น ที่มีอยู่ในห้องสองสามเล่ม ไม่ได้ชอบอ่านแต่มันแก้เบื่อได้

“ไปเถอะค่ะ ถ้าคุณไม่ไปฉันตายแน่ ๆ และที่สำคัญไม่ได้ตายแค่ฉัน แต่น้องคุณก็ตายด้วย คุณคลาวด์ให้มาบอกว่าถ้าคงคุณยังดื้อด้าน น้องคุณตาย!” ครีมชักจะเหลืออด ไม่พอใจที่ผู้หญิงของนายลีลา มาขนาดนี้แล้วมีหน้าที่อ้าขาก็น่าจะทำๆ ไป น่าหงุดหงิดชะมัด

 ละครหลังข่าวกำลังมันส์ เจ้านายก็ขยันให้มาตาม ห้องอยู่ติดกัน ทำไมไม่ตามกันเอง หล่อนไม่เข้าใจเลย

“นั่นสินะ!” มนัสนันท์พูดเสียงเบาหวิว หยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง หล่อนจะไปพบเขา แต่จะไม่ใส่ชุดนั้นไปเด็ดขาด “เดี๋ยวฉันไป”

“ไปเลยค่ะ อย่าช้า”

“….” มนัสนันท์ลุกขึ้นเดินตรงไปห้องที่อยู่ติดกัน เธอชั่งใจอยู่นานมาก เธอรู้ดีว่าหลังจากที่เปิดประตูเข้าไปทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม 

“เข้าไปสิคะ นี่ชุดของคุณ”

“ไม่เอาค่ะ”

“แล้วแต่เหอะ”

“….” มนัสนันท์ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใดต่อ เปิดประตูเข้าไปแล้วปิดมันลงอย่างเขามือ 

“กว่าจะมาได้นะ” น้ำเสียงติดหงุดหงิดดังขึ้น มนัสนันท์เม้มปากเล็กน้อย มองคนร่างกำยำที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ เอนกายพิงพนักพิงมือแกว่งแก้วไวน์เบา ๆ

“เรียกหามีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“แก้ผ้าแล้วเดินมาหาฉัน”

“เรื่องอะไรฉันต้องทำไม่ทราบ!” กอดอกแล้วผินหน้าหนี ผู้ชายอะไรไม่รู้ คิดว่าตัวเองมีอำนาจจะบีบบังคับใครก็ได้หรือยังไง

“เธออย่าลืมนะ ว่าสถานะเธอตอนนี้คืออะไร?”

“ทราบค่ะ แต่การขัดดอกหรือการเป็นหนี้ ไม่ได้แปลว่าฉันต้องทำเรื่องทุเรศแบบนั้น”

“ทำอย่างกับเธอไม่เคยทำ เธอก็เคยมีแฟนนะมนัสนันท์ คู่รักสมัยนี้ทำเรื่องอย่างว่ากันเป็นเรื่องปกติ”

“แต่มันไม่ใช่ทุกคน”

“อย่าลีลา ความอดทนฉันมีน้อยนะ” คลาวด์พูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง

“ฉันไม่…” มนัสนันท์ชะงักเกือบจะหลุดพูดสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกไป “เอ่อ… ฉันไม่ทำแบบนั้น แต่จะให้ฉันทำอะไรที่ไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันยินดีทำ”

“หัวแข็งใช้ได้” คลาวด์กระดกไวน์รวดเดียวแล้วลุกขึ้น ย่างสามขุมเข้าไปใกล้ มนัสนันท์ใจคอไม่ดีรีบเปิดประตู ทว่าประตูไม่สามารถเปิดได้ “แต่จะใจแข็งกับสิ่งที่ฉันจะทำหรือเปล่า นั่นก็อีกเรื่องนึง” เขาเอามือยันผนัง กักขังเธอเอาไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง สร้างความตกใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก

“จะทำอะไรคะ?” ริมฝีปากสั่นระริก จ้องมองใบหน้าคมเข้ม หัวใจเต้นรัวราวกับกลองชุด 

“คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอล่ะ?” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า กลิ่นโคโลญจน์กลิ่นไวน์กลิ่นกายบุรุษเพศ กระจายรอบคนร่างกำยำ มันเป็นกลิ่นที่เย้ายวนชวนหลงไหลยิ่งนัก 

“ไม่คิด ไม่อยากคิด ไม่อยากทำในสิ่งที่คุณจะทำด้วย”

“เหรอ?” เขาใช้นิ้วเกลี่ยที่พวงแก้มสวยเบา ๆ “แต่ฉันอยากทำ”

“ไม่นะคะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธ “การขัดดอกมีตั้งหลายอย่างให้ทำ ทำความสะอาด ทำสวน เป็นคนใช้”

“แต่ฉันชอบวิธีนี้”

“ไม่เอา” มนัสนันท์ผลักที่อกแกร่งของเขา แต่คนตัวใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่นไม่สะเทือนแม้แต่น้อย 

“ฉันจะเอา”

“ว๊าย” หล่อนร้องอย่างตกใจเมื่อร่างถูกกอดรัดเอาไว้ จมูกโด่งถูไถไปตามพวงแก้มอย่างเอาแต่ใจ ร่างแน่งน้อยถูกพามาที่เตียง “หยุดนะคะ”

“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามขัดใจ ทำไมเธอถึงยังดื้อด้าน” คนไม่เคยถูกขัดใจเสียงกระด้าง เริ่มจะหมดความอดทนกับผู้หญิงในอ้อมกอดแล้ว ถ้าเธอยังพยศอยู่แบบนี้ จากจะได้ร่วมรัก อาจจะเป็นให้ลูกน้องมาเก็บศพเธอออกไป

“แต่ฉัน…”

“น้องชายเธอ มันหนีไปได้ไม่ไกลหรอก ลูกน้องฉันรู้แล้วว่ามันอยู่ไหน และฉันกำลังให้ลูกน้องไปตามจับมันมา ฉันจะฆ่าน้องชายให้พี่สาวดู มันคงเป็นอะไรที่โคตรสะใจ” คำขู่ของเขา ทำให้หญิงสาวสั่นระริกทันที ไม่ได้ เธอจะยอมให้เขาทำอย่างที่พูดไม่ได้

“ไม่นะ อย่าทำน้องชายฉัน” มนัสนันท์เสียงเครือพยายามห้ามปราม  ตอนนี้เธอตระหนักแล้วว่า ต่อให้พยายามต่อต้านผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน น้องชายของเธอก็จะเป็นอันตราย 

“ก็อย่าดื้อสิ” คลาวด์ยิ้มมุมปาก ผลักร่างเล็กหงายหลังลงเตียง “ชุดที่ให้ครีมเอาไปให้ ทำไมถึงไม่ใส่” เขากระชากเสื้อแรง ๆ จนสาปเสื้อแยกออก กระดุมหลุดกระจาย เต้าสวยอวบอิ่มภายใต้บราเซีย อวดความงดงามต่อสายตาคมกริบ

มนัสนันท์หน้าร้อน ยกมือปิดอกสวย แต่พยายามปิดมากแค่ไหน ก็ไม่พ้นสายตาของคลาวด์ที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา

“ฉ…ฉันยังไม่พร้อม”

“ฉันพร้อม” 

“เขาว่ากันว่าถ้าข่มขืนคนที่ไม่ยินยอม มีความผิด”

“อา… เธอนี่มันโคตรดื้อด้านเลย ต้องให้น้องเธอตายก่อนใช่ไหมถึงจะยอม แต่ไม่ยอมก็ช่าง ฉันไม่สนอยู่แล้ว” คลาวด์คร่อมร่างบางเอาไว้ ไม่ได้สนว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอม ก็แค่เด็กขัดดอก เป็นผู้หญิงที่เขาเอามาไว้รองรับอารมณ์กระสัน ไม่จำเป็นต้องสนว่าหล่อนจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจ 

เขาเอาจนหนำใจก็เขี่ยทิ้ง เป็นสิ่งที่เขาทำกับผู้หญิงทั่วไป แต่มนัสนันท์จะพิเศษหน่อย ตรงที่ต้องมาใช้หนี้แทนน้องชาย หรือไม่ก็เป็นตัวล่อให้ปกรณ์ออกมา ถ้าไม่มามนัสนันท์ก็ต้องอยู่แบบนี่ไปเรื่อย ๆ ใช้หนี้ที่มีทั้งดอกและต้นทบไปทบมา พอกพูนขึ้นเรื่อย ๆ 

เงินเดิมพันมันอาจจะไม่มาก อาจจะปล่อยผ่านไปได้ แต่ในเรื่องของศักดิ์ศรี เขาไม่ชอบให้ใครมาหยามน้ำหน้า

ก่อนจะเดิมพัน ปกรณ์ท้าทายเขา มันทำให้ไม่สามารถที่จะปล่อยผ่านไป

 ปกรณ์เดิมพันชีวิตกับเขา ในเมื่อชนะมันก็เป็นสิ่งที่ควรได้ เพราะถ้าปกรณ์ชนะเงินเดิมพันมากมาย ก็จะได้จากเขาเหมือนกัน

“ถ้าฉันยอมนาย นายต้องมีข้อแลกเปลี่ยนให้ฉัน”

“อะไร?” ซุกไซ้ตามซอกคอ กลิ่นกายหอมๆ ของคนใต้ร่างทำอารมณ์เขาตื่นเพริด มือไม้เริ่มฟอนเฟ้นไปทั่วเรือนร่างงดงาม 

“นะ…นาย” มนัสนันท์สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความกล้าให้ตัวเอง ถ้าต้องเสียความบริสุทธิ์อย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอก็ควรได้เงินมาเก็บเอาไว้ใช้หนี้ให้น้องชาย “ต้องจ่ายเงินให้ฉัน”

“ว่าไงนะ!?”

“นายต้องจ่ายเงินให้ฉัน”