EP 4 - สอนพิเศษ

ไม่นานเธอก็ลงมาด้านล่าง มีลูกสาวกำลังนั่งรอทานข้าวอยู่ด้วยริสาโตขึ้นมากแล้วแต่ก็อดที่จะเป็นห่วงลูกไม่ได้อายุป่านนี้เเล้วแต่ไม่มีแฟนสักทีเธอกลัวว่าลูกสาวจะขึ้นคาน อย่างน้อยดูเธอเป็นตัวอย่างบั้นปลายชีวิตเธอยังมีลูกสาว หากริสาทำตัวแบบนี้เธอเกรงว่าลูกจะขึ้นคานแน่นอน

“มากินข้าวกันค่ะแม่”

“หนูสา แม่ถามอะไรหน่อยได้ไหมลูก”

“ได้ค่ะ”

“หนูไม่มีแฟนเลยเหรอ ปีนี้ก็ 29 แล้วนะ แม่ว่า....”

บทสนทนายังไม่ทันจบเธอก็รีบตัดบทผู้เป็นแม่ในทันที เพราะเธอยังไม่อยากที่จะมีใครในตอนนี้เธอเองยังอยากที่จะอยู่กับแม่อยู่ หากชีวิตของแม่เธอยังไม่สบายเธอก็จะไม่มีใครทั้งนั้น

“หนูยังไม่พร้อมค่ะแม่ หนูยังอยากที่จะอยู่กับแม่ก่อน”

“แต่แม่ว่าเราก็อายุเยอะละนะ ลอง ๆ คุยกับคนอื่นบ้างก็ได้ลูก”

“แม่ไม่อยากอยู่กับหนูเหรอคะ...” หญิงสาวเริ่มมีอาการน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมแม่เธอถึงต้องให้เธอรีบหาแฟนขนาดนั้น

“อะ ๆ ไม่ใช่แบบนั้นนะลูก แม่เป็นห่วงหนูมากกว่า อายุเริ่มเยอะขึ้นมันควรที่จะมีคนมาดูแลได้แล้ว ดูแม่สิมีหนูพอแม่อายุเยอะก็มีคนมาดูแลแม่เห็นไหม”

“มันไม่เหมือนกันค่ะแม่ ถึงหนูจะไม่มีใครหนูก็สามารถดูแลตัวเองได้ และหนูก็จะอยู่กับแม่ไปตลอดชีวิตเลย”

หญิงสาวทำท่าทางดุดันเพราะเธอไม่คิดที่จะมีใครในตอนนี้เพราะอยากให้แม่สบายที่สุด และอยากให้ชีวิตเธอพร้อมกว่านี้ก่อน

“ไม่เถียงแล้วลูกคนนี้ มา ๆ กินข้าวจะได้รีบเข้านอน”

ทั้งสองคนใช้เวลาไม่นานก็ทำกิจวัตรประจำวันเสร็จสิ้น

“พรุ่งนี้เริ่มงานใช่ไหมลูก เตรียมเอกสารอะไรหรือยังหึ”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ สอนเด็กมหาลัยน่าจะไม่ดื้อเท่าไหร่”

“ตัวดีเลยนะเด็กมหาลัยอะ มันไม่ค่อยฟังเราเท่าไหร่หรอก ก็ระวัง ๆ ตัวด้วยนะลูก”

เธอจำทุกคำพูดของคนเป็นแม่ นี่ก็ใกล้เวลาที่จะต้องนอนแล้วเพราะพรุ่งนี้เช้าเธอมีธุระที่จะต้องไปเคลียร์จากที่ทำงานเก่าแล้วรีบกลับมาให้ทันไปเริ่มงานใหม่ในวันพรุ่งนี้ ส่วนแม่เธอตอนนี้น่าจะหลับไปแล้วเพราะห้องปิดไฟมืดสนิท เธอรู้ว่าตอนนี้เธอควรโฟกัสที่อะไรก่อนเป็นอันดับแรก เธอจึงไม่อยากคิดเรื่องอื่น ๆ ในตอนนี้

“แม่สวัสดีครับ”

เสียงเอ่ยทักทายยามเย็นของลูกชายคนโปรดดังขึ้น

“พึ่งจะถึงบ้าน ลูกชายฉันนี่มันสุดยอดจริง ๆ”

“ธรรมดาครับแม่ แล้วแม่ทานไรยังครับ”

“เรียบร้อยแล้ว เราอะไปหาไรกินได้แล้วมืดดึกดื่นแล้ว”

“แล้วทำไมคุณแม่ไม่ขึ้นไปนอนอีกล่ะค้าบ”

“รอแกอยู่นี่แหละ พรุ่งนี้จะมีครูสอนพิเศษมาสอนแกนะ ห้ามถึงบ้านช้าเลิกเรียนแล้วต้องกลับบ้าน”

“อะไรกันครับคุณแม่ เรียนพิเศษอะไรกันครับ ผมไม่เรียน”

เสียงชายหนุ่มวัยยี่สิบหน่อย ๆ เอ่ยขึ้นก่อนที่จะทำหน้าตาหัวเสีย นี่มันอะไรกันจะให้มาเรียนพิเศษอะไรกันผมโตละครับไม่เรียน

“ต้องเรียน แม่จ้างเขามาแล้ว แล้วพรุ่งนี้เขาก็จะมาสอนแกวันแรก”

เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นอย่างดุดันเพราะเขารู้นิสัยลูกชายคนนี้ดี ครามเป็นเด็กดื้อ เอาแต่ใจ ไม่ค่อยฟังใครเท่าไรนัก การเรียนก็แย่ลงเรื่อย ๆ เลยต้องจ้างครูมาสอนพิเศษที่บ้าน

“คุณแม่ครับ ทำไมคุณแม่ไม่บอกผมก่อนเลย”

ลูกชายหัวเสียชัดเจนเพราะเวลาเลิกเรียนชายหนุ่มจะไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไรโน่นไปผับไปบาร์กว่าจะเสด็จกลับบ้านได้ก็ครึ่งคืนโน่น เลยอยากที่จะดัดนิสัยสักหน่อย

“บอกแกแกก็ไม่เอาอีก ฉันรู้ว่าแกเป็นคนอย่างไรคราม ตามนี้นะลูก”

“คุณแม่อะ....เฮ้อ”

ผู้เป็นแม่เอ่ยเสร็จก็รีบลุกขึ้น ขึ้นห้องนอนทันทีเพราะกว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะกลับก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว

ครามก็รีบขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที ชายหนุ่มวัยยี่สิบสามที่ตอนนี้ก็ยังเรียนไม่จบเพราะติดเล่นติดเที่ยวจนเพื่อน ๆ เขาในรุ่นเดียวกันของพวกเขาจบกันไปแล้วส่วนครามยังต้องเรียนที่นี่อีกหนึ่งปีเพราะผลการเรียนต่ำมากไม่ผ่านเกณฑ์ของมหาวิทยาลัยที่กำหนดไว้

“แม่ทำอะไรไม่เคยปรึกษากูเลย และนี่ก็ให้ใครไม่รู้มาสอนกู กูจะบ้า”

ชายหนุ่มโทรสายตรงไปยังเพื่อนสนิททันที หลังจากที่ขึ้นมาที่ห้องนอนส่วนตัว

“ (อะไรของมึงไอ้โล แค่เรียนพิเศษแค่นี้ไม่ตายหลอก) “

“แต่กูไม่อยากเรียน ขนาดไปมหาลัยกูยังไม่อยากไปเลยมึงก็รู้”

“ (มึงควรที่จะสนใจเรียนก่อนในเวลานี้เพราะว่ามึงเกรดไม่ถึงที่จะจบ) “

“จะตอกย้ำอะไรกูขนาดนี้ กูรู้อยู่แล้ว”

“ (เอาน่ามึง เรียนแค่วันละสามชั่วโมงเอง มึงเลิกเรียนเสร็จค่อยออกไปเที่ยวก็ได้) “

“เฮ้อกูละเบื่อจริง ๆ รู้งี้ไม่กลับบ้านดีกว่า...”

ครามสบถคำพูดออกมาด้วยความที่ตอนนี้ชายหนุ่มโตมากแล้วไม่ชอบให้ใครมาบังคับจิตใจตัวเองเท่าไรนักและดูแม่เขาทำสิให้มาเรียนพิเศษเหมือนเด็กอนุบาลสามขวบอย่างนี้ เขายี่สิบสามแล้วนะใครจะเรียนก็เรียนเขาไม่เรียนใครจะทำไม

“ฮัลโหลไอ้เลโอ พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม”

“ (อะไรของมึงวะเมื่อกี้มึงบอกพรุ่งนี้มีเรียนพิเศษไม่ใช่เหรอ) “

“กูไม่เรียนใครอยากเรียนก็เรียนไป กูไม่เรียน”

“ (กูจะพลอยโดนแม่มึงด่าไปด้วยไหมเนี่ย) “