MYZTERY HORO ::: EP.15

ตึงงง!

ฉันเดินฟึดฟัดผสมอายๆออกจากห้องเฮียคินมา ก็เจอพี่ชายคนเดิมนั่งเล่นมือถือหน้านิ่งๆอยู่ที่โซฟา

แต่เอ๊ะ...ลืมสังเกตไปเลยแฮะว่าพี่ชายคนนี้ใส่ยูนิฟอร์ม Treatise เหมือนกันกับฉันเลยนี่นา แล้วพอฉันจ้องไป พี่เขาก็มองมา แต่...

“มองอะไรพี่ชะ....อุ๊ย ชื่อเฮียแม็คนี่ มองหนูอยากมีปัญหาหรอคะ -3-”

ได้ทีฉันก็พาลไปซะเลย เห๊อะ! ตอนแรกว่าจะผูกมิตรด้วยในฐานะนักศึกษา ม. เดียวกัน แต่พอหน้าเฮียคินลอยแว๊บเข้ามา บอกเลยว่าไม่ดีกว่า!

“……”

“อ๊ะๆ ไม่ตอบ ช่วยดัดนิสัยแฟนตัวเองที่ชอบแกล้งคนอื่นเค้าซะด้วยนะคะ แต่ถามจริงเถอะ ตัวเองก็ออกจะหล่อ ออร่ากระจัดกระจาย ไปรักคนกวนประสาทแบบนั้นได้ไงอ่ะ มีแต่จะทำให้ช้ำชอกหัวใจ -3-” (ชอกช้ำลู๊กกก เอาใหม่ -*-)

“…แฟน?”

โอ่ย แล้วกว่าพี่ชายคนนี้จะเปิดปากพูดออกมาได้ก็พูดสั๊นสั้น พูดยาวกว่านี้อีกนิดดอกมะลิคงไม่ร่วงหรอกมั้ย -*- (ดอกพิกุลว้อยยย =[]=!)

“ก็ใช่สิคะ หนูแนะนำเลยนะไปหาแฟนใหม่! คนดีๆบนโลกนี้ยังมีอีกเยอะนะคะ นี่ถ้าไม่ติดว่าเฮียๆหนูชอบผู้หญิงก็อยากจะทิ้ง Contact ไว้ให้ ว่าแต่เช้านี้เฮียแม็คอยากกินอะไร -3-”

เคร้งงงง เคร้งงงง

พูดไปฉันก็เดินลิ่วๆไปหยิบกระทะเทฟลอนและอุปกรณ์ทำครัวต่างๆที่วางอยู่ออกมาโยนแรงๆบนเคาน์เตอร์ครัวไป ก่อนจะเดินไปแอบดูว่าของในตู้เย็นมีอะไร

“หึ...ไม่หิว”

“อร๊ายยยย ไม่หิวไม่ด้ายยยย หนูต้องทำอาหารเช้าสองจานก่อนตาลุงนั่นจะออกมา เพราะงั้นเฮียมีหน้าที่บอก! บอกมาว่าจะกินอาร๊ายยย บอกเดี๋ยวนี้หรือต้องให้หนูใช้กำลัง เอาไงงงง >[]<!”

ฉันง้างตะหลิวแล้วแผดเสียงออกไปซ้ำๆจนสัมผัสได้ว่าวันนี้เริ่มแสบคอ ร่างกายต้องน้ำผึ้งมะนาวผสมน้ำอุ่นสักสามขัน แค่กๆๆ -*- แต่เฮียแม็คก็มองมาเฉยๆแบบไม่ได้ตกอกตกใจอะไรหรอก เขาแค่เลิกคิ้วงงๆนิดเดียวเองก่อนจะตอบ

“มื้อเช้า...มันชอบกินสโมคแซลมอนห่อไข่”

นั่นไง! ความจริงเฮียแม็คเค้าตั้งใจมาทำมื้อเช้าให้เจ่เจ้จริงด้วย เนี่ย...ฉันเห็นในตู้เย็นมีสโมคแซลมอน ฮือออ เอ็นดูจังเลยพ่อหนุ่มหน้าเข้มผู้มีจิตใจโยนอ่อน T^T (อ่อนโยนเฟ้ยยย สมองน้องลิซตูเป็นอาร๊ายยย -*-)

แต่อ๋อรู้ละ! เพราะเฮียแม็คไม่ค่อยมีปากมีเสียงแบบนี้นี่เอง ถึงโดนเฮียคินกระทำย่ำยีซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่หัวใจอ่ะ นี่อย่าบอกนะว่า...ที่เห็นเงียบๆเพราะน้อยใจที่พวกฉันจุ๊บกันใช่มั้ย โอ๊ะ O[]O! หรือว่า... ที่เย็นชากับฉันเพราะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงอีกคนที่จะมาแย่งความรักของเจ่เจ้ไป ไม่ได้การละ เราต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจ

ฟุ้บ!

คิดได้แบบนั้นฉันก็เดินถือตะหลิวย้อนกลับไปทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวที่เฮียแม็คนั่งอยู่ ก่อนจะเอียงคอเอาแก้มตัวเองไปซบบ่า และเอื้อมมือเล็กๆของฉันไปจับมือเขาด้วยความรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุอ่ะ

“โถ่เฮียแม็คขา โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะคะ ไม่เป็นไรน้า ความจริงแล้วหนูกับเฮียคินเราไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอะไรกันเลยค่า เฮียไม่ต้องกังวลเลยนะคะ ถือว่าเฮียเป็นพี่หนูอีกคน เพราะงั้นไว้ใจหนูดะ....”

แกร๊ก!

“ไปซบมันทำไม”

พรึ่บ!

แต่ฉันยังพูดไม่ทันจบตาลุงผีบ้าก็เปิดประตูออกมา แถมส่งเสียงขู่ทั้งที่ตัวเองยังเดินไม่พ้นประตูด้วยซ้ำอ่ะ นั่นทำให้เฮียแม็คขยับตัวออกห่างจากฉันทันทีเหมือนเกรงกลัวในคำพูดห้วนๆนั่น

โธ่พ่อคุณ...คนรักผู้ภักดี ไม่น่าลดตัวลงมายุ่งกับตาลุงนี่

“ไม่ต้องยุ่งหรอก! หนูกำลังปลอบเฮียแม็คที่ช้ำชอกจากการกระทำของคนบางคน เพราะงั้น...นี่! นั่งรอค่ะ เดี๋ยวจะทำสโมคแซลมอนห่อไข่ให้กิน ชิส์! ….ฮือออ เข้มแข็งนะคะคนดี”

ปิ๊งๆ!

ฉันต่อปากต่อคำกับเฮียคินและหันไปทำตาปิ๊งๆให้กำลังใจเฮียแม็คทิ้งท้าย ก่อนจะลุกขึ้นเบะปากเดินปาดหน้ากระแทกไหล่เฮียคิน แล้วเหลือบไปเห็นเฮียแม็คยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

เฮ้อออ...อารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่ม้า แบบนี้ก็โล่งใจ นี่เรามีพี่ชายเพิ่มอีกคนแล้วสินะ ขอต้อนรับเข้าสู่โลกของน้องลิซค่าาา หนูจะดูแลพวกเฮียๆอย่างดีที่สุดจนกว่าชีวิตจะหาไม่เลยล่ะ >_<!

ไม่กี่นาทีต่อมา...

“เรียบร้อยค่าาา สโมคแซลมอนห่อไข่ของโปรดคนใจร้าย แต่ของเฮียแม็คหนูเพิ่มขนมปังโฮลวีทให้สองแผ่นบำรุงสมองเพราะเฮียต้องไปโรงเรียนใช่มั้ย ^^”

“หึ...ขอบใจ”

อุ๊ยดูสิ นี่ถ้าไม่รู้ว่าสองคนนี้กุ๊กกิ๊กกัน ฉันคงจะหวั่นไหวกับเฮียแม็คอีกคน คนอาร๊ายยย ถ้ามองทะลุเข้าไปในเสื้อผ้าสีเข้มๆนั่น หน้าท้องต้องแข็งปัง คิดแล้วเลือดมันสูบฉีด อยากลองจิ้มขนมปังที่พุงเฮียแม็คดูบ้าง

“โอ๊ะ ส่วนจานนั้นหนูก็เพิ่มนะคะ เพิ่มผักไปเพียบ ผักสดๆจะทำให้ความใจร้ายมลายหายไป บำรุงเหมือนกันนะคะ บำรุงสมองให้รู้จักประหยัดอดออม ไม่เขวี้ยงข้าวของคนอื่นแล้วบอกว่าบ้านรวยมากกกก เข้าใจ๊? โฮ่ะๆๆๆ”

Think ค่ะ Brooo! ฉันบรรยายสรรพคุณของผักต่างๆที่ใส่ลงไปแล้วชี้นิ้วไปที่ขมับส่งตรงไปถึงสมอง สะใจสุดๆก็ตอนที่เฮียคินก้มมองจานตัวเองแล้วทำหน้าซังกะตาย เห๊อะๆ! สู้เค้าเจ้าลิซ อย่าไปยอม!

“-_-”

ครืดดดดด

แต่ไม่ปล่อยให้ฉันสะใจได้นาน อยู่ๆเฮียแม็คก็เอามือไปเลื่อนจานตัวเองส่งไปให้เฮียคิน แล้วสลับเอาจานที่เต็มไปด้วยผักนั่นมากินแทนแบบหน้าตาเฉย

“อ้าว! ไมเฮียทำงั้นนน >[]<”

“มันไม่กินผัก”

โถๆ เฮียแม็คหันมาบอกฉันแล้วใช้ส้อมจิ้มผักจากจานตรงหน้าเข้าปาก แต่...ไม่ว่าจะอยู่กับใครก็เป็นภาระเค้าไปทั่วเลยนะยัยเจ่เจ้จอมเอาแต่ใจน่ะ

“ว๊ายยย ตายล๊าววว ชอบถามคนอื่นว่าโตมายังไง ตัวเองนั่นแหละโตมายังไง ผักใบเขียวมีประโยชน์จะตาย มัวแต่แอคติ้งทำอี๋อยู่ได้ -3-”

“พูดมาก”

ฉันจีบปากจีบคอแซวไปแล้วเฮียคินก็สวนกลับมาแบบว่องไวใช้ได้ หืม... แต่เขาไม่แตะเลยจริงๆนะ ผักเล็กผักน้อยในจานที่เฮียแม็คอุตส่าห์สลับให้น่ะ

“ก็ช่าง อยากว่าก็ว่าไปเลย หนูไม่เถียงด้วยหรอก คนมีมารยาทเค้าไม่พูดกันตอนกินข้าว งั้นเอางี้ ขนมปังโฮลวีทถูกขโมยไปแล้ว เฮียแม็คก็แบ่งแซนด์วิชหนูไปแล้วกันค่ะ”

พรึ่บ!

พูดจบฉันก็วางแซนด์วิชที่ทำมาในจานเฮียแม็ค ว่าก็ว่าเถอะ... ตั้งแต่แม่หมอ Myztery ทักมา ฉันก็อินกับการกินแซนด์วิชมากพิเศษมาระยะนึงละ

“นี่ เอาไปสองชิ้นเลยนะคะ ทานอาหารให้ครบ 5 หมู่จะได้โตไวๆ แต่ว่า...ไหนๆก็ไหนๆ เฮียแม็คจะไป Treatise ใช่ม้า หนูขอติดรถไปด้วยได้มั้ยคะ ^_^”

ฉึก! ฉึก!

แต่ระหว่างบทสนทนาที่ฉันกำลังออดอ้อนเฮียแม็คอยู่เนี่ย ก็มีมือปีศาจมาส่งส้อมมาจิ้มแซนด์วิชสองอันของฉันที่อยู่ในจานเฮียแม็คซ้อนกัน จนไส้แตกล้นทะลัก น่าสยดสยองมากกก =[]=! ก่อนจะลากมันไปหาตัวเองแบบไม่อายฟ้าอายดิน แล้วใช้มือมาหยิบมันขึ้นไปกินหน้าตาเฉยเลยอ่ะ =[]=!

“แดกไรเยอะแยะ แค่นี้ก็พอละ”

มือข้างนึงของเฮียคินถือแซนด์วิชที่ไส้ทะลักจนหกเลอะเทอะ ส่วนอีกข้างก็หยิบขนมปังโฮลวีทสองแผ่นที่เฮียแม็คอุตส่าต์สลับจานให้ด้วยความใจดีมาโยนมันลงในจานเฮียแม็คที่อยู่ๆก็หลุดขำ

“หึ...อืม”

“เชอะ!!! นิสัยเสียจริงๆเลยนะตาลุงงี่เง่า อยากกินก็บอกดีๆสิ ทำไมต้องไปแย่งเฮียแม็คเค้า -3- งั้นเฮียแม็คเอาอันใหม่นะคะเดี๋ยวหนู….”

หมับ! งั่มๆๆๆ

“เอ้า!”

ฉันกำลังจะส่งแซนด์วิชอันใหม่ให้เฮียแม็ค แต่เฮียคินก็มาคว้ามันไปอีกครั้ง แล้วคราวนี้ไม่คว้าไปเปล่าๆ เขารีบยัดมันใส่ปากแบบตั้งใจกวนประสาทในขณะเดียวกันก็หวงของ อย่างกับจะมีใครมาแย่งอะไรทำนองนั้น

แต่เดี๋ยวเซ่! ตอนแรกได้จากจานเฮียแม็คไปสอง เมื่อกี๊เอาไปอีกหนึ่ง แล้วตอนนี้เริ่มลามมาดึงกล่องข้าวของฉันไปกินจนหมดเกลี้ยงแล้วฉันจะกินอะไรเล่า >[]<!

“โอ๊ยยยย รู้ค่ะว่าอร่อย แต่ทำไมต้องทำเหมือนโลกนี้จะไม่เหลือแซนด์วิชโคลสโลว์ไก่ให้กินอีกแล้ว เลิกมูมมามแล้วเอามาแบ่งหนูมั่งงงง >[]<!”

“นี่โคลสลอว์ไก่?”

โอ๊วววโหววววว! โอ้โหกินไปตั้งนานแล้วก็คือเพิ่งจะตรัสรู้ได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ห้าอันที่ยัดเข้าไปสาบานว่าไม่สัมผัสถึง Texture เนื้อไก่เลยใช่มั้ย เห๊อะ! ก้อด้ายยยยยย! 

“อุ๊ย! ไม่ใช่ซะหน่อย ไม่ใช่ไก่นะคะนั่นเนื้อหมาใน”

ฉันลอยหน้าลอยตาแล้วตีมึนใส่ไปเลย อร่อยนักหรอ อร่อยคนเดียวใช่มั้ย โฮ่ะๆๆๆๆ

“หมาใน -_-?”

แล้วจังหวะที่เคี้ยวๆอยู่นั่น เฮียคินก็ทำหน้าอึนๆ ออกแนวพะอึดพะอมเหมือนเชื่อจนฉันปิ๊งไอเดียบรรเจิดมาดัดนิสัยตาลุงงี่เง่านี่ได้

“ค่ะ ใช่ค่ะ หมาใน อ้าวไม่รู้จักหมาในหรอคะ นี่มันเนื้อหมาในบ๊อกๆที่เป็นขี้เรื้อนด้วยนะ Import มาจากแอฟริกาใต้ ^_^”

“แค่กๆ”

อ๊ะๆๆ มีการชะลอการเคี้ยวแซนด์วิชเกิดขึ้นพร้อมกับการกระแอมค่อกแค่กค่ะ จะว่าไปยัยเจ่เจ้ก็ดูเรื่องเยอะกับการกินอยู่เหมือนกันนะ สังเกตได้จากสโมคแซลมอนราคาแพงหูฉี่ กับเอวี่ติงจิงกาเบลในตู้เย็นที่แม้แต่น้ำดื่มยังต้องเป็นน้ำแร่ชั้นดีดี๊ดีขวดละหลายพันบาทในขณะที่ฉันกินขวดละไม่กี่สิบ -.- 

“อ้าววว... เป็นอะไรไปล่ะคะเฮียคิน นี่รู้มั้ย เส้นทางชีวิตหมาในน้อยมันเป็นแบบนี้ โอ๊ะ! เฮียแม็คปิดหูก่อนค่าาา แล้วกินให้อร่อยนาคะ เพราะมันจะฮาร์ดคอร์มว๊ากกกกก”

หมับ!

ด้วยความหวังดี ฉันเลยเอื้อมมือไปอุดหูเฮียแม็คให้เอง แล้วสาธยายที่มาของหมาในน้อยออกไปด้วยอินเนอร์คูณสิบบวกล้านหารห้าพันสองของฉัน

“อะแฮ่ม! เริ่มจากเจ้าหมาในน้อยลงเครื่องที่ Airport แล้วเดินโซซัดโซเซมานอนอ่อนแรงอยู่หน้าคอนโดหนูตอนกลางดึกของคืนวันจันทร์ หนูมองจากหน้าต่างห้องลงมา โอ้โหววว...เจ้าช่างน่าสงสารเหลือเกิน รออีกนิดเถอะนะ ข้าจะลงไปรับเจ้าที่นอนเหน็บหนาวให้ขึ้นมานอนอุ่นอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันนนน”

“……”

ฉันเกริ่นนำไป paragraph แรก ทั้งเฮียคินและเฮียแม็คก็ดูจะตั้งใจฟังโดยที่ทั้งคู่ยังคงค่อยๆเอาอาหารตรงหน้าเข้าปาก ต่างกันนิดหน่อยตรงเฮียคินเริ่มทำท่าสะอิดสะเอียนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ยังไม่หยุดกินมัน

“อ่ะ....พอคิดแบบนั้นหนูคือวิ่งน้ำตาแตกลงจากคอนโดไปหามันเลยนะคะ แต่ค่ะ! แต่ความคิดตอนนั้นอยู่ๆก็ดันขัดแย้ง! แบบ...อย่างที่หนูบอกเฮียคินไงว่าเศรษฐกิจช่วงนี้มันไม่ค่อยดีใช่ม้า ทุกจังหวะก้าวเดินของหนูไปหาหมาในตัวนั้น ทำให้หนูระลึกได้ว่าจะช่วยมันทำไมฮึ ทำไมไม่ลองเอามาเป็นอาหารซะเลยมันจะประหยัดกว่า”

“เอาหมามากินเนี่ยนะ บ้าไปแล้วหรอวะ -*-”

โอ๊ะโอววว... ฉันว่าลึกๆมีคนเชื่อล่ะ แต่ยังไม่หยุดกินอีก เจตนาที่เล่าคือให้เหลือไว้ให้ฉันบ้างนะเนี่ย

“ไม่บ้าค่ะ สุดท้ายพอความคิดหลอมรวมเป็นหนึ่ง หนูเลยโอบอุ้มหมาน้อยวิ่งกลับขึ้นห้อง แผ่เมตตาสามรอบเสียงดังแล้วใช้มีดปังตอกระซวกๆหมาจนเลือดสาด ชึ่บชั้บโช้งเช้ง! แล้วก็ค่อยๆแล่เนื้อแดงๆที่มีเลือดซิบกับกลิ่นสาปแรงๆมาล้าง”

“แค่กๆๆๆ”

วะฮ่ะฮ่าาา.... เสียงกระแอมแห่งชัยชนะใกล้เข้ามา

“โอ๊ะๆ แต่สบายใจได้ค่ะ เรื่องนี้จบที่อะไรรู้มั้ยคะเฮีย โอ้โหววว พอลองเอามาผัดกะเพราเมื่อคืนก่อนรสชาติมันละมุนมาก เนื้อนี่นุ่มติดลิ้น ฟินในปาก เช้านี้ก็เลยลองเอามาทำแซนด์วิชนี่แหละค่ะ อ๊ะๆ ไอ้สีขาวๆนี่คิดว่าเป็นครีมสลัดผสมโยเกิร์ตนิดหน่อยใช่ม้า แต่ไม่ใช่ค่าาา...แท้จริงมันคือนมหมาที่ปล่อยทิ้งไว้จนบูดและใกล้เน่า ว่าจะถามพอดีเลย เป็นไงบ้างคะรสชาติ มันอาโหร๊ยอาโหร่ยเลยใช่มะ เฮียคินขาาา โคลสลอว์หมาในของหนูอ่า ฮ่าๆๆๆๆ”

“แค่กๆๆ ค่อกๆๆๆ แหวะ หยุดเลยไอ้เด็กบ้า -_-!”

แล้วสิ้นสุดคำพูดของฉัน เฮียคินก็ทำหน้ายี๋แล้วสำลักออกมาจริงๆ จะเอาไรมากอ่ะ ขนาดเฮียแม็คนั่งกินแซลมอนรมควันอยู่ข้างๆยังขำจนสำลัก

“แค่กๆ...เชี่ย ยินดีด้วย เช้านี้มึงได้กินเนื้อหมา”

“แค่กๆๆๆ หุบปากไอ้ห่า”

พูดจบเฮียคินก็ลุกพรวดขึ้นไปเปิดตู้เย็นหาน้ำกินแบบรีบร้อน แต่ก่อนที่มือเฮียจะเอื้อมถึงน้ำน่ะ ก็ต้องผ่านร่างฉันที่เขย่งมาขวางตู้เย็นเอาไว้ซะก่อน

 “อ๊ะ สำลักๆ นี่เป็นบาปกรรมที่แย่งของคนอื่นนะคะจำไว้ให้ขึ้นใจด้วย ข้าสมน้ำหน้าเจ้าน้ากกกก ฮ่ะๆๆๆ”