Paranh birthday lang eh,but still thank you for the greet effort na effort sa pag tatype maso't dahilan para tamaan ang espada ni Noegi. Tumalsik ang sandata paitaas na ikinabigla ng prinsipe. At habang nasa ere pa ito'y paikot ding sunod na inihampas ni Trei ang maso tungo sa kanang tagiliran ng prinsipe.Kaya't mabilis din namang nakatalon si Noegi't sinalo sa ere ang espada niya. At habang nasa ere pa rin nilingon niya sa bandang ibaba si Trei. At ginawang ice energy ball ang ice sword nayun sabay buong bilis na pinabulusok yun pababa tungo sa nakaangat na mukha ng kalaban.Pero hindi man lang nataranta o nabahala si Trei, at mabilis lang ding naihilig pakanan ang leeg niya kaya't dumiretso lamang pabulusok ang ice energy ball nayun at tumama sa lupa sa kaniyang likuran na sumabog din at ang blast ay palayo sa kaniya dahil medyo pa slanting ang bulusok ng ice energy ball nayun.Sabay no'ng nasa halos dalawang metro pa ang distansya ni Noegi bago makalapag muli sa lupa, mabilis din
"Opo Ako nga po.""Ay Ma'am pinapa delivery po sainyo ni, Mr.Cartier." wika nito saka sakin binigay ang naka balot na regalo okayy.."Sino pong, Mr. Cartier Kuya?" takang tanong ko rito"Si, Sir Yael Cartier ho Ma'am." turan nito na ikina gulat ko akala ko nag bibiro lang ang Loko totoo pala.."Sige po, Thank you po."naka ngiting pasalamat ko rito saka muling pumasok sa loob...Nag diretso ako sa kwarto ko para dun ilagay ang regalong natatanggap ko saka para na din kunin yung Cellphone at ng ma message ko siya 'Really? Emoji user kana din? And Yes I already received your gift and thank you for that.And btw your wrong, Me and Damien will never break up and if that happen I'll never love again okay? So Back off! Wala kang mapapala sakin.'Lumabas din agad ako sa kwarto ko bago pa nila mapansing wala ko duon.."Angel, kanina pa kita hinahanap." salubong sakin ni, Mama ng makita ako nito"Bakit po, Ma?""May nag hahanap sayo sa labas kanina ka pa hinihintay."may nauudyong kitang turan ni
I personalized, and we have got a few cars for our needs during our stay here.", he replies, a rougher lilt accentuating his perfectly smooth cadence. I probably shouldn't try to guess the possible causes of that lilt, because the guess-results are capable of driving me crazy. So, I just resort to a simple reply, "Oh-kay..."The car-stereo has a very soothing song playing in a background volume. It creates a beautiful ambience; one that I like immensely, provided the constant warmth that invades all my surroundings due to a particularly special presence right next to me. I am having a few unchaste thoughts that I totally should not have; but the soothing fragrance of his musky perfume begins calming my exhausted nerves immensely after a while. All the elements of the atmosphere are beginning to have an oddly soothing lulling effect on me.Yet another long moment within the span of forty-eight extremely eventful hours, that I want never to end.My life seems to be taking a hair-pin tur
"But aren't we the same Ellise? Why are you acting like your not doing the same thing?! We're both the same Ellise, Pareho tayong tanga!"Pero bakit? May nagawa ba akong masama? Jusmeyo, tatlong araw pa lang akong nandito 'tapos matatanggal na kaagad ako? Dahil ba sa paglabas ko kagabi no'ng break namin? Kasalanan ko ba na wala silang stock dito? Kasalanan ko ba na sinira ng mga classmates ko ang bag na gagamitin ko sanang lalagyan ng baon ko? Kasalanan ko ba na-"Okay?" Nahimasmasan ako sa sinabi niya."Huh?""Anong 'huh'? Hindi ka ba nakikinig sa mga sinasabi ko?"Pinatunog ko ang mga daliri. "Nakikinig namna po ako, masyado lang kasing mabilis kaya hindi ko gaanong naintindihan."Bumuntong-hininga ito. "Ang sabi ko, pumunta rito si Sir Jace kahapon. Alam niya na dito ka nagtatrabaho, pinagpaalam ka niya sa akin na kung whole minute staring at the store's entrance, hoping he'd appear out of nowhere. Pero wala talaga.I just went back to my senses when his friends are already in the
"Ah, si Jiro? Scripwriter namin 'yon sa club. I had to help him with stuff." Mahinahon kong sagot bago pa sila mag-isip ng kung ano."Really? Eh, kanina pa nandito si Jay. He's also part of your club, right?" Si Sunhee naman ang nagtanong noon.I sighed as I look at them. Makahulugan silang nakangiti sa akin. Hindi ko alam kung papaano 'yon ie-explain sa kanila."Si Jay... busy siya." Sagot ko na lang.Magsasalita pa sana sila pero biglang natigilan ang lahat dahil sa pumasok. The air suddenly becomes quiet and I wonder why. Doon pa lang ako lumingon. And there, I saw Nari walking towards Jay. Lahat ay nakatingin lang sa kanila, tila nakikiramdam lang.Mayamaya ay tumayo si Jay at naglakad palabas ng room. Sinundan naman siya ni Nari agad. They didn't look tensed or what. Siguro ay may pag-uusapan lang ulit."Mabuti naman at okay na sila." Almost everyone in the room commented.Being the newest in class, it seems like I'm the only one who really can't relate to what's happening now. P
"Wait. Sasakay tayo dito?" Tanong ni Nari.Tumango ang binata. "Oo. Papunta sa pupuntahan natin." Sagot ng binata at binuksan ang pinto ng kotse sa backseat."San ba tayo pupunta?" Tanong ni Nari.Napangiti si Taehyung. "Pasok na Nari saka ko sasabihin kung saan."Tinignan ni Nari ang binata saglit bago sya pumasok sa loob.Pagdating sa loob may tao na sa driver's seat.Wait, may driver sya? Well, bakit nga ba naman nagulat pa sya.Umirap sa kawalan si Nari dahil sa walang kwenta niyang tanong.Maya maya pa ay nasa loob na din ng kotse si Taehyung katabi niya."Tara na po." Sabi ni Taehyung sa driver niya at saka umandar ang sasakyan."Sasabihin mo na ba kung san tayo pupunta?" Tanong ni Nari.Ngumiti si Taehyung sabay umiling.Napairap ulit sa kawalan si Nari at natawa naman si Taehyung. "Chill lang. Makakarating din tayo dun." Sabi ng binata."Fine." Sagot ni Nari at tumingin sa binata."Ay oo nga pala." Sabi ni Nari sabay tingin sa bag niya.Maya maya pa ay inabot niya kay Taehyun
Imbis na sagutin ako'y tumawa lang siya at napailing."Pasado ka nang bad boy, Raf." si Mon na nakuha pang makipag-high five sa huli bago nakisabay sa pagtawa nito.Parang ayaw ko pang maniwala ngunit wala na akong nagawa kundi ang matawa na lang ng marahan.He ended up tagging along with us until Mon and I found our section's designated bus."Text me if you get bored."Sinalubong niya ako ng ngiti nang lingunin ko. Tumango ako at bahagya siyang kinawayan bago ako tuluyang sumakay ng bus. Angal ka lang, Lew pero wala ka na magagawa hahahaha"Sana all happy... 'wag lang ngingiting mag-isa para 'di mukhang creepy," anas ni Mon pagkalipat ng posisyon sa dinadantayang neck pillow. Her eyes are shut but she's smiling groggily, halos pang-asar.We settled on our assigned rooms upon arrival at the hotel. Girls are on third floor while the boys are on the second. The rooms are divided per grade and section kaya magkasama parin kami ni Mon pati nang iba kong kaklaseng babae.Pagkatapos magbaba
Sumusukong napabuntong-hininga ito bago lumabas kasama ang doktor.Nang mapag-isa siya ay unti-unti siya napaluha.Wala na siyang maramdamang pisikal na sakit pero sa loob niya, parang kinukuyom ang puso niya. Hindi siya makahinga sa sobrang kakaiyak niya.Gusto niyang magwala pero hindi naman siya makagalaw.Lahat ng pinapangarap niya ay nawala na lang na parang bula dahil lamang sa isang pangyayari.Galit siya. Galit na galit siya.Galit siya sa tatay niya. Hindi man ito ang tumulak sa kanya pero para sa kanya, kasalanan ng kriminal niyang ama lahat ng nangyayari sa kanya.Kung hindi sana ito kriminal, marahil ay sana maganda ang buhay niya. Singer na sana siya.Kung hindi sana walang kwenta ang ama niya na puro utang lang ang dulot sa kanya, marahil sana ay may pera siyang pam-paospital. Naagapan sana ang mga injury niya.Kasalanan talaga ito ng ama niya.ONE WEEK passed and Suzette is still in Palawan. Nagsimula ng tumawag si Direktor Albert sa kanya pero di naman niya ito masagot