LOGINNapatitig na lang si Livia sa gulat, tahimik na sumusunod kay Damian habang nauna si Assistant Brown na para bang kabisado ang lugar na iyon.Hindi siya makapagsalita. Sobrang bigat ng nararamdaman niya, at bumilis pa ang mga hakbang niya para makasabay kay Damian. Puno ng hindi maipaliwanag na emosyon ang puso niya.‘Salamat, Lord. Mahal ko ang asawa ko… Gusto kong manatili sa tabi niya habambuhay.’Magkahawak-kamay silang naglakad papunta sa pampublikong sementeryo. Hindi naman ito kalayuan. Naasikaso na ni Brown ang mga bulaklak—nasa trunk na ng kotse ang mga iyon. Pagdating nila, iniabot niya ang mga iyon sa dalawa.“Mukhang may nauna nang pumunta rito,” sabi ni Damian, napatingin sa maayos na puntod.Lumuhod siya at marahang inilagay ang bulaklak sa lapida ng ina ni Livia. Ginawa rin iyon ni Livia sa tabi niya.“Baka si David iyon,” mahina niyang bulong. “Taon-taon, palagi siyang sumasama sa akin dito. Kahapon… siguro mag-isa siyang pumunta.”“I’m sorry,” mahina ring sabi ni Dami
Isang sariwang umaga ang sumikat, at muling bumalik sa normal na ritmo ang pangunahing bahay. Abala ang mga katulong sa kani-kanilang gawain, at mula sa malayo, nakita ni Livia ang mga hardinero na nagdidilig ng mga puno at bulaklak, binabasa ang mga ito sa ilalim ng papataas na araw.Naglalakad siya sa tabi ni Damian, ngunit tumigil nang lumapit si Mr. Matt.“Honey, saan ba tayo pupunta?” tanong niya habang hinahatak ang braso nito.“Tahimik ka muna. Pumasok ka na sa kotse.” Maingat siyang itinulak ni Damian sa kabilang direksyon. “May pag-uusapan pa kami ni Mr. Matt.”Napakunot ang labi ni Livia pero hindi na siya tumutol. Naghihintay na si Assistant Brown sa tabi ng kotse at binuksan ang pinto para sa kanya. Sumakay siya at umupo, tumingin saglit kay Brown.“Saan tayo pupunta, Assistant Brown?”Umaasa siyang sasagutin siya—kahit alam niyang maliit ang tsansa.“Kung ayaw sabihin ng young master, sa tingin mo ba sasabihin ko?” sagot ni Brown habang dahan-dahang sinasara ang pinto.“T
Nanatiling nakatayo si Mr. Matt, naghihintay ng susunod na utos.“Mr. Matt, magpahinga ka muna ngayon,” utos ni Damian, hindi man lang lumilingon. “Ayaw kong may kahit sinong pumasok sa main house ngayon. Mga guwardyang naka-duty lang ang manatili. Bigyan ng day off ang mga katulong.”“Naiintindihan ko, young master,” sagot ni Mr. Matt na bahagyang yumuko.Sumilay ang lungkot sa kanyang mga mata. Sa kung pang-ilang ulit na taon, kailangan niya muling masaksihan ang young master niyang nalulunod sa dalamhati—gaya ng palagi tuwing araw na ito.“Brown, sumunod ka,” utos ni Damian habang naglalakad palayo.Tahimik na sumunod si Brown mula sa likod.Nanatili si Mr. Matt sa kinatatayuan niya hanggang sa tuluyang mawala si Damian papasok sa kanyang study room. Pagkatapos, tumalikod siya at ipinaabot sa mga staff na nagtipon malapit sa likuran ng bahay ang bilin: wala ni isa ang dapat lumapit sa main residence. Walang ingay. Walang yabag. Walang istorbo.Ang ilan sa mga katulong ay sinamantal
Hindi palaging tumutugma sa parehong araw bawat taon, ngunit laging sa parehong petsa, ginaganap ng Alexander Group ang taunang okasyon nito: ang paggunita sa pagkamatay ng tagapagtatag at unang presidente ng kumpanya—ang yumaong ama ni Damian Alexander.Isa na itong tradisyon. Sa araw na ito, lahat ng sangay sa ilalim ng Alexander Group—maliban sa mga nagbibigay ng pampublikong serbisyo tulad ng malls at ospital—ay pansamantalang nagsasara ng kanilang regular na operasyon.Sa halip, inuuna nila ang paglilingkod sa komunidad.Naglabas na ng direktiba ang punong tanggapan, nagbigay ng ilang aprubadong programa upang maiayon ng bawat sangay ang kanilang mga gawain nang sabay-sabay. Ilang araw bago ang okasyon, nagtipon ang lahat ng pinuno ng departamento sa central building upang iulat ang kanilang mga plano nang detalyado—mula sa uri ng aktibidad hanggang sa inaasahang gastusin. Nagbigay din ang HQ ng takdang halaga ng donasyon na kailangang iambag ng bawat dibisyon.Karaniwang aktibid
Nananatili ang ngiti sa labi ni Livia. Parang mga talulot ng bulaklak sa tagsibol ang masasayang alaala’t salita na umiikot sa isip niya.Hinila ni Damian ang isang hibla ng buhok niya.Sumunod ang katawan niya sa paghatak—napalapit siya lalo kay Damian.Ano na naman ‘to?"Pinanood mo ba ‘yon?" tanong niya, marahang pinisil ang baba ni Livia at hinila siya palapit."Oo, napanood ko," sagot niya.So… umaacting lang pala siya sa TV? Tch, sobrang natuwa pa naman ako, bulong ni Livia sa isip niya, may halong panghihinayang."Ano, gwapo ba ako?" Lumapit ang mukha nito—sapat na para magdikit ang labi nila."Oo, napakagwapo mo. Kahit anong anggulo pa."Dumampi ang mga labi ni Damian sa kanya, marahan ngunit may init. Dumulas ang dila niya sa pagitan, at hindi na namalayan ni Livia na bumuka ang labi niya—tuluyang nalusaw sa halik.Ano ba ‘to? Bakit ang hirap niyang basahin? Ano ba talaga ang nararamdaman mo?"Mahal kita," bulong niya sa tenga ni Livia."Ha?!" napatalon si Livia sa gulat. "Ho
Isang bugso ng enerhiya ang kumuryente sa buong studio.Humigpit ang postura ng anchor, kumikislap ang mga mata.Maloloko ang internet sa interview na ‘to!“Gayunpaman,” tuloy niya, “hindi n’yo pa kailanman ipinakilala sa publiko ang asawa n’yo. May dahilan po ba doon?”Napuno ng pigil na hininga ang paligid.Mahigpit na hinawakan ng anchor ang note cards niya, tahimik na nagdarasal na sana hindi ito mauwi sa kapahamakan.Ngumiti si Damian—malambot, at nakakagulat na mahiyain.“Actually… dahil medyo seloso ako. Haha.”Parang binasag ng tawa ang tensyon.Maging ang pinaka-stoic na crew ay napatawa sa ginhawa, habang pinisil ni Brown ang tulay ng ilong niya.Seloso daw?Kung ‘yan ang ‘medyo,’ hindi ko ma-imagine ang itsura ng bulag na selos, isip ni Brown.Lumapit nang kaunti ang anchor, sinasabayan ang momentum.“Ano pong ibig n’yo sabihin, sir?”Bahagyang kumislap ang mga mata ni Damian.“Ayokong tinitingnan siya ng ibang tao.”Seryoso ang tono. Tapat.May konting hiya na bumubulong s







