Share

CHAPTER SIX

Author: Ms.Cage
last update Last Updated: 2025-07-07 12:06:01

DIANA’S POV

“I might forget this is just a contract.”

’Yun ang huling sinabi niya bago siya tumalikod kagabi. Pero hindi ’yun basta salita lang, para siyang may iniwang bomba sa dibdib ko.

Hindi ako nakatulog nang maayos. Hindi ko alam kung dahil sa sinabi niya, o dahil sa pagkakatitig namin sa isa’t isa. Wala man siyang emosyon sa mukha, pero ’yung mga mata niya, parang may gustong sabihin na hindi niya masabi.

Pagising ko, wala siya sa bahay. Business trip daw. Tatlong araw daw siyang wala, ayon kay Manang Celia.

Sa isang banda, medyo magaan sa pakiramdam. Tahimik. Walang tensyon.

Pero sa kabilang banda… parang kulang.

Oh no, Diana. Simula na ba ’to ng kalokohan mo?

---

Tatlong araw. Tahimik ang buong bahay. Wala si Adrian, pero naroon ang mga bakas niya sa lamesa, sa banyo, sa hallway. Amoy pa rin ang perfume niya sa coat na naiwan sa sofa. Pati si Coffee, ’yung alagang Labrador na hindi ko alam na meron siya, e parang hinahanap-hanap din ang amo niya.

“Miss ka na niya,” sabi ni Manang Celia habang pinakakain namin ang aso.

Hindi ko sinagot. Kasi totoo rin — miss ko na rin siya.

Sa sobrang tahimik ng bahay, nagdesisyon akong maglibot. Hindi ko pa talaga nalilibot ang mansion na ’to. May music room pala, may gym, may library at isang maliit na garden sa likod na may mini koi pond.

Doon ako madalas naupo. Binabasa ko ang mga librong naiwan doon. At habang binabalik-balikan ko ang mga pages, hindi ko namalayang iniisa-isa ko na ring balikan ang mga sandaling kasama ko si Adrian.

Ang tahimik niyang tingin. Ang mahigpit pero mahinang pagkakasabi ng “you’re mine.” At ang paraan niyang protektahan ako kahit hindi niya inaamin.

Hindi siya mabait.

Pero hindi rin siya masama.

May kung anong malalim sa likod ng katahimikan niya. At mas lalo akong nacu-curious.

__

Pagbalik niya sa bahay, late na ng gabi. Naka-black coat siya, pagod ang mga mata, pero pulido pa rin ang postura.

“Kamusta ang biyahe?” tanong ko, hawak ang tasa ng tsaa na ginawa ko para sa sarili ko.

Nagulat siya. Siguro hindi niya inexpect na naghihintay ako. O siguro hindi siya sanay na may naghihintay.

“Exhausting,” sagot niya. Tiningnan niya ang tasa ko. “Wala bang para sa akin?” sabay ang mix na maamo at suplado niyang mukha.

“May extra sa kusina,” sagot ko agad, sabay tungo.

Pagbalik ko, inaabot ko sa kanya ang tasa, pero mainit pala ang hawakan kaya na bitawan ko.

Bago pa ito tumapon sa sahig, sinalo niya ito sa kamay niyang walang gloves.

Mainit.

Nagkatinginan kami. Muli.

At gaya ng dati, tahimik. Pero maraming nasasabi.

“Salamat,” mahinang sabi niya. “For waiting.”

“Hindi ako makatulog,” sagot ko. “Kaya nagpainit ako ng tsaa.”

Uminom siya. Tapos naupo sa tabi ko sa couch.

Tahimik ulit.

Tumingin ako sa kanya. “May itatanong ako.”

“Go.”

“Bakit ako?”

“Anong ibig mong sabihin?”

“Bakit ako ang inaya mong magpakasal?”

Hindi siya agad sumagot. Tumingin muna siya sa tasa. Para bang iniisip niya kung worth it bang magsalita.

“Because you looked like someone who needed a way out. And I was looking for someone who wouldn’t expect anything in return.”

“Wala ka bang ibang pwedeng piliin?”

“Wala akong gustong iba.”

Simple. Diretso. Pero nakakapraning. Anong ibig sabihin no’n? Na ako lang talaga? O dahil ako lang ang convenient sa oras na ’yon?

Tumingin siya sa akin, this time diretso sa mata. “Ikaw lang ang hindi lumuhod para kaawaan.”

Na-stuck ako sa upuan. Hindi ko alam kung papaano aaminin na tumama sa puso ko ang sinabi niyang ’yon. Lahat kasi ng tinulungan ko, akala nila utang na loob ko pa. Pero siya, siya lang ang nakakakita na hindi ako patapon.

__

Kinabukasan, tinanong niya ako kung gusto ko raw samahan siyang mag-grocery.

Napakunot noo ako. “Ikaw? Grocery?”

“Why? You think CEOs can’t buy toilet paper?”

Napatawa ako. First time kong makita siyang medyo… tao.

Sa loob ng grocery, ibang level ng awkward. Akala mo couple kami. Lahat ng mata nakatingin sa amin. ’Yung ibang babae nakatitig sa kanya, ’yung ibang lalake naman parang nagtatanong kung anong suwerte ko.

Pero siya, parang walang pake. Tahimik lang siyang naglalagay ng items sa cart, habang ako naman ay naglalakad sa gilid niya na parang PA lang.

“Do you like strawberries?” tanong niya bigla.

Napalingon ako. “Ha?”

“I saw you eating strawberry jam the other day.”

“Ah, oo. Favorite ko.”

Kinuha niya ang tatlong pack at inilagay sa cart. Hindi nagsalita. Pero nakita ko ang maliit na ngiti sa gilid ng labi niya.

May ngiti rin sa labi ko. Kasi kahit simple lang… ramdam kong unti-unti niya akong pinapansin. At ako rin, hindi ko maikakaila.

Unti-unti ko na siyang nakikilala.

At ’yung nakikilala ko?

Delikado.

Kasi sa likod ng lahat ng pagiging tahimik niya… may lalaking handang manindigan. May pusong kahit sarado, marunong tumanggap.

And I’m starting to want to be the one to open that door.

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • Contracted To My Boss   CHAPTER TWELVE

    DIANA POVMaaga akong nagising, at sa unang pagkakataon simula nang lumipat ako sa kwarto ni Adrian… hindi ako agad bumangon.Hindi dahil sa antok.Kundi dahil naramdaman ko ’yung braso niyang nakaakbay sa akin.Hindi ko alam kung kailan niya ginawa ’yon. Baka sa kalagitnaan ng gabi? Baka napapanaginipan niyang may niyayakap siyang unan?Pero hindi unan ang nasa tabi niya. Ako ’yon.At ngayong nararamdaman ko ang init ng balat niya sa balikat ko, ang bigat ng bisig niyang nakasandal sa’kin… para akong hindi makahinga.Not in a bad way.But in a “why does this feel too good to be fake” kind of way.Dahan-dahan akong gumalaw para hindi siya magising. Ayokong isipin niya na affected ako.Pero sa loob-loob ko… bakit ba parang ayokong alisin ’yung braso niya?---Pagdating ko sa opisina, may nag-aabang na email mula kay Ms. Ria, ang executive assistant ni Mr. Tan — isa sa mga top partners ng Velasquez Holdings.Subject: New Project Assignment – Mr. Lucas JavierNapakunot noo ako.Si Mr. Ja

  • Contracted To My Boss   CHAPTER ELEVEN

    ADRIAN'S POV6:03 a.m.Gising na ako. Sanay na akong ganito, na laging maaga, laging alerto.Pero ngayong araw… mas matagal akong nanatili sa kama.Tahimik.Maliwanag na ang paligid. May sinag na ng araw sa kurtina. Pero hindi pa rin ako bumangon.Kasi sa unang pagkakataon mula nang tumira ako sa mansion na ito, may nakatabi akong babae. Nasa tabi ko si Diana.Nakaharap siya sa akin, nakapikit, banayad ang paghinga. Maayos ang pagkakatulog niya, parang saglit siyang nakaligtas sa gulo ng mundo.At hindi ko alam kung bakit, pero hindi ako makatingin sa iba.Ang buhok niyang medyo basa pa mula kagabi, ang pilikmatang mahaba, at ang kamay niyang bahagyang nakalapat malapit sa kamay ko — tahimik lang siyang nandiyan. Wala siyang ini-expect, wala siyang sinasabi.Pero bakit parang ako itong naguguluhan?I married her para sa peke naming kontrata. Isang kasunduan. Practical. Walang damdamin.Pero ngayon, habang pinagmamasdan ko siya, hindi ko na sigurado kung asawang papel lang ba siya.O

  • Contracted To My Boss   CHAPTER TEN

    DIANA'S POV Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ang bigat ng pag-uusap namin ni Lyka. Kahit hindi pa siya handang patawarin ako, naiintindihan ko. Hindi madali ang lahat ng ’to para sa kanya at pati na rin para sa akin. Pero sa gitna ng lahat ng sakit, may isang gabi na hindi ko rin malimutan. ’Yung gabi na tahimik lang kaming magkatabi ni Adrian. Walang salita. Walang pangako. Pero sa unang pagkakataon, hindi ko naramdaman na mag-isa ako. At sa parehong gabi ring iyon, parang may unti-unting nagbabago. --- “Diana,” tawag ni Adrian habang papasok siya sa bahay. Galing siya sa office. Tulad ng dati, ayos ang suot niya at naka-black shirt at tailored slacks. Parang laging handa sa photoshoot. Nagulat ako nang bigla siyang lumapit at tumigil sa harapan ko sa hallway. “Ano ’yon?” tanong ko, hawak pa ang basang buhok ko, bagong ligo. “You’ll be moving to my room,” sabi niya diretso. Walang drama. Para bang sinabi lang niyang magpapalit ng bedsheet. Napakapit ako sa towel sa balika

  • Contracted To My Boss   CHAPTER NINE

    ADRIAN'S POV Pagkapasok ko ng mansion, tahimik. Tahimik ang buong paligid, walang usual na tunog ng kutsara't tinidor, walang TV, walang boses ni Diana. Maaga akong natapos sa work at akala ko'y aabutan ko siyang nanonood ng drama o busy sa kusina. Pero wala. Tahimik. Malamig. Hanggang sa narinig ko ang mahinang yabag mula sa dining area. Lumakad ako papunta ro’n, at nakita ko siya. Nasa gilid siya ng mesa, nakaupo, nakayuko habang tinutulak lang ang pagkain niya gamit ang tinidor. Hindi niya namalayan na andoon na ako. “Hindi ka kumakain?” tanong ko, kalmadong boses. Napatingin siya, parang nagulat pa. “Oh. Andiyan ka na pala. Maaga ka ngayon.” Tumango ako. “Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko.” “Busog pa ako,” sagot niya. Mahina, walang lakas. “Maaga akong nag-snack kanina.” Alam kong kasinungalingan ’yon. Hindi siya sanay magsinungaling, and I’ve dealt with enough liars to know the signs — shaky fingers, avoiding eye contact, and that fake smile she just gave me. Somet

  • Contracted To My Boss   CHAPTER EIGHT

    DIANA'S POVMaaga pa lang, gising na ako. Maaga rin akong lumabas ng kwarto para magtimpla ng kape, pero tulala lang ako habang hawak ang tasa.Hindi ako makalimot sa nangyari kagabi.Yung mga bulong. Yung tingin ng tao. Yung ngiti ni Adrian habang hawak ang baywang ko. Yung pagtatanggol niya sakin kay Tita Regina.Pero mas hindi ko makalimutan ’yung mga mata niya—hindi galit, hindi malamig—pero may gustong iparating.At natatakot akong malaman kung ano ’yon.“Are you okay?” tanong niya habang dumadaan sa may kusina, bagong paligo, naka-suit ulit.Tumango ako. “Okay lang. Kape?”Umiling siya. “I have to go early. Meeting with the Japan team. Gusto mo bang sumama mamaya sa pagbisita ko kay Lyka?”Napatingin ako sa kanya.“Ikaw pa lang ang di pa niya nakikita mula nang ma-confine siya,” dagdag pa niya, habang inaayos ang relo niya.Tumango ako, pero saglit lang.“Wag nalang. Baka mainit ang ulo ni Doc kung madami sa room. Mas importante ’yang meeting mo,” sagot ko, pilit ang ngiti.Sand

  • Contracted To My Boss   CHAPTER SEVEN

    ADRIAN'S POVPagbalik namin mula sa grocery, pinuntahan ko si Diana sa kusina habang inaayos niya ang mga pinamili namin. May kailangan akong sabihin. May Isang event ngayong gabi. Annual CEO Gala — press, investors, and all the high-society devils I have to fake smile at.“You need to get ready,” sabi ko.Napalingon siya, may hawak pang lata ng condensed milk. “Ha? San tayo pupunta?”“There’s a party tonight. A big one. I want you with me.”Napatigil siya. “Ako?”I nodded. “You’re my wife. It’s time they know that.”Kita ko ang kaba sa mukha niya. "Look at me adrian, so simple and for sure may masasabi nanaman ang mga tao mamayang gabi, Imagine a genius, handsome and one of the powerful CEO in this country having a wife like basang sisiw?. ""I never cared about what they say, Diana. I only care about you - I mean... I only care about myself. And no more explanation. "Natahimik siya. Peru maya-maya'y pumayag narin. "What should i wear?. "“I already took care of it. May dadating

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status