Chapter 3: Playing the Perfect Couple

"Minsan, mas mahirap ang pagpapanggap kaysa sa tunay na nararamdaman. Dahil ang puso, hindi kailanman marunong magsinungaling."

---

ISLA

Hindi ko akalain na ganito kahirap ang pagpapanggap.

Isang araw matapos ang kasal, agad akong dinala ni Liam sa isa sa mga pinakamalalaking event sa business industry—ang annual gala ng Callisto Group.

At bilang kanyang asawa, dapat kaming magkunwaring perpektong mag-asawa sa harap ng daan-daang bisita.

“Relax,” malamig na bulong ni Liam habang inakbayan ako nang mahigpit, para bang sinusuyo ako sa harap ng mga naroroon. “Ngumiti ka naman.”

Muntik na akong matawa sa kanya. Kung alam lang ng mga tao kung gaano siya ka-cold sa totoong buhay, malamang magulat sila sa palabas na ginagawa namin ngayon.

“Ang hirap ngumiti kung hindi ka naman talaga masaya,” sagot ko pabulong.

Bahagya siyang lumapit sa tenga ko, dahilan para mas lalong dumami ang matang nakatingin sa amin. “Then pretend. Isn’t that what you signed up for?”

Napanganga ako sa sagot niya. Gusto ko siyang batukan pero hindi ko magawa. Instead, pinakawalan ko ang isang pilit na ngiti at saka bumulong, “Fine. Pero hindi ibig sabihin na nag-eenjoy ako.”

Nakasuot ako ng isang eleganteng champagne-colored gown, at kahit hindi ako sanay sa mga ganitong engrandeng event, wala akong choice kundi magmukhang parte ng mundo ni Liam.

Habang naglalakad kami sa ballroom, maraming lumapit sa amin para bumati.

“Congratulations, Mr. and Mrs. Callisto,” bati ng isang matandang negosyante. “Napakaganda ng inyong kasal. Bagay na bagay kayong dalawa.”

Narinig ko ang pigil na tawa ni Liam, kaya lihim ko siyang siniko sa tagiliran. Hindi siya nagpahalata, pero sigurado akong nag-eenjoy siya sa sitwasyong ito.

“Thank you,” sagot niya bago hinawakan ang kamay ko. “She’s the best thing that happened to me.”

Nagpanting ang tenga ko sa sinabing ‘yon. Napakasinungaling talaga nitong lalaking ‘to!

Pero hindi ako nagpatalo. Ngumiti ako nang matamis at hinigpitan ang hawak sa kamay niya. “At siya rin ang pinakamaswerteng lalaking nakilala ko.”

Nakita kong kumislot ang sulok ng labi niya, para bang hindi niya inasahang sasabayan ko siya sa kanyang drama.

Well, Liam Callisto, game on.

---

LIAM

Hindi ko inakala na ganito kagaling si Isla sa pagpapanggap.

Sa buong event, hindi siya nagpahuli sa mga matatalas kong linya. Kapag may nagtanong kung paano kami nagkakilala, magkasabay kaming sumagot na parang rehearsed na rehearsed. Kapag may nagsabi kung gaano kami kaswerte sa isa’t isa, ngingiti siya at ipapatong ang kamay niya sa dibdib ko na para bang totoong mahal niya ako.

At hindi ko alam kung bakit pero parang biglang gumaan ang pakiramdam ko.

“Enjoying the night?” tanong ni Gabe, ang matalik kong kaibigan, habang lumapit siya sa amin.

“I guess,” sagot ko, pero hindi ko maiwasang mapansin kung paano niya tinititigan si Isla.

Matagal na kaming magkaibigan ni Gabe, pero ngayon ko lang siya nakitang ganoon—may kung anong emosyon sa mga mata niya habang nakatingin sa asawa ko.

Wait. Asawa ko?

Ipinilig ko ang ulo ko. This is just a contract marriage, wala dapat akong pake kung paano siya tingnan ni Gabe. Pero bakit may kung anong sumiklab sa loob ko?

Nag-usap sandali si Isla at Gabe, at kita kong mas relaxed siya dito kaysa sa akin. Napakunot-noo ako.

“Matagal na kayong magkakilala?” tanong ko, pilit na pinapanatili ang malamig kong tono.

Isla turned to me, raising a brow. “Yes. Childhood friend ko si Gabe. Bakit, may problema?”

Napangiti si Gabe. “Relax, Liam. I’m just checking if your wife is happy.”

“Happier than ever,” matigas kong sagot bago marahang hinila si Isla palapit sa akin. “Now if you’ll excuse us.”

Habang lumalayo kami kay Gabe, hindi ko alam kung bakit may kung anong bugso ng damdamin sa loob ko. Pero isang bagay ang sigurado—hindi ko gusto ang paraan ng pagtingin ni Gabe kay Isla.

At mas lalong hindi ko gusto ang ideyang parang mas okay si Isla kapag kasama siya.

---

ISLA

Pagdating namin sa bahay, halos hindi ako makahinga sa bigat ng gabing iyon.

Agad kong hinubad ang heels ko at naupo sa sofa. “That was exhausting.”

Hindi sumagot si Liam. Tahimik siyang nagtanggal ng coat at lumapit sa bar para magbuhos ng alak.

Napatingin ako sa kanya. “Lasingin mo na lang ang sarili mo kung gusto mo.”

“Hindi ako iinom,” malamig niyang sagot. “Mas gusto kong may malinaw na isip.”

Napailing ako. Misteryoso talaga ang lalaking ‘to.

Tahimik lang kami. Pero hindi ko matiis kaya bumasag ako ng katahimikan.

“So… bakit parang iritable ka kanina nang kausap ko si Gabe?” tanong ko, pilit siyang inaasar.

Bahagyang tumigil siya sa pag-inom. “Hindi ako iritable.”

Ngumiti ako. Bullshit.

“Really? Kasi parang hindi mo nagustuhan na mas close ako sa kanya kaysa sa’yo,” tukso ko pa.

Lumingon siya sa akin, at sa unang pagkakataon, may bahagyang pagbabago sa kanyang ekspresyon. “I just don’t like competition.”

Nalaglag ang panga ko. Competition? Anong pinagsasabi niya?

Ngumiti siya—isang mapanuksong ngiti. Lumapit siya sa akin, unti-unting binabawasan ang distansya namin.

“Kung magpapanggap tayong mag-asawa, Isla, gawin nating maayos,” bulong niya. “At kung gusto mong asarin ako gamit si Gabe, think twice.”

Mabilis ang tibok ng puso ko. Damn it.

Hindi pwedeng ganito. Hindi pwedeng mahulog ako sa larong ito.

Pero paano kung nagsisimula nang maging totoo ang mga bagay na dapat ay kunwari lang?