บทที่ 3 เย็นชา

"มีเงินสดใช่ไหม" ใบหน้าคมคายหันมาถามร่างบางในชุดนักศึกษาที่นั่งอยู่ด้านข้างหลังจากที่รถยนต์คันหรูจอดสนิทหน้าอาคารเรียนของหญิงสาวแล้วพร้อมกับหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทไปด้วยแต่ลูกพีชกลับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วถามกลับอย่างทะเล้น

"ถ้าไม่มีจะให้เหรอคะ"

"พี่มีติดตัวเจ็ดพันนอกนั้นเป็นบัตรเครดิต เธอเอาไปก่อนเพราะในมหา'ลัยคงใช้เงินสด" พิชญ์เมินเฉยต่อท่าทีของคนด้านข้างพลางยื่นเงินสดไปตรงหน้าเธอในขณะที่ลูกพีชมองเงินจำนวนหนึ่งตรงหน้าอย่างครุ่นคิดพักหนึ่งแล้วจึงหยิบมันมาใส่กระเป๋าสะพายข้างใบหรูไว้ ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มกว้างแล้วกล่าวขอบคุณออกมาอย่างอารมณ์ดี

"งั้นพีชไม่ปฏิเสธนะ ขอบคุณนะคะพี่ชายสุดหล่อ"

"ไปเรียนได้แล้ว ตอนเย็นเดี๋ยวมารับ"

"แหม เล่นกับน้องหน่อยก็ไม่ได้ ตอนเย็นพี่พิชญ์ไม่ต้องมารับพีชหรอก พีชว่าจะไปเที่ยวห้างกับเพื่อนก่อน"

"กลับดึกไหม จะให้คนขับรถไปรับ"

"ไม่ดึกค่ะ พีชนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้"

"ตามใจ ถ้าขึ้นรถแล้วโทรหาพี่ด้วย"

"ได้ค่าา~" คนตัวเล็กยิ้มร่าตอบกลับไปก่อนจะเปิดประตูเดินลงจากรถ คิ้วบางขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นมัดหวายที่เดินมาทางเธอพอดีพร้อมกับท่าทางที่ราวกับกำลังมองหาใครอยู่ หญิงสาวเก็บโทรศัพท์ในมือใส่ในกระเป๋าแล้วรีบเดินเข้าไปหาลูกพีชที่ยืนอยู่ทว่าเท้าเล็กก็ต้องหยุดชะงักเมื่อประตูรถฝั่งคนขับถูกเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูงที่ดูดีคนหนึ่งกำลังเดินมาทางเธอ

"โทรศัพท์ตกในรถ" พิชญ์เดินไปหยุดตรงหน้าของน้องสาวตัวเองแล้วยื่นโทรศัพท์ในมือไปให้เธอ ดวงตาคมกริบปรายตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างลูกพีชด้วยสายตาเย็นชาจนมัดหวายเผลอกำกระโปรงแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้มายืนอยู่ต่อหน้านักธุรกิจหนุ่มที่มีชื่อเสียง ทุกคนต่างรับรู้ถึงความสามารถของพิชญ์เป็นอย่างดีว่าเขาทำให้บริษัทเล็กๆ ที่กำลังจะล้มละลายของพ่อตัวเองกลับมาเป็นที่ยอมรับในวงการธุรกิจได้อีกครั้งแม้ตอนนั้นชายหนุ่มจะเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น มีสื่อเป็นจำนวนมากที่ลงข่าวเกี่ยวกับการลงทุนในต่างประเทศของชายหนุ่ม ซึ่งเธอเองที่เป็นเพื่อนสนิทของลูกพีชได้เกือบหนึ่งปีก็เพิ่งจะเคยเจอตัวจริงของพิชญ์เป็นครั้งแรก ดวงตาคมนิ่งที่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างทำเอาคนโดนมองเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องจนมัดหวานต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อนแม้เธอจะแอบดีใจที่ได้เจอตัวจริงของคนมีชื่อเสียงขนาดนี้ก็ตาม

"วันหลังเช็คให้ดีก่อน ถ้าเป็นของสำคัญกว่านี้จะทำยังไง" พิชญ์ละสายตาจากหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่แล้วปรับสีหน้าให้เป็นนิ่งเรียบตามเดิมก่อนจะหันมาเอ่ยบอกกับน้องสาวของตัวเองอีกครั้ง

"แค่นิดเดียวเองง ไม่เห็นต้องทำเสียงดุแบบนั้นเลย"

"พี่แค่เตือนไว้"

"รู้แล้วค่าว่าหวังดี ขอบคุณนะคะ"

"อืม ตั้งใจเรียน พี่ไปทำงานก่อน" ริมฝีปากหนาตอบกลับคนตัวเล็กไปอย่างไม่เรื่องมากแล้วหมุนตัวเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ลืมที่จะเหลือบมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ไปด้วยหางตาเพียงนิดในตอนท้าย เมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวออกไปแล้วลูกพีชจึงหันกลับมาหาเพื่อนสนิทอีกครั้ง

"แล้วหวายมาทำอะไรตรงนี้เหรอ?"

"ฉันเห็นเธอยังไม่มาเลยเป็นห่วง ตอนแรกก็กำลังจะโทรหาพอดี"

"ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อนว่าวันนี้พี่พิชญ์มาส่งเลยไม่ได้มาเวลาเดิม"

"ไม่เป็นไร ว่าแต่พี่ชายของเธอ..."

"พีช" เสียงเข้มดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่มัดหวายจะได้ถามอะไรออกไปพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูงในชุดนักศึกษาที่เดินตรงมายังหญิงสาวทั้งสองคน ลูกพีชเผลอแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเดินมาเป็นแฟนหนุ่มของตัวเอง เท้าเล็กรีบเลี่ยงเดินออกมาจากตรงนั้นแต่ก็ช้ากว่าอีกคนที่มาคว้าแขนของเธอเอาไว้ก่อน

"คุยกันหน่อยได้ไหม"

"เรามีอะไรต้องคุยกันอีกเหรอ?"