Kabanata 2

Hawak ko pa rin ang cellphone habang nanginginig ang kamay ko. Ilang beses kong binasa ang text, inulit-ulit, baka nagkamali lang ng padala.

Pero hindi. Pangalan ko ang nakalagay. Ako talaga.

Accepted. Tactical Women’s Defense Unit.

Mahina kong natampal ang noo at napangiti sa tuwa. Sa likod ng isang junkshop, may streetlight na kumikislap-kislap. Doon ako madalas nagpapahinga pagkatapos ng isang araw ng paglalako ng gulay, paminsan tagabuhat pa sa palengke. May kaunting kinikita. Pero sa ospital pa rin halos napupunta.

Napatakip ako ng bibig habang bumubuhos ang luha. Sa dami ng pinagdaanan ko, ngayon lang ako humagulgol ng ganito, hindi sa sakit, hindi sa gutom, kundi sa pag-asa.

Pag-asang mabuhay... umangat sa hirap.

July 6 — ShieldForce Training Camp

Maaga akong nagising. Alas-kuwatro pa lang, naglalakad na ako papuntang terminal.

Pagdating ko sa training facility, hindi ako makapaniwala. Malawak ang compound, parang pang-militar. May mga babaeng nakasports gear, iba’t-ibang edad, may mas bata sa akin, may mas matanda.

“Name?” tanong ng babaeng nasa admin table.

“Lian dela Cruz,” sagot ko, nanginginig pa ang boses.

“Room B-12. Training starts in one hour. Change clothes, briefing sa Hall 3,” aniya, walang emosyon.

Sinundan ko ang direksyon. Doon ko nalamang halos lahat ng tinanggap ay galing sa mababang antas ng lipunan. May dating OFW na sinaktan ng amo. May rápe survivor. May batang ginawang courier ng drôga na gusto nang magsimula ulit.

Pare-pareho kami, wasak, sugatan, pero buhay.

— First Week of Training —

Hindi siya madali.

Umaga pa lang, pinapatakbo na kami ng limang kilometro. Push-ups, sparring, disiplina sa pagkain. Bawal ang arte. Bawal ang iyak. At kung mahina ka, uuwi kang luhaan.

Ilang beses na akong muntik sumuko. Nahimatay ako sa init, nadapa sa obstacle course, umiiyak habang ginagamot ang mga gasgas at pasa.

Pero inalala ko si Nanay.

Siya ang dahilan kung bakit nabubuhay pa rin ako hanggang ngayon at lumalaban. Siya ang dahilan kung bakit hindi ko tinanggap ang “easy money” sa club. Siya ang dahilan kung bakit andito ako ngayon.

Kahit sugatan, kahit pagod, kahit halos mawalan ng malay, pinipilit ko pa ring bumangon.

One Month Later

Na-promote ako bilang isa sa top 5 trainees. Sabi ng head instructor, may natural akong timing at reflexes.

Habang pinapaikot namin ang combat drill, tinawag ako ng instructor ko.

“Lian, reporting ka bukas. May tatrabahuhin kang bagong kliyente. Royal protocol. Confidential.”

Kumunot ang noo ko. Royal?

“Ano pong ibig sabihin?”

“Huwag kang maingay. Pero mukhang kilala mo na ‘to,” tipid niyang sagot bago siya tuluyang umalis.

Kinabukasan – Confidential Escort Mission

Isang itim na van ang sumundo sa akin. Tahimik ang biyahe. Nakasuot ako ng standard issue black tactical wear, may earpiece, body camera, at arm patch na may logo ng ShieldForce.

Pagpasok namin sa isang private hotel, sinamahan ako ng isang lalaking naka-suit.

“Wait here,” sabi niya. “He’ll be out in a moment.”

“He?”

Pero bago pa ako makapag-isip, bumukas ang pinto.

At doon ako natigilan.

Mula sa loob, may lumabas na lalaking naka-blue suit, may ilang bodyguard sa likod, at matang pamilyar.

Si Yul.

Hindi ako nakagalaw. Bumalik sa akin ang mga alaala, yung panlalait, yung pananahimik niya habang tinitira ako, yung kawalang-hiyaan ng mga kasama niya.

Pero mas lalo akong natigilan sa sinabi niya.

“Oh. You?” salubong niya habang seryosong nakatingin sa akin, malamig, walang bakas na emosyon sa mata. “You’re my new bodyguard?”

So, siya pala ang pagsisilbihan ko ngayon araw?

"Yes, your highness," tanging sagot ko.

“I see,” sagot niya sa malamig na boses. “Mukhang may attitude na ngayon ang mga bodyguard. Interesting. Baka umalis ka bigla ha?" pang-aasar niya.

Hindi na lang ako umimik kahit nagsisimula nang kumulo ang dugo ko sa kanya.

“Tuloy,” utos niya sa team habang naglalakad. Tumalikod siya at dumiretso sa elevator.

Sinundan ko siya sa tabi, isang hakbang sa likod. Ramdam ko pa rin ‘yong matalim na tingin niya, pero hindi ko na pinansin. Isa lang ang alam ko, hindi ako pumasok dito para s******p sa prinsipe.

Pumasok ako rito para mabuhay. At para mailaban si Nanay.

Habang nasa elevator kami, tahimik. Mabigat ang tensyon.

Ramdam kong gusto niya akong kausapin, pero pinipigilan niya ang sarili. Baka dahil sa ego. O baka dahil hindi niya matanggap na ako ang naka-assign sa kanya ngayon.

Ako lang naman ‘yong babaeng hindi niya pinansin habang pinagtatawanan ako ng mga kaibigan niya. At ngayon? Bakit siya pa?

“Bakit ka pumasok sa ShieldForce?” tanong niya nang hindi lumilingon.

Sandaling katahimikan. Hindi ko alam kung sasagutin ko ba o ano. May mga kasama kami.

"Para sa pamilya." Tipid kong sagot.

Sa mga sumunod na araw.

Ilang araw akong naka-assign kay Yul. Bilang bodyguard, kasabay ko siya kahit saan, mapa-meetings, charity events, business forums. Isa lang ang utos: Protect at all costs.

Ang problema?

Hindi siya madaling bantayan.

Laging galit. Laging mainit ang ulo. At laging sinusubukan ang pasensya ko.

“Don’t walk behind me like a servant,” aniya minsan.

Sumagot ako, “Bawal sa protocol ang sumabay sa harap.”

“Then walk beside me. I don’t like ghosts behind me.”

Sa mga sunod pang araw, “Stop staring at me. I can feel your eyes.”

Hindi ko siya tinitingnan. Pero hindi ko rin siya pinapalagpas.

“Bantay po ako. Hindi flower vase.”

Tumikhim siya, kita kong pinipigilan niyang ngumiti.

"You're cute sometimes," nasisiyahang sabi niya. "Ang sungit."

"Salamat," sarkastikong sagot ko na tinawanan niya ng malakas.

Pero hindi ako natutuwa. Dahil araw-araw, sinusubok niya ako. At araw-araw, kailangan kong paalalahanan ang sarili ko na trabaho ‘to. Hindi personal.

Isang gabi, pagkatapos ng isang event.

Habang binabantayan ko siyang nakaupo sa lounge ng hotel, tinapik ako ng isang lalaking bodyguard din.

“Lian, ‘di mo ba siya type? Gwapo, mayaman, future king pa. Jackpot ‘yan.”

Napangiti lang ako. Pero ‘di ngiti ng kilig. Ngiti ng pagod.

“Mas gusto ko ang tahimik na buhay," tipid kong sagot.

“Pero malay natin may gusto na pala siya sa'yo,” sabi pa niya. "Nahuhuli ko siya minsan, tinitingnan ka niya habang ‘di ka nakatingin.”

Nagkibit-balikat ako at hindi na sumagot.

Ano naman kung tinitingnan niya ako?

"Tawag ka, Lian," wika ng isang bodyguard.

Lumapit agad ako kay Yul ngunit laking gulat ko nang hatakin niya ako—at namilog ang mga mata nang halikan niya ako.

Pakiramdam ko tumigil lahat, at tanging pintig ng puso ko lang ang naririnig.

"Enjoy the fame, woman."

Fame? Para ano? Gumanti?

"Want another kiss? Bakit hindi mo 'ko pakasalan? Hindi lang halik ang matitikman mo." Sabay kindat niya.

Mahina ko siyang itinulak.

"N-Nababaliw ka na ba?"