ตอนที่ 1 กลับไทย

สนามบิน

ร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากประตูเลื่อนบานใหญ่หลังจากเพิ่งผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองมาพร้อมกับเข็นรถเข็นที่มีกระเป๋าเดินทางใบโตสองสามใบวางอยู่แล้วมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าเพื่อมองหาคนของวังที่ผู้เป็นย่าบอกกับเขาไว้ว่าจะให้คนมารอรับ ชายหนุ่มดึงแว่นตาของตนเองออกขึ้นไปกองไว้บนหัวก่อนจะมองซ้ายทีขวาทีแต่ก็ไม่เห็นป้ายชื่อของตัวเอง

“เอ่อ เจ้าชายคามินหรือเปล่าครับ”

เสียงอึกอักของผู้ชายดังขึ้นที่ด้านหลังทำให้คนตัวสูงหมุนตัวหันกลับมาปะทะสายตาเข้ากับชายหนุ่มใส่สูทแต่ไม่ทันที่เขาจะได้มองหน้า ชายคนนั้นก็รีบโค้งตัวก้มหัวให้ทันทีเมื่อแน่ใจว่าเป็นคนที่ตนเองถูกสั่งให้มารับกลับวัง

“อืม…”

“ครับผม! เดี๋ยวผมจัดการกระเป๋าให้เชิญเจ้าชายทางด้านนี้เลยครับ”

“ย่าไม่ได้บอกหรอว่าให้ใช้คำพูดแล้วก็ทำตัวปกติกับฉัน…ไม่ต้องโค้งตัวและมองพื้นตลอดเวลาแบบนั้น มันแปลก คนมองเราใหญ่แล้ว”

ไม่ทันที่คนของวังจะได้เข็นรถเข็นออกไปชายหนุ่มก็เอ่ยบอกสิ่งที่ต้องการก่อนเพราะทนต่อสายตาของคนทั่วไปที่กำลังมองมาไม่ไหว จากนั้นก็รีบดึงแว่นตาดำกลับลงมาปิดบังสายตาตามเดิมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ย่าลืมกำชับสินะเนี่ย เฮ้อ! ที่ไม่ค่อยกลับไทยเพราะไม่ชอบการถูกปรนนิบัติแบบผิดปกติคนแบบนี้เนี่ยแหละ ไม่ใช่ทางของเขาเลยจริงๆ

“เอ่อ ครับผม เชิญเจ้าชะ…”

“คามิน” เสียงเข้มย้ำเพื่อให้เรียกแค่ชื่อ

“คุณคามิน ครับ”

“อืม”

ใบหน้าคมพยักน้อยๆ อย่างพอใจแล้วก้าวขาเดินตามคนของวังไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกลจากประตูที่เขาออกมามากนัก ก่อนที่รถโรลส์รอยซ์แฟนทอมสีเทาเงินจะเคลื่อนตัวออกจากสนามบินหลักของประเทศทันทีที่องค์รัชทายาทเพียงคนเดียวขึ้นนั่งเป็นที่เรียบร้อย

คามินนั่งเงียบมาตลอดทางสี่สิบกว่านาทีโดยไม่ได้เอ่ยถามหรือพูดคุยอะไรกับคนขับ เขาเพียงมองสำรวจบ้านเมืองที่เปลี่ยนแปลงไปอยู่บ้างจนสายตาเริ่มคุ้นชินกับสถานที่ตรงหน้ามากขึ้นเมื่อรถขับเคลื่อนเข้าสู่เขตของพระราชวัง…

“หอมละมุน…ชื่อร้านงั้นหรอ” เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ ในลำคอเมื่อขับผ่านร้านกาแฟที่อยู่ติดกับรั้วของวัง

“ถึงแล้วครับเจ้าชา…เอ่อ คุณคามิน” คนของวังที่มารับเขารีบเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับนัยน์ตาคมตรงกระจกมองหลัง

“อืม” ชายหนุ่มตอบเพียงเท่านั้นแล้วหันใบหน้าไปมองป้ายหินอ่อนที่ถูกสลักชื่อของพระราชวังไว้เด่นหราตรงหน้าทางเข้า

‘วังเปรม’

ประตูรั้วสูงเฉียดฟ้าค่อยๆ เลื่อนเปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติตามด้วยรถโรลส์รอยซ์ขับเคลื่อนเข้าไปด้านในของเขตพระราชวัง ตาคมไล่มองสถานที่โดยรอบที่เขาไม่ค่อยจะคุ้นตานักและไม่ได้มีความทรงจำกับที่นี่สักเท่าไหร่เพราะเขาถูกส่งให้ไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่อายุได้เพียงเจ็ดปีหลังจากเกิดอุบัติเหตุที่ทำให้ต้องสูญเสียพ่อแม่ของตนไปในช่วงชีวิตตอนนั้น

ใบหน้าหล่อยังคงจ้องมองชื่อของพระราชวังอีกจุดหนึ่งที่ถูกตั้งไว้โดยที่ในหัวก็ยังสงสัยว่าทำไมถึงไม่สามารถเขียนชื่อเต็มของนามสกุลได้ เหลือเพียง ‘เปรม’ ที่เป็นคำขึ้นต้นนามสกุลของตระกูลเขา…และจากที่เขาเคยถามย่าก็ได้คำตอบกลับมาแค่เพียงมันเป็นคำติดปากที่คนส่วนใหญ่คุ้นหูกันและเป็นคำที่ไม่ควรให้ผู้คนทั่วไปเอ่ยเล่นได้ทำให้ประชาชนทั่วไปไม่รับรู้ถึงนามสกุลของราชวงศ์

ร่างสูงสลัดความสงสัยในใจออกก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถมายืนเต็มความสูงทันทีที่รถจอดสนิทที่ด้านหน้าของวัง เขามองโถงเพดานสูงสองชั้นตรงหน้าแล้วสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทีสบายๆ พร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาหญิงสูงวัยที่นั่งรออยู่ตรงกลางห้องโถง

“มาแล้วหรอหลานย่า กินอะไรมาหรือยัง”

แค่เพียงปลายเท้าหนักก้าวเข้ามาในตัวบ้านย่ารดาหรือผู้อาวุโสที่สุดของวังเปรมในวัย 70 ปี ก็เอ่ยทักหลานชายของตนในทันที

“ครับผม คิดถึงย่าจังเลย ย่าสบายดีใช่ไหม” ชายหนุ่มรีบเดินตรงเข้าไปหาพร้อมกับโน้มตัวทั้งกอดและหอมย่าของตนที่นั่งอยู่บนวีลแชร์

“สบายดีสิ ไม่ต้องบีบต้องนวดเลยขาย่าปกติดี” มือเหี่ยวย่นยกขึ้นปัดมือหนาของหลานชายที่พยายามช่วยบีบนวดขาออก

“มือผมมีพลังวิเศษนะ บีบแล้วจะลอยได้เลยล่ะ” คามินพูดบอกออกไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนที่จะหลุบสายตามองขาของย่ารดาที่ไม่ได้ลีบลงเลยตั้งแต่เหตุการณ์เดียวกันกับที่เขาต้องสูญเสียพ่อแม่ของตัวเองไปเมื่อ 21ปีที่แล้ว…ซึ่งย่าของเขาก็เดินไม่ได้ตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้นเช่นกัน

“พอเลยๆ พูดเพ้อเจ้อ…แล้วสรุปกินอะไรมาหรือยังย่าจะได้ให้คนตั้งโต๊ะให้”

“ขอบคุณครับที่ไม่ใช้คำราชาศัพท์ แต่ผมยังไม่ค่อยหิวเลย กินข้าวอาจจะมากเกินไป…จริงสิ ตอนเข้ามาผมเห็นร้านกาแฟอยู่ตรงหน้าวังย่าให้คนมาเปิดร้านตรงนั้นได้ด้วยหรอ”

เขาขอบคุณย่าที่ไม่ใช่คำศัพท์ที่ฟังดูยุ่งยากกับเขาก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่คาใจอยู่ทันที

“อ๋อ ร้านหอมละมุนของไมอาเด็กที่ย่าอุปถัมภ์น่ะ แกเป็นเด็กน่ารักนิสัยดี กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก…งั้นก็ดีเลยเอาขนมนี่ไปลองชิมเห็นบอกยังไม่อยากกินข้าว”

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองถุงกระดาษใส่ขนมที่มีชื่อร้านสกรีนอยู่ด้านหน้าถุงก่อนจะเอื้อมมือไปรับมันมาจากมือของย่าแล้วหยิบชูครีมขนาดพอดีคำส่งเข้าปากไป

อืม…อร่อย ชื่อไมอางั้นหรอ ผู้หญิงที่เขาเคยได้ยินเสียงตอนที่ย่าโทรมาเมื่อสัปดาห์ก่อนสินะ

“อร่อยล่ะสิ” หญิงผมขาวพูดเพราะเห็นแววตาของหลานชายที่เป็นประกายแวววับออกมาพร้อมกับส่งชูครีมเข้าปากไปอีกคำ

“อืม ครับ” นิ้วแกร่งยังคงล้วงเข้าไปในถุงเพื่อส่งมันเข้าปากอย่างต่อเนื่อง

“ย่าลืมแนะนำเราเลย…นั่นนนท์คนที่ไปรับคามินแล้วก็เป็นคนที่คอยดูแลรับส่งเราตลอดการอยู่นี่ ส่วนนั่นป้าช่อและต้นอ้อหลานของป้าช่อดูแลในส่วนของครัวและการเตรียมอาหารทั้งหมด”

ชายหนุ่มมองผู้ชายที่เป็นคนไปรับเขาที่สนามบินก่อนจะหันมองหญิงมีอายุอีกคนหรือป้าช่อที่เขาพอจะคุ้นหน้าเพราะเป็นคนดูแลย่ามาหลายสิบปีแล้วถึงได้เลื่อนสายตาไปมองผู้หญิงวัยยี่สิบต้นๆ ที่ยืนอยู่ข้างป้าช่อ…ต้นอ้อ หลานสาวที่เพิ่งพาเข้าวังมาช่วยงานล่ะมั้ง จากนั้นชายหนุ่มก็ดึงสายตากลับเพราะการที่เขาหันไปมองทำให้ทั้งสามคนต้องก้มหน้าไม่กล้าสบตาเลยเกรงว่าจะเป็นการกดดันกันเกินไป

“แล้วนี่เรายังไม่เลิกเหล้าอีกหรอ กินให้มันน้อยๆ หน่อย…”

นัยน์ตาสวยที่ถึงแม้หนังตาจะเริ่มหย่อนลงตามวัยที่มากขึ้นหันมาดุหลานชายของตนเพราะเห็นคนของวังขนบรั่นดีและเหล้ายี่ห้อแพงๆ เข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

“โอ้ เมื่อยจัง งั้นผมขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะครับ อ่อ ขอขนมนี่ไปด้วยนะ…อร่อยดี”

คามินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วทำท่าทางบิดขี้เกียจแก้เมื่อยก่อนจะรีบหยิบถุงขนมเดินขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองที่ถูกจัดเตรียมไว้โดยไม่อยู่รอให้ย่ารดาได้พูดบ่นอะไรเขาต่อ…