Chapter 5: Ang Simula ng Tunay na Laban

"Kapag nagsimula nang humalo ang totoo sa kasinungalingan, doon nagsisimula ang tunay na laban."

---

ISLA

Pagkatapos ng engkwentro namin kay Alyssa, hindi ko alam kung bakit pero parang may bumabagabag sa akin.

Liam never denied having feelings for her. At bakit ba apektado ako?

Tiningnan ko siya mula sa kabilang dulo ng hapag-kainan habang tahimik kaming nag-aalmusal. Mukha siyang kalmado, parang walang nangyari kagabi.

Pero ako? Hindi ko alam kung bakit pero may kung anong bumabara sa lalamunan ko.

Nagpanggap ako na abala sa pagkain, pero hindi ko napigilan ang sarili kong magsalita.

“So… kailan mo balak sabihin kung mahal mo pa siya?”

Tumigil siya sa pagkain at itinaas ang isang kilay. “Excuse me?”

Umirap ako. “Alam mo na. Yung ex mo.”

Bahagyang sumandal siya sa upuan at pinasadahan ako ng tingin. “Why do you care?”

Nagkibit-balikat ako. “Para malaman ko lang kung kailan ka magde-demand ng divorce.”

Naningkit ang mga mata niya. “Wala akong balak makipagbalikan kay Alyssa.”

“Talaga?” Taas-kilay kong tanong.

“Talaga.”

Tahimik akong tumitig sa kanya. Wala siyang bahid ng alinlangan, pero hindi ko alam kung dapat ba akong maniwala.

Hindi ko rin maintindihan kung bakit parang gumaan ang loob ko sa sagot niya.

Hindi ko dapat iniisip ‘to.

Nagpatuloy kami sa pagkain na parang walang nangyari. Pero sa loob-loob ko, unti-unti kong nare-realize…

Hindi lang ito basta kasunduan.

---

LIAM

Mula nang dumating si Alyssa, napansin kong mas lumayo si Isla sa akin.

Hindi ko alam kung nagkataon lang o sinasadya niya, pero lagi siyang umiiwas. Hindi na siya madalas tumambay sa bahay, at kapag dumating ako mula sa trabaho, wala siya.

At hindi ko maintindihan kung bakit ako naiinis.

Hindi naman dapat ako naaapektuhan, ‘di ba?

Kaya nang isang gabi, hindi ko napigilan ang sarili kong puntahan siya sa café niya.

Pagpasok ko, nakita ko siyang nakangiti habang kausap si Gabe.

"Gabe."

Biglang uminit ang ulo ko.

Alam kong matagal na silang magkaibigan, pero bakit parang masyado silang close?

Dahan-dahan akong lumapit sa kanila. “Mukhang masaya kayo.”

Nagulat si Isla nang makita ako. “Liam? Anong ginagawa mo rito?”

Hindi ko siya sinagot. Sa halip, hinarap ko si Gabe at pilit kong pinanatili ang pormal na ekspresyon ko.

“Long time no see, Gabe,” malamig kong sabi.

Ngumiti siya. “Liam. Hindi ko inaasahan na makikita kita rito.”

Tumingin ako kay Isla, saka muling binalingan si Gabe. “Mukhang madalas kang nandito.”

Napangiti si Gabe. “Syempre. Hindi naman kasi ako busy tulad mo.”

Napalunok ako sa tono niya. Was that a challenge?

Pero bago pa ako makasagot, biglang nagsalita si Isla. “Liam, anong sadya mo?”

Humarap ako sa kanya at tiningnan siya sa mata. “Sunduin ka.”

Nagkatinginan kami. Alam kong hindi niya inaasahan ‘yon. Pero wala akong pakialam.

Kinuha ko ang kamay niya at marahan siyang hinila palapit sa akin. “Let’s go home, Isla.”

Hindi siya agad sumagot. Napatingin siya kay Gabe, na halatang nagpipigil ng reaksyon.

At sa isang iglap, nagpaalam siya rito at sumama sa akin.

Pagkasakay namin sa kotse, hindi siya nagsalita. Nakatingin lang siya sa bintana, parang may malalim na iniisip.

Hindi ko napigilan ang sarili kong magsalita. “Gabe, huh?”

Napalingon siya sa akin. “Ano na naman?”

Bahagya kong pinaharurot ang sasakyan. “Mukhang close kayo.”

Nagtaas siya ng kilay. “Eh ano naman?”

Hindi ko alam kung bakit pero lalo akong nainis. “Is he in love with you?”

Nanlaki ang mata niya. “What?!”

Napangiwi ako sa reaksyon niya. Bakit parang imposible para sa kanya ‘yon?

“Ano bang iniisip mo, Liam?” Natawa siya. “Masyado kang paranoid.”

Hindi ako sumagot.

Pero sa loob-loob ko, gusto kong malaman… bakit ako naapektuhan?

---

ISLA

Pagkauwi namin, hindi pa rin siya nagsasalita.

Naiinis ako. Ano bang problema niya?

Sumunod ako sa kanya hanggang sa sala. “Liam, seryoso ka ba sa inasal mo kanina?”

Tumingin siya sa akin. “Anong ibig mong sabihin?”

Nagtaas ako ng kilay. “Yung ginawa mong pagsugod sa café ko. Yung pagtanong mo tungkol kay Gabe. Ano ‘yon?”

Bahagya siyang nag-isip bago tumugon. “Wala lang.”

“Wala lang?!” Hindi ko na napigilan ang tawa ko. “Liam, mukhang nagseselos ka.”

Naningkit ang mata niya. “Hindi ako nagseselos.”

Tumango-tango ako. “Sure. Whatever helps you sleep at night.”

Napatitig siya sa akin, pero hindi ko iniiwas ang tingin ko.

Hanggang sa dahan-dahan siyang lumapit. Sobrang lapit.

“Isla,” bulong niya, ang boses niya mababa at puno ng kung anong emosyon.

Napalunok ako. “A-Ano?”

Nakapako ang tingin niya sa akin, at hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman.

Hanggang sa isang segundo bago siya magsalita…

Biglang nag-ring ang telepono niya.

Para akong natauhan. Mabilis akong lumayo, habang siya naman ay napamura sa inis.

Sinagot niya ang tawag, at agad kong napansin ang pagbabago sa expression niya.

“What? Saan?”

Kahit hindi ko marinig ang sagot sa kabilang linya, ramdam ko ang tensyon sa katawan niya.

Pagkababa niya ng telepono, lumingon siya sa akin. “May emergency sa kumpanya. Kailangan kong umalis.”

Tumango ako. “Sige. Ingat.”

Ngumiti siya, pero halatang may bumabagabag sa kanya.

At sa sandaling iyon, hindi ko alam kung bakit pero gusto kong malaman… ano ang bumabalot sa isip niya?

Dahil sa kabila ng kasunduang ito, hindi ko na maitago ang katotohanang unti-unti ko nang gustong alamin ang totoong Liam Callisto.

At natatakot akong baka hindi ko magustuhan ang matuklasan ko.