Chapter 47: Wanted

“OMG! Ginger!” Mahigpit ko siyang yinakap. “Naaalala mo ba ako?”

Kumunot ang noo niya sa’kin na parang nagtataka. Nagsimula tuloy akong kabahan dahil baka nga nagka-amnesia siya.

“Who are you?” takang tanong niya sa mahinang boses.

Biglang nanubig ang mga mata ko. Parang biglang tinusok ng karayom ang puso ko na hindi niya ako maalala.

“Nasaan ako? Tsaka sino ka?”

Bagsak ang balikat ko na napaupo at tuluyang naiyak. She can’t remember me. Tama nga ang sinabi ng doctor na pwedeng wala siyang maalala pagkagising niya. Although sabi ng doktor na panandalian lang naman, it still hurts.

It hurts that someone you love can’t remember you. It’s like all the memories you shared vanished.

“Hala bakit ka umiiyak? Binayaran ka ba nila Mom para bantayan ako? Nasaan pala sila?” inosenteng tanong niya sa’kin. Buti pa sila Tita naalala niya, ako hindi.

“They’re home. Tawagan ko muna sila. Excuse me.” I faked a smile at lumabas ng kwarto niya.

And as I walk out of the room, I suddenly went on my