Kabanata 5

Agad na pumunta roon ang mga tao sa kanyang likuran at doon lamang na-realize ni Ara na wala na siyang kawala pa sa mga ito. 

Habang nakahiga sa sahig ay tinakpad niya ang kanyang mukha gamit ang matataba niyang mga kamay. 

Dahan dahan namang humakbang si Nigel at sandali niya munang tinignan ang paslit na nakahiga sa malamig na sahig. Yumuko siya sa harapan nito at tuluyan nang  binuhat ang bata babae. 

Kitang kita ni Nigel kung paano takpan ng bata ang kanyang mga mata na para bang hindi niya ito nakikita sa kanyang harapan. 

What an award winning actress, bulong nito sa sarili. “I see you. Huwag mo nang takpan ang mga mata mo.” 

Agad namang naisip ni Ara ang kanyang kinahinatnan. Magaling naman siyang maglaro ng tagu taguan kasama ang mga kuya niya ngunit sa pagkakataong iyon ay hindi siya swinerte. 

Iwinagayway niya ang kanyang mga kamay ngunit dahil buhat siya sa ere ni NIgel ay hindi niya maigalaw ang mga ito. Sinubukan niya na rin gumalaw gala ngunit hindi pa rin siya makababa. 

Ganoon na lamang ang panlalaki ng kanyang mga mata nang mapatiitg siya kay Nigel. Iyon ang pinakaunang beses na matitigan niya ang kanyang daddy na ganoon kalapit. Ilang beses na napakurap si Ara nang maalala niyang kamukhang-kamukha siya ng mga kuya niya. Ngunit kung siya ang tatanungin ay ayaw niyang maging kamukha ang ama. 

Dahil sa pag-iisip ay wala sa sariling naitaas ni Ara ang kanyang maliit na kamay at may senyas na naman itong ginawa. 

Nang mapatingin si Nigel sa bata ay hindi niya maipaliwanag ang gaan ng kanyang loob rito napara bang may luksong ng dugo. 

“Ano ang pangalan ng mga magulang mo? Why did you vandalize my car?” Malamig na tanong ni Nigel sa bata gamit ang malalim niyang boses. Strikto at walang halong lambing ang tono. 

Kahit na gaanon siya kausapin ni Nigel ay hindi pa rin natatakot sa kanya si Ara. Dahil naalala niya ang sinabi ni Cristina na hindi sila pwedeng kumausap ng masamang tao.  Masamang tao ang kanilang daddy. Sinabi ni Cristina na gusto ni Nigel na ilayo ang mga ito sa kanya. Kaya sa oras na malaman ng kanilang daddy ang totoo ay magkakahiwalay na silang mag-ina. 

“Ipapadukot na lang kita sa pulis hindi ka magsasalita at ipapahanap ko ang daddy mo.” Pananakot ni Nigel sa bata. 

Napaangat ng tingin si Ara nang ma-realize niyang tinutukoy ni Nigel ang sarili. 

“Kapag gumawa ng kasalanan ang mga bata, amg mommy at daddy nila ang makukulong. Kaya, I'll throw your dad inside the prison.” Pananakot ni Nigel.

Alam kasi ni Nigel na takot ang mga bata sa pulis ngunit kakaiba ang batang buhat-buhat niya hindi manlang ito nagpapakita ng takot. 

Nang marinig ni Ara ang mga sinabi ni Nigel ay excited na siyang makulong ang kanilang daddy. 

Nang muling tinignan ni Nigel ang bata ay hindi talaga ito natatakot siya naman ay nag-isip pa siya ng ibang paraan. 

“Ipapakuha ko ang mommy mo.” 

“Why will you imprison my mommy? Just let my daddy be in prison. Huwag niyo pong kunin si mama.” Balisa nitong pakiusap at masungit itong naktitig kay Nigel, na-kyutan siya sa itsura ng batang bitbit niya. 

Napatawa siya sa mukha ni Ara. Napaisip naman si Nigel dahil mas gusto ng bata na makulong ang kanyang daddy huwag lang ang kanyang mommy?.... Siguro ay hindi mabuting ama ang kanilang daddy kaya ganoon si Ara sa kanya. 

“Ang pangalan mo ay Ara, hindi ba? Why did you write something on my car? At sino ang mga kasama mo?” 

Ngunit nanatiling nakasimangot si Ara at nakanguso pa ito. “I won’t say anything. And ako lang po ang nag-draw sa car niyo po, wala po akong kasama.” Sagot ni Ara. 

Pansin ni Nigel na loyal ang batang si Ara sa mga kasama niya at doon ay napataas siya ng kilay. “If you won’t tell me about your accomplice, sabihin mo sa akin ang pangalan ng mommy mo.” 

“I won't tell po.” 

“Alright, I have no choice kundi ang ipadampot ka sa mga pulis.” Nang marinig iyon ni Ara mula kay Nigel ay ilang beses siya napakurap at unti-utnti nang umiiyak sa mga sandaling iyon. 

Ibinaba naman si ni Nigel. 

Mabilis na nagpunas ng luha si Ara at mabilis na tumakbo papalayo habang pilyang kumakaway sa mga ito. “Run, Ara! Run!” Paulit ulit niyang paalala sa sarili. 

Napangisi lamang si Nigel nang nakita ang maliit na bata, hindi niya ito hinabol. Buong akala ni Ara ay nakatakas na siya ngunit nakita niyang tatlong hakbang lang ang inilakad ni Nigel at saka niya ito kinarga ulit. 

Muling umangat sa ere si Ara, nang sinubukan niyang pumilagpis ay hindi siya makagalaw. Agad niyang ipinasok ang dalawang kamay sa magkabilaan niyang bulsa at pinalaki niya ang kanyang pisngi na para bang hinahamon ni ng away si Nigel,  ngunit nagmukha siyang butete na galit. 

Napatawa ng bahagya si Nigel dahil napaka-cute ni Ara. Dinala niya ito sa kanyang kotse at nang dumaan na naman sa kanyang paningin ang nakasulat rito ay. “Tell me, Ara. Bakit mo sinulat ang mga yon sa car ko?” 

Alam ni Nigel na bata pa lamang si Ara at hindi nito alam ang meaning ng kanyang mga pinagsusulat sa kanyang kotse. Ngunit nanatili pa rin nakatikom ang bibig nito at ayaw niya talagang magsalita. 

“Anong nangyari sa kotse mo, Nigel?” Diin ni Millicent.

  ma

“The kid had confessed na siya ang nagsulat sa kotse ko pero hindi pa rin itinuturo ang mga kasama niya. Addy, tumawag ka ng pulis.” 

“Opo sir, Nigel. Pero anong gagawin sa bata?”

Agad namang napatingin si Nigel sa paligid at nakita niyang wlaang katao-tao sa lugar na iyon. Tantya niya ay nasa limang taong gulang na si Ara kaya hindi niya kayang iwanan roon mag-isa ang bata,. 

“Let's wait for the police para ma-kontak natin ang mga magulang niya at para makuha na rin siya rito. “ Iyon ang habilin ni Nigel.

Binuksan niya ang pinto ng kotse at inilapag doon si Ara. 

Para bang pinagsakluban ng langit si Ara, nagkatotoo na nga ang sinabi ni Cristina sa kanya  na kukunin siya ng kanyang daddy at paghihiwalayin sila nito. Dahan-dahang pumatak ang mga luha ni Ara nang naisip niya na hindi niya na makikita pang muli ang kanyang mommy.

Napansin ni Nigel na umiiyak si Ara nang makapasok ito sa loob ng kotse. Inaamin niya na hindi siya marunong sa pakikipaghalubilo sa mga bata at mas lalong naiinis siya kapag nakakarinig siya ng iyak ng mga to.

 Pero kakaiba ang batang si Ara hsa halip na mainis  siya ay naramdam siya ng awa at lumambot ang kanyang puso. 

“Why are you crying, Ara? I didn't hurt you.” 

Pinunasan kaagad ni Ara ang kanyang mga luha gamit ang maliit niyang kamay. “You are a kidnapper. Hindi ko na makikita ulit si mommy.” At mas lumakas ang pag-iyak nito na halos ay hindi na siya makapagsalita. 

Taimtim lamang siyang pinapanood ni Nigel bago muling nagsalita. “If your mother will going to call me, ibabalik kita sa kanya.” 

Nang marinig iyon ng bata at napatigil siya sa pag-iyak .”Talaga po?” Ang bilugang mata nito at diretsong nakatingin kay Nigel na may bakas pa ng luha. Ngunit alam naman nito na kunwari lang ang pag-iyak ni Ara. 

“Yeah, and you need to tell me kung bakit mo sinulatan ang car ko.” 

Ngunit mariin na napatikom ang bibig ni Ara at tumingin ito kay Nigel na para bang sinasabi nito na hindi siya magsasalita kahit anong mangyari. 

Nirerespeto siya ng nakararami at madalas din ang pag-utos niya sa mga empleyado, lahat naman ay napapasunod niya ngunit ang maliit na bata sa kanyang harapan ay wala siyang magawa sa katigasan ng ulo nito. 

Kitang kita nila Nathan at Nicolas kung paano kunin si Ara ng mga tauhan ng kanilang daddy. Kaya naman ay labis silang nag-alala para sa kapatid. 

Nais na bumalik ni Nicolas upang tulungan tumakbo si Ara ngunit mabilis naman siyang pinigilan ni Nathan. “Kamukhang-kamukha natin si daddy. Kapag bumalik tayo roon ay hindi rin natin makukuha si Ara at mapapahamak pa natin si mommy.” 

“But what about Ara?” Tanong ni Nicolas.

“Unahin muna nating hanapin si mommy.” 

 Nanginginig ang kalamnan ni Nicolas. Nang nagring ang cellphone ay nakita nilang tumatawag si Cristina. Kinakabahan na rin ito dahil hindi niya makita ang tatlo. 

Napahawak sa noo si Nicolas. “Hala, tumatawag na si mommy!” 

Mabilis naman itong sinagot ni Nathan. “Nate and Nico. Saan kayo pumunta? Nasaan si Ara? Kasama niyo ba ang kapatid niyo?” 

Hindi makasagot si Nathan kaya kinuha ni Nicolas ang cellphone. “Mommy, naka’y bad papa po si Ara.” 

Nang marinig iyon ni Cristina ay para siyang nabingi at ilang segundo bago pa siya makapag-react. 

Para siyang binagsakan ng langit.

“What? Si Ara….how?” Sa sobrang pagkabalisa niya ay hindi niya mahagilap ang tamang salitang sasabihin. “Nakilala ba kayo ng daddy niyo?” Iyon lamang ang kanyang naisip. 

“No mommy.” Sagot ni Nathan. 

“Come here you two. Ako na ang bahala kay Ara.” Napabuntong hininga si Cristina at sinubkan niyang kumalma. 

“Yes mommy.” 

Nang matapos ang tawag sa kambal ay biglang may natanggap siya na tawag sa hindi kilalang numero. Doon ay hindi naging maganda ang kanyang pakiramdam. Nag-aalinlangan man ay sinagot niya ang tawag. 

“Are you Ara’s mom?” Tanong ng isang lalaki gamit ang malalim nitong boses. 

“You daughter is with me.” 

Doon pa lang ay nakilala na kaagad ni Cristina ang boses ni Nigel. Agad siyang ginapangan ng kaba. 

“May kailangan ka ba?”

“Pumunta ka sa Black Ave Hotel at doon mo kukunin si Ara.” 

Rinig na rinig ni Cristina ang mga hikbi ni Ara mula sa kabilang linya kaya mas lalo siyang kinabahan. “Naiintindihan kong mabuti. Pag-usapan natin ito ng maayos basta babayaran kita. Huwag mo lang saktan ang anak ko, please.” Napakunot noo si Nigel nang marinig ang pamilyar na boses ng babae. Pamilyar ang boses na iyon sa kanyang tenga. 

Nang inaalala ni Nigel ang pamilyar na boses ng babae ay nag-umpisa ring umiyak ng malakas si Ara. Pabago bago ang estilo ng pag-iyak nito, minsan ay malakas at biglang hihina at hihinto at kapag may naalala ay umiiyak na naman.