Chapter 2: Ang Reluctant Bride

"Minsan, ang pinakamahirap tanggapin ay hindi ang desisyon mismo—kundi ang realidad na wala kang ibang pagpipilian."

---

ISLA

Hindi ko alam kung tama ang ginawa ko.

Nasa harapan ko ang marriage contract, pirmado ko at ni Liam Callisto. Sa isang iglap, para akong lumagda sa isang sentensiyang hindi ko alam kung magdadala sa akin sa langit o impyerno.

“Isla, sigurado ka ba dito?” nag-aalalang tanong ni Bianca habang sinusundan ako palabas ng opisina.

Hindi ko siya agad sinagot. Kahit ako, hindi ko sigurado. Pero sa bawat pagtunog ng cellphone ko—mga tawag mula sa bangko, mga bayarin sa ospital ni Lucas—paulit-ulit kong ipinapaalala sa sarili ko ang dahilan kung bakit ko ito ginawa.

“Yes, Bianca.” Huminga ako nang malalim. “This is the only way.”

Bago pa siya makasagot, isang itim na Rolls-Royce ang huminto sa harapan namin. Bumukas ang pinto at bumungad si Liam—matikas, seryoso, at tila walang bahid ng pagsisisi sa kanyang desisyon.

“Let’s go,” maikling sabi niya.

Napatingin ako kay Bianca bago ako sumakay sa sasakyan. Nang mapasara ang pinto, para akong na-trap sa isang mundong hindi ko ginusto.

---

ISLA

Ang buong araw ay isang bangungot ng wedding preparations.

Ilang oras lang matapos kong pirmahan ang kasunduan, isang buong team ng stylists at planners ang dumating sa apartment ko.

“Miss Montemayor, ito po ang options for your wedding gown,” sabi ng isang babaeng designer, itinataas ang isang rack ng mamahaling gowns.

“Pwede ba akong huminga?” iritable kong sagot.

“I don’t think we have time for that.” Napalingon ako kay Liam na nasa gilid lang, tahimik akong pinagmamasdan. Suot niya pa rin ang pormal niyang suit, mukhang business as usual lang para sa kanya ang nangyayari.

“Alam mo, Callisto,” sinuklay ko ang buhok ko gamit ang mga daliri, pilit na nilalabanan ang frustration. “Ikaw ang may kailangan ng asawa. Hindi ba dapat ikaw ang stress dito?”

“Correction, pareho tayong may kailangan.” Lumapit siya, itinago ang kamay sa bulsa ng pantalon. “At kung magpapakasal ka sa akin, dapat mo nang simulan ang pagsasanay na maging isang Callisto.”

Napanganga ako sa sagot niya. “Ano, training to be a billionaire’s wife?”

Ngumiti siya, pero halatang peke. “Something like that.”

Bago pa ako makasagot, isang stylist ang lumapit sa akin. “Miss Isla, let’s start with your makeup?”

Napabuntong-hininga ako. Ito na nga ba ang pinasok ko.

---

LIAM

Habang pinagmamasdan ko si Isla habang sinusukat ang wedding gown, napaisip ako kung tama ba ang desisyong ito.

Nang una kong makita si Isla Montemayor, alam kong hindi siya madaling babaliin. At iyon ang gusto ko. Isang babaeng hindi magiging problema, isang taong hindi magiging hadlang sa layunin ko—ang mapanatili ang Callisto Group sa kamay ko.

Pero ngayong kaharap ko siya, hindi ko maitangging may kung anong bumabagabag sa akin.

She was different.

Kahit nakasuot ng simpleng white gown, may kakaiba siyang presensya. Hindi siya tulad ng mga babaeng kilala ko—hindi siya sumusunod sa dikta ng iba. Kaya naman isang malaking misteryo kung bakit siya pumayag sa kasunduang ito.

“What are you staring at?” Napakunot-noo si Isla nang mapansing tinitingnan ko siya.

“Nothing.” Tinapunan ko siya ng sarkastikong ngiti. “You just don’t look like a bride.”

Pumikit siya nang mariin, halatang pinipigilan ang inis. “That’s because I’m not.”

Muntik na akong matawa. Nakakatuwa pala siyang asarin.

---

ISLA

Dumating ang araw ng kasal na parang isang kidlat—mabilis at nakakabigla.

Sa harap ng altar, kaharap ko si Liam habang binibigkas ng pari ang seremonya. Lahat ng ito ay isang palabas lang, pero bakit biglang bumibigat ang loob ko?

“…Sa hirap at ginhawa, hanggang sa kamatayan?”

Nagkatinginan kami ni Liam. Sa ilalim ng kanyang malamig na titig, hindi ko mabasa kung may bahid ng pag-aalinlangan.

Ilang segundo ng katahimikan bago siya sumagot. “I do.”

Huminga ako nang malalim. Hindi ito ang kasal na pinangarap ko, pero ito ang kasal na kailangan ko.

“I do,” mahina kong sagot.

Nagpalakpakan ang mga bisita. Just like that, I became Mrs. Callisto.

Habang suot ang pekeng ngiti sa harap ng lahat, isang bagay lang ang malinaw sa akin—ito ang simula ng isang buhay na hindi ko inakala.

Isang kasal na walang pag-ibig. O baka naman hindi?