CHAPTER 69“Kambal ang anak natin? Tapos babae at lalaki pa?” hindi makapaniwalang sabi ko.Palabas pa lang kami ng clinic at hindi pa rin ako makapaniwala sa mga sinabi ng doctor sa amin. Hindi lang isang tao ang nasa loob ng tiyan ko. Dalawa sila! Kaya pala ang takaw ko na sa pagkain at obsessed ako sa mga bagay-bagay na magdikit. Kaya pala malaki ang tiyan ko. “We have to adjust our nursery room, baby. ‘Yong katabing kwarto ay ipaayos na rin natin,” Tumango ako. Maliit nga ang isang kwarto lang para sa kambal. Kailangan naming mag-extend dahil hindi naman namin inaasahan na kambal ang magiging anak naming dalawa.Hindi ako makapaniwala na kambal ang anak naming dalawa. Wala naman kaming lahing kambal. Wala rin naman daw si Ninong nung tinanong siya kanina ng doctor. Kaya sobrang unexpected nitong pangyayari na ‘to.“Bumili na tayo ng crib!” masayang sabi ko. Matagal ko ng gustong bumili ng crib. Ngayon dalawa ang bibilhin ko, isang blue at isang pink dahil girl at boy naman silan
CHAPTER 68“I love you, Amelia… I love you more than you know…” “I love you, Amelia… I love you more than you know…” Paulit-ulit na naglalaro sa isipan ko ang mga sinabi niya, parang sirang plaka. Mahal nga ba niya ako? O dahil ba may sakit siya kaya niya nasasabi 'yan, at kailangan niya ako? Tapos, kapag gumaling na siya, babalik na naman kami sa dati? Sa dati kung saan si Mikee ang mas inuuna niya? Dapat ko na kayang paniwalaan ang mga sinasabi niya? F O U R M O N T H S L A T E RApat na buwan na ang nakalilipas mula nang sabihin sa akin ni Ninong ang mga salitang iyon, at masasabi kong pinatunayan at pinanindigan niya ang sinabi niya. Sa loob ng apat na buwan na iyon, ipinadama niya sa akin kung paano magmahal. Natutulog ako nang payapa, walang ibang iniisip, dahil sa loob ng apat na buwang iyon, ipinaramdam niya sa akin na ako lang ang babaeng mahal niya. Na ako lang ang babae sa buhay niya. 'Yong tipong hindi mo na kailangan sabihan siya kung paano ka niya itrato dahil g
CHAPTER 67I don’t know what to say. Hawak niya ng mahigpit ang aking kamay. Ramdam ko kung gaano siya nag-aapoy sa init. Ewan ko kung matutuwa ba ako dahil ako ang gusto niyang makasama ngayong may sakit siya. Magiging martyr na naman ba ako? Ano ang kaya nating gawin para sa taong mahal natin? Hindi natin alam kung ano ang nagagawa natin dahil sa pag-ibig.Siguro ganoon na nga. Hininaan ko muna ang aircon. Nilalagnat na nga ang lakas-lakas pa ng aircon sa kwarto namin. Kaya siya nanginginig sa lamig, e. Nakita ko na lang ang sarili kong nakahiga na sa kanyang tabi habang yakap-yakap niya ako sa kanyang bisig. Nandito na naman ako, isang alipin sa kanyang pag-ibig. Napapasunod niya agad.Binigyan ko muna siya ng ilang minuto. Nang bumibigat na ang paghinga nito ay dahan-dahan kong tinanggal ang kamay niya para sana makaalis na ako. Kukuha lang ako ng gamot niya sa baba at pamunas na rin. Mukhang mahimbing naman na ang tulog niya. Pero hindi ako nagtagumpay dahil mas lalo lang humig
CHAPTER 66Nahawakan ni Jules ang aking bewang kaya hindi ako tuluyang bumagsak sa sahig. Ilang segundo kami nagtitigan bago ako tumayo ng tuwid.“T-hank you,” nauutal na sabi ko. Dalawang inches lang naman ang suot kong heels. He cleared his throat. Tinulak niya ang cart at mas naunang maglakad sa akin. Papunta na sana kami ng counter para magbayad. Natalisod pa ako sa harapan niya! Pagkatapos naming magbayad ay inaya ko na sila para kumain. Nakakita kami nf restaurant sa loob pero mas gusto kong kumain sa labas. Sa mga karenderya kaya iyon ang ginawa namin. Kasama ko lang silang tatlo. Sa paghahanap namin ng karenderya ay nagkwentuhan na kaming tatlo ni Mang Berto at at si Kuya Eduard. Pero si Jules ay tahimik lang, hindi ko pa rin naririnig ang boses nito.May nakita kaming karenderya kung saan wala masyadong tao kaya iyon ang pinili namin.“Magandang tanghali po! Pasok po kayo! May mga bago kaming luto na ulam at masasarap!” bati ng isang beki sa amin. Nakita ko kung paano
CHAPTER 65Nawala na ang sigla ko, pero nagpatuloy pa rin ako sa pag-alis. Umalis pa rin ako para aliwin ang sarili ko. Mabuti na 'to at nakakalabas na ako. Jules was beside me in the car. Tahimik lang siya at nakatuon ang paningin sa daan. Bukod sa driver, may kasama pa kaming isang tauhan sa tabi nito. I tried to talk to Jules.“Matagal mo na bang kakilala si Ninong?” tanong ko sa kanya. Lumingon siya ng tatlong segundo sa akin bago dahan-dahang tumango.“Matagal na rin ba silang magkakilala ni...” nag-alilangan pa ako kung itatanong ko iyon. Pero hindi niya naman siguro mahahalata. “Matagal na ba silang magkakilala ni Mikee?” Nakita kong kumunot ang noo niya saglit.Wala akong nakuhang sagot mula sa kanya.Masyado ba akong naging halata? Dapat pala ay tinanong ko muna siya ng mga ilang bagay. Parang ang awkward naman at ganoon agad ang sinabi ko. “I'm sorry. I was just curious. Anyway, how old are you na pala? I think you are younger than Ninong,” saglit lang niya ako sinulyapan
CHAPTER 64Lagi na lang siya. Kailan ba magiging ako? Masakit sa puso. Para na akong isang traydor sa sarili ko. Ayaw ko siyang payagan. Gusto kong dito lang siya sa tabi ko. Pero iba ang lumabas sa aking mga labi.“Sige, Ninong. Sasabay ka bang kumain sa akin ng breakfast? Hindi pa kasi ako kumain,” pag-aaya ko sa kanya. My voice sounded so hopeful. Na kahit ang breakfast man lang ay ibigay na niya sa akin. Kahit ito na lang. “Mikee’s mother cooked our breakfast already. Sabayan mo nalang muna ang Lola mo, okay? Don’t forget to drink your vitamins after you eat, hmm?” Mapait akong ngumiti at tumango. Tinanggihan niya ako. Nang umalis siya sa tabi ko, ngumiti agad ito. Mga ngiti na kailanman ay hindi niya binigay sa akin. Mga ngiting nagsasabi sa akin kung ano ang tunay niyang nararamdaman.Nakatuon lang ang tingin ko sa kanya hanggang sa makarating siya sa tapat ng babae. Alanganing sumulyap sa akin si Mikee. Nag-uusap na silang dalawa pero hindi ko rinig ang mga boses nila. Bago