Chapter 6: Lihim na Unti-unting Nabubunyag

"Ang puso ay may paraan para ipaalam ang totoo, kahit gaano pa natin ito pilit na itago."

---

ISLA

Mag-iisang linggo nang halos hindi nagpapakita si Liam sa bahay.

Oo, alam kong may emergency sa kumpanya nila, pero hindi ko maiwasang mag-isip. Ano ba talagang nangyayari?

“Mrs. Callisto?” tawag sa akin ni Charles isang umaga habang nagkakape ako sa veranda.

Napatigil ako. Mrs. Callisto. Hindi pa rin ako sanay sa tawag na ‘yon.

“May gusto po akong ipaalam,” patuloy ni Charles. “Si Sir Liam po, hindi pa rin umuuwi.”

Tumikhim ako. “Alam ko.”

“Pero may isang bagay pa po…”

Napatigil siya, halatang nagdadalawang-isip.

Napakunot ang noo ko. “Ano ‘yon?”

“May mga report po na nakita siyang kasama si Miss Alyssa nitong mga nakaraang araw.”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Alyssa?

“Ano?” tanong ko, pilit na pinapanatili ang kalmadong boses ko.

Tumango si Charles. “Napansin din po ng ibang empleyado na madalas po silang magkasama.”

Hindi ko alam kung bakit pero may sumikip sa dibdib ko.

Dapat hindi ako apektado, ‘di ba? Kasunduan lang ‘to.

Pero bakit parang ang bigat sa pakiramdam?

---

LIAM

Pagkatapos ng mahaba-habang meeting, lumabas ako ng opisina para saglit na makapagpahinga.

Mula sa malayo, nakita ko si Alyssa na naghihintay sa may parking lot.

Lumapit ako sa kanya. “Ano na naman?”

Ngumiti siya. “Wow, ganyan mo na lang ako kausapin ngayon?”

Napabuntong-hininga ako. “Alyssa, busy ako.”

Nag-cross siya ng braso. “Liam, gusto lang kitang kamustahin. Ano na bang nangyayari sa inyo ng asawa mo?”

Napakunot-noo ako. “Bakit mo tinatanong?”

“Hm,” napangiti siya, pero halatang may laman ang tingin. “I just find it interesting. You’re spending more time in the office than with her.”

Tumaas ang kilay ko. “Bakit parang interesado ka sa relasyon namin?”

Napangiti siya. “Let’s just say… I don’t believe it’s real.”

Bahagya akong napatigil. Ano bang alam niya?

Pero bago ko pa masagot, biglang may dumaan na sasakyan at nakita ko ang isang pamilyar na mukha.

Si Isla.

At hindi ko alam kung bakit pero may lungkot sa mata niya bago siya tumingin sa malayo.

Parang gusto kong habulin siya.

Pero hindi ko alam kung dapat ko bang gawin.

---

ISLA

Pagkauwi ko sa bahay, hindi ko na napigilan ang sarili ko.

Gusto ko ng sagot.

Kaya nang dumating si Liam bandang hatinggabi, agad ko siyang hinarap sa sala.

“Saan ka galing?”

Bahagya siyang nagulat sa biglaan kong tanong, pero agad niyang naibalik ang kanyang usual na malamig na ekspresyon. “Trabaho.”

Tumawa ako nang mapait. “Trabaho? O kay Alyssa?”

Naningkit ang mga mata niya. “Ano?”

“Alyssa, Liam. Huwag mong sabihin sa aking hindi mo siya nakasama kanina.”

Nagkatitigan kami. Sa unang pagkakataon, hindi niya alam ang isasagot.

At doon ko na-confirm.

Tama ang kutob ko.

“Bakit?” mahina kong tanong. “Anong ginagawa mo sa kanya?”

Napabuntong-hininga siya, saka lumapit sa akin. “Isla, it’s not what you think—”

“Talaga?” Mas lumakas ang boses ko. “Dahil sa pagkakaalam ko, may asawa ka! Pero bakit parang ikaw ang hindi makaintindi ng kasunduan natin?”

Napatingin siya sa akin. “Ikaw ba talaga ang may karapatang magsabi niyan?”

Napaatras ako. “Anong ibig mong sabihin?”

Mariin niyang tinitigan ang mga mata ko. “Ikaw rin naman, ‘di ba? Lagi kang kasama ni Gabe.”

Napalunok ako. “Si Gabe ay isang kaibigan—”

“Alyssa is just an old friend too,” putol niya.

At doon ako napatigil.

Hindi ko alam kung bakit, pero mas lalo akong nainis.

“O sige,” matigas kong sabi. “Kung ‘yun ang tingin mo, gawin na lang nating mas madali.”

Naningkit ang mga mata niya. “Anong ibig mong sabihin?”

Huminga ako nang malalim, bago ko binigkas ang mga salitang hindi ko akalaing masasabi ko.

“Divorce, Liam. Maghiwalay na tayo.”

Tahimik.

Hindi siya kumibo, hindi rin ako gumalaw.

Pero ang pinakamalaking gulat ko ay ang sumunod niyang ginawa.

Bigla niyang hinawakan ang braso ko at hinapit ako palapit sa kanya.

Napatingin ako sa kanya—seryoso ang mukha niya, pero may kung anong emosyon sa mga mata niya na hindi ko mabasa.

“Hindi pwede,” madiin niyang sabi.

Nanlaki ang mga mata ko. “Anong—”

“I won’t let you go, Isla.”

Tumigil ang mundo ko.

At sa sandaling iyon, naisip ko… ano ba talaga ang nararamdaman ko sa lalaking ito?

---

LIAM

Minsan, may mga bagay kang hindi mo aakalain na mahalaga sa’yo.

Pero sa sandaling may banta na mawawala ito… doon mo lang mare-realize kung gaano mo na ito gusto panatilihin.

At doon ako natakot.

Noong sinabi ni Isla na gusto niya ng divorce, doon ako kinabahan.

Dahil hindi ko alam kung kaya ko siyang mawala.

“Bakit?” tanong niya, ang boses niya mahina pero matalim.

Hinawakan ko ang magkabilang balikat niya at dahan-dahang sinagot ang tanong niya.

“Dahil hindi ko pa tapos alamin ang sagot.”

Napakunot ang noo niya. “Sagot saan?”

Huminga ako nang malalim.

“At kung bakit parang hindi na kita kayang pakawalan.”

Tahimik siya.

At para sa unang pagkakataon, nakita kong nagbago ang ekspresyon niya.

Sa isang iglap, parang hindi na ito tungkol sa kasunduan.

Parang hindi na ito tungkol sa pagpapanggap.

Parang… totoo na ang lahat.