CHAPTER SIX

DIANA’S POV

“I might forget this is just a contract.”

’Yun ang huling sinabi niya bago siya tumalikod kagabi. Pero hindi ’yun basta salita lang, para siyang may iniwang bomba sa dibdib ko.

Hindi ako nakatulog nang maayos. Hindi ko alam kung dahil sa sinabi niya, o dahil sa pagkakatitig namin sa isa’t isa. Wala man siyang emosyon sa mukha, pero ’yung mga mata niya, parang may gustong sabihin na hindi niya masabi.

Pagising ko, wala siya sa bahay. Business trip daw. Tatlong araw daw siyang wala, ayon kay Manang Celia.

Sa isang banda, medyo magaan sa pakiramdam. Tahimik. Walang tensyon.

Pero sa kabilang banda… parang kulang.

Oh no, Diana. Simula na ba ’to ng kalokohan mo?

---

Tatlong araw. Tahimik ang buong bahay. Wala si Adrian, pero naroon ang mga bakas niya sa lamesa, sa banyo, sa hallway. Amoy pa rin ang perfume niya sa coat na naiwan sa sofa. Pati si Coffee, ’yung alagang Labrador na hindi ko alam na meron siya, e parang hinahanap-hanap din ang amo niya.

“Miss ka na niya,” sabi ni Manang Celia habang pinakakain namin ang aso.

Hindi ko sinagot. Kasi totoo rin — miss ko na rin siya.

Sa sobrang tahimik ng bahay, nagdesisyon akong maglibot. Hindi ko pa talaga nalilibot ang mansion na ’to. May music room pala, may gym, may library at isang maliit na garden sa likod na may mini koi pond.

Doon ako madalas naupo. Binabasa ko ang mga librong naiwan doon. At habang binabalik-balikan ko ang mga pages, hindi ko namalayang iniisa-isa ko na ring balikan ang mga sandaling kasama ko si Adrian.

Ang tahimik niyang tingin. Ang mahigpit pero mahinang pagkakasabi ng “you’re mine.” At ang paraan niyang protektahan ako kahit hindi niya inaamin.

Hindi siya mabait.

Pero hindi rin siya masama.

May kung anong malalim sa likod ng katahimikan niya. At mas lalo akong nacu-curious.

__

Pagbalik niya sa bahay, late na ng gabi. Naka-black coat siya, pagod ang mga mata, pero pulido pa rin ang postura.

“Kamusta ang biyahe?” tanong ko, hawak ang tasa ng tsaa na ginawa ko para sa sarili ko.

Nagulat siya. Siguro hindi niya inexpect na naghihintay ako. O siguro hindi siya sanay na may naghihintay.

“Exhausting,” sagot niya. Tiningnan niya ang tasa ko. “Wala bang para sa akin?” sabay ang mix na maamo at suplado niyang mukha.

“May extra sa kusina,” sagot ko agad, sabay tungo.

Pagbalik ko, inaabot ko sa kanya ang tasa, pero mainit pala ang hawakan kaya na bitawan ko.

Bago pa ito tumapon sa sahig, sinalo niya ito sa kamay niyang walang gloves.

Mainit.

Nagkatinginan kami. Muli.

At gaya ng dati, tahimik. Pero maraming nasasabi.

“Salamat,” mahinang sabi niya. “For waiting.”

“Hindi ako makatulog,” sagot ko. “Kaya nagpainit ako ng tsaa.”

Uminom siya. Tapos naupo sa tabi ko sa couch.

Tahimik ulit.

Tumingin ako sa kanya. “May itatanong ako.”

“Go.”

“Bakit ako?”

“Anong ibig mong sabihin?”

“Bakit ako ang inaya mong magpakasal?”

Hindi siya agad sumagot. Tumingin muna siya sa tasa. Para bang iniisip niya kung worth it bang magsalita.

“Because you looked like someone who needed a way out. And I was looking for someone who wouldn’t expect anything in return.”

“Wala ka bang ibang pwedeng piliin?”

“Wala akong gustong iba.”

Simple. Diretso. Pero nakakapraning. Anong ibig sabihin no’n? Na ako lang talaga? O dahil ako lang ang convenient sa oras na ’yon?

Tumingin siya sa akin, this time diretso sa mata. “Ikaw lang ang hindi lumuhod para kaawaan.”

Na-stuck ako sa upuan. Hindi ko alam kung papaano aaminin na tumama sa puso ko ang sinabi niyang ’yon. Lahat kasi ng tinulungan ko, akala nila utang na loob ko pa. Pero siya, siya lang ang nakakakita na hindi ako patapon.

__

Kinabukasan, tinanong niya ako kung gusto ko raw samahan siyang mag-grocery.

Napakunot noo ako. “Ikaw? Grocery?”

“Why? You think CEOs can’t buy toilet paper?”

Napatawa ako. First time kong makita siyang medyo… tao.

Sa loob ng grocery, ibang level ng awkward. Akala mo couple kami. Lahat ng mata nakatingin sa amin. ’Yung ibang babae nakatitig sa kanya, ’yung ibang lalake naman parang nagtatanong kung anong suwerte ko.

Pero siya, parang walang pake. Tahimik lang siyang naglalagay ng items sa cart, habang ako naman ay naglalakad sa gilid niya na parang PA lang.

“Do you like strawberries?” tanong niya bigla.

Napalingon ako. “Ha?”

“I saw you eating strawberry jam the other day.”

“Ah, oo. Favorite ko.”

Kinuha niya ang tatlong pack at inilagay sa cart. Hindi nagsalita. Pero nakita ko ang maliit na ngiti sa gilid ng labi niya.

May ngiti rin sa labi ko. Kasi kahit simple lang… ramdam kong unti-unti niya akong pinapansin. At ako rin, hindi ko maikakaila.

Unti-unti ko na siyang nakikilala.

At ’yung nakikilala ko?

Delikado.

Kasi sa likod ng lahat ng pagiging tahimik niya… may lalaking handang manindigan. May pusong kahit sarado, marunong tumanggap.

And I’m starting to want to be the one to open that door.