Ikatlong Kabanata

~Gunther~

"Maaari mo ba iyong ipaliwanag sa akin? Sa tingin ko ay hindi ko naiintindihan, Atty. Schneider."

Nag-aalmusal ako sa beranda ng aking villa, kasama ang pinaka-pinagkakatiwalaang abogado ng aking yumaong lola, si Atty. Spencer Schneider.

Dalawang buwan na ang lumipas mula nang pumanaw ang aking lola sa edad na walumpu’t isa. Isa itong madilim na panahon para sa aming pamilya, lalo na para sa akin.

Ilang linggo rin bago ako nakabawi. Isip, katawan, at kaluluwa. Isa sa mga pinakamasakit na panahong magbalik sa dati kong sarili matapos tumawid si Abuela sa kabilang buhay.

Sa kabila ng lahat, naging mapang-unawa sa akin si Atty. Schneider. Matagal na siyang sabik na basahin sa akin ang huling habilin at testamento ng aking lola.

"Tama ang narinig mo, Gunther." Ani Atty. Schneider sabay higop ng mainit na kape.

Hingal na hingal ako dahil kakagaling ko lang sa pag-eehersisyo. Inihilig ko ang aking ulo sa sandalan ng upuan. Basang-basa ako ng pawis, kahit pa malamig ang panahon.

"Hindi ko maaaring makuha ang pamana ko kung hindi ako kasal. Oo, narinig kita. Malinaw, Attorney."

Halatang may pang-uuyam sa tono ng boses ko, kahit hindi ko naman intensyon ang ganun. Agad akong umupo nang tuwid at pinigilan ang panginginig ng aking panga.

"Gayunpaman, ang hindi ko maintindihan ay kung bakit gusto ni Abuela na pakasalan ko ang isang babaeng hindi ko pa man lang nakikita. Sino ba siya? Saan nakilala ni lola ang babaeng iyon?”

Eksaktong sandaling iyon, ibinagsak ni Atty. Schneider ang isang folder ng mga dokumento sa mesa.

“Iyan ang file ng babae,” sabi ni Atty. Schneider habang binubuksan ang folder sa harapan ko. Agad kong napansin ang isang litrato.

“Ang pangalan niya ay Agathe Clementine Capucine. Dalawampung taong gulang. Nakatira sa Snowflake Village simula pagkabata.”

Kinuha ko ang file at sinuri ang litratong naka-attach doon.

“Pula ang kanyang buhok,” bulong ko, bahagyang namamangha. Aminado akong maganda siya.

Suot niya ang isang cute na kulay rosas na uniporme ng waitress. Sa litrato, nagsisilbi siya ng pagkain sa grupo ng matatandang babae sa loob ng isang mumurahing restaurant.

Malawak ang kanyang ngiti, kahit halatang pagod na pagod siya. Ngunit ang talaga ngang tumawag ng pansin ko ay ang kanyang mga mata.

Malungkot. Walang buhay. Puno ng dalamhati. Parang sa akin. “Ano’ng meron sa kanya at siya pa ang pinili ni lola na maging asawa ko?”

Ngumiti si Atty. Schneider nang may tagumpay. Napansin niyang agad akong naging interesado sa babae.

Kung hindi, ni hindi ko pag-aaksayahan ng oras o lakas ang pagtatanong o pag-iisip tungkol sa kanya.

“Nakakabighani siya, Boss. Hindi mo ba nakikita?” Biglang sumulpot sa likuran ko si Calixto, ang aking punong-bodyguard. May nakakalokong ngiti sa kaniyang mga labi.

“Hindi ako nakikipag-usap sa’yo, Calixto. Tumahimik ka. Go fuck yourself.”

“Masyado pang maaga para diyan, Gunther.”

Ipinilig ko ang aking ulo. Pwede niya akong sagutin ng ganito dahil halos magkasing-edad lang kami. Pero, alam kong malaki pa rin ang paggalang niya sa akin.

“Nakatulong si Miss Capucine sa iyong lola noong unang dumalaw siya sa Snowflake Village. Merong nagnakaw ng pitaka ni Mrs. Silvestri habang naglalakad sa palengke ng nayon. Sumisigaw ang lola mo para humingi ng tulong, pero wala namang nangahas na tulungan siya.”

Minasahe ko ang gilid ng aking ulo. Parang sakit na ng ulo ‘to. “Bakit aakyat siya roon sa simula pa lang, Attorney? Kailan nangyari ‘yun? Bakit ngayon ko lang ito nalaman?”

Tahimik na lang si Atty. Schneider at itinuloy ang kanyang pagkukuwento.

“Hindi inaasahan, bigla na lang hinabol ni Miss Capucine ang salarin, kahit hindi man niya alam kung sino ang ginang. Makalipas ang limang minuto, bumalik si Miss Capucine sa lola mo dala ang pitaka, may konting pasa sa tuhod at bukung-bukong. Pagkatapos, umalis siya. Hindi man lang humingi ng kapalit kay Mrs. Silvestri, kahit isang sentimo.”

Hindi na pinalawig pa ng abogado ni lola ang paliwanag. Kasi ngayon, naiintindihan ko na. Siguro pinili ng lola ang babaeng iyon dahil hindi siya katulad ng ibang babae na hinahanap lang ang yaman at mataas na katayuan namin sa lungsod na ito.

Tumingin ako sa unahan, sa damuhan na napapalibutan ng mga rosas, kung saan naglalaro ang aking silver-gray na Siberian husky kasama si Calixto sa sandaling ito. Pinagmasdan ko sila habang malalim na nag-iisip.

“Kahit na ganoon, paano mo naisip na papayag siyang pakasalan ako, Attorney?”

Hindi ko akalain na hindi pinag-isipan ni Lola ‘to.

“Sinigurado ni Madame na walang magagawa si Miss Capucine kundi ikasal sa’yo, Gunther. Tinanggihan ng iyong lola ang aplikasyon ni Miss Capucine para sa sponsorship ng ospital niyo sa operasyon ng kanyang ina. Sa tamang panahon, siya mismo ang lalapit sa iyo.”

Ngumisi ako, na parang demonyo. “Si Lola at ang tusong paraan niya ng pagpapahirap sa iba.”

Tumingin ako pababa sa litrato ng babae nang isang beses pa. “Agathe Clementine Capucine,” bulong ko sa sarili. Sa gulat ko, ang sarap pakinggan ng pangalan niya sa aking labi.

Kakaiba.

“Maari ko bang malaman? Paano kung hindi ako pumayag na magpakasal sa kanya? Ano ang mangyayari, Atty. Schneider?”

“Tiyak. Kalahati ng iyong mana ang mapupunta sa iyong mga magulang. Ang kalahati naman ay ilalaan sa mga kawanggawa at mga institusyong may pondo na nakapangalan sa Madame.”

Parang hindi pa sapat na nakakapanlumo iyon, nagsabi pa si Atty. Schneider ng isang mas nakagigimbal na balita.

“Kailangan mong pakasalan si Miss Capucine sa kundisyong ikaw ay umiibig sa kanya. At ganoon din siya sa iyo. Kung hindi, kahit magsama kayo sa proseso ng kasal, ito ay ituturing na walang bisa kung hindi kayo magkagusto sa isa’t isa.”

“Good grief!” Hindi ko matanggap iyon!

“Tandaan mo, Gunther. Dalawa hanggang tatlong buwan na lang ang nalalabi para asikasuhin ang lahat. Kung mabibigo ka, mawawalan ka ng lahat ng nararapat sa iyo.”

~~~

[Present Time]

“Aprubahan mo ang aplikasyon ng nanay ko para sa sponsorship program ng ospital ninyo.”

Now, that sounded like a threat. Gustung-gusto ko ang kanyang labis na tiwala sa sarili at pagtitiyagang kumbinsihin ako. 

Ikiniling ko ang aking ulo sa isang gilid, tinatanaw siya mula ulo hanggang paa. Hinahagod ko ang aking mga labi gamit ang aking hinlalaki.

“Bakit ko gagawin ‘yan, Miss whoever you are? Hindi kita kilala. Hindi ko rin kilala ang nanay mo.”

Maingat kong binigkas, binibigyang-diin ang bawat salita.

Ngumisi siya nang bahagya sa pagkahiya. Goddamn it. Agad na napadako ang tingin ko sa kanyang mga labi.

Ayokong ulitin ang parehong pagkakamali, pero nang una ko siyang makita, hindi na yung litratong nasa mga file na ibinigay sa akin ni Atty. Schneider, tila nabighani ako sa kanyang nakabibighaning kagandahan.

Paano nagagawa ng taong walong taon na mas bata sa akin na maakit ako ng ganito?

Ang mahaba at makintab niyang pulang buhok ay nagpapukaw ng matinding pagnanasa na hindi ko alam na meron pala ako. Ang kanyang mga mata ay nakabibighaning kulay ng bughaw, tila kulay ng langit sa pinaka-kalmadong panahon.

Ang kanyang maliit na tangkad at payat na pangangatawan ay parang bigla akong inaaatasang protektahan siya mula sa isang bagay na hindi ko man lang alam. May sense ba ‘yon?

Sa halip na mabahala, naglakad siya papunta sa mesa ko at iniabot ang kanyang kamay sa akin. “Ako si Agathe Clementine Capucine mula sa Snowflake Village, Mr. Silvestri.”

Alam ko, mahal. Alam ko. 

“Naniniwala akong nagkita na tayo. Doon sa restaurant, ilang oras na ang nakalipas. Nakakatulong ka sa ibang pasyente ng cancer mula sa ibang nayon. Bakit hindi mo rin tulungan ang nanay ko? Kailangan niya ang operasyong iyon ngayong gabi.”

Ako ay labis na nabighani sa kung paano ang kanyang mga ekspresyon ay maaaring magbago mula sa paghingi ng aking awa hanggang sa lubos na pagkamuhi sa akin. At, vice versa. 

Puno siya ng galit. Dapat ko sigurong ipakita sa kanya kung sino ang may buong kapangyarihan dito.

Tumayo ako at huminto sa harap niya. Pinapakitang matayog ako kaysa sa kanya. Nananakot sa kanya.

Lumapit ako ng kaunti sa kanyang mukha at bumulong malapit sa kanyang tenga. 

"Simple. Iyon ang mga dating empleyado ko na nagretiro at ngayon ay naninirahan sa mga nayon na malapit sa inyo. Ang kanilang mga benepisyo sa pagreretiro ay sumasaklaw sa pribilehiyong na mapabilang sa aking sponsorship program para sa mga cancer patients."

Itinuwid ko ang aking likod, nagnanais na panoorin ang natitirang pag-asa sa kanyang mga mata na bumagsak, nang buo. 

"Sa kabila ng katotohanang iyon, I think I can make an exception. Just for you, Miss Capucine."

Nilagpasan ko siya at nanatili sa likod niya. "Kung ganoon, handa ka bang gawin ang lahat para sa akin bilang kapalit?" 

Inamoy ko ang kanyang buhok at bumuga ng mainit na hangin malapit sa leeg niya. Kumalat ang goosebumps sa kanyang braso at balat. Ngumisi ako na parang demonyo. 

"Ano. ." Nauutal niyang sabi. "Anong gusto mong gawin ko?" 

Bumalik ako sa working table ko, umupo dito, at pinagkrus ang mga braso ko sa aking dibdib. Ibinalik ko ang tingin ko sa kanya, ngumisi.

“Maghubo't hubad ka. At, wala kang iiwanan sa iyong katawan." 

Ang sabihing siya ay lubos na nagulat ay isang maliit na pahayag. Mukhang nasaktan siya, bagay na hindi ko inaasahan. 

"Well. Ano pa ang hinihintay mo, Miss Capucine? Here I thought, na gagawin mo ang lahat para sa iyong ina?" 

Naikuyom niya ang kanyang mga kamay.

"One snap of my finger and your mother will have that surgery. Ang kailangan mo lang gawin ay hubarin ang damit mo." 

"Basura. Baliw ka." 

Napatulala at napakunot ang noo ko. "Ano?" 

Humakbang siya patungo sa akin at sa isang kisap-mata, isang malakas na sampal ang dumapo sa aking mukha.

What the fuck? 

Humagulhol siya nang husto kahit na ako ang natamaan sa pisngi. 

"That is for thinking that you can bully me just because you have the money, power and a handsome face!" 

At parang hindi pa siya kontento, dinampot niya ang baso ng tubig sa mesa ko at isinaboy sa buong mukha ko. 

Ngayon, ako ay higit sa galit. Nagngangalit ang aking mga ngipin sa sobrang galit. 

How dare she! 

"Chilling, 'di ba? Baka makatulong para linisin ang basurang pagkatao mo."

After that, nawala siya sa paningin ko. Marahil iniisip niya na maaari siyang umalis ng ganun na lang pagkatapos ng kanyang ginawa. 

Nanginginig kong tinawagan si Calixto sa phone ko. "Kunin mo siya ngayon din.”