MasukNatigilan si Fae matapos marinig ang sinabi ng kanyang ina. Ngunit sa kabila ng bigat ng rebelasyong iyon, wala siyang naramdaman — walang lungkot, walang saya, walang galit o kahit anong emosyon. Para bang isang mahinang hangin lang ang dumampi sa kanya, at ang tanging naiwan ay katahimikan. Nabigla lang siya — hindi dahil sa sakit ng katotohanan, kundi dahil sa hindi inaasahang pagbabagong dala nito sa lahat ng alam niya tungkol sa sarili.Ngumiti si Marcela, marahang hinaplos ang kamay ni Fae bago may kinuha sa ilalim ng unan — isang jade pendant na hugis rosas, makintab at halatang luma na ngunit may kakaibang ningning. Ipinatong niya iyon sa palad ni Fae at mahina niyang sinabi,"Ito ang pendant na iniwan sa akin ng iyong ama, anak. Pag-aari niya ito, at sabi niya, kapag dumating ang araw na kailangan mo nang malaman ang katotohanan, ito ang magsisilbing simbolo ng koneksyon ninyong dalawa."Napatingin si Fae sa pendant, bakas sa mga mata ang pagtatanong. Huminga nang malalim si
Nanatiling tahimik si Fae, ngunit ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa galit habang nakatingin sa mag-inang halos hindi makapaniwala sa katotohanang narinig nila. Mabigat ang bawat hakbang niya papalapit kay Glenda at Geraldine—hanggang sa marinig na lamang ang mahinang tunog ng kanyang mga sapatos na humahaplos sa marmol na sahig."Driver, ha?" malamig niyang sabi, nanginginig sa pagpipigil ng emosyon. "Wala kayong ibang ginawa kundi hamakin siya, pagtawanan, insultuhin—pero ngayong alam n'yo na kung sino talaga siya, ngayon kayo manliliit?"Walang makasagot. Si Glenda ay nakatungo, nanginginig pa rin habang nakahawak sa pisngi niyang mamula-mula sa dalawang sampal. Si Geraldine naman ay halos mamilog ang mga mata, nagpipilit tumingin kay Fae ngunit agad ding iniiwas ang paningin.Huminga nang malalim si Fae at lumingon sa kama kung saan nakaupo si Marcela. Agad siyang lumapit at marahang hinawakan ang kamay ng ina. "Ma, okay ka lang?" mahina niyang tanong, ngunit bakas sa boses ang
Sa loob ng kotse, tahimik si Fae habang nahulog ang telepono, namumutla at nanginginig ang kamay. Napansin agad ni Richard ang pagbabago sa mukha nito—ang dating kalmadong ekspresyon ay napalitan ng kaba at takot."Fae…" mahinahong sabi ni Richard habang marahang hinawakan ang kamay niya. "Anong nangyari? Sino ang tumawag?""R-Richard... may nangyari kay Mama," nauutal niyang sabi, halatang takot na takot.Sandaling nag-isip si Richard. Kita sa mga mata niyang may kutob siyang mali. "May mali sa tawag na 'yon," mahinahon ngunit matatag niyang sabi.Napakunot-noo si Fae, huminga nang malalim, at unti-unting nagbalik sa katinuan. "Oo nga," mahinang sabi niya. "Kahapon lang, tinawagan ko si Mama… maayos siya, masigla pa nga. Mas malakas pa siya ngayon kaysa dati. Bakit bigla na lang—""—kaya pupuntahan natin siya," putol ni Richard, malalim ang boses ngunit puno ng determinasyon. "Mas mabuti nang tayo na mismo ang tumingin."Tumango si Fae, pinunasan ang mga luha, at mabilis na inabot an
St. Claire Medical Hospital.Tahimik ang pasilyo sa isang palapag, tanging tunog lamang ng air-conditioning at mahihinang hakbang ng mga nurse ang maririnig. Sa dulo ng corridor, isang malaking pintuan na may nakasulat na Private Ward — Marcela White ang bahagyang nakaawang. Sa loob, malamig ang hangin, ngunit mas malamig ang titig ng babaeng nakahiga sa kama — si Marcela White — habang nakatuon ang tingin sa tatlong taong nasa harap niya.Ang mga taong iyon ay walang iba kundi sina Glenda, Geraldine, at Lenard Avila.Ngayon lang sila nakalapit kay Marcela matapos ang napakahabang panahon, at kung hindi dahil sa pagdaragdag ng mga nurse, marahil ay hindi sila kailanman makakapasok dito.Matapos ang mga kaguluhang kinasangkutan nina Victor at Richmond, ipinasiya ni Richard na luwagan muna ang pagbabantay sa ward ng ina ni Fae. Inakala niyang ligtas na, at wala nang banta. Kaya naman, nang maalis ang dalawang dating guwardiyang naka-assign bilang personal security — naging mas madali pa
Biglang natahimik ang buong lugar. Parang may sumabog na bomba sa kalagitnaan ng Dragon's Ember.Napanganga ang lahat—walang kumilos, walang nagsalita."C–Chairman?!" halos pabulong ngunit malinaw na nasambit ni Richard, hindi makapaniwala sa narinig. Nanlaki ang mga mata niya, at ilang segundo siyang nakatitig kay Fae na parang ngayon lang niya ito nakilala.Click! Click! Click!Sunod-sunod ang mga flash ng camera ng media na nakasaksi sa eksenang iyon, na parang nag-aagawan sa isang hindi kapani-paniwalang eksklusibong balita."W-wait, what? Si Ms. White… ang Chairman?! Ang maalamat na Chef Fairy?!" gulat at kilabot na tanong ni Chef Mina, halos maibuga ang hawak na tubig.Si Sous Chef Ivy naman ay napasigaw ng, "Oh my God! Kaya pala iba ang dating niya! Hindi lang pala siya basta luto-luto lang!"Si Gina at Lynette ay napakapit sa isa't isa, nanlalamig ang mga kamay, at halos sabay na napabulong, "Sana naging neutral tayo… kung alam lang natin na siya pala 'yung Chairman ng GCEB…"
Nang makita ni Fae ang mga naguguluhang tingin ng lahat—ang mga mata nina Mina, Ivy, Rose, at maging ng mga staff sa paligid na tila nagtatanong kung bakit siya biglang aalis—ngumiti siya, kalmado ngunit may lungkot sa mga mata."I know you're all wondering why," sabi niya sa mahinahong tinig. "The reason I joined Dragon's Ember… was simple. I wanted to gain perspective—learn something new, and understand this place better. I got interested in Dragon's Ember because…" tumingin siya kay Richard na tahimik lamang na nakamasid sa kanya, "…it belongs to my husband."Nagulat muli ang mga staff at ilang chef, at kahit narinig na nila kanina ang kanyang pagkakakilanlan, iba pa rin ang bigat ng pag-amin mula mismo sa kanya."During my short time here," patuloy ni Fae, "I've learned so much. I discovered how warm, dedicated, and passionate everyone in this kitchen is. Honestly, I planned to stay longer, kasi masaya talaga rito." Napatingin siya kina Mina at Ivy, na parehong nakangiti ngunit ba







