Kabanata 6: Mia's New Life

Matapos kumain ni Mia, agad siyang tumungo pabalik sa kanyang silid upang magpalit ng damit. Maingat niyang isinuot ang isang simpleng bestida bago mabilis na lumabas ng kwarto. Habang naglalakad siya sa pasilyo, ramdam niya ang malamig na simoy ng hangin na nagmumula sa bahagyang nakabukas na bintana. Tahimik ang buong bahay, tila may isang uri ng bigat na bumabalot sa paligid.

Pagdating niya sa kusina, saglit siyang huminto at luminga-linga, ngunit wala siyang nadatnan doon. Napakunot ang kanyang noo bago siya nagdesisyong lumabas patungo sa balkonahe. Doon, agad niyang napansin ang isang pamilyar na pigura—ang kanyang fiancé. Nakatayo ito sa tabi ng maid habang inaayos ng butler ang suot nitong coat.

“Sir, ayos lang ho kayo?” tanong ng butler habang maingat na isinusuot ang amerikana sa kanyang fiancé.

“I’m fine. You have nothing to worry about,” malamig na sagot ng lalaki. Bahagyang lumingon ito sa kanya, at sa sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata, pakiramdam ni Mia ay nanigas siya sa kinatatayuan niya.

Napalunok siya ng sariling laway bago naglakas-loob na magsalita. “Good morning—”

Ngunit bago pa niya matapos ang pagbati ay agad siyang pinutol ng kanyang fiancé.

“Bumati ka na kanina. Nakakarindi nang pakinggan,” malamig nitong sambit, dahilan upang mapayuko si Mia.

Pinilit niyang pigilan ang kaba sa kanyang dibdib at mahina niyang sinabi, “Pasensya na po…” Kasabay nito, mahigpit niyang hinawakan ang laylayan ng kanyang palda, tila isang paraan upang pigilan ang panginginig ng kanyang mga kamay.

Muling lumalim ang boses ng kanyang fiancé nang muli itong magsalita. “Wala ka na bang ibang alam na sabihin? You’re always saying sorry—it really pisses me off! Bakit ka ba ng sorry nang sorry?”

Sa biglaang tanong nito, hindi agad nakasagot si Mia. Ramdam niya ang panunuyo ng kanyang lalamunan at ang pamumuo ng luha sa kanyang mga mata. Bahagyang nanikip ang kanyang dibdib, at pakiramdam niya ay may kung anong bumara sa kanyang lalamunan.

“Ah… sorry po,” mahina niyang tugon, halos pabulong, dahil hindi niya alam kung ano pa ang dapat niyang sabihin.

Napailing ang lalaki bago muling nagsalita. “Yuyuko ka na lang ba? Raise your head,” mariing utos nito.

Mabagal niyang iniangat ang kanyang mukha, ngunit bago pa niya lubos na mailapat ang kanyang paningin sa lalaki, narinig niya ang mahinang bulong ng yaya na lumapit sa kanya.

“Ma’am, huwag kang yuyuko,” paalala nito, at muli siyang tumingin sa kanyang fiancé.

Sa sandaling iyon, hindi niya mapigilang mapaangat ang kanyang paningin at titigan ang lalaki sa kanyang harapan. Noon lang niya napagtanto kung gaano ito kagwapo—tila perpektong hinulma ng tadhana ang bawat linya at hugis ng mukha nito. Ang matangos nitong ilong, ang malalim na mata na tila laging may binabasa sa kanyang kaluluwa, at ang malamlam ngunit matikas nitong ekspresyon ay sapat na upang iwan siyang nakatulala.

Napansin ng lalaki ang kanyang pagtitig, kaya bahagya itong napakunot-noo bago nagwika, “I haven’t introduced myself to you.”

Saglit itong huminto, tila sinusukat ang kanyang magiging reaksyon. Ngunit si Mia ay nanatiling tahimik, hindi agad naunawaan ang nais nitong ipahiwatig.

“I’m Nikolai Aziel Montgomery. You can call me Nikolai,” anito, at marahang tumango si Mia bilang pagsang-ayon.

Ngunit sa kanyang gulat, nakita niyang bahagyang napailing ang kanyang fiancé, tila hindi nasiyahan sa kanyang naging tugon.

“Banggitin mo nga kung nakinig ka ba sa akin,” malamig na hiling nito.

Mabilis niyang nireplay sa kanyang isipan kung paano binigkas ng lalaki ang sariling pangalan nito. Napalunok siya bago sinubukang ulitin iyon.

“Ni… Ko… La… I…”

Ramdam niya ang kaba sa kanyang dibdib, at dahil sa hiya sa sarili niyang pagbigkas, muli siyang napayuko. Sa kanyang isipan, biglang sumagi ang alaala ng panunuyang natanggap niya noon mula sa kanyang kapatid—ang panunuya sa kanyang kahinaan pagdating sa pagsasalita ng mga banyagang pangalan.

Laking gulat na lamang niya nang marinig ang mahinang buntong-hininga ng lalaki, kasabay ng malambing ngunit matigas nitong boses.

“Just call me Niko, para hindi ka na mahirapan,” anito.

Napatitig si Mia sa kanyang fiancé, hindi makapaniwala sa narinig. Inaasahan niyang pupunahin siya nito, pagtatawanan marahil, o kukutsain gaya ng madalas gawin ng kanyang kapatid. Ngunit hindi. Imbes na ipahiya siya, pinadali pa nito ang paraan ng kanyang pagtawag sa kanya.

Sa sandaling iyon, hindi niya alam kung ano ang dapat niyang maramdaman—kung siya ba’y matutuwa o mas lalong mailang sa presensya ng kanyang mapapangasawa.

Bubuksan pa sana niya ang kanyang bibig upang magsalita, ngunit bigla na lamang itong tumingin sa butler na nasa tabi nito.

“Let’s go. May meeting pa ako,” seryosong wika nito, saka siya muling tiningnan.

Muling bumigat ang pakiramdam ni Mia nang marinig ang sunod na sinabi ng kanyang fiancé.

“Take care of her. You know,” anito, at saglit na nagtagal ang tingin nito sa kasambahay.

Napatingin naman si Mia sa butler na tila may nais siyang itanong, ngunit wala siyang lakas ng loob upang magsalita. May kung anong misteryo sa mga salitang iyon, na tila may mas malalim na kahulugan kaysa sa simpleng pagpapaalala.

“Okay po, Sir,” sagot naman ng kasambahay, marahang tumango bilang pagsang-ayon.

Hindi na muling nagsalita si Nikolai. Sa halip, tumalikod ito at nagsimulang maglakad palayo.

Mia, na patuloy na nakayuko, ay mahina ngunit taos-pusong bumulong, “Ingat ho kayo…”

Hindi niya alam kung narinig iyon ng lalaki, ngunit sa kabila ng lahat, iyon lang ang tanging salitang nagawa niyang sabihin. Pakiramdam niya ay may kung anong bumara sa kanyang lalamunan—isang halo ng kaba, hiya, at kung anong emosyon na hindi niya maipaliwanag.

Nang tuluyan nang makaalis ang kanyang fiancé, unti-unti niyang iniangat ang kanyang tingin at saka napatingin kay Mona, ang nag-iisang kasambahay sa pamamahay na ito. Hindi niya alam kung paano sisimulan ang isang maayos na usapan, ngunit nais niyang makilala kahit papaano ang iilang taong nasa paligid niya.

Napansin niyang nasa early fifties na ang babae, halata ito sa puti-puting hibla ng buhok nito. Bagaman may bakas ng pagtanda sa mukha nito, may kakaibang sigla pa rin ang kanyang mga mata—tila ba puno ng karanasan at kaalaman sa buhay.

“Ano po, uh, matagal na ho ba kayong nagtatrabaho dito?” tanong ni Mia, may bahagyang pag-aalinlangan sa kanyang tinig.

Napangiti si Mona bago sumagot. “Naah, oo, hija. Matagal-tagal na rin. Medyo pihikan din sa tao si Sir, kaya ako lang ang nandito,” paliwanag nito habang nagsimulang maglakad papunta sa isang lugar.

Sinabayan naman siya ni Mia at lihim na tinignan ang paligid. Noon lang niya napansin na tila may patagong kagandahan ang lugar na ito—hindi lang puro malamig at matigas na pader, kundi may mga bahagi ring may buhay at kulay. Sa kanilang nilalakaran, napansin niyang unti-unting lumalawak ang espasyo, hanggang sa makarating sila sa isang lugar na napapalibutan ng luntiang halaman.

“Mini garden pala ito…” napabulong na sambit ni Mia, napahanga sa simpleng ngunit maayos na taniman.

Napansin ni Mona ang kanyang pagkagiliw at napangiti ito. “Medyo pihikan si Sir sa pagkain, kaya may mini garden dito. May nag-aalaga naman nito pero hindi stay-in. Ako rin, hindi dito natutulog. Sa kabilang bahay ako, mga limampung metro ang layo.” Tinuro naman nito ang isang maliit na bahay na may pulang bubong, na bahagyang natatabunan ng mga puno.

Habang iniikot ni Mia ang kanyang paningin, may nakita siyang isang basket na nakapatong sa isang lumang bangko. Kinuha niya ito at marahang hinawakan, wari’y sinusuri kung para saan ito ginagamit.

“Tamang-tama, uuwi si Sir mamayang hapon. Magha-harvest tayo ng gulay para may mailuto sa dinner,” wika ni Mona, dahilan upang mapatingin si Mia sa kanya.

Tumango naman siya bilang pagsang-ayon, at agad nilang sinimulan ang pamimitas ng gulay. Habang si Mona ang nagtatanggal ng mga dahon at bunga, si Mia naman ang maingat na naglalagay ng mga ito sa basket. Hindi niya namalayan na unti-unting lumalambot ang kanyang pakiramdam—tila ba nagiging magaan ang kanyang loob habang abala sila sa ginagawa.

Habang nagpipitas, hindi niya maiwasang mapangiti. Matagal na rin mula noong huli siyang nakaramdam ng ganitong kasimple ngunit taos-pusong kasiyahan.

“Tara, punta tayo sa manukan. Kukuha tayo ng itlog para makapagluto ng pang-meryenda,” aya ni Mona, sabay lakad patungo sa kabilang bahagi ng bakuran.

Sa pagkakataong iyon, hindi na nag-alinlangan si Mia na sumunod. Sa unang pagkakataon simula nang dumating siya sa bahay na ito, pakiramdam niya ay may isang bahagi ng lugar na kayang siyang tanggapin—isang maliit na sulok kung saan siya maaaring huminga at maramdaman na hindi siya nag-iisa.