FML_6: กูไปส่งเอง

#CHA

ฟุ้บ~

“เห้ย!” เธออ่อนยวบลงไปที่พื้นเล่นเอาผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะตั้งสติได้แล้วเขาไปเขย่าเธอ

“พาส! นี่เธอ!”

“...” ร่างบางนิ่งเฉยถึงจะเขย่าเธอแรงแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ผมไม่เชื่อว่าคนเราจะสามารถเป็นโรคพวกนี้ได้ โรคประหลาดบ้าบออะไรนี่มันมีจริงเหรอว่ะ! ตอนแรกผมก็นึกว่าไอ้ฌอห์นมันจ้างเธอมาเพื่อทำให้ผมเลิกคิดถึงเรื่องพลอยก็เลยตั้งใจว่าจะเล่นงานเธอจนเธอยอมถอยทัพไป แต่ใครจะรู้ว่าไอ้โรคบ้านี่มันจะมีจริงอยู่บนโลก ...จะอุ้มกลับไปที่โต๊ะมันก็ยังไงๆอยู่คนเริ่มเยอะแล้วด้วย... เอาไงดีว่ะ

“พาส ได้ยินฉันไหม!”

“....”

“หาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆไอ้ชา!” ผมสบถแล้วตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมา คงมีแต่ที่รถแล้วล่ะสภาพนี้

🎶~ เสียงเรียกเข้าของเธอดังขึ้นจังหวะเดียวกันกับที่ผมวางร่างบางรถในลงพอดี ผมหยิบมือถือเธอขึ้นมาดูหน้าจอปรากฎชื่อ

++Fon++

ฉึก~

“แกอยู่ไหนเนี่ย! ฉันมาตามที่ห้องน้ำไม่เจอแกเลย!” เสียงปลายสายดังแสบโสตประสานหูจนผมต้องเอามือถือออกห่างจากหู พวกผู้หญิงนี่แม่งน่าปวดหัว ผมส่ายหัวลำคาน

“..ฉันเอง ชา”

“ห๊ะ! ดะ..เดี๋ยวนะ! แล้วนายมารับโทรศัพท์ยัยพาสมันได้ไง! นายทำอะไรเพื่อนฉันหรือเปล่า!”

“ใจเย็นดิ เพื่อนเธออยู่กับฉันไม่ต้องห่วง”

“จะไม่ห่วงได้ไง ขอสายพาสหน่อย!”

“.....” เอาไงดีว่ะกู

“ขอสายพาสหน่อย!” อีกฝ่ายขึ้นเสียงใส่ผม ช่วยไม่ได้...

“อยู่ลานจอดรถ มาดูเพื่อนเธอด้วย”

“รออยู่นั่นเลยนะ!” แล้วตัดสายไปทันที มีเรื่องน่ารำคานจนได้!

ผมเดินไปยังฝั่งคนขับสตาร์ทรถและเปิดแอร์ไว้ ส่วนผมก็ยืนอยู่นอกรถแล้วมองร่างที่นั่งนิ่งผ่านกระจก ผมรู้ว่าผมมองพาสนานแค่ไหน แต่ที่สำคัญคือผมจะมองเธอเพื่ออะไร ผมหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาเลื่อนดูฆ่าเวลา.. แต่ก็ต้องไปสะดุดก็รูปรูปหนี่ง รูปของผู้หญิง.. ที่ผมชอบ

“..ฟู่ว์~” ทำไมไม่เป็นกูว่ะที่ได้ดูแลมึง มึงจะยอมเจ็บเพื่อคนแบบนั้นเพื่ออะไรว่ะพลอย

“นี่นาย!” ผมยืนคิดแบบนั้นได้ไม่ทันจบเสียงแหลมก็ลอยมาแต่ไกล ฝนวิ่งมาอย่างตกอกตกใจโดยที่ข้างหลังมีไอ้ฌอห์นออกมาด้วย ฝนรีบเปิดประตูไปหาพาสทันทีที่ผมชี้ว่าผมไม่ได้ล็อคประตู ส่วนไอ้ฌอห์นก็เดินมาหาผม

“..นี่มันอะไร”

“ก็เห็นอยู่”

“...มึงไม่ได้ไปทำอะไรน้องมันใช่ป่ะ”

“แล้วมึงคิดว่ากูจะทำอะไร” ผมตอบแล้วเดินไปอีกทาง

“เดี๋ยว!”

“...” ไอ้ฌอห์นมันดึงผมให้หันกลับไปมองมัน มันนี้ก็อะไรหนักหนา เสือกกับชีวิตผมดีจริงๆ

“กูหวังว่ามึงคงไม่ได้ไปแกล้งอะไรน้องมันนะ”

“มึงชอบยัยนั่นไง ดูห่วงกันจัง”

“กูไม่ได้ชอบ”

“...ก็อย่าเดือดร้อน”

“ไอ้ชา แบบนี้ไม่สมกับเป็นมึงเลยนะ เมื่อไหร่มึงจะเลิกอาลัยอาวรณ์ไอ้พลอยสักทีวะ”

“กูไม่ได้อาลัยอาวรณ์”

“งั้นมึงก็ช่วยน้องมันดิ” ไอ้ชามองผมแล้วพูดเสียงแข็ง

“...”

“ถ้ามึงไม่ได้อาลัยอาวรณ์ไอ้พลอยอย่างที่มึงพูด”

“...ไม่ใช่เรื่องของกู”

“สุดท้ายมึงก็ขี้ขลาด!”

“ไอ้ฌอห์น!”

“มึงแม่งไม่ยอมรับความจริง ว่าสุดท้ายแล้วไอ้พลอยมันไม่เอามึง!”

“ไอ้ฌอห์น!”

ผลัวะ! ผมซัดหมัดใส่หน้ามันไปหนึ่งทีด้วยอารมณ์โมโหสุดๆ จนเผลอลืมตัวทำลงไป ผมรู้ว่ามันหวังดีกับผม แต่นี่ชีวิตผมมันไม่ควรมายุ่งไงพูดถูกไหมล่ะ! ผมตั้งสติแล้วพยายามข่มอารมณ์เดินเข้าไปหามันแล้วยื่นมือพร้อมจะดึงมันให้ลุกขึ้น มันมองผมแล้วถุยเลือดลงพื้นก่อนจะจับมือผมลุกขึ้นยืน

“โทษว่ะ”

“..ที่กูพูดเพราะกูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้”

“....กูรู้”

“หาอะไรใหม่ๆให้ตัวมึงบ้างเหอะ ถ้าไม่คิดถึงตัวเองก็นึกถึงไอ้พลอยมันบ้าง มันคงไม่ดีใจที่รู้ว่าเพราะมันมึงถึงเป็นแบบนี้”

“...” ผมไม่ได้ตอบอะไร ไอ้ฌอห์นเข้ามาแค่ตบไหล่ผมแล้วเดินกลับไปที่รถผม มันช้อนร่างพาสขึ้นแล้วทำท่าจะเดินออกไป

“..เดี๋ยว!”

“...”

“..กูไปส่งพาสเอง” ผมทำเธอให้อยู่ในสภาพนั้นผมก็ควรรับผิดชอบ ถึงจะเป็นแค่ไปส่งแต่ผมก็ควรทำ ผมเดินไปช้อนร่างพาสกลับมาอีกครั้งแล้วสอดร่างเธอลงในรถแล้วปิดประตู แล้วค่อยหันไปถามที่พักของพาสกับฝนแต่สิ่งที่ฝนตอบ

“ฉันไม่รู้หรอก... พาสมันเพิ่งกลับมาจากการรักษา ตอนนี้ไม่รู้หรอกว่ามันพักอยู่ไหน”

“เป็นเพื่อนประสาไรว่ะ” ไอ้ฌอห์นหันไปบ่นฝน

“..ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอง”

“แต่ว่า..”

“ฉันไม่ทำอะไรเพื่อนเธอหรอกน่า”

“....”

“เข้าใกล้แค่นี้ยังอยู่สภาพนี้เลย ถ้าฉันทำมากกว่านี้ยัยนี่ไม่ตายเอาเร๊อะ... ฉันไม่อยากโดนข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาหรอกนะ”

“ให้ชามันดูแลนั้นแหละ เพื่อมันจะช่วยให้เพื่อนเธออาการดีขึ้น อยากให้เพื่อนหายไม่ใช่ไง”

“.....” ฝนนิ่งไป ตอนแรกก็ดูคะนึกคะนองแต่พอเอาเข้าจริงก็ดูเป็นห่วงเพื่อนใช่เล่น เธอเม้มปากแล้วมองพาสก่อนจะเงยหน้ามองผม

“...ฉันฝากพี่ด้วยละกัน”

“อืม”

“ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ไอ้ฌอห์นขยี้หัวฝนก่อนจะเดินคล้องคอฝนออกไป ทีนี้ก็เหลือแค่ผม... ที่ต้องคิดแล้วล่ะว่าถ้าเธอตื่น ผมจะต้องทำยังไง

ผมกลับเข้ามานั่งในรถ แอร์เย็นไปหรือเปล่านะ... ผมมองหาผ้าในรถแน่นอนว่ามันไม่มี เลยหยิบเสื้อคลุมที่ผมเอาติดรถไว้มาคลุมให้พาส ตัวเล็กแค่นี้ไม่มีทางจะไม่หนาว แล้วชุดที่ใส่แล้วเหมือนไม่ได้ใส่นี่อีก ผู้หญิงนี่ชอบโชว์กันจริงๆสินะ ถ้าไม่ใส่ชุดแหวกนั่นเปิดนี่ออกมาเที่ยวผับนี่คงจะขาดใจตายกันหรือไง แล้วดูร่างบางข้างๆผมดิ แหวกซะอย่างกับมีเยอะงั้นอ่ะ แค่นี้ก็เอาเนอะ- -*

คอนโด

ฟุ้บ~ ผมวางร่างพาสลงบนเตียงนอนในห้องผม มันก็มีแค่ที่นี่ที่เดียวที่ผมนึกออก ช่วยไม่ได้... ผมจัดการให้เธอนอนบนเตียงเรียบร้อย เปิดแอร์ แล้วเดินไปนั่งๆข้างพร้อมกับยาดม ผมส่ายยาดมไปมาที่จมูกสักพักเธอก็ขยับตัวนิดหน่อย โล่งใจไปอีกเปราะนึกว่าตายไปละ- -* ไม่เป็นไรแล้วก็ดีผมจะได้จัดการตัวผมให้มันเสร็จๆจะได้ไปนอนสักที วันนี้วันอะไรว่ะมีแต่เรื่องน่ารำคานทั้งวัน พนันได้เลยว่าถ้ายัยนี่ตื่นมันต้องน่ารำคานมากแน่ๆ- -* ว่าแต่..ผมคุ้นหน้าเธอมากๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออก.... ช่างแม่งเถอะ

—————

ปากคอ! น่าจับตีปากจริงๆ! ความสุขนะจ๊ะเแต่งชุดสวยไปเที่ยวเนี่ย! พวกผู้ชายนี่ตาไม่ถึงหรืออะไรกันย่ะ เห็นใส่ไปกี่ทีกี่ทีพี่แกก็มองไรท์ตลอดอ่ะ ที่ออกสื่อทำเป็นพูดดี เชอะ!🥳